sala #6

cztery łóżka, piętro pierwsze, obserwacja.

tak więc dłajt siedział na krześle obok łóżka chomika, podłączonego do różnych dziwnych rurek i spółki. czytał mu jakieś zboczone sajens fikszyn i było fajnie.

ołkej. przyjechał tutaj z aurelie, która w połowie rozmowy zemdlała. była teraz podłączona do różnych różniastych rurek, a on załatwiał wszystkie potrzebne sprawy. kiedy juz skończył, usiadł na stołku obok przygladając się biednej aurelie. wziął ją za rękę i ją powoli gładził, czekając na lekarza.

aurelie natomiast leżała na niewygodnym szpitalnym łóżku i sprawiała wrażenie jakby wcale nie spieszyło jej się do powrotu do rzeczywistości. ogarniała ją przyjemna ciemność i błogi spokój. o niczym nie myślała, ani nad niczym się nie zastanawiała. po prostu trwała i jo.

on tylko uśmiechał się do jej twarzy, właściwie do jej nosa, bo to taki ładny nosek. zastanawiał się czy zawiadomić o tym wszystkim williama, który zapewne rozszarpał by go w tej chwili na kawałki. kiedy pani doktor przyszła i zapewniła że wszystko jest w porządku i wykonają tylko kilka rutynowych badań. postanowił, że będzie tutaj czekał, aż się obudzi.

więc się obudziła. trochę jej to zajęło. chciała otworzyć oczy, ale szpitalne światło było zbyt oślepiające, tak więc tylko lekko je uchyliła.
-will? - wychrypiała i przesunęła dłoń w stronę jego ręki, którą ścisnęła delikatnie.

no więc daniel był w szpitalu, ale miał z niego wyjść lada dzień, ponieważ chyba nie można nic poradzić na złamaną miednicę i musiał po prostu leżeć, żeby sie zrosła. ej, a gips z nóg zdjęli mu przy okazji ;3333. hahaha.

zabijemy go niedługo, zobaczysz.
susanne siedziała na krześle obok łóżka i przeglądała jakąś gazetę, myśląc że daniel jeszcze śpi. może spał nawet.

hej, sama go zabije, jeżeli będziecie do tak turbować. bo już go przestaję lubic.
otworzył jedno oko, potem drugie i na szczęście stwierdził z ulgą w duchu, że susą nie jest sebkiem i bogu za to dzięki. nie była też fwp, za to też podziękował bogu xd.
- susą - mruknął, w gruncie rzeczy w połowie zadowolony a w połowie nie, bo miał już zdrowe nogi, a tu miednicę szlak strzelił.

-jak się czujesz, dan? - zapytała, głaszcząc go po skroni. gazetę odłożyła na bok, przez przypadek strącając jakieś jego proszki przeciwbólowe na podłogę. podniesie je potem.

- w sumie dobrze. to nic takiego - powiedział dzielnie, chociaż jego miednica i dupa tak go bolały, że nie umiał tego okreslić. zamiast jednak spróbować to jednak określić, usmiechnął się do niej nie tak szeroko, jakby chciał, po czym siegnął po jej dłoń. miał założone dwa szwy, bo wyciągali mu kulę, która mu gdzieś tam gdzieś utknęła. - a ty, jak się czujesz?

-jestem kompletnie skołowana - przyznała, miętosząc jego dłoń w swoich obu drobniejszych znacznie, no ale mniejsza. podniosła na niego wzrok i uśmiechnęła się jednak dzielnie wbrew temu co mówiła - jakoś to wszystko dociera do mnie przez grubą szybę, cholera to wszystko co się wczoraj wydarzyło to jeden wielki absurd - pocałowała jego dłoń, odsuwając ją od ust i kładąc na pościeli - gdyby nie to, że tu leżysz.. byłabym przekonana, że to zły sen. szkoda, że tak nie było..

- och, przestań, wszystko się ułoży - taa, jasne, gdyby go tak nie bolało, to z pewnością zdobyłby się na to, żeby opieprzyć susą za to, że nie powiedziała mu w ogóle o tym, że ma ktokolwiek przyjść. a że przyszedł sebek, to już w ogóle. i jeszcze tju, uhh. - wypuszczą mnie niebawem, muszę tylko dużo leżeć.

-okej, dobrze, ja zajmę się wszystkim i jakoś.. jakoś będzie, na pewno - przekonywała raczej samą siebie niż jego, co i tak szło jej marnie. była tak roztrzęsiona jak nigdy, w końcu jakby nie patrzeć susanne to jeszcze dziecko, znajdujące się zaledwie jedną nogą w świecie dorosłych przed poznaniem daniela. od czasu powrotu z pragi została brutalnie wepchnięta na głęboką wodę, że się tak wyrażę i nie zawsze sobie z tym radziła - potrzebujesz czegoś? nie wiem picia, jedzenia?

- nie, nie mam na nic ochoty - pokręcił głową, gładząc kciukiem wierzch jej dłoni. - jezu, susą, nie martw się, przecież widzę, że nie dajesz sobie spokoju - chciał powiedziec rady, ale w porę się ugryzł w język, joł. odgarnął kilka kosmyków włosów za jej ucho i spojrzał na nią naprawdę ciepło, wczorajsze spotkanie z tju i rozmowa uświadomiły mu, jakie miał szczęscie, że trafił własnie na susą, jego susą.

-daję sobie radę - odpowiedziała z naciskiem na ostatnie słowo, bo poznała już trochę daniela i domyślała się co chciał powiedzieć takie z niej medium, widzisz. wstała jednak i wahając się chwilę zapytała, czy da sobie radę sam, bo musi na chwilę wyjść. może zapalić, chociaż nie paliła, ale zaczęła ostatnimi czasy, dla odstresowania.

- hm, okay - skinął głową i już puścił jej rękę czy tam za co on ją trzymał, po czym ułożył się wygodniej na poduszce i odetchnął, ale wcale nie z uglą. widział wyraźnie, że coś się z nią działo, jego biedna, zagubiona susą! a on chciał ją zostawić, zabić sie, że też ten pomysł przyszedł mu do głowy...

thomas chyba nawet minął się w drzwiach z susanne, posyłając jej ukradkowe spojrzenie. na szczęście go nie zauważyła, albo nie poznała w rejbanach które miał na nosie. stanął się w nogach łóżka daniela i zsunął okulary.
-cześć! mogę cię zjeść? - zapytał i parsknął śmiechem. zaznaczę, że wchodząc zamknął drzwi na klucz. jakoś! - tęskniłeś za wujkiem thomasem? - rozchylił poły płaszcza, ukazując mu dwa kolty zatknięte w pasek spodni, które idealnie leżały na jego seksownym tyłku. kocham thomasa!

ojezu i co ja mam teraz napisać xddd.
daniel nie wiedział az, co ze sobą zrobić, w każdym razie podsunął się wyżej na poduszkach i zmierzył thomasa wyzywającym spojrzeniem. fajnie by było, gdyby to daniel go zabił i wtedy sebek miałby dług wdzięczności, hęę. w każdym razie nie mówił nic, bo nie wiedział, co powiedzieć, sori, ja też nie wiem xdxd.

/nie to żeby sebek i fwp zawarli przymierze nie :d

no na przykład 'nie, nie możesz mnie zjeść dupku' xd. chociaż tym pewnie sprowokowałby thomasa. no dobra, gdyby potrzebna mu była prowokacja, prawda? podeszł jeszcze bliżej, tak więc kolanami zetknął się z łóżkiem, no wiesz o co cho, wiem że wiesz.
-tak sobie myślę, że moglibyśmy się zaprzyjaźnić! - parsknął, przesuwając się bliżej i siadając na nodze sebka, nie wiem czy go nie pobolewała po zdjęciu gipsu, no ale. poklepał go po miednicy i uśmiechnął się wesoło & szeroko - rozumiesz co mam na myśli, mięczaku?

no dobra w takim razie zdyszana kejt, która nadal nie poradziła sobie ze swoim kardiganem, w końcu zwątpiła i jedynie w czarnych rurkach i zielonym polo hilfigera, kardigan trzymając w ręku wpadła do sali, kiedy wyciągnęła o tym informację na recepcji. stała teraz w drzwiach drżąc z zimna i stresu, bo to co powiedział jej ojciec nathana zadziałało na nią jak.. no mocno. miała wrażenie jakby przeszła fazę przedzawałową.
-nathan?

wyśpiączkował się i przebudził, ale nie miał większej siły na to, żeby otworzyć oczy, szczególnie, gdy usłyszał głos kejt, jego kochania ;*. może tylko puls mu przyspieszył i drgnął lewy biceps nieznacznie, a to wszystko pokazało się na tym skomplikowanym urządzeniu odmierzającym bicie jego serca lub czymś podobnym.

-chryste, nathan. co się stało? - zapytała, powoli podchodząc bliżej obejmując się przy tym ramionami, bo było jej potwornie zimno. ale to nieważne. bo jedyne na czym się teraz skupiała to jej uczucia w momencie kiedy ojciec nejta chaotycznie objaśnił jej sytuację. pomyślała, że jeżeli przez to co się stało, nie zdąży mu powiedzieć co czuje, bo czuła na pewno, skoro o mało nie umarła dosłownie dziesięć minut temu, to chyba sama popełni samobójstwo. czekaj, zamieszałam potwornie. ale przekaz w miarę jasny.

- och nie wiem, czy wszyscy muszą się mnie o to pytać? - wyjęczał prawie, niezbyt wyraźnie, bo okropnie bolała go głowa. no cóż, po tym, jak najpiew oberał z łokcia w skroń od koszykarza jakiegoś, zrobiło się zamieszanie, kibice legii go poturbowali, a sprzątacz, pan fredzio, przyłożył mu w głowę tablicą z punktami, wcale nie było z czego się cieszyć. i czym sie chwalić.

sodoma i gomora oraz sceny dantejskie tak zwane. kejt stała teraz obok łóżka bardziej przy jego zabandażowanej głowie właśnie.
-przestraszyłam się - powiedziała w końcu, pochylając się nad nim.

- a ja nie - mruknął ironicznie, co miało znaczyć, że mało nie posrał się wtedy w gacie ze strachu. - czuję się poza tym jak w niebie, święty piotr do mnie puka, puk puk - patrz, jaki wisielczy humorek, nic dziwnego. głowa tak go bolała, chciało mu się rzygać, a do tego musiał wysłuchiwać, jak to kejt się przestraszyła o niego.

usł.

nic nie odpowiedziała, wstając. odwróciła się do okna, bo ton jakim mówił nathan przyprawił ją teraz o płacz na co nie mogła nic poradzić. właściwie sama była sobie winna, ale w tym momencie bynajmniej jej nie ułatwiał.
-twój ojciec do mnie zadzwonił - mruknęła cicho, mając nadzieję że jej głos nie zdradza tego, że płacze - naprawdę mnie przestraszył.. - powtórzyła, bo ciągle przeżywała na nowo moment, w którym odebrała telefon. biedna?

siedziała na skraju łóżka, popijając jakąś wyjątkowo niedobrą wodę, metaliczną w smaku, ze szklanki, którą zaofiarowała mu pielęgniarka, najwyraźniej będąca jakąś jego fanką. wszystko już mu w zasadzie przeszło, ale lekarze upierali się, że powinien przeczekać w szpitalu jeszcze jedną noc, bo bleblebleble.

bo miał tablicę z punktami wbitą w czaszkę xd. nie wiem
kejt w takim razie przyszła do niego powiedzieć 'cześć' i może nawet zapytać jak się czuje.
-hm, nathan. cześć - zgodnie z założeniem. przysiadła na łóżku obok niego i zerknęła na jego profil. nieźle go obili.

- heeej - mruknął, zaskoczony jej obecnością. bo widzisz, on w ogóle nie pamiętał, żeby wczoraj do niego przyszła. może jego mózg sie wyparł tej pamięci, bo no wiesz, był w szoku, poturbowany, ledwo wybudzona ze śpiączki, a ona do niego przyszła i zaczęła nawijać o tym, jak sie boi. pochylił się w jej stronę i z grzeczności musnął jej policzek.

-jak się.. czujesz? - zapytała, obejmując go teraz lekko, bo nie wiedziała w zasadzie co mu dolega, wolała nie ryzykować. podniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

- trochę poobijany, ale w gruncie rzeczy jakoś się trzymam - uśmiechnął się nathanowym, jednokącikowym uśmieszkiem. objął ją ręką w pasie, zupełnie nie rozumiejąc tego co się dzieje oraz jej postępowania, jednak nie miał większych pretensji do niej, że się tak zachowuje.

mógł pomyśleć, że to jedynie wrażenie oniryczne, nic realnego, ale nie! jednak kejt była tu i właśnie wyciągała szyję, żeby musnąć wargami jego zadrapaną szczękę.
-to dobrze. cholera, nawet nie wiesz jak twój ojciec mnie nastraszył - uśmiechnęła się lekko - kiedy do mnie zadzwonił, od razu przybiegłam, zostawiając wszystko i wszystkich.. - tak jest, gaspara we własnej osobie.

- naprawdę? - zdziwił się, ale nic nie mógł poradzić na to, że na jego usta wkroczył niechciany, nie dający się stłumić serio szeroki uśmiech. patrzył przez moment na kejt z miną posiadacza, ale zaraz ostudził swój zapał, kiedy przypomniał sobie, że to nie musi koniecznie świadczyć o tym, że chce z nim być. może po prostu się martwiła, przyjaciele się o siebie martwią.

-naprawdę. nathan ja.. - urwała, bawiąc się guzikami przy jego szpitalnej koszuli. zastanawiała się co i jak mu powiedzieć i od czego zacząć, ale nie miała pojęcia. a przecież powtarzała wszystko w drodze do jego sali! i niech to szlag, kompletnie ją zatkało.

- taaa, pewnie się zmartwiłaś i chcesz ze mną być, ale ciemne moce odciągają cię od związków, bo nabiję cię na widelec i zjem jak pomidora - przewrócił oczami, a to wszystko mówił z głęboką ironią, bo jakoś nie lubił tego jej "nathan, ja..." i zacinania się w najmniej odpowiednich momentach.

wyprostowała się i odsunęła od niego, bo to co powiedział w żadnym wypadku nie było miłe. w zasadzie nawet ją tym uraził, toteż spojrzała na niego stosunkowo smutnym wzrokiem i podniosła się, mówiąc że w takim razie nie będzie zawracać mu głowy skoro jest taki wszystkowiedzący i już osądził ich stosunki bla bla bla.

- och, przepraszam - poderwał się zadziwiająco sprawnie jak na poobijanego przez roszalały tłum koszykarza, by doskoczyć do niej i objąć ją zaborczo. - po prostu nie tylko ty denerwujesz się tą sytuacją - poinformował ją łagnodym głosem, wdychając zapach jej włosów.

ale ona poszła.