Korty Tenisowe

...

Nie zważając na porę dnia, ruszyła wprost na korty, by rozgrzać trochę swoje mięśnie. Póki co, jednak oddała się żmudnemu zajęciu sortowania piłek. No, bo z kim miała grać?

a on się przywlókł,pewnie tylko z potrzeby wmawiania sobie, że korzysta z ostatnich choć trochę pogodnych dni, właśnie tu, by usiąść zaraz gdzieś z boku. i zapalić papierosa, którego przed chwilą sam skręcił. to tak z dziedziny dbania o zdrowie.

Otarła zieloną, przybrudzoną piłkę o brzeg spódnicy, po czym wyprostowała się dumnie, by wypróbować od dziecka skrywane zdolności urodzonej tenisistki. Pech i głupota bywają takie, że kulisty przedmiot, pięknie wymierzony rakietą, uderzył właśnie w Williama. Ojć.

przywykł, poniekąd, ostatnio ciągle ktoś go bił, albo dostawał w głowę, albo cokolwiek. aha, i dostał w ramię. czego się nie spodziewał,wyjątkowo pochłonięty przemyśleniami, dotyczącymi głównie tego, jak jest biedny. toteż, zupełnie zaskoczony, ograniczyl się do krótkiego i cierpiętnego:-jezu, ała!

Nie znała jego, zionących werteryzmem myśli, toteż krzyknęła: Jezu? Gdzie?! - Dopiero sekundę, dwie, a właściwie to dziesięć sekund później zreflektowała się. - Aha, nic Ci nie jest? Nie masz połamanych żeber, pękniętej czaszki, wybitego palca? - Pytała, podchodząc bliżej. - To było niechcący. - Stwierdziła, ale tonem, jakoby jego wina, iż znalazł się akurat w tym miejscu, o akurat tym czasie.

mogła się śmiało przerazić, jako, że ciągle miał podsinione oko, po tym, jak dwa tygodnie temu pobił go seth i cienką, długą rankę przebiegającą przez lewy łuk brwiowy. a i tak były to tylko widoczne gołym okiem rany wojenne, jakie odniósł w walce o maxime. iii, jak się przekonał, była to gra niewarta świeczki. nieeeważne, w każdym razie złapał się za ramię i jęknął jeszcze raz, wyjątkowo filmowo.
-to już mam za sobą.

Uchyliła usta w czarze zainteresowania, dając przy tym swojej twarzy wyraz wyjątkowo głupkowaty. - Wyglądasz, jak... jak... - Nie umiała znaleźć porównania. - No, jak ktoś, kto stoczył krwawą walkę na placu boju. Przepraszam. - Zakończyła z westchnięciem. - No, tego... kiedy przestaniesz już biadolić nad swoim ramieniem - "Do diaska, ta piłka wcale nie była taka twarda!" - może zagramy? - Pomachała rakietą, nieco egoistycznie.

-na pewno nie, ty mała psychopatko!-prychnął, ale wcale nie tak nieprzyjemnie jak zamierzał. i aż się uśmiechnął, przez całą niedorzeczność tej głupiej sytuacji, całego tego 'o boże, ktoś znowu szykuje na mnie zamach' i faktu, że nagle, wypowiadając słowo 'mała' poczuł się jak staruch po przejściach!

- Oj. - Westchnęła z tym znamienitym, typowo nastoletnim zblazowaniem, i ogólną dezaprobatą. - Chyba nie spotkałeś jeszcze małej psychopatki. - Mruknęła, i niemal była już gotowa do rzucenia rakiety prosto w niego. Zamiast tego uśmiechnęła się, i usadowiła tuż obok, a widząc papierosa, jaki spoczywał koło nieznajomego, zapytała: - Dasz się sztachnąć? - Nie wiedziała czy słowo, jakiego użyła jest odpowiednie. - Karnąć? No, zapalić?!

roześmiał się, w połowie z niej, w połowie do niej i, nie odsuwając się nawet, cofnął rękę z jej zasięgu, w takim nonszalanckim, wyniosłym gestem pod tytułem'zobaczy, jaki jestem dojrzały, smarkulo'. w zasadzie było to całkiem urocze, a między nimi tylko te marne trzy czy cztery lata różnicy. wyglądała mu na piętnaście, góra szesnaście lat.
-żartujesz? papierosy są dozwolone od pewnego wieku, wiesz-odchylił głowę, wypuszczając dym w wieczorne, atramentowe już niebo.

Widząc owy gest, uniosła lekko kąciki ust, zaśmiała cicho do samej siebie, po czym głośno stwierdziła: Aleś Ty... słodki! - Pokiwała głową, a kiedy odmówił jej papierosa, dodała: - I się chwalisz swoim wiekiem. Nawet dorosłej nie dasz mi poudawać, a idź Ty. - Choć wcale nie chciała, by sobie poszedł. - Zapomniałam, że tata zabronił mi rozmawiać z nieznanymi narwańcami.

-więc lepiej trzeba było posłuchać jego rady-rzekł, by zaraz wyciągnąć papierosa z paczki cameli i podpalić jej. najwyżej pójdzie siedzieć, jeszcze jeden wybryk godnby zapisania w jego pierwszej, debiutanckiej i genialnej przy tym powieści, którą zaczął pisać poprzedniej nocy i zakończył jak na razie na jednej stronie-a jeśli jestem jakimś psycholem? hm?-podał jej papierosa-i, jesteś pewna, że potrafisz palić? jeszcze się udusisz, czy coś.

- Pewnie, że potrafię! - Pisnęła ochoczo, zapominając, że papierosa nie trzymała nigdy w rękach, a, co dopiero ustach. Przyłożyła do warg, i zawahała się. "Co teraz, co teraz?! To się jakoś tak...", pociągnęła solidnie, a następnie oddała nadmiernemu kaszlowi. - Jesteś... psycholem? Nie... gadaj! Lubię... pfe, takich! - Mówiła między kolejnymi kaszlnięciami.

-dziewczynko-roześmiał się, zabierając jej papierosa i zaciągając się obydwoma naraz, i swoim i jej, pieprzyć pneumokoki-nie wpuszczaj dymu do przepony, bo się udusisz, czy cokolwiek. a ja będę miał problemy, znowu, będę miał cię na sumieniu i w ogóle, pójdę do pierdla-przeczesał włosy-spokojnie!

- To może mnie naucz ciągnąć, co?! Skoro taką masz wprawę, panie... panie... Cholera, ja nawet nie wiem, jak Ty się nazywasz! - Wysapała na jednym wydechu. - Nie rób ze mnie gówniary. Jestem bardzo rozwinięta, jak na swój wiek. - Zakończyła nad wyraz poważnie. - Za to Ty masz rozwiniętą... - Pozwoliła na obejrzenie go sobie od stóp do głów. - wyobraźnię, oczywiście.

-ciągnąć, powiadasz...-zaczął, wyjątkowo poważnie. mógłby jej się przedstawić jako humbert humbert, choć wątpił, żeby czytała lolitę i skojarzyła fakty. ale w końcu mógł się myić, czyż nie? w końcu jednak, nie wytrzymawszy, parsknął wyjątkowo spontaicznym i szczerym śmiechem-to da się załatwić. swoją drogą-prawie wyrwał jej dłoń, by zaraz ją pocałować-sir william page.
jeśli już jesteśmy w temacie niewybrednych żartów przy paleniu na korcie tenisowym, cóż, mógł sobie na to pozwolić. ostatnio był w dziwnym nastroju.

Jaka szkoda, że nie słyszała jego myśli, bo istotnie - sama tematyka ich spotkania zionęła bezprawiem małej Lo. - Sir? - Pąs pokrył jej policzki bardziej pod wrażeniem tego słowa, niż jego ust na skórze. - Ojacie. Dolores Haz... znaczy, ja chciałam powiedzieć, Sara Dolores Humbert... tfu, po prostu Sara! - Stwierdziła całkiem już skołowana, bo wnet dotarło do niej, iż zasiadający obok okazał się nadzwyczajnie znakomitą partią. - Miło poznać.

uniósł obie brwi. najwyraźniej musiała z niego kpić, czy coś.
-dolores humbert?-a jakże, byłby skończonym idiotą, przynajmniej w swoim własnym mniemaniu, gdyby nie skojarzył, nie zrozumiał, nie pojął i tak dalej-oh cholera!-zaciągnął się papierosem w takim pół dramatycznym geście.-sir, sratata, tylko tyle, że matka urodziła mnie w chrzanionym walijskim zameczku.

- No, mój tatko się zwie Humbert. - Rzekła rzeczowo, zupełnie nie zauważając jego zachowania. - Humbert Humbert. - Podkreśliła, z nudów, grzebiąc rakietą w kortowym piasku. - I co? Ważne, że sir! Co taki, och, arystokrata, robi tutaj? - Uśmiechnęła się, gra warta świeczki. - Mnie, mama i tata zrobili w samochodzie.

-to całkiem fascynujące.-pokiwał głową z największym zainteresowaniem, śmiejąc się w duchu sam z siebie, taki zupełnie pieprznięty, częstujący papierosami zupełnie niewinne dziewczynki, zapewne jakieś małe nimfomanki, głupi william, zupełnie głupi william. ostatnio w jego życiu tyle się skomplikowało, tyle zmieniło się w kadry z tanich filmów zakrawających o podupadłe hollywood, że aż sam nie mógł w to uwierzyć.-arystokrata uciekł, z jednego gówna do drugiego, przepraszam.

- Aha, bardzo, jeśli interesują Cię pięćdziesięciolatkowie. Mogę mu dać Twój numer. - Wyprostowała nogi, zapewne w przypuszczeniu, iż na nie zerknie, och, musi zerknąć, w końcu nimfięcy czar to nie byle co. - Nie każde miejsce od razu staje pałacem. Można mieć kasy, jak lodu, ale z jej udziałem się prawdziwych fundamentów nie wybuduje. Trzeba próbować, i oswajać się. A jak już mowa o forsie - postawisz mi wiśniową colę? - Zamrugała.

oblizał usta, splatajac dłonie na karku. wypuścił powietrze z głośnym świstem, jakby wychodziło nie z przepony, a z jego palców u nóg czy coś.
-pięćdziesięciolatkowie nie są w moim typie-co innego jeśli chodzi o nią. to znaczy, nie leciał na nieletnie czy coś, szczególnie nie takie, wrednie go podrywające. na jej nogi nie spojrzal z premedytacją.-chcesz colę? papierosek nie smakuje?

"Dupek!", skwitowała jego zachowanie, ale postanowiła brnąć dalej. - Nie są? Szkoda, on, by z chęcią Cię poznał, aż z radości połamałby kości. Pasowałoby to do Twojego imidżu, hę? - Wywróciła oczami. - Nie smakuje, widocznie marka jest o dupę rozbić. To jak?

-sama jesteś...-zaczął,ale w ostatniej chwili zdo/łał ugryźć się w wargę, zresztą całe szczęście, niewiadomo w końcu co ta /świrnięta smarkula mogłaby zaraz wymyślić. on nie był łatwym towarzyszem, szczególnie nie dziś, ale był wyjątkowo fascynujący.-gdzie tu kupię czeri kołk?
bo jeśli produkują ową wiśniową colę samodzielnie, to on się bał, nigdy nie wierzyl w podróbki rzeczy markowych. uuu.

Owe ugryzienie w wargę przyjęła od razu, jako symbol nieposkromionej żądzy, więc poczuła się o wiele pewniej. - W barze, tam, o. - Wskazała palcem. - Kup mi jakikolwiek napój, byle bym nie umarła z pragnienia. No, już - Poklepała swoje kolana. - A potem zagramy.

-nie umiem grać. tylko lacrosse i szachy i jeszcze piłka i...-zaczął wymieniać by zaraz po prostu wstać i ruszyć do baru. zgasił sam siebie. czuł się jak staruch, sierota, prawie jak jej ojciec, zdeprawowany, zgnębiony i z ciężką depresją, targany zupełnie sprzecznymi uczuciami. szedł przed siebie, mając nadzieję, że zaraz usłyszy jej kroki za sobą. jej kupi colę, dla siebie kieliszek czegoś mocnego. oh boże, oby mieli.

Pokręciła głową z niedowierzaniem, po czym wybuchnęła głośnym, szczerym śmiechem. Jakoś straciła zapał do gry. Przez chwilę przyglądała się jego sylwetce. "Mój Boże, co też by zrobiła w tej chwili nieżyjąca maman? Tak, poszła za nim". - Ej, poczekaj. - Podbiegła doń, i chwyciła pod rękę. - Coś taki strapiony? - Wyszczerzyła się. - Gnębi Cię jakaś... sprawa?

-nie zrozumiesz-mruknął, wpadając w dziwny nastrój, ostatnio wyjątkowo u niego częsty-poznałem dziewczynę, było fajnie, to znaczy wiesz, trochę mało rozmawialismy, ale było fajnie,potem wyznała mi, że ktoś ją zgwałcił, zawziąłem się, nawet chciałem go zabić, ale nie wyszło, wylądowałem w szpitalu, na cały tydzień, nawet mnie nie odwiedziła, potem wyszedłem, poznałem taką jedną, oreli, jest piękna, naprawdę. i ma takie miłe dłonie. więc oreli i mnie nakryła tamta dziewczyna i, wyobraź sobie, nasłała takiego jednego, żeby ją porwał, potem ja poszedłem ją odbić i wiesz, znowu do szpitala, wstrząs mózgu, stłuczone żebra, oreli przy mnie była, a ja zwiałem, rodzice nic nie wiedzą, od tygodnia nie piłem alkoholu, nie uprawiałem seksu i jeszcze tak strasznie boli nie przepona. myślę-roześmiał się ironicznie-że jestem straszną ofiarą losu. jak myślisz, saro dolores, jest aż tak źle? ze mną? rozumiesz coś z tego w ogóle?

Z każdym kolejnym zdaniem jej mina wskazywała na coraz większe zainteresowanie. Naprawdę, była zafascynowana! - Prosto się zgubić w tym labiryncie: 'ją, jej, jego', ale sądzę, że wyszłaby z tego całkiem niezła książka. No, i - blizny na całe życie. Dlaczego zostawiłeś tą... Oreli? - Przez chwilę odezwał się Syndrom Nadgniłej Romantyczki. - Ale w sumie to... też myślę, że jesteś ofiarą losu w mieście ludzi sukcesu, jakim jest Paryż. - Powrót do poprzedniego nastroju. - I wiesz, uważam, że z tego wyjdą powikłania zdrowotne. Złapiesz się na nerwicę, depresję, może schizofrenię przy dobrej okazji... Ale nie, nie jest z Tobą, aż tak źle.

-z depresji już się leczyłem-uśmiechnąl się, prowadząc ją w stronę tego chlernego baru, czy czegoś tam-mówili, że to zapalenie oskrzeli i wywieźli mnie do jakiegoś sanatorium. miałem dziewięć lat. zapewne uknuli przeciwko mnie jakiś spisek, ale ja wiem, świetnie wiem o co chodzi, tyle, że przecież miałem dziewięć lat, a dzieci nie mają nic do gadania. i tak dalej. saro, opowiedz mi cos o sobie. to, że spłodzili cię w samochodzie mi nie wystarcza.
i racja, wyjątkowo chciał zmienić temat, nie wracając nawet do oreli.

- Pozostaje cały szereg innych chorób psychicznych! - Uśmiechnęła się. - Poza tym - depresja lubi nawroty, czyż nie? Mon Dieu, dziewięć lat? Biedaczek. - Wzięła głęboki wdech. - No, to tak: mojej matki nie znam, zaginęła gdzieś tam, właściwie to nie wiem, gdzie, ale z opowiadań taty, gdy jest zły, i upity wnioskuję, iż musiała być niezłą zdzirą. Ależ go urządziła! No, patrz, zostawiła z maleńkim dzieckiem, a jedynym dachem nad głową była ta stara drezyna... Nieważne, tatko sobie jakoś poradził, wciąż zmieniamy miejsce zamieszkania, bo on uważa, że 'towarzystwo jest nieodpowiednie', zupełnie, jakby się przed kimś ukrywał. Ma niezłego fioła na moim punkcie. Znaczy wiesz, zero szminki, koronek, i chłopaków. Czasem przychodzę do niego w nocy. Też miał depresję, ale wyleczyłam go od razu, gdy weszłam w dziesiąty rok życia. Teraz wprowadziłam się tutaj, i... ach, szukam swej ścieżki życiowej!

spojrzał na nią, zastanawiając się czy właśnie trafił na biedną, wykorzystywaną seksualnie panienkę, która zupełnie nie zdaje sobie sprawy ze swojego problemu i zaraz doszedł do wniosku, że chyba nie. ale mógł ją popodrywać, czy cokolwiek, nawet pocałować. byłoby interesująco, zabawnie, zupełnie inaczej niż dotychczas. oparł się o jakiś filar, do którego, powiedzmy, właśnie dotarli.
-nie nosisz koronkowej bielizny?
xd.

"Jakże przyjemnie się zrobiło!", pomyślała, wzdychając przy tym. Również oparła się o filar, tuż przy nim, starając zaakcentować nikły zasób własnych wdzięków. - Jasne, że noszę, ale po kryjomu, tak bardzo po kryjomu, że to aż nieprawdopodobne. Ojca czasem da się, powiedzmy, zmiękczyć, a wtedy kupuje, co tylko sobie wymyślę. Później zapomina o tym, no i... Chcesz zobaczyć? - Zapytała szybciej, niż pomyślała. - To znaczy...

-to zależy-pozwolił sobie nawet okręcić kosmyk jej włosów naokoło palca. doszedł zaraz do wniosku, że ma całkiem miłe włosy. w ogóle była miła. nieważne!-w jakim jest kolorze. faceci są wzrokowcami, mała. musisz przywyknąć.
dobrze się czuł w tej roli. lepiej, niż przypuszczal.

Spojrzała na niego, no, dosyć wyzywająco, można, nawet powiedzieć, z nagłym rozbuchaniem seksualnym. Nachyliła się o ciuteńkę, ciuteńkę do przodu, niby śladem włosa, który właśnie trzymał. - A ja wiem? Czekaj, zobaczę. - Pociągnęła dekolt swetra, by zajrzeć do środka. - Z tego, co widzę... ano, jest biała. Ale ohyda.

-faktycznie, ohyda-mruknął, z niemałą przekorą w zasadzie-nie przejmuj się, w paryżu są dobre sklepy bieliźniarskie. la perla i tak dalej. nie pytaj skąd wiem, nawet tu mam sporo byłych dziewczyn-i nawet nie kłamał. paryż, łącznie z, jak zauważył, sarą dolores humbert, koszmarnie na niego leciał. pewnie poleciałby sam na siebie, gdyby miał zapędy homoseksualne. nie miał, aż szkoda.

- Jak dasz mi pieniądze to pójdę, i kupię lepszą. - Wzruszyła ramionami. - Cóż za lovelas. - Skomentowała trochę zgryźliwie. - Dziw bierze, że nie całujesz swojego lusterka. A może, jednak, co? - Tupnęła nogą, przypominając nagle po, co tak właściwie tu sterczała. - Co z moją colą?!

-a tatuś nie daje?-spytał za to, całkiem uszczypliwie. w zasadzie mógłby ją pocałować, to wkurzające dziecko, buchające erotyzmem, małe, głupie i naiwne i urocze w tym wszystkim także.

/powtarzasz się, n! starość nie radość, sori-musiałam. pisenlow!

- Daje, ale mało. Za mało dla młodej damy. - Stwierdziła dobitnie. - Czekaj. - Ujęła jego dłoń, i szminką pospiesznie wygrawerowała numer telefonu komórkowego. - Jak zmażesz, to Cię zabiję. - Po czym użyła kosmetyku w celu upiększenia ust.

-oh boże, to chyba zbyt duża odpowiedzialność, nawet jak na mnie-westchnął-pójdziesz ze mną jutro na wiśniową colę, saro?-wbrew pozorom, chociaz tak strasznie go wkurzała, wiem, że się powtarzam, ale tylko to podkreślam, wydało mu się, że jest do niego całkiem podobna. a perspektywa spędzenia chociaż godziny z osobą, z którą mógł naprawdę porozmawiać, bez ckliwości i seksu, jak na razie, nawet osobą niepełnoletnią i smarkatą, jest całkiem ciekawa, jak dla niego, będącego na skraju załamania nerwowego.

- Pewnie, że pójdę! - Zachichotała całkiem jeszcze dziecinnie. - Na wiśniową colę, i ciastko z kremem. Ale nic poza tym, pamiętaj. - Pokiwała ostrzegawczo palcem. Cóż, trza przyznać, szyki się jej trochę pomieszały. Drastycznie, i boleśnie obniżyła własny popęd, by dostrzec, iż to całkiem wartościowy, i miły chłopak, mimo tej nadmiernej zgryzoty, i bufonizmu. Ale wciąż miły, i wartościowy! - Gdzie, o, której?

-nieee wiem-ziewnął i przeciągnąl się leniwie, zupełnie jak mój kot, kiedy wyleguje się na wygrzanym słońcem parapecie. z tym tylko, że łili był przystojniejszy i nie posiadał ogona. aha, i był facetem,tak?-dam ci swój numer, zadzwonię w noc i będę gadał same zbereźne rzeczy, a potem się jakoś umówimy. swoją drogą, nie myślisz, że jest całkiem późno?

Uśmiechnęła się na widok tego przeciągnięcia. Co za samcza chęć ukazania swych, tych, no, mięśni! - Twój numer? Czekaj. - Bezceremonialnie wsadziła mu rękę w... kieszeń, oczywiście, poszperała, poszperała, po czym wyjęła zmiętą karteczkę z tymże. - Każdy paryski podrywacz taką ma. Tak, tak, zadzwoń. KONIECZNIE. I owszem, jest całkiem późno, więc... - Wspięła się na palce, uszminkowanymi wargami musnęła jego policzek, i... znikła. / Aa, bo i ja znikam.

przetarl oczy. w zasadzie nawet nie dlatego, że nie wierzył w jej obecność. chyba sam był senny. aha, i poszedł.