maxime.

To ja Paul.
Pamiętasz??

P.

ten on nocnych napadów ?
jakże mogłabym oczywiście zapomnieć.

m.

Tak, właśnie ten.
Doszłaś bezpiecznie do domu?

P.

jasne.
jak widać, nadal żyję.
no, chyba że jestem duchem.

m.

Przyjmijmy, że jednak duchem nie jesteś.
To kiedy idziemy na kawę?

P.

czekaj, a ja powiedziałam, że pójdziemy ?
okej, chyba jednak mówiłam.
doobra.
na serio, nie wiem.

m.

No mówiłaś, ale jeśli nie chcesz to trudno.

P.

ale ja nie mówiłam że nie chcę.
hm, wiesz, właściwie, to jak chcesz, to oczywiście, pójdziemy na kawę.
kiedy ?
m.

Ja mam czas praktycznie zawsze.
Więc powiedz kiedy ty możesz, dostosuję się.

P.

okej, hm, właściwie, to mogę i teraz, ale nie wiem.
wieesz, maluję właśnie kolejny obraz i mam ogólnie wenę na tworzenie czegoś nowego.

m.

Oj, skoro malujesz to ci nie będę przeszkadzać.
Bo jeszcze stracisz wenę.

P.

wiesz, mam dopiero 18 lat,
wena zawsze w tym wieku wraca.

m

Skoro tak to spotkamy się teraz?


P.

a bardzo chcesz ?

m

Bardzo.

P.

czekaj, brzmi to tak, jakbyś na mnie leciał.

m

Hmm... Kto wie, może na Ciebie lecę?

P.

czekaj, okej.
nie no wiesz, okej.
młoda jestem.
i takie tam inne.
tylko trochę introwertyczna.

m.

Mam przez to rozumieć, że nie spotkamy się?

P.

hm, nie.
a może ?
okej, nie.
wybacz, to moja uparta dusza, artystyczna.

m.

no trudno.
Nie zmuszę Cię przecież.
Ehh, szkoda.

P.

jestem w dzielnicy łacińskiej, jak byś chciał wiedzieć.

m.

Wykorzystam tę informację.

P.