samer do nejta

summer siedziała na krześle w kuchni, próbując nakarmić dzieciaka! tak dzieciaka! jedenastomiesięczną, adoptowaną dziewczynkę przez matkę, a teraz zostawiła ją jeszcze tutaj z nią, na kilka dni, a przecież summer wcale nie umie zajmować się dziećmi. poza tym caprice, bo tak właśnie nazywała się dziewczynka, opluła jej nowy żakiet : / więc summer w panice dzwoniła do nate'a.

nate siedział właśnie na ławce niedaleko wieży ajfla i próbował uporządkować swoje wszystkie notatki, wydawało się to niemal niemożliwe. odnalazł w kieszeni telefon, odebrał.
- taaaak, samer? - bo miał opcję z pokazywaniem numerkuw.

to nawet nokia moich dziadków w dziewięćdziesiątym siódmym miała. summer w każdym razie odchrząknęła, nie przejmując się tym, że jedenastomiesięczne dziecko może wypaść, wyjść cokolwiek z wózka, poszła do salonu.
- nateeeee, potrzebuję cię - powiedziała, zrozpaczonym głosem.

przestraszył się, ze stało się coś strasznego, czy cokolwiek! podrapał się po kolanie, zamykając swój notes.
- coś się stało? - spytał niepewnie.

opadła na kanapie, mrugając oczami, bo chyba soczewka jej się przekrzywiła : /
- dziecko. matka przywiozła tutaj swoje dziecko i serio nie wiem co mam zrobić. proszę, przyjedź ;c

- hoho, myślisz, że znam się na dzieciach lepiej niż ty? okej, moje kuzynostwo ma pełno dzieci, ale tylko takich do patrzenia, każde ma swoją niańkę! - westchnął, przekładając słuchawkę do drugiego ucha. - ale okej, przyjadę, jeśli ci to jakoś pomoże. - i już postanowił, że nie da się wciągnąć w zadne zmienianie pieluszek.

- to czeeekam - i się rozłączyła i zacznę.