przyjazny burdel evan.

aczkolwiek nie miejsce jakichś przesadnych libacji!

to dobrze, że bez libacji, ; >

nadszedł liam, daleko mu było do tego wczorajszego liama, ale na szczęście w innym znaczeniu tego słowa wcale nie był wczorajszy. zabawy z językiem polskim, joł. tak więc w chwili obecnej dziękował bogu za to, że evan zostawiła u niego tą całą koszulkę, bo był to świetny pretekst do tego, żeby z kimś pogadać. bo właściwie to on czuł teraz, że musi z kimś pogadać, albo chociaż pobyć, nie wiem, cokolwiek, niech ktoś go potrzyma za rękę ;x. a to rzadka sprawa i generalnie ewenement, bo przecież to liam, nie daniel, sori xd i sam za chiny ludowe by się nie przyznał, ze tak, owszem ma problem i to cholerny, a poza tym to jest mu źle i och, ojeeej, wszyscy wiemy, o co chodzi. więc jeśli trafi na evan w humorze 'spierdalaj, siedzę w swojej skorupie i mam cię gdzieś', to będzie niefajnie i myślę, ze wyjdzie z tego drama, no ale nieważne. zapukał/zadzwonił do drzwi i cóż, czekał chyba, rajt?

otworzyła po pewnym czasie, bo akurat medytowała przy mikrofalówce, podgrzewając sobie kakao. otworzyła drzwi i zadrżała, kiedy omiotło ją lodowate powietrze z zewnątrz.
-liam. o, szybko przyszedłeś - mruknęła, mierzwiąc swoją grzywkę z tak zwanego braku laku. wpuściła go do środka, odsuwając się i mierząc uważnym spojrzeniem. sprawiał wrażenie osoby, która właśnie wydostała się z pralki po porządnym wirowaniu, chociaż prawdę mówiąc nigdy kogoś takiego nie widziała. przypuszczała jednak, że człowek po takiej atrakcji musi wyglądać w podobny chociaż sposób - chryste, co jest? - zamknęła za nim drzwi i skrzyżowała ręce na piersi. skorupka pękła, bo bądź co bądź evan nie była królową śniegu i cholerną suką toteż ludzkie nieszczęścia jakoś na nią wpływały.

liam zrobił bardzo filmową minę /to zabawne, włączyło mi się she's the one, xd/ i podrapał się w tył głowy. gdyby mógł słyszeć jej myśli na pewno stwierdziłby, że świetnie to ujęła, bo nazwała po imieniu to, co się z nim działo, a czego sam nie mógł dobrze określić.
- twoja koszulka - odpowiedział, cóż, z braku laku właśnie, wyciągając do niej rękę, w której trzymał tę właśnie koszulkę, z resztą, przecież właśnie po to przyszedł, prawda? żeby oddać evan... hm. koszulkę. z myszką miki.
biedny liam ;c

-pieprzyć to - wzięła od niego koszulkę, którą odłożyła na jakąś szafkę stojącą pod ścianą. jakkolwiek evan nie bywała dziwna, nie poustawiała jednak mebli na środku - przecież widzę, że coś się stało. ale okej, nie jestem twoją terapeutką, ani nikim podobnym więc już cię nie męczę. chcesz coś ciepłego do picia? jest cholernie zimno, pewnie zmarzłeś - dopadł ją nerwowy słowotok. biedna.

- sophie wróciła - odpowiedział liam, jakby evan pozbawiła go nagle wszelkich hamulców, jakie on posiadał przed takimi rozmowami, a było ich naprawdę dużo. na dodatek powiedział to takim na pozór obojętnym, ale w rzeczywistości dosyć pustym głosem. poza tym, cóż, skąd evan mogła wiedzieć, kto to sophie? to znaczy, ok, w domu widziała różne damskie akcesoria, ale chyba nie wiedziała, kto to i o co chodzi, więc nie mogło jej to wiele powiedzieć. ale liama nie interesowały takie nic nie znaczące szczegóły. - sophie to moja współlokatorka. to znaczy, chyba była współlokatorka. próbowała się zabić. i to ja ją znalazłem. a potem zniknęła, bez słowa. a teraz wróciła. i chce ze mną porozmawiać - ok, teraz dla odmiany liam dostał słowotoku. może jakaś cześć jego świadomości uznała, że jednak przydałoby się jakieś wyjaśnienie. skondensował w tych kilku zdaniach właściwie ostatnie miesiące swojego życia, pomijając mało istotne, przynajmniej w tej chwili, szczegóły. to i tak było jak publiczne wytrzewienie się pod wieżą eiffela.

-hm - mruknęła evan, faktycznie nie mając pojęcia o dramatach jakie rozgrywały się pod dachem mieszkania liama, a o których ja cokolwiek wiem i bywało gorąco xd. pomyślała jednak, że coby to nie było podejście do niego i objęcie nie będzie niczym nie na miejscu. tak też zrobiła, opierając czoło o jego bark - nie mam bladego pojęcia o czym mówisz, ale skoro już wróciła, wypadałoby się z nią spotkać i zapytać dlaczego zwiała, tak? - podniosła na niego wzrok.

bywało gorąco, <3
tak tak, brawa dla evan, on by się sam przed sobą do tego nie przyznał, ale trafiła w dziesiątkę. objął ją i właściwie myślę, że zanurzył twarz w jej włosach, wdychając ich zapach, co było trochę jak aromaterapia, xd westchnął jakoś ciężko, bo faktycznie czuł się, jakby na jego przeponie znalazł się jakiś jebany niewidzialny obelisk.
- to skomplikowane - powiedział, może powinno to zabrzmieć jakoś nieporadnie i mało męsko, ale w jego przypadku pewnie tylko nieporadnie, a raczej bezradnie w sumie. czuł się cholernie zmęczony całą tą sytuacją, dodam, ze chorą. względnie to wszystko zostawił i już się pozbierał, przyzwyczaił i nauczyć żyć z dziurą w pewnym miejscu swojego życia, a tu bum, nic z tego. to było wykańczające psychicznie, nawet nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo.

-domyślam się - stwierdziła ciepłym i kojącym właściwie tonem, masując jego plecy przez koszulkę - chyba nie ma co teraz tego roztrząsać, rano urządzimy debatę przy kakao i croissantach z czekoladą, hm? - uśmiechnęła się pokrzepiająco do jego ucha, skoro ciągle był wplątany w jej włosy. może nie mógł się z nich wygrzebać? czekała jednak spokojnie aż zrobi to sam, bez szkód dla jej loków-nieloków - możesz zostać dziś u mnie. właściwie wolałabym żebyś został, chociaż nie wyglądasz mi na kogoś ze skłonnościami do samookaleczania i tego typu akcji, ale sam rozumiesz ostrożności nigdy za wiele - przesunęła dłoń na jego ramię i tam ją pozostawiła. zastanawiała się nad prędkością zmian zachodzących w ich znajomości. to było wręcz nierealne.

prawda? on też o tym myślał, ale właściwie teraz ani trochę mu to nie przeszkadzało. poza tym faceci w tych sprawach mają zasadniczo inne podejście, niż dziewczyny. nieważne. i nie, nie zaplątał się na tyle, żeby sobie nie poradzić, to by było mało romantyczne etc. i jej loki- nie loki absolutnie nie ucierpiały. no ale ok, wyplatać się wyplątał, z tym, ze wcale nie miał ochoty jej puszczać, toteż tego nie uczynił. popatrzył tylko na nią i uśmiechnął się z wdzięcznością, bawiąc się kosmykiem jej włosów.
- i nie będziesz się upierała, żebym spał na kanapie, bo to dziecinne? - zapytał z małym, malutkim, ale jednak błyskiem w oku, evan terapeutka może być z siebie dumna, właśnie odniosła sukces chyba.

-będę - droczyła się z nim, chwilę wpatrując w jego usta, żeby chwilę później wspiąć się na palce i pocałować go w miarę słodko, kakaowo smakującymi wargami w usta. być może była to najgłupsza rzecz jaką kiedykolwiek zrobiła, ale jakoś teraz nie była w stanie o tym myśleć. widziała tylko jego usta i czuła nieprzemożoną ochotę właśnie tego co robiła w tej chwili. jej ręce niewzruszenie spoczywały na karku liama.

ok, i tak wszyscy ją rozumiemy, niech czuje się rozgrzeszona.
nie powiem, żeby on w całym tym swoim udręczeniu o tym nie myślał, w związku z tym i tak prędzej czy później by do tego doszło, nie czarujmy się. z punktu widzenia liama nie było to ani trochę głupie.
- nie sądzę - mruknął jej do ucha, po czym pocałował jej szyję, proszę do czego może doprowadzić niewinny i słodki pocałunek. - to jakaś alternatywna sesja terapeutyczna? - zapytał cicho, łatwo sobie wyobrazić, jakim szeptem itakdalej, po czym znowu ją pocałował i myślę, że jego ręce nie błądziły gdzieś po jej plecach, bo mimo wszystko nawet liam nie jest bestią 24/h.

-raczej drobne tet a tet po sesji terapeutycznej. bonus od prowadzącej - musnęła jego obojczyk wargami i przymknęła oczy. jego bliskość była tak przyjemna, że nie mogła zrozumieć jak wcześniej tego nie zauważyła. ogarnęła się jednak, bo przecież liam miał swoją dziewczynę i cały stos zmartwień z nią związanych. tak to interpretowała. nie będzie więc dorzucać do niego kolejnego problemu będącego zdradą. odchrząknęła i odsunęła się od niego, spuszczając głowę - chyba, chyba jestem zmęczona. kładźmy się.. ja.. dobranoc - i zwiała do łazienki.

trochę go to zdziwiło, ale w sumie widział w życiu już tyle, że tylko wzruszył ramionami, po czym odnalazł sypialnię i dość bezceremonialnie zasnął w swoich bokserkach w gwiazdki, <3. bo był zmęczony, wykończony psychicznie i rozbolała go głowa od myślenia o zamieszaniu, jakie wprowadzają w jego życie dwie zupełnie różne i chyba całkiem mu bliskie dziewczyny.

kiedy upewniła się, że liam śpi, wylgnęła z łazienki i wsunęła pod kołdrę. miała zimne stopy, którymi niechcący zupełnie potrąciła łydkę liama, kiedy przysuwała się do niego czując mimo wszystko potrzebę bycia blisko niego. objęła go więc na wysokości pasa i z policzkiem przyciśniętym do jego łopatki, zasnęła. a na jej ustach gościł nikły uśmiech.

liam przyszedł, mhm. i nawet miał ze sobą zgrabną paczkę ciastek, nie wiem jakich, wymyśl. myślę, że gdyby jakimś cudem wyszedł z siebie, stanął obok i chwilę się poobserwował, to popukał by sobie w czoło, ale może na szczęście, umiejętności takiej nie posiadał. zadzwonił/ zapukał, niepotrzebne skreślić, do drzwi, bez zbędnych medytacji i miliona przemyśleń, chociaż raz.

evan siedząca i medytująca na kanapie z podkurczoną pod tyłek nogą i telefonem przed nosem zwlekła się z niej w końcu, kiedy dotarło do niej że ktoś dzwoni. więc faktycznie przyszedł? myślała, że to jakaś podpucha. szczerze powiedziawszy jej rozsypane wewnętrzne ja błagało jak mogło, żeby nie dopuściła do spotkania. nie była dzisiaj w nastroju do kłótni, co w zasadzie mogło się źle skończyć. otworzyła jednak tocząc wewnętrzną walkę po drodze kiedy to potknęła się o but, porzucony samotnie w przedpokoju.
-liam - mruknęła udając zaskoczenie. głupia, głupia. obciągnęła białą koszulę na tyłek i zerknęła na swoje grube, szare rajstopy.

myślę, że liam stał oparty o framugę drzwi, z racji tego przyjmijmy, ze otwierały się do środka, xd. tak więc kiedy evan otworzyła, patrzył na nią chwilę z nieodgadnionym wyrazem twarzy, hrrr. a potem wszedł do środka i chyba całkiem niewinne pocałował ją w czoło, bo to zabawne, wczoraj był jeszcze na nią w sumie wkurwiony, a teraz mu przeszło, czary.
- cześć - powiedział i ściągnął kurtkę, po czym powiesił ją na wieszaku, czy co tam ona miała do tego celu przeznaczone. - obiecałem ci ciastka - dodał i zamachał jej przed nosem tą przyjemnie wyglądającą i pewnie ładnie pachnącą paczuszką z takim czarującym, chłopięcym uśmiechem. to znaczy, liam miał ten uśmiech, nie paczuszka.

a już myślałam, że jednak paczuszka. zburzyłaś moje dziecięce marzenia!
-cześć - odpowiedziała, stojąc kompletnie zamroczona. czuła przyjemne mrowienie na czole w miejscu, które przed chwilą musnęły jego zimne usta. ocknęła się jednak i spojrzała na niego z lekkim uśmiechem - hm, łał. ee zanieś je do salonu, przyniosę jakieś hm talerze - przeczesała włosy palcami i zwiała do kuchni, bo liam dziwnie na nią dzisiaj działał. zastanowiła się w drodze do kuchni, czy to oznaki jej niechybnej śmierci. miała nadzieję, że nie. miała tyle planów na przyszłość! w przeciwieństwie do mnie -,- gimnastykowała się teraz,bo nie mogła dosięgnąć do talerzy.

ojej, muszę teraz żyć ze świadomością, ze pozbawiłam cię dziecięcych marzeń!;c
rzucił jej jeszcze spojrzenie przez ramię i grzecznie zaniósł paczuszkę do salonu, ale coś nie było widać ani evan ani talerzy, więc poszedł do kuchni, przecież mogła utknąć do połowy w szafce, a on by siedział i czekał i kto by ją uratował? no, właśnie. więc liam, trzeba mu przyznać, dosyć cicho znalazł się w kuchni, chociaż nie specjalnie się o to starał, zdarza się. stanął z założonymi rękami i chwilę patrzył na zmagania evan ze złymi, wysokimi szafkami, po czym podszedł i pomógł jej, w przypływie nieskończonego miłosierdzia, amen. no, dobra, bez przesady. ale talerze ściągnął i rzucił jej jakiś taki pobłażający uśmiech.

na widok którego normalnie pewnie dałaby mu w pyska. natomiast teraz mruknęła tylko ciche 'dziękuję' i odsunęła się od niego, w obawie przed zrealizowaniem swoich myśli, które biegały po jej głowie i tupały głośno jak te stworki pojawiające się przy wielkim ognisku w jednym odcinku muminków, tak mi się przypomniało xd. mianowicie biedna evan miała ochotę rzucić się na liama i wycałować jego seksowną wyrażającą zwykle jakieś kosmiczne stany ducha samego liama. uznała jednak iż będzie to nie na miejscu toteż odwróciwszy się do niego plecami, żeby nie napisać 'wypięła tyłkiem' ruszyła do salonu. z talerzami ma się rozumieć. spać mi się chce :c

a, no, były takie!
i buuuuka. wtedy zawsze taka straszna muzyka grała. chyba. albo to wytwór mojej wyobraźni, oj.
liam sam się dopiero edukował w kwestii odczytywania tych wszystkich min, gestów, słów wypowiedzianych oraz niewypowiedzianych przez evan, nie wińmy go więc za jego niewiedzę. poza tym wolał raczej być ostrożny, bo kto wie, co jej znowu do głowy strzeli, prawda? chociaż dzisiaj była aż nienaturalnie cicha i spokojna. tak więc mruknął jakieś 'nie ma za co' czy coś w tym stylu, wzruszył nieznacznie ramionami i poszedł za nią, nie wiem, czy to dobrze, ale chyba miał dzisiaj trochę przekorny humor.

i zastał ją zwiniętą w kłębek na kanapie. nie chrapała, ani się nie śliniła żeby nie było potem niedomówień. ciastka rozłożone na talerzach leżały na niskim szklanym stoliku, a w telewizorze szczerzyła się do nich buka. muzyka była przerażająca!

ok, więc tutaj liam się popisał, bo telewizor zgasił, evan przeniósł bez żadnych problemów do łóżka, powiem, ze bez podtekstów nawet. a potem jak na gosposię z pokaźnym stażem przystało, ciastka schował, talerze uprzątnął i sam też poszedł spać, żeby nie było głupio, to nie na kanapie. bo mu było zimno ;c

tratatatatata, przyszedł! w pogardzie mając tnące szpony mrozu i słońce pustyni wdarł się... no, dobra, lowe szrek xd miał żelki haribo! i nadzieję, ze evan zrobiła kakao, bo było mu zimno i w ogóle. zadzwonił, zapukał, zawył, zamiauczał albo zaszczekał i czeeeeekał. stęsknił się, tak w ogóle i miał cholerną ochotę ją przytulić, mhm.

tak samo evan, która otworzywszy drzwi, powstrzymała się przed ich zatrzaśnięciem na widok księcia z bajki zamiast lajama :c no dobra, wróć.
evan w podskokach podbiegła do drzwi i otworzyła je, rzucając się lijamowi na szyję i mrucząc coś na temat tego, że potwornie za nim tęskniła i beszta się za to w duchu, ale generalnie nic nie może na to poradzić.
-kakao też zrobiłam - dodała dumna, odsuwając się od niego i wygładzając zieloną sukienkę z małymi guziczkami idącymi od dekoltu, junoł.

a on ją przytulił tak mocno mocnoo, ale bez przesady, kiedy ona rzuciła mu się na szyję. a potem pocałował ją w czubek nosa i stwierdził, że ślicznie wygląda w tej sukience, połechtało to mile jego próżność, przecież mogła siedzieć w powyciąganych dresach itakdalej. chociaż wtedy i tak wyglądałaby fajnie, aha. uśmiechnął się do niej całkiem szeroko, ale i tak seksi, bo to on przecież, wszyscy to wiemy.
- to dobrze. bo ja mam żelki! - powiedział i wyciągnął do niej paczkę miśków haribo smak radości! aha i miał jeszcze coś, si. prezent bożonarodzeniowy. bo dobra wróżka mu powiedziała, że evan podobała się ta mała gitarka na zdjęciu w no-censoir. właściciela już miała pod ręką, więc teraz miała też gitarkę. dobra no, xd to na pewno było słodkie miłe i w ogóle.

teraz będą mogli rozpalać ognisko na dywanie, robić prowizoryczny krąg i śpiewać piosenki obozowe przy akompaniamencie gry na gitarce. zastanawiam się teraz gorączkowo co mogła mieć dla liama evan i nic nie przychodzi mi do głowy. może stringi z trąbą?
-świetnie - zawyrokowała jak gdyby nigdy nic i zabrała mu żelki, udając się do kuchni i kręcąc tyłkiem, ale bez przesady, tak? z umiarkowaniem. jak bardzo tuczące są czipsy? musisz mi powiedzieć, żebym przestała je jeść xd.

stringi z trąbą <3
nie wiem, rzadko jem czipsy w sumie.
liam poczłapał za nią i nawet zastanowił się, czy evan dysponuje takim cudem techniki jak kominek, bo pomijając wszelkie inne aspekty tego dobrodziejstwa, byłoby ciepło i nie musieliby wypalać dziury na środku dywanu!
- evan? - rzekł tonem pytającym, stając w drzwiach i chowając ręce w kieszeniach, co jest podobno bardzo nieeleganckie, kiedy się z kimś rozmawia, ale wybaczamy mu to.

-tak? - zapytała, odwracając się do niego przez ramię. właśnie przełknęła białego misia-żelka tak więc wskaźnik jej humoru znajdował się gdzieś w górnych granicach. nie pogryzie go, ani nic. dzisiaj jest miła. bo są święta. bo przemyślała kilka spraw. chyba, że wyjątkowo zalezie jej za skórę. wracam do tematu: stała tak odwrócona przez ramię i patrzyła pytająco na liama, który w tym momencie wyglądał jak dziecko we mgle. nie pytaj.

- nic - odpowiedział, podszedł za to do niej i ją przytulił. to zupełnie jak nie on, ale naprawdę wczoraj ciotki zrobiły mu wodę z mózgu! już by wolał, żeby porwali go kosmici, mógłby przynajmniej mieć wtedy nadzieje, ze dana scully go uratuje! i cmoknął ją w czółko. a potem ją puścił i rozejrzał się po kuchni.
- hej, to gdzie moje obiecane kakao?

-nooo.. tam - wskazała na puszkę z kakao. no dobra, żartuję. zrobiła takie zajebiste jak robi tylko moja chrzestna, no wiesz puszyste i z pianką ze słomką waniliową. w kubku fc barcelona. sama piła w takim z czarą owcą. mam oba takie. wiem, jestem fajna. przysiadła na stole i patrzyła na liama z pewnym zainteresowaniem - ktoś zrobił ci pranie mózgu? kolędnicy ogłuszyli cię gwiazdą betlejemską i teraz masz krwiaka na mózgu i to oddziałuje na twoją psychikę?

- nie, porwali mnie kosmici i fox nie zdążył na czas przekonać resztę fbi, że znowu kogoś porwali, więc trochę się spóźnili z misją ratunkową - odpowiedział, biorąc się za opróżnianie kubka fc barcelona. - właściwie ciebie mógłbym spytać o to samo, ale z wrodzonej grzeczności tego nie zrobię - dodał, patrząc na evan z nad kubka. - i nawet, gdybym miał krwiaka, to bym ci tego nie powiedział, bo są święta, a ty wpadłabyś w panikę i histerię ze strachu.

-nie pochlebiaj sobie - mruknęła, chociaż prawdopodobnie by wpadła w ową panikę. zamiast tego jednak zsunęła się ze stołu i podeszła do liama obejmując kubek obiema dłońmi. upiła łyk kakao i spojrzała na niego z uniesioną brwią - więc muszę podziękować foxowi.

- zabawne, powiedział wczoraj to samo - odpowiedział i pociągnął ją lekko za jedną dłoń, to nic, że trzymała je przed chwilą obiema dłońmi, właśnie przestała i wtedy liam, zdolna bestia, skorzystał z okazji, chwycił jej dłoń i sprytnie niczego nie rozlewając posadził sobie evan na kolanach, obejmując ją jedną ręką w talii, tak myślę. ok, są święta, w wigilię pies mruknął spod stołu do liama, że ma dość ciotki mabel, a dzisiaj liam zachowuje się jak człowiek.