patty&de-reks.

apartament na montmarte, zasponsorowany przez rodziców i patty i reksa, bo generalnie oboje pragną połączenia rodzin. w końcu witamy w elitarnym świecie, gdy średniowieczne wybieranie partnera przez rodziców wcale nie zniknęło. i aha, ładne, jednopoziomowe, ale z różnymi pojedyńczymi i podwójnymi schodkami pomiędzy platformami sypialnianymi, salonowymi i kuchennymi. koniec!
a oni przyszli i patty wsunęła swój klucz w zamek, bo derek nie zgodził się na gosposię, więc ktoś klucz dzierżyć musi. w środku już rzuciła swoją torbę do garderoby tej zaraz obok wejścia, z butami i odzieniem wierzchnim i zerknęła do lustra, odgarnęła włosy za ucho i nic się nie odzywała, bo było jej źle-e.

- brudzisz, pat - powiedział z wyrzutem, marszcząc czoło. te ślady błotniste czy jakieś tam na tej drogiej podłodze, o którą derek starał się tak dbać, bynajmniej mu się nie podobały, sam ściągnął buty już w progu, z przyzwyczajenia, swoją marynarkę wieszając na wieszaku, czy w szafie w przedpokoju, nie wiem.

- posprzątam. - a w tle leci 'nie czuję się kobietą. nie jestem seksy'. kocham tvn. rozebrała się więc, nogi swoje równiez i rozejrzała, jak zwykle posprzątane, czasem pedantyzm dereka ją przerażał i chyba posmutniałą jeszcze bardziej, ja czasem jak płaczę to mam taki tik, że mi się kąciki ust tak strasznie obniżają xd to chore, taka podkówka na maksa. na fula! rozpięła jeszcze guziki kardiganu-u. - jadłeś coś?

ej mi też się tak obniżają, xd.
zastanawiał się, czy tego batonika musli, którego kupił w ałtomacie na sorbonie można nazwać posiłkiem, ale uznał, że nie. - nie jadłem, możesz coś zrobić - powiedział raczej oschle, lubił ją wykorzystywać w celach kulinarnych, poza tym ona gotowała lepiej od niego, derek przypalał nawet wodę. poszedł do salonu, by usiąść wygodnie na swoim fotelu,na który nikt poza nim wstepu nie miał! - kupiłaś gazetę? - nie widział, to źle.

- nie ma nic w lodówce, przykro mi. - poinformowała go równie sucho, wybacz, że się wtrącę, ale janek mi ciągle mówi, że jestem sucha. usiadła obok niego i poczuła wyrzuty sumienia, chociaż kompletnie bez powodu, ale to tylko patrycja z problemami emocjonalnymi+pakietem ekstra, więc spojrzała na niego spojrzeniem numer 28, eva look. - derek, tęsknię za tobą. - bo właściwie nie potrafiłą sobie przypomnieć, kiedy się coś zepsuło, bo się zepsuło. ;c!

- czyli nie kupiłaś gazety? - popatrzył na nią pytająco, ale odwrócił wzrok, czując ból gdzieś w okolicach lewej piersi. zaraz, zaraz, czy to nie tam powinno być serce? :c zrobił minę, jakby zjadł cytrynę i wstał, by podejść do parapetu, gdzie chwilę został, wpatrując się swoje odbicie w oknie. przez jego głowę przemknęło bardzo dużo miłych wspomnień łączących się z patriszją, taka chwila na sentymenty;
- ja za tobą też,patti - mruknął cicho. aż dziwne,że się do tego przyznał :<

- co? - to znaczy usłyszała, ale wolałą sie upewnić, chociaż mnie generalnie denerwują dialogi w stylu 'mam ochotę na kanapkę' 'co? ja też mam'. ale dobra, i tak starałą się być miła, chociaż też już coraz bardziej się irytowała. pewnie w końcu się potnie i tak się skończy big love+wielkie marzenia o dwójce dzieci, chłopcu i dziewczynce, hee. - hm, kupiłam, jest na twoim biurku. - usiadla na owej kanapie po turecku, wpatrując się w swoje dłonie.

ona chyba ma manię dłoni. a w jednej książce czytałam, że kobiety z ładnymi twarzyczkami mają ładne dłonie i na odwrót. więc ona miała brzydkie?
- nieważne - mruknął, przesuwając palcem wskazującym po szkle okiennym, bo jakim innymi, zostawiając na nim ślad, jak to bywa, kiedy się maca okna. ale patrycji nie powinno to przeszkadzać, przecież to on zazwyczaj mył okna. i, cholera, sprzątał też, derek robił wszystko, przynajmniej takie miał wrażenie.
i cały czas był przekonany, że jest dla niej zbyt dobry.
- ale dzięki za gazetę - dodał, sawławiwr nakazywał podziękować.

nie. ja mam ładną twarz i ładne dłonie, co teraz zrobisz z tym faktem? hyy. - reks.. - jęknęła, na pograniczu [śmierci xd] poirytowania i słąbości trochę też. - reks, znowu masz zamiar cały dzień się nie odzywać? - przewróciłą oczyma, nie widział, zrozumiałe, w końcu siedziała sto kilometrów dalej i był do niej plecami, hy.

- przecież zawsze się do ciebie odzywam, patricia - powiedział powoli i spokojnie, ostatnio ćwiczył ten ton na swoich kolegach z roku, którzy się już przyzwyczaili do dziwnych zachowań dereka. swoją drogą, nie lubił używać jej pełnego imienia, wolał te wszystkie zdrobnienia, ale czasami, by dodać swoim wypowiedziom oficjalności, zwracał się do niej per 'patricia'. - wymyślasz.
wcale nie, a on o tym dobrze wiedział.

pokręciła tylko glową i powiedziała, że naprawdę powinni sobie coś zamówić. nie powiedziała za to na głos, to co myślała, czyli że głód mu już chyba pada na mózg, albo co najmniej oczy. i poszła do kuchni, do telefonu gdzie zamówiła jakieś meksykańskie żarcie, bo oboje lubili ;d

- mam nadzieję, że tym razem nie znajdę w tako - it's taco day! - żadnego zegarka - westchnął. ostatnio znalazł może nie zegarek, ale baterię od zegarka, co go doprawdy zniechęciło i obiecał sobie, że już nigdy nie zje nic na wynos. nie wyszło, jak to zazwyczaj bywa. poszedł sobie od okna, bo zaczęło mu być zimno, ach te uszczelki, i usiadł na kanapie, wygodniej.

złapała ze stołu mandarynkę, której i tak nie miała zamiaru zjadać i usiadła obok niego, wzruszając ramionami ;c - ehee, ja też. - mruknęła w odpowiedzi, dochodząc do wniosku, że on doprawdy za dużo narzekał. oparła policzek o jego ramię, wdychając jego zapach, bo jej go brakowało.

- ale ty nigdy nie znalazłaś nic takiego w jedzeniu, huh? mogłem się udławić i umrzeć. - tak, tak, pewnie powtarzał to już z tysiąc razy, ale lubił się nad sobą użalać, zwłaszcza przed pat. westchnął ciężko bardzo bardzo, po chwili zastanowienia nad stopniem swojego obrażania się na patricię, kiedy stwierdził, że może sobie na to pozwolić, oparł głowę o jej głowę, robimy piramidkę.

oparła o jego głowę swoją drugą głowę. - nie znalazłąm, ale bardzo ci współczuję, okej? zawsze możesz zareklamować im jedzenie albo hm nie wiem, pozwać ich do sądu za straty psychiczne. - odłożyła mandarynkę na blat stołu, zmęęczona.

- teraz już na to za późno - zauważył, pocierając dłońmi o swoje kolana, nachylił się do przodu, ale zaraz znów się oparł o, -,-, oparcie. - pat - zaczął, poważnym głosem, odwracajac się w jej stronę. - czy jest ci ze mną aż tak źle? nie uśmiechasz się ostatnio wcale - zauważył, zbolały.

w odpowiedzi [nadużywam, cóż] wzruszyła tylko ramionami i jak możemy się domyślić, gdy tylko otworzyła usta, coby odpowiedzieć, to zadzwonił dzwonek do drzwi i uciekła do nich wlaśnie, zadowolona, że nie musi kłamać. przecież nie mogłą powiedzieć, jak naprawdę się czuje e_e witamy w świecie wanilki!

trochę się speniał, on tu już się zdobył w sobie na poważne rozmowy, może nie do końca mu wyszło, ale liczą się chęci, a ona ucieka! pieprzona kuchnia meksykańska, kiedyś naprawdę trafi przez nią do grobu. wstał, by ewentualnie pomóc P. z odebraniem jedzenia, ale gdy oparł się gdzies przy szafeczce w przedpokoju stwierdził, ze sama świetnie sobie radzi.

uśmiechnęła się do facetki [xddd słowo żoli!] od jedzenia i zamknęła za nią drzwi na łańcuch, heee, i podała mu pudełko koloru białego marki pudełko, wcisnęła mu właściwie, bo samej jej się nie chciało nieść, poza tym ona miała sosyyyyy w rence. i wróciła na kanapę, dalej unikając tego tematu powiedziała mu, że dzwoniła rano jego matkaaa.

- fajnie - stwierdził, podążając jej śladem, postawił pudełko koloru białego marki pudełko na stoliku przed kanapą, by samemu usiąść na kanapie właśnie, obok niej. - co mówiła?- spytał, chociaż niespecjalnie go to obchodziło, lubił swoją mamę, ale ona dzwoniła do niego z takimi pierdołami, że czasami miał jej szczerze dosyć.

- że jej kotka urodziła trójkę małych i jedno oddała dla Żepetto, drugie zjadł pies, a trzecie małe zostawili dla ciebie, ale je też wreszcie zjadł pies. - wyrecytowała i zjadła, boo sama wiesz że nie lubię opisywać jedzenia, iksde

- och - stwierdził. mama nigdy nie potrafiła się opiekować zwierzętami. łezka mu się w oku zakręciła, bo lubił koty, taki psikus. i też zjadł i założył nogę na nogę, ale tę założoną nie machał jak jakiś sajkoł. - powinniśmy kupić jakieś zwierzątko (zwierządko -,-). - ach tak, i udać się na terapię (przed)małżeńską.