irja & rich

wróciła. uwaga z uczelni. tak, bo była od niedawna na studiach zarządzania, a w związku z tym rządzeniem, rządziła teraz w kuchni, bo robiła tosty, z racji takiej, a nie innej, że rich miał zaraz wrócić do domu, na obiad właśnie. i powiem szczerze, że niespecjalnie sobie z tym radziła, bo toster był gorący i z tego wszystkiego poparzyła się w palec wskazujący, więc teraz stała przy zlewie i wsadziła rękę w zimną wodę.

okej, więc wszedł, jakoś tak nie specjalnie szybko i sprawnie, prawie potykając się o próg. - wróciłem - zakomunikował wszem i wobec, właściwie to tylko sobie i ściągnął buty w korytarzu, zaraz podciągając spodnie od garnituru, taki nawyk od rurek. i przyczołgał się wręcz do salonu, siadając na kanapie. - nienawidzę ich.
tak, brawka, rich chodzi do pracyyy!

zanim udało jej się wytrzeć ręce, ze ścierką w kratkę, nieco już ubrudzoną ketchupem najprawdopodobniej, dotarła do salonu, obserwując go przez chwilę od progu. zaraz jednak rzuciła scierkę na stół, by usiąść obok richa i uwaga, dać mu buzi!
- co się stało, hęęę? - zapytała, uśmiechając się jednokącikowo i opierając głowę na tak zwanym oparci kanapy, pozdro dla tego zdania.

uśmiechnął się nawet na jej widok i właśnie z tej okazji pocałował ją w czółko. chyba nawet humor mu się poprawił, ma się to coś w sobie. znaczy, że irja ma, rich raczej nie. - jezu, oni są wszyscy totalnymi idiotami - mruknął, ściągając marynarkę i rzucając ją gdzieś na drugi koniec kanapy. - każą mi się wszystkim zajmować, łącznie z lataniem po salonie i płaszczeniem się przed tymi, co chcą kupować te pieprzone samochody - warknął tylko, patrząc na sufit. relax, take it easyyy. - i jakby nie patrząc to nie dla mnie, szczególnie to - wypowiedziawszy ostatnie słowo, złapał ręką za nogawkę spodni od garnituru, totalnie niezadowolony.

zapukał do drzwi.

nikt nie otwierał więc zadzwonił znowu.

zdenerwowany zapukał głośniej, zdarla mu się aż skóra trochę z kostek.

zbiegł po schodach na dół i zadzwonił domofonem.

nikt nie odbierał, więć znowu pobiegł na górę i znowu zapukał.

wkurzył się i przykleił im karteczkę na drzwi, że kto naciśnie klamkę ten głupek i poszedł.

zachichotała, starając się to ukryć pod poduszką. ona lubiła richa w garniturze, zdecydowanie jej się podobał. bardziej niż słodko, bo lubimy chłopców w garniturach (........w tym momencie pozdro dla darka & dolores, pojechali po garnitur, my tu stress, a nie kupili ;ddddd). założyła nogę na nogę, zaraz się rzomyślając co do tego i wstała, by postawić mu kołnierz koszuli. przesunęła nosem po richowej klatce piersiowej.
- lubię cię w garniturze, rich - wyznała mu w końcu, kiedy wspięła się na palce, by musnąć ustami jego dolną wargę - dasz sobie radę, w końcu się przyzwyczaisz do tej pracy i tak dalej.
ona akurat wiedziała co znaczy więcej niż dużo pracować, ale lubiła swoje zlecenia u denisa. postanowiła jednak nie poruszać tego tematu przy er, bo on zawsze się o to pizgał.
- mam nadzieję, że przynajmniej doceniają twój wysiłek? - spojrzała na niego, brązowymi? zielonymi? możesz sobie wybrać! oczami, uśmiechając się delikatnie. bo jak nie to irja ma jeszcze kontakt z wcześniej wspominanym denisem i chętnie coś zrobi szefostwu richa. okej, nie, bo to rodzina.

/pozdro dla sidneja :c sori, pisałam posta!!!!!

udawała, ze nie słyszy i jest głucha! rich może usłyszeć nawet.

siedziała nad tymi posranymi notatkami z uczelni. jakby w ogóle obchodziło ją zarządzanie. wolała naprawdę biegać po całym świecie za ludźmi i potem ich zabijać, niż się uczyć. no i uwaga, dzwonił denis. kazał wrócić. a w związku z tym czuła się niefajnie, bo nie wiedziała co powiedzieć richowi, choć nie podjęła decyzji.

tyryryry, rich zajrzał do niej właśnie, lekko zaspany. z potarganymi włosami wyglądał naprawdę fajnie bardzo. podciągnął nawet do góry bokserki, które delikatnie mu się zsunęły poniżej kości biodrowych. - co tam? - pocałował ją w czoło, siadając zaraz obok i łapiąc za udo właśnie.

uśmiechnęła się do niego, niemrawo raczej czując burzę, albo coś więcej w całej atmosferze, która panowała nad nimi. poprawiła nawet włosy, bo ciągle opadały jej na oczy, wzdychając głośno.
- zakpałam się w tych szmatławcach, nienawidzę - zamachała do niego notatkami, kręcąc głową.

więc on poprawił jeszcze raz, gładząc przez chwilę nawet jej policzek wierzchem dłoni. - to zostaw to może, hm? już jest prawie jedenesta - wziął jej nawet notatki z rąk i zaczął czytać, właściwie to udawał, bo zarządzanie wcale nie jest fajne, jakby nie patrząc.

- okej, zostawiam - zabrała mu notatki i wstała, by ułożyć równo i położyć na stole. ostatnio, odkąd nie sprzątała u nich stephanie, sama w sobie irja nauczyła się robić porządek, czyli fajnie, czyli hot. opadła z powrotem na kanapie, zastanawiając się jak zacząć - musimy porozmawiać, rich - powiedziała, najspokojniej jak tylko mogła i wzięła jego jedną dłoń, by obserwować teraz jego palce - denis dziś dzwonił i on mnie chce. jako pracownicę, oczywiście.
huh, czekała na jego reakcję w milczeniu, starając się nie spoglądać. bądź co bądź było jej głupio, to ona w to wszystko go wprowadziła, to było wobec niego nie fair, nie miała zamiaru nawet wracać do petersburga, właśnie przez richa, była gotowa poświęcić dla niego swoją pasję? tak to można było nazwać, naprawdę lubiła swoją pracę, ale jego bardziej. i powiem ci nawet w tajemnicy, ze nie tylko lubiła, bo dopiero teraz była naprawdę szczęśliwa.

wyprostował nogi raczej, był półnagi, czyli fajnie zupełnie i ziewnął, obracając głowę w jej stronę, coby miał lepszy widok. - hm? - mruknął tylko na początku, wstając, nie lubił słów musimy porozmawiać i tych innych. okręcił się raz i pu wkoło, zanim w ogóle się odezwał, kręcąc palcami. swoimi raczej. - i co? zgodziłaś się, bo denis cię chce? - zmrużył oczy aż, zły.

przewróciła cięzko oczami. jak zwykle nic nie rozumiał. z tego wszystkiego nawet wstała, podchodząc do okna. oparła się teraz o parapet znów spuszczając wzrok.
- jezu, wcale nie chcesz mnie posłuchać, rich, tylko z góry określasz - powiedziała, zupełnie ciężko, czując się już gorzej niż gorzej.

więc on usiadł, coby mieć ją na przeciwko i zapalił papierosa, już nieco zgniecionego od dłuższego trzymania w dłoniach. - no to powiedz mi, słucham - mruknął, wypuszczając z ust właśnie dym i stwierdzając, że najchętniej wcale by jej nie słuchał.