Théâtre de la Ville.

spacerowała mostem nieopodal, właściwie nie myśląc o niczym konkretnym. miała na sobie zielone czeszki i granatowe szorty i i białą koszulkę. czy teraz mój post nabrał barw?

podoba mi się ten temat, xd. a twój post trochę nasunąl mi na myśl opowiadania o tokio hotel, gdzie zamiast powiedział/powiedziała piszą "pow" bo szkoda literek, ale na temat ubioru i makijażu piszą parę stron. w każdym razie kejd, jak to kejd, wracał z jakiejś speluny zapewne, w kieszeniach dłonie trzymając, pamiętasz naszą uroczą parkę w okularach przeciwsłonecznych?, i teraz zonk, bo zobaczył biankę i praktycznie wskoczył jej na barana, nie połamał, ale jednak mógł to być dla niej pewien szok biorąc pod uwagę fakt, że jakiś czas się już nie widzieli, ta-da.

mój ci on i te sprawy? jasne <3
przestraszyła się, nie powiem że nie. na dobrą sprawę kto by się nie przestraszył. było ciemno i cicho, a tu nagle ktoś ląduje jej na plecach. podskoczyła więc i pisnęła, gotowa zabić go swoją torbą roksi w kolorową szachownicę. nie poznała go, bo zarósł. właściwie myślała, że się zaćpał, albo zapił. tak powiedziała jej mama, sąsiadka i endru też. ostatni chyba najbardziej gorliwie.

-bianka, pobudzisz ludzi. - roześmiał jej się do ucha, które właśnie pocałował i chyba nie było już wątpliwości, że kejd to kejd właśnie. dla podkreślenia swojego, powiedzmy, terytorium, przed chciwie patrzącymi żulami, objął ją swoimi wyćwiczonymi w wojsku przy okazji helikoptera w ogniu ramionami. - tych pod mostem. kupa czasu, huh?

helikopter.. xd kocham cię za to
-o cholera, kejd - zamrugała kilkakrotnie, naprawdę nie liczyłam ile razy i jedną rękę położyła na jego łopatce, a drugą przesunęła po zarośniętym policzku. no wiesz, musiała się upewnić, że nagle nie zwariowała i przypadkiem kejd, który przed nią stoi nie jest wytworem jej wyobraźni. nie był - ty.. jesteś tu - mamrotała chyba bez większego ładu i składu.

a co było w ogniu tam? xd
-jak na to wpadłaś? - nie śmiał się już wcale szyderczo, gdyż, proszę państwa, to nie życie ulicy, a pseudo elita francusko-paryska!, aczkolwiek uśmiechał się nadal i nadal nie wypuszczał jej z objęć tak zwanych. - chodź stąd, pogadamy - uniósł brew, sugerując, że chyba wcale nie będą rozmawiać, ej, trudno.

-ja.. - patrzyła na jego usta, zastanawiając się co powiedzieć. a teraz przed państwem element dramatyczny tego wieczoru. element, przedstaw się - myślałam, że nie żyjesz. wszyscy tak mówili. endru.. - urwała i przeczesała jego potargane włosy palcami. oparła dłoń na jego karku. dodam jeszcze, że oparła czoło o jego tors. nie wiem czy był bardzo wysoki i dokąd konkretnie mu sięgała. pozwolisz, że nie będę hycać wokół nich z miarką.

-endru, endru - pokręcił głową, z niesmakiem wypluwając jego parszywe imię!, z ust. wziął ją pod podbródek i uniósł nieco jej głowę do góry, pomyślał, że rzeczywiście powinien się inaczej z nią przywitać, ale raczej szybko wyleciało mu to z jego uroczej główki. - no, maleńka, uśmiechnij się.
maleńka, cnie.

maleńka, ctak.
uśmiechnęła się, ale poniekąd smutno i niewyraźnie, bo naprawdę myślała że jego zwłoki rozkładały się pod jednym z londyńskich mostów, bo chyba tam był ostatnio i przez tydzień nie wychodziła z pokoju z tejże okazji i miała depresję wymagającą leczenia psychologa i dopiero co pozbierali ją do kupy, a tu okazuje się, że kejd żyje, albo lajk dżizas zmartwychwstał!

-fantastycznie, teraz przejdźmy do mojej luźnej propozycji, jest zimno, mam wrażliwe nozdrza. - bo miał operację zatok i nie miał teraz włosów w nosie. właściwie to nie zdawał sobie sprawy z jej rozterek wewnętrznych, a nawet jeżeli, to nie bardzo miał zamiar się nimi przejmować. bad boj.

hartnett ogólnie jest nadmiernie owłosiony ;c
pokiwała głową i odsunęła się od niego nieznacznie, obejmując ramionami. chłodno było owszem, a ona nie miała ze sobą żadnego sweterka na małe guziki, które uwielbiam.
-więc czemu wróciłeś? - zapytała po chwili milczenia, bo właściwie była ciekawa.

to chyba dobrze, że nie mial przynajmniej w nosie.
-właściwie to ciągle byłem.. no wiesz, nieopodal - wzruszył ramionami, dłonie wsunął do przednich wyjątkowo kieszeni spodni. bynajmniej nie były to skórzane, pomarańczowe spodnie harlejowca.

a szkoda, że nie były, xd.
-więc dlaczego się nie odzywałeś? - dociekała dalej, bo to w końcu bianca. patrzyła na niego pewnie dobrze mu znanym ufnym wzrokiem, ah.

-wydawało mi się, że jesteś całkiem szczęśliwa z tym swoim.. endru - mruknął, coby wyrazić niezadowolenie kopnął jakiś kamień, a następnie oparł się tyłkiem o barierkę jakąkolwiek i skrzyżował dłonie na piersiach, patrząc przed siebie, ale nie na biankę.

przysunęła się do niego ruchem posuwistym, a jakżeby inaczej, prawie jak buka z muminków, tylko bjanka nie była w tym wszystkim taka przerażająca. w każdym razie stanęła między nogami kejda i objęła go w pasie, przez co jej twarz znalazła się [bardzo dobrze..] ..dostatecznie blisko twarzy kejda. nie pocałowała go.
-chyba.. - nie wiedziała co dodać. chyba tak? chyba nie? sama nie wiedziała, nie zastanawiała się nad tym, endru po prostu był. idealny w tym co robił, uwielbiany przez jej rodziców.

-więc widzisz, bjanko, lepiej będzie, jak ja sobie już pójdę. - odsunął ją od siebie, delikatnie aczkolwiek stanowczo, ruchem wkurwionym xd bo pomyślał, że skoro są tacy szczęśliwi, to gdzie, do kurwy nędzy, bez przeproszenia ;c jest tu miejsce dla niego?

-chyba tak.. - szepnęła, patrząc na niego przepraszającym wzrokiem i szybko odwróciła głowę. sporo ją te słowa kosztowały i wcale nie była co do nich przekonana. oczywiście, że nie chciała żeby gdziekolwiek szedł, skoro znalazł się po roku nieobecności, jednak sprawa była na tyle skomplikowana (jeszcze nie wiem dlaczego, coś wymyślimy), że nie miała innego wyjścia. ah teraz moim trzecim okiem harego potera widzę wypadek, który zbliży do siebie dwie jednostki. mam tylko nadzieję, że nie kejda i endru, aczkolwiek byłoby to hat. żarcik?

roześmiał się głośno sam z siebie i ze swojej szeroko pojętej głupoty i zniknął w mroku. a bianka niech teraz wraca do domu do endru i niech udaje że nic, będzie fajnie.

przetarła wierzchem dłoni wilgotne oczęta i pospiesznie wróciła do domu.