drzejkop

więc mmelanie usiadła na parapecie, plecami do okna, przez co było jej zimno w nerki, chociaż nie jestem pewna, czy to na pewno w nerki, a nie coś innego, i bawiła się chwilę swoim telefonem, aż w końcu bla bla nacisnęła kilka guziczków, czy tam pomacała ekran, by wybrać numer do jacoba i zadzwoniła yo~~~falujemy

jacob akurat siedział w salonie rodziców i był nieco zaniepokojony późnym telefonem melanji, ale nie przeczę, że się ucieszył. wyszedl do jadalni, gdzie też opadł na jednym z krzeseł.
- hm, cześć melanie. coś się stało? - zapytał, wyciągajac nogi przed siebie i przełożył telefon z lewego do prawego ucha.

dopiero teraz popatrzyła na zegar, który wisiał nad czymś tam i był duży i świecący, i stwierdziła, że pora może jest nie najlepsza na wydzwanianie, ale jakoś tak ją naszło i już. - cześć, jacob. nie, nic się nie stało. chciałam tylko powiedzieć, cześć, czy tam dobranoc i spytać, co u ciebie. i usłyszeć twój głos chyba też. przeszkadzam..?

- nie, nie oczywiście, że nie. przyjechałem do rodziców na kolację, ale kiedy przeprosiłem ich, bo dzwoniłaś, mama tylko kazała cię ucałować. cała ona, nawet cię nie zna, a już jesteś jej ulubienicą...te wszystkie księżniczki i baronówny, które wciskali mi przez lata, już się nie liczą. a co u ciebie? miło cię słyszeć. i miło wiedzieć, że nie masz już ochrypłego głosu, martwiłem się, że będziesz chora - wstał i pomaszerował do okna, wyobrażając sobie melanję nago. huh, uśmiechnął się frankosko tak.

mam mega podnietę z dżejmsa....
uśmiechnęła się do siebie, stwierdzając, że najchętniej zawsze rozmawiałaby z jacobem wieczorem, czy przed snem, zwłaszcza kiedy mówi tyle miłych rzeczy. miłych, której jednocześnie zdawały się być szczere i prawdziwe, w przeciwienstwie do tych 'wyznań' chłopców w jej wieku, którzy teraz wydawali jej się tacy dziecinni i niedorośli. - bogu dzięki nałykałam się jakichś leków, które najwidoczniej zahamowały rozwój choroby.. u mnie wszystko w porządku, właśnie się wykąpałam... - to tak z serii chwalenia się. - musisz koniecznie pozdrowić ode mnie swoją mamę!

- w porządku, pozdrowię. kiedyś będę musiał cię tutaj przywieźć, bo ona mi nie da spokoju - jak spotkanie cecilie+delano+nikolas+karla : D - całe szczęście, potem miałbym wyrzuty sumienia. może jutro wybralibyśmy się na obiad, hm? do południa jestem raczej zajęty, bo mam praktyki, ale potem jestem wolny. poza tym dziś byłem na seminarium, to jutro to oleję i tak nic nowego się nie dowiadujemy - westchnął ciężko i odkrzyknął mamie, że niedługo wróciii.

pokiwała głową, co z pewnością nie zostało przez jacoba zauważone. - z miłą chęcią, ja nie muszę chodzić na wykłady.. to znaczy, obejdzie się bez tego, hmm, poza tym chyba wolę obiad z tobą, niż ślęczenie nad notatkami - zaśmiała się, zsuwając swój tyłek z parapetu, by z niego całkiem zejść i podreptać do kuchni, gdzie wlała sobie wody do wysokiej szklanki i się napiła, zaschło w gardełku i tak dalej.

- hm, co robisz? - zapytał, bo oddałby wszystko, by teraz być z melanją - jeffrey jest w domu? nawet nie wiesz, jak chciałbym cię teraz zobaczyć, ale chyba zostanę tutaj u nich na noc, muszę pomóc kuzynce w rosyjskim i tak dalej - wyjaśnił, co według niego wcale nie było dobrym argumentem. najchętniej wsadziłby tyłek do lexusa, czy co on tam miał, i zawiózł do melanji.

- w zasadzie nic, na chwilę obecną to tylko yymm stoję w kuchni, marzną mi stopy, bo kafle są trochę zimne. nie ma jeffrey'a, znów się gdzieś szlaja, ostatnio niewiele bywa w domu, a jak już, to siedzi w swoim pokoju i się uczy... - przewróciła oczyma, opierając się jedną dłonią o blat kuchenny. - ja również bym chciała się teraz z tobą zobaczyć, jacob. i się do ciebie przytulić : D - żeby tylko.

- hej, w tym momencie rozbudzasz wszystkie moje zmysly i zaraz naprawdę, naprawdę do ciebie przyjadę. chciałbym...- podszedł do drzwi i zamknął je całkiem, bo póki co były przymknięte - chciałbym cię dotknąć, pocałować, jezu, co ty ze mną robisz, melanie - a teraz to będzie musiał sam się zadowolic.

- przeprosiłabym cię za to, ale chyba przepraszanie jest w tym wypadku nie na miejscu - uśmiechnęła się do siebie, przeczesując swoje włosy, które były poczochrane, ale i tak fajne. - jutro się zobaczymy. i będziesz mógł zrobić ze mną, na co tylko będziesz miał ochotę.

- trzymam cię za słowo - uśmiechnął się szeroko i oparł o drzwi, wzdychając głośno - więc nie mogę się doczekać jutra. a teraz....śpij dobrze, melanie - ale się nie rozłączył, bo chciał ją jeszcze i jeszcze słyszeć. nagra ją sobie na dyktafą :d.

to mi przypomniało faceta z kawiarni z dyktafonem z amelii, co siedział i obserwował swoją eks <3 - i ty też! śnij o mnie, jacob - to taki dżołk, he he he he rozłączyła się i potem poszła spać, chociaż chyba wpierw poszła myć zęby.

jacob jest zwolennikiem raczej dzwonienia, nie pisania esemesów, toteż teraz, zaparkował przed powiedzmy toustem i wyłączył silnik, by wyjąć komórkę z kieszeni płaszcza. przez chwilę szukał melanji w kontaktach, będzie musiał ją sobie ustawić z aa, żeby była na przedzie. znalazł w każdym razie i teraz nacisnął cieloną słuchawkę, to znaczy, ze czekał aż ona odbierze.

melanie odebrała, wcześniej odkładając katalog wysyłkowy czegośś tam, który właśnie oglądała. zdążyła zerknąć na ekran telefonu, by stwierdzić, że dzwoni jacob i z tego powodu się ucieszyła nawet! - taaak, słucham?

- melanie? cześć, z tej strony jacob - bo wyznawał zasadę, ze bez względu na wszystko zawsze trzeba się przedstawiac i tak dalej. podrapał się po nosie, obserwując go w lusterku wstecznym - pamiętasz, że byliśmy na dziś umówieni? - zapytał, mając nadzieję, że pamiętała, bo on był ogromnie głodny, a jeszcze bardziej spragniony jej towarzystwa, tak myślę. rozluźnił szaliczek, bo zrobiło mu się gorąco.

- oczywiście, że pamiętam - jak mogłaby zapomnieć? cały dzień czekała na to spotkanie, mając nadzieję, że jacob o nim nie zapomni i że zadzwoni, by to wszystko potwierdzić. podrapała się po kolanie, rozglądając się po pokoju, bo gdzieś się jej zawieruszył drugi but. - jesteś już wolny?

- mhm, jestem wolny - przytaknął, uśmiechajac się do kierownicy, bo teraz wlaśnie na nią przeniósł spojrzenie. ale spoko, nie był jeszcze takim głupkiem, żeby uśmiechać się, bo kierownica jest skórzana; najzwyczajniej w świecie, cieszył się, że melanie nie zapomniała o ich spotkaniu - przyjechać po ciebie, czy sama jakoś dotrzesz do toustem, hm? trochę już się ściemniło - stwierdził inteligentnie, spoglądając za szybę, choć w paryżu pewnie nie jest jeszcze tak ciemno jak u mnie, ale mniejsza.

- w zasadzie chyba nie ma takiej potrzeby, sama jakoś tam dotrę, nie powinno być problemów z taksówkami. więc... będę za kilka minut? do zobaczenia - powiedziała i rozłączyła się, musiała jeszcze się przebrać, poszukać szminki i stu innych rzeczy.