dach domu mody forresterów <3

19 listopada o godzinie 10:40 Daniel stał na dachu domu mody Forresterów i patrzył się w dół. Jaki miał w tym cel? Samobójczy, oczywiście. Tego wszystkiego było już dla niego zbyt wiele, postanowił skończyć ze swoim życiem nędznika, wydostać się z klatki, złotej w dodatku, żeby było dramatyczniej! Amen. Módlmy się, by przeżył, co nie.

....









....















...






Skoczył.....















......




















........
















Leciał......




















.......

























......




















.........















SPADŁ!!!!!!!!!!!!!!
A raczej mlasnął o ziemię, gips mu się aż rozpadł, zemdlał, a chińscy turyści wezwali karetkę. Przeży ł, pozdro dla niego z tej okazji.

najbardziej podobało mi się, że leciał.
a wszystko obserwowała bruk i była zazdrosna, że chińscy turyści zainteresowali się nim, a nie nią tak więc chwilę później też skoczyła ale nie przeżyła
[*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*][*]






























ale spokojnie!!!!! to jeszcze nie koniec brók forester (ona tak się nazywa? XD)

omatko lubię pisać bezsensowne posty, wiem że i tak mnie kochacie

no więc donat siedział na tym pięknym dachu, pamiętającym jeszcze czasy próby samobójczej dana <3. on jednak nie zamierzał skoczyć z dachu, raczej palił papierosa, delektując się samotnością.

tu się również coralie znalazła, nie pytajcie jak, zapewne ona sama zbyt dobrze nie wiedziała. albo wiedziała, ale i tak nie powie? idk. poza tym, przecież to dach forresterów, któremu dan przydał blasku świateł karetki, elo, chociaż ona o tym chyba nie wiedziała, ale nieważne. i cóż, biedny donat, nie dane mu było się tą samotnością delektować. jej w sumie też nie, chociaż nie wiem, czy ona specjalnie poszukiwała samotności, czy nie. w każdym razie najpierw zauważyła szary dym z papierosa, dopiero potem właściciela wyżej wymienionego papierosa właśnie, brzydkie powtórzenia, łe.

- och, cześć - rzucił, w miarę swobodnie, on nie miał problemów zbytnich w kontaktach damsko-męskich, zwłaszcza, że to przecież nieznajoma osoba, ja bym miała i to cholerne problemy. podrapał się po udzie i zaciągnął.

- hm, cześć - odpowiedziała, może troszkę zaskoczona, ale ok, nie dała po sobie poznać. i usiadła obok niego na tym pięknym dachu, tak. ale po chwili coś ją tknęło, że może jednak on wolałby zostać sam, w związku z tym na jej twarzy odmalowała się konsternacja. rzuciła mu niepewne spojrzenie, ale nic nie powiedziała, bo czasami była werbalną kaleką, może to po mnie, cicho.

rzucił jej przyjazny uśmiech, w końcu to tylko donat, on nie miał jej zamiaru zepchnąć z dachu z powodu tego, a nie innego, że zakłóca mu dźwięk samotności <3 na pięknym dachu domu mody forresterów! wyciągnął nawet paczkę z papierosami, bo kto wie, może się poczęstuje dziewczę.

<3
to ją zdecydowanie uspokoiło, w końcu ona jest krucha i delikatna, daniel przeżył, ale kto wie, kto wie... wracając do meritum to owszem, poczęstowała się.
- dzięki - mruknęła i z racji tego, ze nie miała zapalniczki, pewnie donat pośpieszył jej z pomocą, jak każdej damie w opresji. jeju, nie mogę. - długo tu siedzisz? - zapytała, bo w końcu coś powiedzieć pasowało. nie należała do osób, którym przeszkadza cisza, ale właściwie skoro już nadarzyła się okazja, czemu nie zapytać? ostatnio nie mogła narzekać na nadmiar towarzystwa.

- noo, z pół godziny - mruknął pod nosem, spoglądając na zegarek. potem spojrzał na nią, by stwierdzić, że jest ładna. i tyle, nic głębszego, nie znał jej przecież, to tylko facet. wrócił więc do swojego papierosa, który teraz zrzucił z dachu, mając gdzieś to czy spadnie komuś na głowie czy nie.

pokiwała tylko głową w odpowiedzi. podciągnęła kolana i objęła je ramionami. nie wydawał jej się szczególnie rozmowny, a z własnego doświadczenia wiedziała, że rozmowa na siłę jest cholernie irytująca, więc przeniosła wzrok z donata na papierosa, a potem na niebo, chyba dość szare czy też stalowoszare dzisiaj, nie pamiętam pogody.

- jestem donat - przedstawił się, bo wypadało przecież, zresztą, od kilku minut ciekawiło go, jak ta piękna dziewczyna siedząca obok niego może mieć na imię... alice? florence? zgadywał i zgadywał, ale nie mógł znaleść niczego, co by do niej pasowało.

spojrzała na niego i uśmiechnęła się przelotnie i delikatnie, bo właściwie to do niej pasuje, moim skromnym zdaniem.
- coralie - odpowiedziała po prostu. i stwierdziła, że paryż jest siedliskiem ludzi o ciekawych imionach, albo to ona ma takie szczęście. myślę też, że donat dobrze zrobił przedstawiając się, gdyż ją też ciekawiło, kto w taką pogodę siedzi pół godziny na dachu i pali papierosa. myślała, że nieprędko znajdzie ludzi do tego zdolnych, w końcu to paryż, uhm.

ale cóż, donat to donat, a świat jest mniejszy niż się wydaje.
- ładnie - skomplementował ją, choć nie celowo, bo tylko mu się wymsknęło. w życiu by nie pomyślał, że może mieć na imię coralie, ale szczerze mówiąc, pasowało to do niej jak ulał. tylko do niej, do tych jej rysów twarzy i delikatnego uśmiechu.

znowu się uśmiechnęła i właściwie ten uśmiech znikł równie szybko, jak się pojawił. taka specyfika przelotnych uśmiechów.
- nietypowo, tak - przytaknęła. nie była wróżką, ale po 17 latach nie trzeba nią być, żeby znać reakcje i myśli ludzi, kiedy się im przedstawia. - mama miała fantazję - dodała z krzywym uśmieszkiem, który w jej wykonaniu tracił trochę na tej swojej 'krzywości', ale za to zyskiwał na uroku i jakiejś niepowtarzalności, no bo mama miała nosa, trzeba jej przyznać i dobrała imię idealnie, chociaż coralie nigdy w ten sposób o tym nie myślała. spojrzała na niego znowu. miał ładny profil i jeśli miał taką minę, jak na avie, to profil musiał mieć fajny. bezwiednie wsadziła ręce do kieszeni kurtki.

- ojjj, moi rodzice też mieli fantazję, nie powiem - pokręcił głową z nieznacznym, jednokącikowym uśmieszkiem, wpatrując się w jakiś błyszczący punkt dwa kilometry dalej. - nienawidzę swojego imienia - wyznał jej, po czym uroczo poczochrał się po włoskach, tak tak, wiedział, że miał fajny profil, on cały był fajny, nie jedna mu to powiedziała.

uuuh, ojej, sori!

- spójrz na to z innej strony - powiedziała, przechylając lekko głowę i patrząc na niego przekornie. - przynajmniej jest oryginalnie! - tak, ona była zupełnie świadoma faktu, że donat byłby w stanie wymyślić pewnie całkiem sporo innych oryginalnych imion, ale mimo wszystko fajniejszych niż donat właśnie, przynajmniej w jego opinii. zamotałam, ale na pewno rozumiesz xd przyszło jej do głowy, kiedy tak na niego patrzyła, ze on na pewno zdaje sobie sprawę z tego, co ona przed chwilą sobie o nim pomyślała i wywołało to na jej twarzy jednokącikowy uśmiech, nieznaczny, ale jednak. cóż, ona też, przynajmniej podświadomie, wiedziała, że z takim imieniem robi lepsze wrażenie, niż na przykład gdyby mama wymyśliła jej jakąś pospolitą megan, lydię, czy jeszcze coś innego, co ma w dowodzie 864573846576 innych dziewczyn.

- no, ale patrz, ty masz coralie. koral. pasuje do ciebie. a ja? donat. don żuan, kurwa mać - parsknął śmiechem, wyciągając następną fajkę, którą włożył do ust i zapalił. zaciągnął się mocno. ach, on to lubił się pouważalać nad sobą, po prostu nie ma co. - matka mnie zabiła tym imieniem.

/pączuś, nie don hłan! xd

- wyglądasz na całkiem żywego - odpowiedziała, patrząc na niego z ukosa i uśmiechając się ironicznie. - chociaż nie wiem, co na to twoje płuca, fakt - dodała. - w ogóle to, nie wiem, czy powinnam to mówić, ostatecznie to dach forresterów, ale mi się bardziej kojarzy z pączkiem niż z don żuanem. chociaż ty pewnie wolisz interpretację z don żuanem - uniosła jedną brew i właściwie całkiem ją ciekawiło, jak donat na to zareaguje.

- nie wiem, która gorsza - jęknął, udając iście zrozpaczonego. - chyba zmienię imie! - powiedział wspaniałomyślnie, ale oczywiście nie mówił poważnie, wiedział, że wtedy matka już naprawdę by go zabiła, a tego nie chciał, był zbyt młody, by umierać.

coralie zaśmiała się i w tym śmiechu można było odnaleźć maleńką nutkę szyderstwa, ale to i tak było urocze.
- nie zmienisz - powiedziała z taką pewnością, jakby mówiła 'mamy grudzień', albo coś w tym stylu. - potem nie mógłbyś się przyzwyczaić, nie reagowałbyś na nowe imię i doprowadzałoby cię to do szału - tak tak, coralie psycholożka. to prawie jak psycholożka del.

pozdro xd.

- hm, chyba masz rację - przyznał po krótkim namyśle, po czym rzucił papierosa w dół. nie zdziwłabym się, gdyby gdzieś tam w dole, na chodniku, utworzyła się kupka papierosów ;q. - ale może bym się przywyczaił, kto wie. co studiujesz? - był pewny, że psychologię.

xd
- hm, jeszcze nic - odparła, zgodnie z prawdą, bo była prawdomówną dziewczynką, zwykle. całkiem zabawne, że wszyscy tak ją postarzali. a potem przeżywają wielki szok, zwykle uznając ją za całkiem fajną, ale gówniarę. jakoś miała ostatnio szczęście do starszych znajomych, ale bez przesady. celowo nie powiedziała nic więcej, wyraz konsternacji na twarzy rozmówcy jest bezcenny, chociaż coralie nigdy nie miała karty mastercard.

hahaha.
- no, to co robisz w takim razie? - wolał spytać delikatnie ogółem, niż konkretnie o wiek. tego dowie się na pewno w swoim czasie, póki co był całkiem żentel, a ona wydała mu się niesamowicie dojrzała, huhuhu.

ojaa, wreszcie jeden, który reaguje inaczej. ewenement na skalę...hm. paryża?
- właściwie to chodzę do szkoły. przynajmniej w teorii - powiedziała i puściła mu całkiem łobuzerskie oczko.

- och, rozumiem - uśmiechnął się porozumiewawczo. miał tylko nadzieję, że nie była w podstawówce. ani w gimanzjum. liceum by przeżył. - w której jesteś klasie? - spytał, zaciekawiony.

- drugiej - tu zrobiła dramatyczną przerwę, żeby było bardziej dramatycznie właśnie. - liceum - dokończyła. i byłą ciekawa, jak donat przeżyje tą straszną wiadomość. poza tym ona jeszcze nie wiedziała, ile on ma lat, więc nie miała żadnej skali porównawczej. - hm, a ty?

- 19 - powiedzial po czym zbiegl z miejsca ;q.

haha, no i ok, jak w reklamie plusa xd
a ona poszła do domu, tak myślę.

przechodziła akurat obok domu mody foresterów, żałując że nigdzie na horyzoncie nie widać brooke albo chociaż ridge'a. westchnęła więc jedynie pod nosem i zatrzymała się na moment albo więcej, szukając w swojej przepastnej skórzanej torbie paczki zielonych orbit w paskach, bo są fajne i każdy je ma a jeśli nie ma to chce mieć.

wychodził z domu mody forester, bo ridż był jego nowym pracodawcą. to nie znaczy, że masował ridżowi stopy, tylko był jego adwokatem w sprawie rozwodowej z kimśtam, nie wiem z kim jest ridż, albo w sprawie odszkodowania za stłuczoną filiżankę, pamiątkę po babci. i wpadł na abigail, skoro tak stała, wydając z siebie przy tym 'cholerajasnajezuchrysteochprzepraszam'. a paczka zielonych orbit w drażetkach wypadła mu z rak i wylądowała na ulicy, gdzie rozjechał ją traktor.

umarłam
abigail jednak żyła dalej, pomimo jakiejś tam fazy przed zawałowej jaką zafundował jej finli wpadając na nią i krzycząc prawie do ucha, chociaż jakby się zastanowić bardziej w kark, opanowała się w końcu i spojrzała na niego z lekkim wyrzutem.
-uważaj jak chodzisz, ridż! - tak jest, pomyliła go z ridżem, uciekaj mała jeśli ci życie miłe. zw.

słyszał, ze to działa na kobiety, kiedy się jest ridżem. dlatego wcale nie wyprowadzał jej z błędu, tylko myślał intensywnie what would ridge forrester do. - nie teraz dziecko, jestem zapracowany. - powiedział w końcu, bo to właśnie wymyślił i zostawił jej specjalnie przygotowaną na tą okazję wizytówkę, na której jego imię i nazwisko było przekreślone czarnym flamastrem i pod spodem dopisane 'ridż forester'. i uciekł, porywając w tym celu taksówkę prowadzoną przez przestraszonego wietnamczyka z wytrzeszczem, bo przysżła mama i pyta kiedy w końcu posprzątam.

spojrzała na wizytówkę, wzruszyła ramionami i uciekła, bo pomyślała że skoro nie był ridżem był pewnie z al-kaidy.

Przechodziła tędy z racji pokonania drogi do domu. W ręku trzymała papierowy kubek z kawą a w drugiej torebki, która nie znajdowała się bowiem na jej ramieniu.