stacja metra

w paryżu jest ich około dziesięciu.

to was do nich zaprowadzi, si.

siedziała sobie na stacji paląc papierosa, chyba goździkowego. Ale wcale nie mieszkała na stacji metra, nie, po prostu czekałaaa. bo biedna nie posiadała samochodu :C

armand jak najbardziej posiadał samochód, ale zostawił go rano w garażu, bo nie wiem co i wracał teraz ze swoją wielką torbą najacza, treningową, claro. usiadł obok juliette, chociaż w londynie na stacjach metra wcale nie ma gdzie siedzieć.

to siedziała na torach albo jakichś schodach, xd. kątem oka przyjrzała się armandowi, stwierdzając, że go chyba nie zna.
- co masz w tej torbie? - zapytała, bo może planował zamach na metro i miał tam bombę :C

- śmierdzącą koszulkę, buty i spodenki - powiedział, uśmiechając się jednokącikowo. pomyślał, że nie zaszkodzi mu rozmowa z kimś innym niż trener, koledzy z drużyny czy sophie. przypomniwszy sobie o sophie, pomyślał o maleństwie, które w sobie nosiła i uśmiechnął się z tej okazji. na torach też nie mogła siedzieć, bo one są jakieś naelektryzowane sratatata moja soph mi tłumaczyła, a schody są ruchome xd nvm, zrobili tam dla nich ławeczkę xd

dobra. xd. a metro w ogóle kocham <3. mogłabym nim jeździć całe życie, nawet w nim zamieszkać.
- aha, trenujesz coś? - zapytała rozglądając się za jakimiś zamachowcami którzy mogliby zagrażać życiu niewinnych ludzi. żuliet oglądała za dużo telewizji, xd.

to na pewno ;d
- ahaaaaa, piłkę nożną gram w paris saint germain - powiedział, spokojnie raczej i opanowanie. poprawił się na ławeczce, kładąc torbę gdzieś na ziemi.

- łaał. - powiedzała, może zobaczy go kiedyś na Euro 2012. - piłka nożna jest fajna, tylko że mało kto z osób które znam ją lubi. kiedyś nawet grywałam. - wyprostowała nogiiii.

- serio? nie znam dziewczyn, które grywają w piłkę nożną - powiedział zgodnie z prawdą przyglądając się jej. wyobraził sobie sophie biegającą za piłką i to nie było dobre wyobrażenie.

pierre czekał na metro, chociaż zazwyczaj wybierał naziemne środki komunikacji, odkąd jego kot świętej pamięci kot zaklinował się pod podłogą i zdechł. długa historia.
usiadł na zdezelowanej ławeczce, bawiąc się paczuszką papierosów.

Alex skorzystała z wolnego dnia i postanowiła wybierać się w pod po mieść więc wybrała się do metra to jej ulubiony środek komunikacji miejskiej. Tam spotkała mężczyznę siedzącego na ławce „ale przystojniak” pomyślała.

kiedy uznał, że chyba zabawa papierosami, kiedy to zapomniało się głupiej zapalniczki, jest bezsensowna, bo nijak nie wyczaruje ognia, rozejrzał się. zauważył urocze dziewczę o długich blond włosach, które chętnie by dotknął, jednakże teraz musiał się zadowolić tylko drobnym uśmiechem posłanym w jej kierunku.

Uśmiech posłany w jej stronę zwalił ją z nóg. Znała samą siebie i wiedziała, że nie przejdzie obojętnie koło tego mężczyzny ”moje plany o podróży mogą poczekać”pomyślała. Zmierzała w jego stronę, a raczej w stronę ławki. Przysiadła się do nieznajomego czekając na jego ruch.
- Przepraszam, jak dojechać do centrum?

- do centrum? to kawałek - powiedział, kierując wzrok gdzieś w okolice jej biustu, lecz zaraz odwrócił głowę, nie chciał wyjść na impertynenta. - masz sprawy w mieście do załatwienia? - spytał, niby od niechcenia, ale chciał wiedzieć, czy alex nie musi na przykład zawieźć lekow dla swojego chłopaka, czy coś w ten deseń.

-A jak daleko?Mam malutką sprawę do załatwiania na mieście. Uśmiechnęła się słodko.

- troszeczkę. w zasadzie można tam iść miłym spacerkiem, jeśli byś chciała, mogę cię zaprowadzić. - luźna propozycja, wyciągnął w jej stronę dłoń. - jestem pierre. pierre wasilij.

-Miło mi, Alex Roberts. Chętnie wybiorę się na mały spacer w tak piękny dzień. Podała dłoń nowemu znajomemu” jakie zadbane dłonie,to dobrze o nim świadczy” pomyślała.

- więc cię porywam, droga alex! - złapał ją za dłoń, wstając. pociągnął ją w stronę światła, hoho, zacznę ;d.