zwykły spożywczak w wąskich ;q.

a więc, anne została zmuszona przez martina do wyjścia po chleb, jak tylko się obudziła, a raczej to on obudził ją. klnąc pod nosem na swojego perfidnego brata ustawiła się w kolejce. wdychała w płuca smakowy zapach pieczonego chlebka, leżącego gdzieś tam na półkach. potupywała sobie nóżkami, ta.

w końcu udało mu się zmobilizować, by wyjść i zakupić mleko, potrzebował kakao, to zawsze poprawiało mu nastrój, a teraz by mu się coś takiego przydało, bo wciąż chodził trochę przybity. wpakował do małego, czerwonego koszyka dwa kartony mleka, gumę do żucia i jogurt morelowy, chociaż nie lubił morelowego. ustawił się w kolejce za jakąś dziewczyną z rozczochranymi włosami, ale nie przeszkadzało mu to, bo sam wyglądał nie najlepiej. dopieron potem stwierdził, że te dziewczę to anne :c

przez chwilę stała tak, czasem posuwając się do przodu, ale w końcu postanowiła sprawdzić, kto stoi za nią. odwróciła więc głowę i o mało nie dostała zawału na widok sama, stojącego za nią. z tego wszystkiego prawie wpadła na półkę z papierosami, ale na szczęście prawie robi wielką różnicę.
- och, sam - mruknęła, posyłając mu szytwny uśmiech. - cześć.

jego imię w jej ustach wydało mu się takie ładne i przyjemne, nawet jeśli takie nie było. uśmiechnął się niepewnie, odwracając się do gum do żucia i tych wszystkich cukierków.
- cześć, anne - powiedział niespecjalnie głośno, stwierdzając, że chętnie zapadłby się pod ziemię, dostrzegł tyle chłodu w jej spojrzeniu! albo tylko mu się wydawało.

wydawało, bo anne patrzyła na niego nie tyle ile z przestrachem, ale raczej z uwielbieniem do jego ust. przez chwilę nawet zatrzymała na nich wzrok, ale zaraz spojrzała na owe gumy do żucia, posuwając się torchę do przodu znów, już była niedaleko kasy.
- hm, ty też robisz poranne zakupy? - zapytała, niby od niechcenia. przejechała ręką po włosach, już setny raz obiecując sobie, że pójdzie do fryzjera.

- taak. lodówka świeci pustkami, a coś jednak jeść trzeba - podrapał się po brzuchu, sschudł ostatnio, ale nie aż tak, żeby się to jakoś specjalnie rzucało w oczy. - myślałem, ze twój brat zajmuje się takimi rzeczami, nie ty - zauważył, unosząc nieznacznie obie brwi, przyglądając się jej. miał w głowie (nie)ładną wizję, jak pieprzy się z nią przy sklepowej klasie, lecz szybko ją usunął ze swojego umysłu. nie wolno, sam!

- no widzisz, suprajz - mruknęła do swoich dłoni, zaskoczona całkiem faktem, że sam tak szczegółowo pamięta jej przyzwyczajenia. przez krótszą chwilę przyglądała się swoim paznokciom, pomalowanych na ciemną wiśnię, lakier z nich już schodził. kolejka posunęła się znów do przodu i tym razem przyszła kolej na anne, więc wyłożyła rzeczy na sklepową ladę, czekając, aż kasjerka skasuje i przeszukując torebkę w poszukiwaniach portfela.

obserwował jej drobne dłonie, na których dostrzegł kilka drobnych zadrapań, pewnie od prac domowych, chociaż jak przecież dobrze wiedział, wszystkim zajmował się martin. ale może dla jej własnego dora kazał jej sie czyms zająć!
nie, nie, nie, zbyt wiele sobie wyobrażał, pewnie anne już o nim prawie nie myśli, spotyka się z tamtym chłopaczkiem.
nie zdziwi się, jeśli po ukończeniu szkoły dostanie zaproszenie na ich ślub.
nie, nie wolno mu się dołować!

do zapłacenia było duuuużo pieniążków, jak poinformowała kasjerka, a anne wciąż z nietęgą miną szperała w swojej torebce, tylko po to, by przekonać się, że portfela NI MA! kasjerka spojrzała na nią krzywo, a anne miała ochotę znów się rozpłakac, ostatnio jej psychika wisiała na tak zwanym włosku, wcale nie łonowym.

uśmiechnął się nieznacznie i położył dłoń na jej ramieniu, przysuwając się trochę, doszedł do niego zapach anne, wciąz ten sam.
- anne,nie masz pieniędzy? - spytał cicho, żeby kasjerka nie miała jakiejś podniety, albo żeby nie wezwała właściciela. - pożyczyć ci?

poczuła, jak przechodzi po niej dreszcz związany oczywiście z jego ręką na jej ramieniu.
- ja... hm - wymamrotała, nie wiedząc, co powiedzieć. to po pierwsze przez to, że jego dłoń wciąż dotykała jej ramienia, że miał takie miłe dłonie, trochę szorstkie w dotyku, ale to chyba było w nich najlepsze. po drugie przez to, że przecież go zdradziła, a to najgorsze, co mogłoby się przydarzyć. po trzecie, nigdy nie znalazła się w takiej sytuacji, w jakiej teraz się znajdowała! - hmhm, chyba tak - mruknęła w końcu, nie znajdując lepszego wyjścia.

- każdemu może się zdarzyc zapomnieć portfela - westchnął, przeciskając się do kasjerki, podając jeszcze swoje zakupy, wyciągając swoją-taty kartę kredytową, żeby wręczyć ją zdezorientowanej sprzedawaczce. - potraktuj to jako hm, koleżeńską pożyczke, nie śpiesz się z oddawaniem. - jak dla niego to nie musiała wcale oddawać, ale mogło to dziwnie wyglądać.

- dzięki, sam - powiedziała, zdobywając się na niemrawy uśmiech i pakując swoje rzeczy do niestabilnie wyglądających, papierowych toreb. - oddam ci, kiedy tylko będę mogła, wpadnę do ciebie dzisiaj wieczorem z pieniędzmi, albo powiem martinowi, żeby przelał... - obiecała skrupulatnie, przecież musiała oddać! to aż 20 euro, czyli nie aż takie grosze. sama nie wiedziała, dlaczego czeka, aż sam zapakuje swoje rzeczy. z przyzwyczajenia?

zmieścił się do jednej papierowej torby, którą wziął, niewygodnie się mu trzymało, ale nie marudził.
- w porządku, w porządku, postaram się w takim razie być pod wieczór - obiecał, chociaż miał nadzieję, że nie zabrzmiało to tak, jakby miał odwołać wszystkie swoje plany, by móc poczekać na anne i pieniądze. phi, i tak nie miał planów. - i, hm, odprowadzić cię? to pewnie trochę waży - stwierdził, zerkając na jej tyłek. ała, chciał pomacac, a nie mógł.

- jeśli chcesz - powiedziała, głosem pełnym zapału, uginając się pod dwiema torbami pełnymi kefirów i tym podobnych. nie zamierzała go jednak prosić, żeby jej pomógł, w końcu nie musiał jej nawet odprowadzać, wydało jej się, że tak nawet nie wypada, ale zepchnęła tą myśl gdzieś na bok, oglądać kark sama to była dla niej w końcu miła rzecz.

- anne - odwrócił się, gubiąc prawie swoją torbę, gdy odstawiał koszyk na przeznaczone do tego miejsce. - anne, pomóc ci? połamiesz się - stwierdził z troską. dziewczęta jego zdaniem wcale nie powinny dźwigać toreb, takie było jego chore zdanie. wyciągnął w jej stronę łapki, żeby w razie czego pomóc.

uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością, tak jakoś tęsknie. podała mu tą cięższą torbę, sobie zostawiając lżejszą, napisałam znów letszą ;q.
- ratujesz mi tyłek - powiedziała, otwierając drzwi i przytrzymując je, by poczekać, aż sam wyjdzie. wiedziała, że jego pomoc nie jest tak do końca bezinteresowna.

- wiem - kiwnął głową. - trzeba pomagać bliźnim, bla bla bla, może zacznę chodzić do kościoła - wzruszył ramionami, stwierdzając, że chyba jednak nie chce mu się nosić tych toreb, ale było już za późno, by je oddać anne.

- ta, zostaniesz księdzem - dodała, z ironią, ale taką wesołą i przyjazną dla otoczenia, machając za bardzo swoją torbą, bo za chwilę zdarzyła się k a t a s t r o f a. albowiem torba się rozleciała, a raczej jej dno i zakupy wypadły z owej torby, co jest w miarę logiczne. - mój boże - wyjąkała, tytułując ten dzień dniem najgorszych zakupów.

- oho, brawo - uśmiechął się jednokącikowo, z anne była taka urocza fajtłapa, to jedna z rzeczy, które u niej uwielbial najbardziej. nachylił się, nie mogąc dłużej się powstrzymywać, wybuchnął śmiechem, zbierając z chodnika jabłka. podniósł wzrok na anne, by sprawdzić, jaki wyraz ma jej twarz, ale zaraz wrócił do zbierania. pamiętał jak kiedyś, gdy namiętnie chodził ze swoją gosposią na zakupy (miał wtedy pięć lat) i cały czas gubił jakieś zakupy po drodze, a ona na niego krzyczała. :c

roześmiała się również, a sytuacja wydała jej się doprawdy komiczna. ona, razem z samem, czyli oni (!!!), razem wzięci, zbierali jej zakupy z chodnika, zaśmiewając się jak małe dzieci. nie do wiary. tak naprawdę, to gdyby sam się nie roześmiał, a miał taki cholernie zaraźliwy śmiech, ona już dawno popadłaby w depresję.
- durne torby - mruknęła, wracając do sklepu po kilka toreb, całych i przy okazji opieprzając tam kasjerkę. ale zaraz wróciła do niego, wciąż się śmiejąc i wrzucając jabórzga do torby.

sto lat dochodziłam do tego, co to są jabórzga.. xd
- miejmy nadzieję, że już się nie zniszczą, bo je jabłka nie przeżyłyby jeszcze jednego spotkania z ziemią - stwierdził i zaproponował, żeby poszli, bo nogi go bolały od stania. i poszli, zaczniesz?