ed's supermarket

[/center][/font]

robił zakupy i tyle. i nie miał zielonej koszulki jak ten dzieciak na załączonym obrazkuuu, ale ładne polo w kolorze yyy jasnoróżowym. tommy'ego.

lubiła kolory jasnoróżowe, a szczególnie mężczyzn ubranych w jasnoróżowe polo, toteż postanowiła całkiem przypadkowo na niego wpaść i rozsypać cytrynki, które zgrabnie potoczyły się po podłodze.

a frederic lubił cytryny, co za wspaniały zbieg okoliczności. - kurwa mać! - stwierdził odrobinę zbyt głośno, nachylając się, by pomóc biednej, niezdarniej niewiaście w posprzątaniu.

ona też się pochyliła, normalnie by się nie schylała, to za duży wysiłek, a zresztą, od czego są sprzątaczki! a więc zaczęła zbierać cytryny do papierowej torby, w której to wcześniej się znajdowały.
- zdarza się - wzruszyła skromnie ramionami.

- tak, pewnie tobie - mruknął niekoniecznie przyjemnie, bo bolało go teraz ramię, a to niedobrze, bo zazwyczaj spał na prawym boku, a przez ból prawego ramienia będzie to przynajmniej trochę utrudnione. - huh, to wszystkie? - rozejrzał się. nie widzial więcej cytryn, ale może był ślepy.

- hm hm - rozejrzała się dokoła poważnym wzrokiem, jako że mam pisać poważnie i tak samo poważnie skinęła głową. - wszystkie, chyba tak - dodała w ramach uzupełnienia i potrząsnęła swoją torbą. nie miała pojęcia, po co jej było aż tyle cytryn, ale takie pustki w tej lodówce panoiwały, że trzeba je było czymś zapełnić.

- po chuja ci tyle? - spytał, nie do końca uprzejmie, ale pewnie po prostu dlatego, że na codzień nie należał do najuprzejmiejszych młodzieńców. oparł się plecami i tyłkiem o bok lodówki ze świeżymi sokami, jakiś odpowiednik naszego marvita.

- żebym potem nie musiała kupować - wyjaśniła rzeczowo, uznając, że jeśli powie, że jej lodówka świeci pustkami, to jeszcze sobie o niej pomyśli, że jest jakaś biedna i nieszczęśliwa. postarała się ajkoś zignorować fakt, że jest niemiły. - a zresztą, piję dużo herbaty z cytryną... - dodała na poczekaniu, chociaż nie lubiła pijać herbaty z cytryną, wolała gorzką, zwykłą, normalną.

- ahaa, to jest pewna teoria. pomóc ci je nieść, czy coś? - zaproponował, chcąc się jakoś zrekompensować za to, że był niemiły, ale chyba nie potrafił, więc tylko się uśmiechnął, a dla niektórych jego uśmiech znaczył więcej niż tysiąc słów!

dla mojego księdza chyba ;qq
- hm, skoro się ofiarujesz - powiedziała, również się uśmiechając, bo ona w przeciwieństwie do mnie doceniała, kiedy ktoś się do niej uśmiechał. może to przez to, że ludzie rzadko się do niej uśmiechali i potrzebowała czułości, której nie dostała od, yyy, soboty? jeśli dobrze pamiętała! wepchnęła mu więc do rąk cytryny. - są trochę ciężkie - uprzedziła, tak już po fakcie. cieszyła się, że zaproponował, bo za chwilę znów by je upuściła i zapewne nie doniosłaby do kasy, jej drobne ręce nigdy w życiu nie zostawały zbytnio obciążane cytrynami, czyli, że to była dla niej zupełna nowość! miała jednak niesamowitą ochotę na wypełnienie lodówki czymkolwiek, chociaż łatwiej byłoby kupić jakieś waciki i je postawić w lodówce, żeby się nie męczyć.

- świetnie, dla mnie to drobiazg. - w ten wielce dyskretny sposób chciał się pochwalić swoją wielką siłą. okej, może nie aż tak wielką, marny z niego pudzian. rozejrzał się dookoła, stwierdzając, ze bogu dzięki nie ma jakichś przeraźliwych kolejek przy kasach. - coś jeszcze kupujesz? - spytał, mając nadzieję, że odpowiedź będzie przecząca, nie miał ochoty chodzić po sklepie z pieprzonymi cytrusami.

- Nie, przyszłam tylko po te pieprzone cytryny - poinformowała go, stwierdzając, że warto było nie całkiem przypadkowo wpaść na Fryderyka, bo:
a) był na swój sposób w jej typie
b) nie musiała nosić tych cytryn
c) wreszcie z kimś rozmawiała od sześciu dni
Nie lubiła żyć w swojej samotni, kiedy to Martina nie było w domu, bo wciąż gdzieś wychodził, wyjeżdżał, a ona biedna w tym czasie dostawała jakiegoś załamania nerwowego itp. - A ty? Kupujesz coś jeszcze? - zapytała, zupełnie zdziwiona faktem, że F. nic nie niósł. Zaraz jednak pomyślała, że może przyszedł jedynie po papierosy, a teraz jeszcze mu się narzuciła z tymi cytrynami...!
Jakoś nie było jej go żal.

[ale szpan, piszę wielkimi]

a powinno.
frederic pokręcił powoli głową, wsuwając dłonie do swoich kieszeni dżinsów, chociaż miał ochotę do jej kieszonek, o ile miała spodnie, oczywiście.
- ja przyszedłem, bo się nudziłem. - "a zawsze w sklepie znajdą się fajtłapy, które można zbajerować.." pomyślał, uśmiechając się pod nosem. - w takim razie, idziemy do kasy, huh? jestem frederic - przedstawić się wypadało, nie wyciągnął dłoni do niej, bo miał zajęte cytrynami.

- a ja anne - odparła i, o nie, zapomniałam o dużych! Więc teraz jest okej! Ruszyła za nim, bo dajmy na to, że sobą i tymi cytrynami torował jej drogę do kasy i to było fajne i miłe z jego strony i uważam, że wstawiam za dużo i. Doszli... do kasy, oczywiście, a kolejka była super długa, więc się pewnie naczekają. Chociaż o tej porze powinny być już pustki, ale nie wiem, nigdy we Francji nie byłam, sori. - Nigdy nie pomyślałabym, żeby chodzić po marketach z nudów, choć w sumie, jakby na to nie patrzyć, to całkiem niezłe rozwiązanie - stwierdziła. - Następnym razem, jak się będziesz nudził, to możesz mi dać znać, wtedy wybiorę się na zakupy. - Puściła mu oko, tak porozumiewawczo i z odrobiną flirtu w oczętach, no wiesz jak.

- oookej, powiadomię cię wtedy telepatycznie i spotkamy się przy nabiale, albo pieczywie. - frederic uwielbiał zapach świeżego pieczywa, nawet w tesko. chociaż.. kto go nie lubi! oparł się o to z boku przy taśmie jeżdżącej, nie wiem jak się to nazywa, i rozejrzał dookoła. zastanawiał się, czy kupić papierosy, czy też owych nie kupować. zdecydował, że nie.

- Może lepiej dam ci swój numer telefonu? - zaproponowała bardzo cwaniacko, dając mu przy tym wybór. No bo pacz, jak będzie chciał, to zadzowni, a jak nie, to nie, masz pecha Anne, bajbaj Fryderyczku i tyle. Ale nie mogła nie powiedzieć, że F. jej się nie spodobał, och, ach, chętnie by go wymacała tu i teraz, ale postarała się nie, bo w końcu lepiej nie, jeszcze by ją uznał za trzeciorzędną dziwkę i co wtedy?

/ w takim razie chyba nie mogła powiedzieć, wielokrotne zaprzeczenia bywają eee skomplikowane ._.

znając frederica on nie uznałby jej za dziwkę, a nawet jeśli, to przecież nie miał przeciw tym paniom spod latarni nic przeciwko, ale gorzej z taką szanowną panią kasjerką, która musiała mieć co najmniej pięćdziesiąt lat, nie zdziwiłabym się, gdyby zeszła na zawał. - ahaa, to pewnie najlepsze rozwiązanie - stwierdził, przyglądając się uważnie anne. anne anne anne. wciąż pamiętał jej imię.

/dobra, dajmy na to, że zrozumiałaś sens wypowiedzi i tyle/

- Skoro tak, to zapisuj! - powiedziała, nie mogąc powstrzymać uśmiechu [tera jest doprz.], który wdzierał się na jej usta, bo właśnie udało jej się z kimś porozmawiać, a to nie lada wyzwanie! Podytkowała mu swój numeranto, wcale nie zaczynający się od 0 700. Czuła na sobie jego wzrok, to nie to, że nie lubiła być obserowana, tylko ją peszył! Myślała nawet przez chwilę, że może ma gdzieś jakieś plamy po solarium, ale zaraz sobie przypomniała, że ona przecież nie chodziła na solarium.

zapisał jej numer w takim razie w swoim super fajnym iphonie z naklejką z bartem simpsonem na tyle, wsunąl telefon z powrotem do kieszeni i uśmiechnął się jednokącikowo do anne. - okeej, już zapisałem. i szykuj portfel, bo zaraz twoja kolej. - a on bynajmniej nie miał zamiaru za nią płacić!

Tym razem na szczęście miała portfel, który zaraz wyciągnęła ze swojej nowej torebki od Prady (ona miała jedynie nowe torebki...) i zapłaciła kasjerce, raczej może kartą, bo tutaj można było!
- To ten, w tym momencie musimy się rozstać... - westchnęła kiedy już wyszli ze sklepu, może trochę przygnębiona tą myślą, że nie będzie miała znowu z kim porozmawiać. Miała nadzieję, że do niej zadzowni, napisze, cokolwiek.

- niestety! - przytaknął, drapiąc się gdzies nad łukiem brwiowym prawym, rozczochrały się mu włosy, mokre, bo wyszli na deszcz, wyjątkowo nieroztropne to z ich strony. - huh, może jutro wyślę ci jakiegoś smsa i wyjdziemy na kawę. albo herbatę z cytrynką. - ona weźmie cytrynkę!

- okej, liczę na ciebie! - powiedziała, ucieszona już do granic możliwości, po czym poszła, mówiąc mu jakieś tam cześć i w ogóle nie potrafiąc uwierzyć w to, że F. chce się z nią umówić choćby na kawę. i zapomniałam o wielkich ;c. pa.

poszedł też, do domuuu.

przechadzała się pomiędzy półkami, stwierdzając, że szpilki to nie był dobry pomysł, jeszcze napiszą o niej w potins, tak jak o hilary duff na pudelku, czy gdzie tto było, że chodzi do supermarketu w szpilkach!!!!! w każdym razie, miała koszyk, a w koszyku dwa jogurty (była dobrą siostrą i dla sida też wzięła....) i paczkę ciasteczek kokosowych.

poszła sobie, bo ile można siedzieć w supermarkecie........

/sory ze tak dlugo ale mama mi tłumaczyła jak dojść do marcina:d

Tak więc Delilah przyszła, tupiąc niecierpliwie+w celu ogrzania się w miejscu i czekając na BF.

dobra, ja zaraz idę rozpakować zmywarkę, to będę zw, ale zjem najpierw te ciasto -.-''''''''

BF przyszła, nie tupała, bo faktycznie poobcierała sobie stopy, bo miała delikatne :< Znalazła Del i złapała ją za włosy, by pociągnąć i cmoknąć ją w policzek. - Cześć, króliczkuuuuu.

smacznego, grubasku.
[rzard, bo ty juz zaraz sie obrazisz,xd]

Ja pierdolę, jak mnie wkurwia, jak BF rzuca butami i ciąga za włosy. Delilah syknęła z bóli i złapała się za włosy też. - Ja pierdolę, uważaj, co to miało być, cześć!

- No, bierzemy koszyk, nie? - Nie znosiła chodzić z koszykami, bo alejki były zbyt wąskie. I zw, bo mama się wkurwia.

-Taaa, ja nie planuję zbyt wielkich zakupów. - Złapała koszyk, gdy już weszła i wlazła przez wejście dla wózków pomiędzy półki, musiała przykucnąć. - Co tam, bo nie wiem wreszcie, albo nie pamiętam? - Złapała paczkę chrupków kukurydzianych, zero przecinek pół kalorii.

- Wszystko w porządku, chociaż mogłoby być cieplej, przynajmniej trochę, muszę kupić sobie ładne rękawiczki. Lubię chodzić w rękawiczkach, a tyy? Potrzebuję też przecier pomidorowy i kawę. W ziarnach! - Przypomniała sobie, zerkając do góry, ale nie znalazła żadnych oznaczeń, jak to czasami są na regałach, gdzie co jest i tak dalej, odgarnęła więc włosy za ucho.

-Ja też lubię rękawiczki! Takie na sznurkach szczególnie, wiesz. Po co przecier? - Uniosła brwi, nie weszły jej na czubek głowy-całe szczęście, mogłoby być źle. - Rany, czuję się totalnie rozpierdzielona, no wiesz, fizycznie. Mam jakieś oznaki zmęczenia na twarzy? - Wystawiła twarz do lampy, w górę.

- Na sznurkach z jednym palcem! Chociaż z jednym palcem trudno się cokolwiek robi. Nie wiem, czy oznaki zmęczenia, ale masz pryszcza na czole.. Okej, wcale nie. Jeszcze nie wiem, będę robiła z Marthą Stewart spaghetti! - Kiedyś trzeba się zacząć uczyć gotować, nawet dla przyzwoitości, pociągnął Del za ramię do chleba. - Hmm i w zasadzie myślę, że w zwiazku z tym nie potrzebuję pieczywa.

-Kto to jest Martha Stewart? Jakaś znajoma? - Cóż, Delilah nie była najwyraźniej obeznana z programami kulinarnymi. Przejrzała się w lustrze, które zawsze jest przy lodówkach sklepowych, bo powiedzmy, że tam niedaleko były lodówki, Del poza tym wzięła jogurt.

- Ech, nieważne. Weź dla mnie też jogurt, mam ochotę na truskawkowy. Uhm, wieki nie jadłam jogurtów! Więc, głupku, byłaś dzisiaj jeszcze w szkole? Ja bym nie szła, przecież to praktycznie już weekend.. - Zauważyła, przyglądając się puszce groszku, by sprawdzić ile ma kalorii, ale nie znalazła.

-Bo jesteś leniwa, a ja jestem geniuszem, hm, nieoszlifowanym diamentem. - Oblizała usta i wrzuciła jeszcze jeden jogurt, rzeczywiście truskawkowy. - Co jeszcze, bo ja już?

- Phi, dobre sobie! Ten przecier, hm, to chyba tam gdzieś. - Machnęła ręką na prawo, bo wydawało jej się, że widziała puszki, ale możliwe, że to jedzenie dla kotów. Jednak miała rację, bo podreptała tam i znalazła przecier, zgarnęła puszeczkę i wrzuciła do koszyka. - I teraz chyba wszystko, huh?

-Ten koszyk wydaje się taki.. pusty. Biedny, wezmę jeszcze czipsy. - Będzie gruba jak ja, ale to nic. - Zaraz wracam, a ty idź po przecier, hm? No, fajnie, że się zgadzasz. - I poszła do czipsów.

Zgarnęła przy okazji paczkę gumy do żucia cynamonowej, hrhr, muszę sobie cynamonową kupić, i zawołała przez pół sklepu, że zajmie miejsce w kolejce, bo ludzi dużo jak cholera!

Delilah nie odpowiedziała, bo krępowała się krzyczeć i zaraz znalazła Bf, ona i czipsy i koszyk. - Daj ten przecier. Ej, Bf, gdzie są twoi starzy?

Wcisnęła jej ten przecier i podrapała się po prawym policzku, cichcem dorzucając jeszcze dwie gumy,... - Jak to gdzie, w domu, w Stanach. A co, widziałaś ich na przejściu dla pieszych? Ugh, to by było niespecjalnie fajne. - W ogóle, czemu mnie nie chwalisz, że mam tak dużo postów...

chwalę

- Nie, po prostu pytam, nigdy nic nie mówiłaś. - Oparła się o jakieś coś, a może o kogoś i spojrzała na nią wyczekująco.

- Ach tak? To teraz mówię, są w Stanach, nie w żadnym wariatkowie. - To tak, jakby Del miała wątpliwości. Uniosła nieznacznie prawy kącik ust, mruknęła, że papierosy chyba podrożały, oparła się tyłkiem o tam przy kasie te jeżdżące, wiesz.

jaki brzydki kolor masz w podpisie........

-No dobra, w porządku. - I poszła -.- omg, sori.

;_;

Też poszła.

przyszli z zo do tak zwanego markjetu na jabłka i pewnie całą masę innych rzeczy, bo może zo nie miała w domu wszystkich składników potrzebnych do robienia szarlotki, a tylko tak mówiła!

- obierzmy jakąś taktykę [Leo im poradzi], od czego zaczynamy, dział owoce jest gdzieś tam - wskazanie palcem, niekulturalne, ale nie szkodzi nie należało do najjaśniejszych gdyż jej palec powędrował ze wschodu na zachód, czy jakoś tak, więc nie wiem.
- dobra lepiej ty prowadź - skinęła głową.

- hmm, chodźmy tam - pociągnął ją w stronę, gdzie sądził, że znajdzie warzywa i owoce, po drodze kazał jej wziąć koszyk, taki mały do ręki, bo on jest dzisiaj mózgiem i nie może dźwigać i myśleć jednocześnie! - konserwy, cholera, to nie tutaj - westchnął trochę speniany, starał się! :<

- mam udawać twojego zgarbionego jednookiego tragarza w postaci kłazimodo - roześmiała się pośpiesznie biorąc do ręki koszyk, który prawie wyślizgnął jej się z ręki, drugą złapała dłoń elvisa, bo bała się, że ją zgubi ;c.
- wycofuje to jedno oko, dobra masz seksownego tragarza, pogódź się z tym - wystawiła mu czubek języka, trochę rozbawiona faktem, że lawirują po sklepie, nie wkładając nic do koszyka.