Autobus

...

Jechała na gapę na drugi koniec miasta, zapomniała kupić bilet i bała się, że będą ją sprawdzać! To znaczy, wcale się nie bała, wisiało jej dwadzieścia ojro w tą czy w tamtą, co to dla niej za różnica. Przygładziła materiał swojej spódnicy, takiej trochę za kolana, rozszerzanej u dołu, karcąc się w duchu za to, że ją ubrała, bo w nogi było jej strasznie zimno. Tym bardziej wtedy, kiedy drzwi autobusu się otworzyły, a do środka wpadł chłodny podmuch wiatru.

a on, jako porządny obywatel tegoż miasta, wchodząc do autobusu skasował zakupiony w takim specjalnym automacie bliet. ba, nawet popilnował pewnej babci siedzące miejsce, gdy ta wchodziła do autibusu, za co w nagrode obdarzyła go promienistym uśmiechem. skaj kapitam poczuł się dowartościowany i w oczay wpadła mu spódnica pewnej dziewoi, która podczas otwierania się drzwi lekko podwiewała do góry. spojrzał na właścicielke owej kiecki i się lekko uśmiechnął, tak niby tajemniczo ale jednak odważnie.

Zauważyła, że się do niej uśmiechnął, ale odwróciła tylko wzrok, no bo cóż, na aktualną chwilę wszyscy faceci świata wydawali jej się nic nie wartymi cipociągami, że tak się wyrażę za przeproszeniem. Wpatrywała się więc w widoczki za szybą, zapinając przy tym guzik przy szyi swojego płaszczyka, wcale nie chroniącego jej przed zimnem, jak zdążyła zauważyć. Było jej tak cholernie, okropnie zimno. Dlaczego wszyscy ciągle musieli gadać o wspaniałości tych francuskich autobusów? Mogła jechać limuzyną i miałaby z głowy.

wyadała mu się obojętna co do jego osoby, co go, jako znanego zewsząd i zowąd romantyka bardzo zesmuciło. irytowały go te otwarte okna, co w październiku nie było za dobrym pomysłem, co dało się odczytać z owej dziewoi, która lekko przytakiwała z zimna. chciałby użyczć jej swojej bluze, ale bał sie chłopczyna odrzucenia, więc stał dalej tam gdzie stał i przy każdym zakręcie , oczywiście przez przypadek stykał się z dziołszką ramieniem.

I niby że te autobusy takie fajne, i niby że te drogi takie przejezdne, i niby że zakręty nie wyboiste... A gówno prawda! Następny zakręt kierowca wykonał wyjątkowo ostro i nieumiejętnie, w związku z czym Marjeta chcąc nie chcąc, wylądowała w ramionach Skyea Kapitana, a w jej nodrza wdartł się zapach jego perfum, o wiele przyjemniejszych od zapachu autobusu.

uważając za każdym razem, aby nie dotknąć przez przypadek mariette, bo to mogło ją rozdrarznić, sądząc po nastawieniu do niego teraz to ona wpadła mu w ramiona. miał na swoim ryjku troche jej włosów i próbował zgadnąć w myślach jakiego szamponu używa, bo tak ładnie pachniał, dajmy na to kokosem. nie usłyszał z jej strony 'przepraszam' ani żadnego magicznego słowa, więc postanowił udawać, że nic się nie stało- te autobusy potrafią na prawde być niebezpieczne- powiedział do niej niepewnie, ale w sumie mu to tam pasowało, bo bardzo lubił sę chłopak `przytulać`, więc nie narzekał tak na prawde, w głębi ducha.

- racja - przytaknęła, odsuwając się od niego. nie wysilała się na żadne przepraszam, bo czy to jej wina, że autobus kołysał się jak w jakimś przeklętym wesołym miasteczku? chociaż musiała przyznać, że to było całkiem miłe, czuć jego zapach, miał jakiś taki fajny w dotyku tors i chętnie wpadłaby znowu w te ramiona, mrrrr. - nie cierpię autobusów - westchnęła, mówiąc dość przyjaznym jak na nią tonem, bo skoro już go wykorzystywała jako poduszkę w razie wypadku, to czemu miałaby być niemiła.

kiedy się od niego odsunęła, poczuł się chłopczyna taki samotny, że błagał w duchu o następny ostrzejszy zakręt. nadal czuł zapach kokosa, co lekko go podnosiło na duchu- mnie one pasjonują, nie wiem czemu. tyle się w nich dzieje- zwierzył się, bo to była prawda. kiedy był mały, nie mógł doczekać się przyjazdu szkolnego autobusu, czekał niecierpliwie na przystanku, przystępując z nogi na noge. teraz miał podobnie- jestem skaj, tak przy okazji- przedstawił się, kulturka.

autobus znowóż się zatrząsł, ale tym razem nie wpadła na niego, co wydało jej się naprawdę smutne, tylko zamiast tego rypnęła o szybę, aua, bolało. starała się jednak nie okazywać żadnego bólu ani innych tam, tylko znów przygładziła spódnicę, ciągle miała wrażenie, że jest pognieciona.
- mariette - powiedziała, uśmiechając się jednokącikowo, konkretniej to prawo-jednokącikowo, nieznacznie tak jakoś. - jezu, jak można lubić autobusy! - ona nigdy nie lubiła, może dlatego, że ojciec odwoził ją do szkoły, a potem jak się wzbogacił na tej całej giełdzie i takich tam, to jeździła z szoferem fajną limuzyną. a teraz do czego to doszło, podróżowała a u t o b u s e m.

a on zmartwił się podwójnie, bo niedość, że na niego nie wpadła to jeszcze zrobiła sobie krzywdę, co dzielnie ukrywała i za to ją skaj podziwiał, że taka twarda. poprawił nieznacznie swoje rurki, bo troche mu z tego chudego tyła spadały- jak można ich nie lubić- stwierdził, co go bardzo zdziwiło, bo zdawało mu się to abstrakcyjne. jego wzrok powędrował na jej usta, ładne z resztą i troche się zawstydził chłopak. spojrzał za okno i ło, okazało się, że to jego przystanek ,bo muszę spadać- to narazie- rzucił, żałując, że nie mieszka przystanek dalej. wychodząc z autobusu, obejrzał się jeszcze, aby spojrzeć na te jej usta, poczym wyszedł pewnym krokiem i poszedł w stronę domu, ahoj.

jechała autobusem linii 567 w kierunku uczelni. autobus był przyozdobiony wielka reklamą makaronu, więc pewnie dlatego wsiadł do niego taki tłum ludzi. jak wiadomo wszyscy lubią makaron, makaron jest tani i smaczny, można go przyrządzić na wiele sposobów, można jeść tylko makaron przez cały miesiąc i wcale się nie znudzić. wracając jednak do rołzi, to siedziała ona grzecznie na krzesełku, w jednej ręce mnąc bilet, który chwilę wcześniej skasowała i obserwując pana z akordeonem, który stał w kącie, trzymając oburącz akordeon. chyba coś podśpiewywał, ale rołzi tego nie słyszała, bo w uszach miała słuchawki, a w słuchawkach różne smutne i melancholijne piosenki, które wprawiały ją w smutny i melancholijny nastrój. uczucie smutku i melancholii potęgowane było przez obecny stan atmosfery panujący za szybą autobusu. więc nie tańczyła z radości, tylko rozmyślała. a rozmyślała na różne tematy. rozmyślała o wyborach prezydenckich w usa, o rosnących cenach papierosów, o planowanym wyjeździe do holandii-lub-norwegii i o tym, czy w drodze powrotnej kupić makaron, który mogłaby zjeść na kolację. bo jak już wspominałam makaron jest tani i smaczny, jest uniwersalny, można go jeść na śniadanie, obiad i kolację, można też udekorować nim mieszkanie, czego rołzi nie miała jednak w planach. jakiś dzieciak z tornistrem z kaczorem donaldem robił balony z różowej gumy do żucia, ktoś zapytał ją o godzinę, więc grzecznie odpowiedziała, kogoś złapał kanar, ale jej nie złapał, bo skasowała bilet. trochę głupio jej było, że tak ten bilet pomięła, ale pan kanar już zniknął, rozpłynął się we mgle, więc nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. autobus mknął ulicami paryża, ale nagle zaczął mknąć ze zdwojoną siłą, potem niemal frunął w powietrzu, wokół dały się słyszeć krzyki i wrzaski, słuchawki wypadły jej z uszu, potem był okropny huk, a po nim nastała ciemność. ktoś zaszlochał, ktoś zaczął się modlić, wokół skompresowanego do rozmiarów taksówki autobusu biegali ludzie i w panice machali rękami, oraz chwytali się za głowy, jakaś odcięta kończyna upadła na krzesełko. ale rołzi już tego nie widziała, bo została wgnieciona w podłogę autobusu jak salma hayek w fridzie. chwilę później ustały czynności zyciowe, kasownik z hukiem wylądował tuż obok jej prawej nogi,tylko jej ipod pozostał jak zawsze niezawodny i wciaż grał smutne i melancholijne piosenki. rest in peace.

możecie zapłakać.

Aaach, pora zasmakować prawdziwego życia. Silje wsiadła do autobusu, który miał ją zawieźć pod prawie sam dom, a przynajmniej na to wskazywał skomplikowany wykres, przypominający pajęczynę, który odkryła na przystanku, gdzie robiła balony z gumy do żucia orbit w kolorze różowym, którą dostała u dentyty, którego odwiedziła po drodze, ale nie udało jej się zapisać na przegląd. W każdym razie, guma wylądowała pod ławeczką, a Silje w autobusie, gdzie usiadła prawie na samym końcu przy oknie, mając nadzieję, że ten nieogolony mężczyzna z siatką ze słoikami czegoś, co przypominało małpie mózgi, nie usiądzie obok niej.

I w końcu gdzieś wysiadła.