parker, pozdro

ale to nie on.

okej, więc paige i parker przyszli. chłopak najprawdopodobniej nie miał problemu ze znalezieniem kluczy, brawka. teraz paige stała w przedpokoju, parkerowego apartamentu, który miał taki sam układ jak i jej, rozpinając guziczki milego płaszcza.
- ejjjj w ogóle nie wiem czy ci już wspominałam, ale ten mój były przyszedł dziś złożyć życzenia. ze swoją nową dziewczyną. myślałam, ze go razem z drzwiami i tym pustakiem wywalę. ona jest strasznie paskudna, włosy ma siwe, nie blond, tylko siwe, przesadziła najwyraźniej z farbą. ogh - siłowała się z tymi guzikami, bo kiedy się wkurzała to zaaczynała cała dygać :d.

jakaś ulepszona wersja seba, u la la. parker spojrzał na nią jak na ufo, bo osobiście nigdy nie przejmował się takimi sprawami jak byłe i ich nowi faceci, którzy przeważnie i tak byli dupkami. życie płynęło dalej, a on swobodnie dryfował na jakimś kawałku drewna. przekazał jej tę życiową filozofię i zsunął z ramion swój szary płaszcz.

- jesteś strasznie nieczuły, wiesz? - naburmuszyła się, przechodząc dalej, bo nie należała do nieśmiałych osób, które się wstydziły. rozsiadła się na kanapie, łapiąc zegarek parkera, który zostawił na stole. oglądała go chwilę, nie zauważając jakichkolwiek zmian, od tych kilku dni - więc coś z whisky? - bo było jej bardzo, bardzo zimno, przydałaby się herbatka. nie mówiąc już o tym, na co miała ochotę.

-może herbaty? - zaproponował, odwieszając płaszcz i poprawiając kołnierzyk swojego polo laurena. jednak nie był taki nieczuły jakby to się mogło wydawać, widzisz? - z whisky.

- może być - pokiwała głową, zakładając nogę na nogę. miała dziś na stopach ulubione rajstopki z topszopu, więc obserwowała swoją stopę. a potem stopy parkera. i zapytała go jaki ma numer buta, choć oczywiście nie sugerowała się stereotypami rozmiar buta równa się rozmiar penisa, bo ponoć jedyną porównywalną do męskości u facetów częścią ciała może być kciuk. pozdro dla jakiejśtamgazetyktórąkiedyśczytałamssoplemizrudą - ja mam trzydzieści siedem, abby trzydzieści dziewięć, a to trochę dziwne, mamy przeciez tyle samo lat ;< to znaczy ja za pięć dni kończę dziewiętnaście, a ona za cztery osiemnaście.

-przejebane - zaśmiał się, patrząc teraz na jej stopę. oczywiście jego komentarz był odnośnie różnicy wieku sióstr, bo w życiu by na to nie wpadł. następnie przeniósł wzrok na swoją stopę w czarnej skarpetce i zamyślił się na moment - czterdzieści pięć? tak, czterdzieści pięć. czemu pytasz? - uniósł brwi, bo z kolei on myślał że pyta właśnie dlatego, że chce dowiedzieć się jakich rozmiarów niespodziankę chowa w bokserkach kleina.

paige zaśmiała się łobuzersko, wiedziała, ze na pewno parker sobie skojarzy to właśnie z tym, że rozmyśla nad rozmiarem jego penisa. okej, rozmyślała, ale akurat w tym momencie nie to miała na myśli o czym zaraz go poinformowała.
- tak pytam, orientacyjnie - wzruszyla w koncu ramionami, zsuwając torebkę z kolan - co z tą herbatą? - okej, już chyba wcale jej się nie chciało pić, a tym bardziej było bardzo bardzo ciepło. pogłaskała się więc po udzie, wpatrując przenikliwie w parkera, bo tak.

a parker zasnął albo umarł, dobranooooc

lol, paige nie wróciła do siebie, bo przeciez bała się ciemności i duchów, toteż zasnęła na kanapie, ze swoją torebką od prady, a w zasadzie od mamy... .. .

Paige dla odmiany właśnie stała przed wejściem do apartamentowca, szukając klucza i tak dalej, w swojej dużej, dużej torebce Fendi. Rzecz jasna trochę to trwało, miała tam miliardy rzeczy potrzebnych i niepotrzebnych.
- Cholera - w przerwie upewniła się, czy aby na pewno numer Lewisa nie wypadł jej z kieszeni i nie wypadł, jak się okazało.

parker z rękami w kieszeniach i szerokim uśmiechem na twarzy, wracał właśnie ze spotkania z ludźmi z podstawówki, rozumiesz nasza-klasa lowe i te sprawy. lekko się chwiał, ale był na tyle skupiony i zawzięty iż szedł nawet prosto. no dobra, względnie prosto, trochę bardzo zygzakiem, zigaziga sori już się ogarniam.

Paige nawet się nie oglądała za siebie, miała dziwne przeczucie, że własnie idzie Parker, ale miała nadzieję, że jest mylne. Nie chciało jej się nawet na niego patrzeć, a co dopiero z nim rozmawiać, kiedy ostatnio był tak niemily. Księżniczka Paige, si. Z trudem wygrzebała klucze z torebki, by teraz dosyc nerwowo wsunąć jeden z nich do zamka.

-góóóóóóóóralu, czy ci nie żal? - zaintonował parker, że tak powiem pełną gębą, nie zważając na nic ani nikogo, bo i po co? książę parker, oui. dotarł właśnie na sam szczyt schodów przed budynkiem i oparł rękę o ścianę tuż obok głowy paige, opadając teraz na nią, toteż w efekcie stał oparty łokciem o ścianę i twarzą przed paige - hihi.

Parker jak zwykle śmierdział alkoholem, to znaczy nie zrozum mnie źle, bo do tego miał jakieś perfumy, które działały na Paige. Mimo wszystko zmarszczyła lekko nos, odchylając w tył, tak, że uderzyła głową w drzwi.
- Hm - wydusiła z siebie, bo cóż mu więcej mogła powiedzieć. W zasadzie nawet się nie znali, więc skąd to nagłe przyśpieszenie bicia serca? No skąd?

-cześć mała koleżanko abigail. siostro - poprawił się szybko, no w każdym razie na tyle szybko na ile pozwalał mu język magicznym sposobem zamieniony teraz w kołek. przynajmniej według parkera, który ledwo składał zdania. oh, nie ma to jak dobra whisky w gronie znajomych. oblizał usta które jeszcze smakowały alkoholem i uśmiechnał się jak na awatarze, bo uważam że to kompletnie rozbrajający uśmiech i nikt nie jest w stanie mu się oprzeć - wchodzimy do środka, czy czekamy tu na zbawienie albo świętego mikołaja? bo wiesz, paige (jednak pamiętał jej imię!) za rogiem widziałem żubra, a wiszę mu paczkę żelków więc wolałbym się nie narażać - hm.

Paige, napisałam parker, parsknęła lekko śmiechem, ale na szczęście go nie opluła, ani nic z tych rzeczy, bo ona jest prawie, ze idealna...........okej, prawie robi wielką różnicę, a idealnych nie lubię, bo Serena to suka i tak dalej ;x,
- Jasne, wchodzimy - rzuciła w końcu i po raz kolejny odwróciła do drzwi, by teraz skutecznie je otworzyć. Wyjęła z zamka swoje klucze, kierujac powoli do windy i niespecjalnie wiedziała co ma mówić, jak się zachowywać....

parker sunął za nią jak buka z muminków, z tą różnicą że nie był fioletowt, ani nic wokół niego nie pokrywało się szronem. w sumie szkoda, bo byłoby to zapewne bardzo widowiskowe. kiedy doszedł do windy, ta akurat przyjechała toteż zadowolony wszedł do środka, wciągając tam paige, która się zagapiła albo zawiesiła, bo stała tępo wpatrując się w skrzynkę na listy. a może właśnie przeżywała objawienie boże, a parker wszystko zepsuł? nie zdawał sobie z tego sprawy. jednakże nawet wielkie alkoholowe upojenie nie przeszkadzało mu w odszukaniu pośladków paige i oparcia na nich rąk.

Denerwowało ją to, że Parker jest takim cholernym ignorantem, bo żaden facet nigdy nie zachowywał się tak w stosunku do niej. Modliła się w duchu, by winda się nie zacięła, jak zazwyczaj bywalo w tych nudnawych telenowelach. Albo ewentualnie zdarzało się postaciom Magdy. No, nieważne. Przez chwilę rozważała odepchnięcie ręki Parkera i wyjście na najbliższym piętrze, ale huh zawiesiła prawą dłoń na jego ciepłym karku i pocałowała, długo, zanim drzwi się nie otworzyły.
- Hm, moje piętro - brawo, dobrze, że przynajmniej zauważyła.

-pieprzyć to - mruknął, naciskając wszystkie piętra po kolei i jednocześnie całując paige. jego dłonie błądziły gdzieś na linii tyłek łopatki, zataczając jakieś upośledzone kręgi póki co na jej płaszczu. chociaż najchętniej wsunąłby je pod wszystkie warstwy jej ubrania, wiecie rozumiecie.

Nie miała tego aż tak wiele. Oprócz płaszcza chyba tylko bluzkę, ale nieważne. Ledwo utrzymywala torebkę na ramieniu, bo no cóż, miała dziś na sobie niezbyt wysokie pantofle, a Parker był dużo, dużo wyższy. Mimo wszystko, prawdą dłoń trzymała gdzieś w okolicach jego łopatek, a lewą w tylnej kieszeni spodni, bo tak. Odwzajemniała każdy kolejny pocałunek, z przymkniętymi powiekami, bo to oczywiste, zastanawiając się przez chwilę, nad tym, czy Parker w ogóle będzie ją jutro pamiętał i doszła do wniosku, że nie, ale co jej tam.........

a tu serprajz, bo będzie!
uśmiechnął się do niej podczas pocałunku i przygarbił jeszcze bardziej, widząc jak się biedna męczy. a po kilku latach paige będzie musiała opłacać mu wizyty u jakiegoś chirurga w związku ze zdezolowanym krzyżem i ogólnie kręgosłupem, biedny parker. teraz jednakże miał to w dupie, a właściwie gdzie indziej, nie wiedział nawet gdzie, bo po co martwić się jakimś kręgosłupem skoro można całować paige w windzie na oczach wszystkich sąsiadów ze zdenerwowaniem czekających na windę, która zatrzymywała się na każdym kolejnym piętrze, prezentując co dzieje się w jej wnętrzu. tadam!

Paige chyba stała tyłem do publiczności, tak myślę, ale w tym momencie i tak niewiele ją obchodziło. Całkiem oddawała się pocałunkom, starając stanąć jak najwyżej na palcach, bo jeszcze potem będzie miała wyrzuty sumienia i tak dalej. Obejrzala się dopiero za siebie, upewniwszy, że to jej piętro i wyciągnęła Parkera z windy, wymijając sąsiadów.

-właź tu z powrotem - zarządził i wciągnął paige do środka, bo doskonale pamiętał, że miała siostrę, którą miał ochotę przelecieć ale nathaniel z nią kręcił, więc byłoby mu głupio, ale dzisiaj jego myśli skupiły się jedynie na paige, którą znowu zaczął całować. kark powoli zaczynał mu drętwieć, ale pieprzyć to. nacisnął 8, bo to jego piętro. szkoda że nie 69, ale trudno niech już będzie ósme, też ładnie. wciągnął teraz małą złośnicę do swojej jaskini rozpusty i zamknął drzwi, pospiesznie rozpinając guziki jej płaszczyka.

Paige czuła się w pewnym sensie pomiatana, ale chyba w tym wypadku niespecjalnie jej to przeszkadzało. Miała nadzieję tylko, że Parker jej potem nie wygoni, czy coś w tym rodzaju, bo pewnie byłaby obraza majestatu i te sprawy. No cóż to tylko Paige. Tymczasem, zsunęła z trudem kurtkę z Parkerowych ramion, by teraz błądzić dłońmi po jego, jak się okazało, mile umięśnionym brzuchu. Jeśli jej się przypomni, będzie musiała zapytać, czy coś trenuje....

koszykarz!
parker pospiesznie ściągnał swoje polo tomiego, żeby paige nie musiała się z nim męczyć i teraz wsunąwszy dłonie pod jej koszulkę, gładził ciepłe plecy lodowatymi rękami, bo nie wyznaje rękawiczek, a szkoda głaskał ją po miękkiej skórze. miał ochotę na szybki seks i owsiankę xd.

Mówiłaś, ze siatkarz, wcześniej :d.
Paige jednak przestała póki co wnikać w szczegóły. Zadrżała lekko pod wpływem jego lodowatych dłoni i chyba pomyślała przez chwilę, że to, co robi jest cholerną głupotą. Dziś poznała takiego miłego chłopaka, a Parker wiecznie nią pomiatał. Odrzuciła te myśli jednak od siebie i zabrała się za rozpinanie paska Parkera, bo chyba trochę juz brakowało jej bliższych stosunków z facetem.

szachista -,-
hej, a parker powiedział że się rozmyślił i paige może spadać, bo skończyła m isię na niego wena xd.

Więc Paige stwierdziła, że przeciez mogła się tego spodziewać i tak dalej i wróciła do siebie, z założeniem, że już nigdy się do niego nie odezwie, amen.

paige więc przyjechała windą, w swoim szlafroczku mickey mouse, koloru błękitnego i dopasowanych do niego kapciach. bo faktycznie nie miała daleko, więc po co miała się ubierać. poprawiła tylko koszulkę i zapukała, bo tak wypadało.

-chwilę - krzyknął z kuchni gdzie nalewał wina do kieliszków i patrzył czy jego limo aż tak bardzo nie rzuca się w oczy w lodówce. hm, rzucało się. znaczy w lodówce się przeglądał. podszedł teraz do drzwi i otwrzył, zapraszając paige do środka - aż tak źle?

uśmiechnęła się delikatnie i opuszkami palców dotknęła limo parkera. nie wyglądało zbyt ciekawie. okej, wcale nie wyglądało i chyba miała trochę wyrzuty sumienia, chyba, że parker wkurzył się na jakąś dziewczynę, ktora nie chciała dać mu dupy.
- a mam sobie pójść? - opadła z powrotem na całe stopy, unosząc jedną brew. chyba prawą, tak myślę.

no ja na przykład tylko lewej nie potrafię.
-nie, no co ty. byłem tylko ciekawy jak sobie radzą - wzruszył ramionami i syknął, kiedy dotknęła oka. nieciekawie, aczkolwiek męsko. odpowiadało mu to jak najbardziej - chodź do kuchni - pociągnął ją za rękę, bo czekała tam urocza kolacja przy świecach z winem dla dwoja, ojacię. może doznał wstrząsu mózgu po walce z kioskarzem xd.

biedny bastien :c.
uśmiechnęła się pogodnie i wspięła na palce, by pocałować parkera w policzek. to był bardzo miły gest z jego strony tak myślę, więc teraz nawet powiedziała, że to miło z jego strony i tak dalej. zmiana frontu, jak nic.

ucieszył się, że jakoś udało mu się ją udobruchać, bo to paige i czego by nie mówić spodobała mu się już podczas ich pierwszego spotkania, którego w zasadzie nie pamiętam, ale co tam. może nie był dobry w okazywaniu tego, ale nikt nie jest idealny. uczył się i teraz starał jak nigdy. jak robert. z tymże, nad nimi nie wisiała sprawa rozwodu xd.

a potem gadali o owsiance i poszli spać.

paige przyprowadziła tutaj parkera, który nawet już się trochę uspokoił, myślę. oparła się o ścianę, która była naprzeciw jego drzwi, oczekując aż wyjmie klucze i wejdzie, wolała mieć pewność, że w tym stanie już nigdzie nie pójdzie.

-a! to moje mieszkanie - zawołał tryumfalnie, zorientowawszy się dopiero po jakimś czasie kiedy to stał oparty o ścianę i czekał aż paige otworzy. zachichotał pod nosem i wyjął klucze z tylnej kieszeni spodni, celując w dziurkę - wejdziesz?

wyjęła komórkę z kieszeni płaszcza, by spojrzeć na zegarek. było po jedenastej, czyli wcale nie tak późno, ale musiała jutro wstać na test z chemii. westchnęła kłopotliwie i pokiwała głową, ale zdała sobie sprawę, że parker stojąc do niej tyłem nie zauważył.
- mhm, wejdę - odpowiedziała więc, przesuwając się o te kilka kroków do przodu.

-żartowałem! - zawołał, zamykając jej drzwi przed nosem, które jednak chwilę potem otworzył i wystawił przez nie kosmatą czuprynę - hyhy, no dobra wchodź. pobawimy się w pokemony - wciągnął ją do środka, trzymając ręce na talii paige, napisałam abigail.

ja też często zamiast abigail piszę paige. prawie jak bliźniaczki. paige więc pokręciła dezaprobatycznie głową, by oprzeć czoło na torsie parkera. nie miała ochoty na nic, toteż na zabawę w pokemony tym bardziej.
- jezu, nawet nie chce mi się rozbierać - poskarżyła się, leniwie pocierając nosem o parkerową klatkę piersiową właśnie.

-hm, właściwie mogę ci pomóc. ale wyjdę na napaleńca więc chyba sobie daruję, możemy spać w ubraniach - powiedział, garbiąc się żeby musnąć czubek jej głowy wargami. chyba pierwszy raz nie chciał jej zgwałcić. nie żeby przestała go pociągać!

i co teraz, paige popadnie w depresję i będzie miała kompleksy jak anne! w każdym razie, póki co kompleksów nie miała, znała swoją wartość i tak dalej, więc mozolnie zabrała się za rozpinanie guziczków od płaszcza, który to zaraz odwiesiła na wieszaczek. pantofle odstawiła na bok, coby parker idąc do kuchni po wodę się o nie nie zabił i weszła do salonu, głaskając naprzemiennie ramiona. chyba faktycznie zmarzła.
- hm, parker? - zagadnęła cicho, wpatrując się w jakieś zdjęcie parker & company z imprezy - pojedziesz ze mną do londynu?

-hę? - zapytał o ile można to nazwać pytaniem, stając za nią i patrząc na zdjęcie na którym dusi nathaniela. zastanowił się chwilę nad jej pytaniem po czym skinął głową - hm, jasne. czemu nie - w zasadzie lubił londyn, miał tam babcię. to jakby upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. starsza pani na pewno ucieszy się z wizyty ukochanego wnuczka.

odstawiła ramkę ze zdjęciem na komodę, by odwrócić się powoli. przygładziła nieco pogniecioną koszulkę parkera i uniosła się nieco do góry, by pocałować go w dolną wargę, bo dalej nie dosięgała.
- to świetnie. jutro postaram się zarezerwować bilety i tak dalej. naprawdę się cieszę, zabiorę cię na najlepszą kawę, jaka istnieje na świecie - naprawdę się cieszyła, ponieważ jechała tam z parkerem, to po pierwsze, a po drugie będzie miała zapewne szanse porozmawiać z ojcem - tylko hm, co z twoją uczelnią?

wzruszył ramionami.
-pieprzyć uczelnię - mruknął jak każdy pilny student - dam sobie radę - już nawet nie pamiętam co on studiował. tymczasem jednak objął paige i garbiąc się, ujął jej podbródek w dłonie i pocałował delikatnie w środek ust. parker też potrafi być romantyczny jak widać na załączonym obrazku.

dziennikarstwo :d. paige też pamiętała i odwzajemniwszy pocałunek, odchyliła na chwilę głowę do tyłu, by spojrzeć uważnie na parkera.
- mam nadzieję - odpowiedziała w końcu i wtuliła się w niego mocno, bo chyba to właśnie było jej potrzebne. generalnie martwiła się, że parker zawala studia i tak dalej, a to duży postęp, bo z reguły martwiła się tylko o siebie. ewentualnie tatę z abby.

-a ja to po prostu wiem. chodź spać - zarządził i poszli.

mhm, poszli.