calvin klein :c

manette od pewnego czasu stała w dziale z bielizną męską i zastanawiała się jakie bokserki kupić dla ryana. podrapała się za uchem i westchnęła cicho.

adrien przyczołgał się tu, bo wcześniej kupił prezent dla rodziców a teraz jego wzrok przykuły całkiem miłe majteczki w kropeczki od kleina okrywające tyłek manekina na wystawie. wszedł więc, nieco zdenerwowany i zestresowany tym, że manet nie chce go widzieć, by wpaść chyba prosto w jej ramiona przez nieuwagę. albo ona w jego ramiona wpadła, gdy tylko ją zauważył.
- manet, manet - wyszeptał do jej ucha. - nie bądź zła.

-nie jestem - szepnęła, wykręcając się zgrabnie z jego objęć. lata chodzenia na zajęcia baletu i te sprawy teraz się przydały. udała, że szalenie zainteresowały ją czerwone bokserki z zieloną lamówką i choinką na prawej nogawce. były lekko kiczowate, ale cóż. chodzi tylko o prezent dla ryana, tak? zaraz.. musiała mu kupić coś wyjątkowego.

- no coś ty, chyba nie zamierzasz tych kupić! - powiedział, wędrując za nią, bo teraz, kiedy się już przy niej znalazł, nie zamierzał jej już wypuścić z objęć na krok. - weź te o te, są ładniejsze - wskazał na niebieskie bokserki z mikołajami na gumce, które wpadły mu w oko i chciał je wziać dla siebie, ale co tam. - manet, jesteś zła. ale dlaczego, hm?

-nie jestem zła. nie aż tak, adrien - odpowiedziała cicho, gdyż była zbyt nieśmiała i przy tym dobrze wychowana żeby teraz wygarniać mu wszystko po kolei, począwszy od tego że nie chce się z nim pieprzyć kończąc na tym, że wczoraj ją uraził. jedynie pokręciła głową i macała materiał zielonych bokserek w choinki w nieco ciemniejszym odcieniu. rajanowi było ładnie w zielonym. chyba się zdecydowała.

- przepraszam - powiedział. - naprawdę, przepraszam, cokolwiek tobie zrobiłem, okej? mogłabyś mi chociaż powiedzieć, co, bo chyba mam prawo wiedzieć, za co cię własnie przeprosiłem? ale ja naprawdę chcę wiedzieć... - powiedział dość szczerze, dzisiaj postanowił, że będzie dla niej miły, bo to w końcu wiligia, nie mogą być pokłóceni, nie manet i on.

-ja tylko.. ja po prostu.. - urwała, bo doszła do wniosku, że wcale nie chce mu o tym mówić. wzruszyła ramionami i schwyciła bokserki z wieszkaa, kierując się z nimi do kasy - nieważne.
gmerała teraz w swojej torebce w poszukiwaniu portfela.

- manet, błagam! mam ukleknąć na kolana na środku sklepu i zacząć błagać? w samą wigilię? no? - zagroził jej i to całkiem poważnie, on był z gatunku facetów pt "jestem szalona, mówię ci" i tak dalej, można się po nim spodziewać absolutnie wszystkiego, nawet stosunków analnych z trzema facetami na łóżku jego rodziców, który to odbył w wielku lat 14.

ups? dobrze, że manette o tym nie wiedziała bo miałaby opory z odzywaniem się do niego. póki co spojrzała na niego z uniesionymi brwiami, modląc się w duchu żeby jednak tego nie robił.
-adrien, nie wygłupiaj się. po prostu.. my tylko.. nie jesteśmy dla siebie stworzeni. rozumiesz? - uśmiechnęła się do ekspedientki, podając jej bokserki i częstując jakimś przesłodzonym wesołych świąt.

- a kto powiedział, że nie jesteśmy dla siebie stworzeni? może twój brat, co? - pomyślał, że jeśli jej brat, to dostanie wpierdol od adriena! w każdym razie nie mówił tego na poważnie, raczej w sensie mój penis szyty jest na miarę twojej pochwy, czyli jestem dla cieibe stworzony. tak to rozumował, nasz biedny, niedojrzały, ograniczony emocjonalnie adrien z zadatkami na nimfomana.

-oh - zagryzła wargę otrzymując jakiś tam wykaz pobrania opłaty kartą, paragon oraz torebkę z logo kleina z bokserkami w środku - nie mieszaj w to ryana. chodzi o nas. adrien, przecież dobrze wiem że chodzi ci tylko o seks. a w takim przypadku nawet nie mamy o czym rozmawiać - wzruszyła ramionami i pomyślała, że musi jaknajszybciej dostać się z powrotem do domu.

- oczywiście, że mamy o czym! nie bądź głupia, chodzi mi nie tylko o seks - chodzi mi też o seks, chciałoby się dodać, ale tego nie powiedział. musiał jej nakłamać, wykorzystać ją, a potem będzie co ma być, nie jego sprawa. - mogłabyś mi dać szansę.

zatrzymała się na dźwięk jego słów. 'musisz dać mi szansę'. co do..? zaraz, zaraz. wróć. manette nie przeklina. odwróciła się przodem do niego i przechyliła głowę w lewą stronę, no powiedzmy.
-słucham? adrien, powiedz mi dlaczego mam ci dać tę szansę? żebyś mógł w końcu mnie rozdziewiczyć i chwalić się tym kumplom na uczelni? - czuła jak palą ją policzki. na litość boską, nie była czymś do przepychania dla sportu, w co chyba zawzięcie wierzył adrien. zagryzła wargę w swój miły i niewinny sposób i trzasnęła go w policzek marszcząc brwi. szybkim krokiem ruszyła do wyjścia ze sklepu.

stwierdził, że skoro tak, to tak. chce wojny, będzie ją miała. wrócił do domu.