cathy & taty.

uznałam, że rezydencja musi byc dalej od sętrum, więc właśnie w żungli, chociaż to raczej okolice disnejlendu, junoł. dojechała tutaj jednak kolejka, bo catherine nie należała do osób, które chciały szpanować kierowcą, więc nie dzowniła po martina. stała teraz przed bramką, szukając kluczy w fioletowej torebce.
- jejku, sorry, zawsze mam taki bałagan, ze nie mogę nicz...mam - uśmiechnęła się triumfalnie wyciągając zgubę.

żungla lowe.
- ach, nie szkodzi, dobrze, ze jednak znalazłaś, bo w paryzu roi się od kieszonkowców i drobnych złodziei. - wiedział coś o tym, bo mu tez zdarzyło się raz czy dwa zwinąć jakiejś paniusi roleksa, którego udało mu się sprzedać za dwie stówy w jakimś lombardzie, czy gdzieś tam. poczekał, aż c otworzy i potem wszedł, tak?

tak weszli, więc catherine zatrzasnęła za nimi bramkę i poprowadziła alana ścieżką w stronę podwójnych drzwi. dostrzegła jednak samochód ojca na podjeździe, więc złapała alana za nadgarstek i pociągnęła do wejścia kuchennego.
- mój tata jest w domu i gdyby cię zobaczył, to jutro on i jego dziewczyna zaplanowaliby nasz ślub. on nieustannie próbuje mnie z kimś wyswatać - przewróciła ciężko oczami i rozsunęła teraz drzwi od wejścia kuchennego, by zdjąć ze stóp manolki i wejść.

- ach! nie znajdzie nas w kuchni? - zdziwił się, wchodząc, niespecjalnie martwił się tym, ze jego buty do czystych specjalnie nie należały, oparł się o ścianę i zmierzył cathy od góry do dołu, albo na odwrót, stwierdzając, ze niezłe z niej ciacho:)

- niesądzę, on zawsze wysługuje się naszą biedną gosposią. oboje z matką pod tym względem są tacy sami; okropni. więc kawę, herbatę? chyba są nawet lody, o ile eileen nie zjadła - przejrzała się w lodówce, nerwowo przygładzając włosy, które pod wpływem wiatru i deszczu się spuszyły. otworzyła ją zaraz, by nachlić się do zamrażalnika.

on na ten czas miał idealny widok na jej tyłek. oparł się o kuchenny blat, na którym też położył swoją kurtkę, bo w kuchni panowało przyjemne ciepełko. - hm, lody, uwielbiam lody. - każdego rodzaju! - i chętnie napiję się kawy. albo nie, herbaty, na kawę jest już późno. - pora odpowiednia na dżaka danielsa, ale nie miał zamiaru być nachalny i tak dalej, cnie?

wyjęła więc lody z lodówki i wolnym krokiem ruszyła do kuchenki, gdzie wstawiła wodę na dwie herbaty. ogrzała sobie przy okazji łapki, by teraz oprzeć tyłek o stół i znaleźć się dokładnie naprzeciwko alana. zwróciła uwagę na to, że miał przyjemne usta, ale powstrzymała się od jakiegokolwiek skomentowania tego albo też zrobienia czegoś w związku z tym.
- hej, u was w szkocji musi być jeszcze zimniej, co? - zagadnęła w końcu, pocierając dłońmi od uda, ale nołłoriz nie spociły jej się.

- no - przytaknął, ale ktoś tam,chyba wychowawczyni, pilnowaczka, czy kto tam jest w domu dziecka, mówiła, ze to nieładnie, więc się poprawił, z przepraszającym uśmiechem na ustach. - to znaczy taak, zimy bywają raczej mroźne, ale mamy śnieg na zimę, a nie tak jak na jakichś hawajach,czy gdzieś, nie? nie lubię ciepłych krajów.

- kwestia przyzwyczajenia. w dubaju wiecznie jest ciepło, ale to lepsze niż jakaś głupia chlapa, uh - przygryzła dolną wargę i zeskoczyła ze stołu, rozgryzając w tym momencie właśnie tę wargę :d sierota! - kurwaa a a - jęknęła, ocierając krew, która pociekła po jej brodzie. złapała szybko ręcznik papierowy, by jeden kawałek przyłożyć do krwawiących ust. wolną ręką zalała ich herbaty.

- oj, bardzo boli? - spytał i podszedł do niej, niespecjalnie się przejął tym, ze się ugryzła tak mocno, ze aż rozgryzła, jak jakaś ciota,xd, ale bardziej liczył na jakąś okazję, no wiesz, mógłby na przykład zlizać tę krew z jej brody i tak dalej, może był wampirem? :< póki co westchnął i przesunął wskazującym palcem przy jej prawym kąciku ust.

pokiwała głową, bo ona czasami zachowuje się jak dziecko, którym nawet była. w dodatku rozpieszczonym, bo kochamy tatusiów, którzy 'robią dobrze' swoim córeczkom. zadarła podbródek, by spojrzeć na alana i uśmiechnęła się delikatnie.
- chodźmy na górę, tylko cicho, ojciec jest pewnie w gabinecie - skinęła głową na drzwi, za którymi znajdowały się kolejne, prowadzące właśnie do gabinetu. złapała swoją herbatkę i zapytała, czy alan mógłby wziąć lody. ona nadal krwawiła :c.

on chętnie ją opatrzy ;c
pokiwał głową i wziął lody, proponując przy okazji, ze może powinna sobie właśnie lodu do wargi przyłożyć, czy coś i pewnie poszli do jej pokoju, czy gdzieś tam, nie? i on usiadł, bo bolały go nóżki.

tak, a catherine pokój wyglądał mniej więcej jak stanley'a, czyli do głównego pokoju przylegały trzy mniejsze; garderoba, łazienka i sypialnia. znajdowali się jednak w tak zwanym salonie, gdzie cathy postawila herbatę na stole.
- cholera, łyżki - pokręciła głową, spoglądając na siebie w lusterku, które zostawiła gdzieś w fotelu - zaraz przyjdę - uśmiechnęła się obukącikowo, by zniknąć za drzwiami. prawie przewróciła się na schodach, ale nołłoriz, obeszło się bez większych ran. w zlewie przepłukała usta, na których pozostał tylko ślad od przegryzienia, więc zabrała dwie łyzki do lodów i wróciła do siebie, starając się nie robić hałasu.

on w między czasie zajrzał do kilku szafeczek i szuflad, w poszukiwaniu jakichś ładnych rzeczy, tudzież stringów z małpiej skórki. ale zdążył przed jej powrotem wrócić na swoje miejsce na kanapie, co prawda już nie uśmiechał się tak jak poprzednio, bo on się nie lubił uśmiechać, bo uznał, ze wygląda wtedy jak dałn co najmniej. - hmm, masz ładny pokój. - jej kompleks pokojowy był większy od jego mieszkania.

- dzięki. chociaż wcale mi się tutaj nie podoba, eileen ma straszny gust, a to ona go urządzała. mam jednak nadzieję, że na urodziny tata kupi mi jakieś mieszkanie, dotarcie stąd na uczelnię trwa zbyt dużo czasu - odpowiedziała, ale chyba nie to było jej największym problemem, bo rano zawsze znalazł się ktoś chętny do podwiezienia jej. usiadła wygodnie na kanapie obok alana, wręczając mu łyżkę i stawiając lody pomiędzy nimi.

poszedł, mama, zakończ tamtych!

ha, ha, cóż za punktualność. alan stanął pod drzwiami frontowymi i zapukał, jeśli ojciec cathy i jego konkubina są w domu, to trudno, niespecjalnie się taką możliwością przejmował, bo był nieco wytrącony z równowagi, bo jakiś pierdolony rowerzysta prawie na niego najechał.

catherine w zasadzie na niego czekała, a dokładniej w salonie, przeglądając woga, brytyjskiego nawet. usłyszywszy pukanie do drzwi zerwała się na równe nogi i opamiętała dopiero kiedy zgubiła but w przedpokoju. no cóż. poprawiła bluzkę, zaraz nawet zrobię jej secik ; ) i otworzyła.
- cześć. wejdziesz, czy gdzieś idziemy? - zapytała, przeczesując nerwowo palcami włosy.

- nie wiem, myślałem, że ty masz jakiś plan - wzruszył ramionami, zaglądając do środka. co ona mu za trudne pytania zadawała, przeciez alan nie był zdolny do wymyślania miejsca na jakiekolwiek spotkania, randki tym bardziej. chociaż nie sądził, by to można było nazwać randką. zmierzwił swoje rozczochrane, ciemne włosy pachnące jakimś zwyczajnym szamponem i uśmiechnął się nie do końca przytomnie, przed przyjściem wypalił jednego skręta, tak na poprawę nastroju, niespecjalnie zadziałał,no ale trudno.

- więc idziemy - pokiwała głową, złapała płaszcz i torebkę z wieszaka by zawołać - tato, wychodzę, nie czekajcie na mnie - no i wyszła, pchając przy tym alana w tył - ale serio nie wiem gdzie moglibyśmy pójść. mam ochotę się napić raczej, chyba zrobiłam sobie dziś coś z kostką na treningu. no nieważne. więc?
uniosła prawą brew do góry, oblizując usta z błyszczyka. zastanawiała się, czy alan w ogóle przyswoił sobie dokładnie to co mówiła, bo patrzył na nią trochę jak na debila.

on na wszystkich tak patrzył :<
alan w zasadzie może wolałby zostać u niej, chociaż jej ojciec mógłby być pewną przeszkodą we wskakiwaniu w jej majtki i całej reszcie, więc może lepiej, jeśli pójdą się napić. a potem ewentualnie do niego, nie? - hm, więc chodźmy się napić. mam nadzieję, że to z kostką to nic groźnego, co? - podrapał się po nosie.

- nieee, niesądzę, nie raz już miałam jakieś drobne kontuzje - powiedziała, kręcąc energicznie głową i przyglądając mu się z uśmiechem - więc, prowadź.
i zaczniesz, bo wiem, że to kochasz : *

jasper przyszedł, odpicowany, bo to zdecydowanie oddaje jego wygląd! białą, wyprasowaną koszulę (ketrin na pewno dobrze wie, że on nigdy ich nie prasuje) miał wpuszczoną w ciemne spodnie, wąskie bo wąskie, nic nowego. i miał ciemny krawat hohoh. a rękawy koszuli podwinięte do łokci. w ręce trzymał elegancką torbę z samaritain, z prezentami dla ketrin i jej ojca. i siostry? miała siostrę?
okej, więc zapukał, nerwowo przygryzając wargę i przestępując z nogi na nogę. przez chwilę pomyślał, że to bynajmniej dziwne, że zamiast z rodzinę wigilie spędzi z koleżanką i jej ojcem plus ew. rodzeństwem. nie byli jakoś specjalnie zażyli z ketrin, więc dlatego trochę się denerwował, nie wiedział, jak wypadnie, xd, chociaż jej ojca poznał już wcześniej i lubił z nim rozmawiać przez telefon chociażby, jak dzwonił, a ketrin nie było.

macochę, xd serjo. więc catherine, tata i mary, bo tak właśnie miała na imię jej macocha, siedzieli w salonie, przy stole, rozmawiając o jakichś dziwnych ekonomicznych sprawach. sprostowanie: oni rozmawiali, catherine tylko udawała, że ją to interesuje, co chwilę kiwając mało inteligentnie głową. jakoś niespecjalnie ją interesowały takie rzeczy, kochała prawo odkąd tylko pamiętała, to przez to, że wychowała się z mamą-adwokatem. kiedy zadzwonił dzwonek, nikt jakoś nie rzucił się do drzwi, pewnie dlatego, że dom nie należał do najmniejszych, a zawsze otwierała mimi. teraz jednak jej nie było, toteż catherine podniosła się i rzuciwszy jakieś 'otworzę', wolnym krokiem ruszyła w stronę niedużego holu. miała na sobie jakąś ciemnozieloną tuniczkę i leginsy plus obowiązkowe, wysokie obcasy.
- cześć - uśmiechnęła się do jaspera, kiedy tylko otworzyła drzwi.

- jestem spóźniony? miasto jest kurewsko zakorkowane, dziwne. - mruknął, wchodząc, starając się wpuścić jak najmniej mroźnego powietrza i wirujących płatków śniegu! przez chwilę się skupił, żeby nie zahaczyć o nic torbą z prezentami, prezenty jak prezenty, dowiesz się później, xd. pocałował ją w policzek, na chwilę odstawiając torbę, żeby zdjąć płaszcz! mufję ci, oglądał lekcje stylu u kwaśniewskiej chyba. przytulił ją, mówiąc cicho, że swój prezent dostanie ostatnio, bo wiadomo, najpierw musi pokazać jej ojcu i mary, jakiż on kulturalny. nie wiedział, co więcej powiedzieć, chciał jej podziękować i powiedzieć, że cieszy się, że spędzi wigilię z nią! ale nie wiedział zbytnio, jak to z siebie wykrztusić.

catherine uśmiechnęła się, dosyć niemrawo, bo dziś pokłóciła się z tatą. zostawiał ją samą w domu do piątego stycznia, a dobrze wiedział, że biedna cathy bała się ciemności ;< tym bardziej, że mieszkali w takim wielkim domu. ja też bym sie bała. no cóż. mimo wszystko nic na ten temat nie powiedziała, bo cieszyła się, że jasper jednak przyszedł.
- troszkę. ale nieważne, to tylko kolacja, potem pójdziemy na górę, mary i tata lecą dziś - westchnęła ciężko i złapała jaspera za rękaw koszuli, pociągając do salonu - a a a a ale wyglądasz - zachichotała, bo chyhba po raz pierwszy oglądała go w wersji eleganckiej.

- dzięęki. ty też. - odparł, uprzednio chwytając ją za dłoń i wolną ręką wyciągać z torby jakieś prezenty dla jej ojca i tej całej mary. ojcu ketrin pewnie kupił hennesyego, a macosze niewiemco, ale coś bardzo fajnego. okej, nieważne. - zostawiłem werterowi zapalone lampki, żeby nie czuł się taki samotny. pewnie myśli, że ma milion magicznych świecących przyjaciół. - uśmiechnął się szeroko, starając się kątem oka obserwować ketrin, ale tak, żęby nie zauważyła. nie było to łatwe zadanie, bo równocześnie musiał patrzeć jej prosto w oczy. gdy już doszli do jadalni, ładnie się przywitał i złożył życzenia plus wręczył te całe prezenty. odsunął krzesło ketrin, a ojciec dziewczyny zapytał go o studia.

catherine machała nawet stopami pod stołem, myślę, że mogli się podzielić opłatkiem, bo niespecjalnie chce mi się opisywać te cale ceremonie i zjedli!!!!!!
- okej, my już pójdziemy - cathy podniosła się i ruszyła w stronę ojca i pocałować go w policzek - do zobaczenia, tato. do zobaczenia mary - rzuciła niezbyt przyjaźnie do macochy, by teraz uśmiechnąć się do jaspera, co znaczyło, ze mogą już sobie pójść.

- dobranoc państwu. - powiedział ze swoim nieprzeniknionym uśmiechem i poszedł za ketrin, mówiąc - ej, nie wiem co od niej chcesz, jest całkiem sympatyczna. - miał na myśli jej macochę, ketrin opisywała ją jako wierutne zło, toteż zdziwił się widząc uśmiechniętą kobietą około 40, w rudym koku<3 - hm, masz jakiś rozkład autobusów czy coś takiego? bo ze złapaniem taksówki może być cięzko. - wyjaśnił, wyrównując z nią krok i trącając ją zaczepnie ramieniem. podwinął lewy rękaw, bo trochę się rozwinął, junoł.

- miałeś zostać? - spojrzała na niego, jakoś tak wyjątkowo niemile, tym swoim przenikliwym spojrzeniem ciemnoniebieskich oczu. mimo to, kiedy już wdrapali się na piętro, otworzyła drzwi swojego pokoju, składającego się z pięciu innych - ostatnie metro jedzie chyba w okolicach dziesiątej trzydzieści, ale jak chcesz tata i mary niedługo jadą na lotnisko, więc mogą cię podrzucić do domu - wzruszyła ramionami i ukucnęła przy cynamonie, rudym kociaku prężącym się na jej ulubionym fotelu. wzięła go na ręce, bo kot nie lubił zbytnio facetów.

mam dziwną awersję do kotów, tju Ci nawet opowie barwną historyjkę o gasparze, xd
- hm , mogę zostać, myślę, że werter to jakoś przeżyje, i tak umie otwierać lodówkę. - zakpił, uśmiechając się do niej, właśnie do niej, a nie do nikogo innego. nie spędzął świąt z żadną ze swoich koleżanek-do-łóżka, znajomych z uczelni, tabuna kuzynek, ciotek, pomijając męską cześć jego rodziny / znajomych. stał właśnie na środku pokoju ketrin, w wigilię, kiedy to paryż wyjątkowo pokrył się białym kubraczkiem, ludzie życzyli sobie zdrowia, szczęście, pomyślności. życzyli osobom bliskim swojemu sercu, bo właśnie święta zbliżają ludzi już i tak wystarczająco bliskich sobie, jak i tych, którzy dopiero powoli uświadamiają sobie, jak bardzo im brakuje tej jednej, dwóch, pięciu osob. natłok myśli w głowie jaspera nie był za bardzo klarowny, zresztą staram się odtworzyć jego tok myśleniowy, obserwował krztającą się ketrin, ściągającą szpilki, wcześniej siadającą na skraju łóżka i uświadomił sobie, że mógł siedzieć teraz na kanapie, z werterem leżącym na jego brzuchu, pić ostatnie piwo, zachowane w lodówce na czarną godzinę i oglądać 'kewin sam w domu' po raz enty. i gdy tak rozważał różne opcje, możliwości, doszedł do wniosku, robaczki, że święta spędza się z tymi - wyjątkowymi, jedynymi, bliskimi każdemu, co czasem oznacza przyjaciół, a czasami rodzinę. I nie tylko.
W tej chwili, stojąc na wrzosowym dywanie w pokoju ketrin, uświadomił sobie, że jest dla niego cholernie ważna.
Co z tego, że post jest kurewsko chaotyczny.

nołłoriz, wbrew temu, co sądzą pewne osoby, jestem całkiem pojętna i jeśli cię to zaskoczy - zrozumiałam! catherine więc, przez chwilę w milczeniu drapała cynamona po brzuszku. kocur wyglądał na uszczęśliwionego. uwielbiał swoją panią, zresztą każdy zwierzak by uwielbiał. swoją całą uwagę poświęcała właśnie jemu, bo nie miała komu.
- nie, no jeśli nie chcesz to w porządku - podniosła głowę z jasnego futerka zwierzaka, uśmiechając się przyjaźnie. okej, może nie była aż taką zołzą jakby się wydawało, huh.

- ketrin, chcę zostać i spędzić ten wieczór z tobą. - odparł dobitnie, podchodząc do niej i kucając nad kotem, załóżmy, że on będzie tym wyjątkowym, którego kot nie zabije. podrapał zwierzaka po brzuszku, a gdy przypadkowo dotknął ręki ketrin jedynie się uśmiechnął, patrząc na nią. i nie wiedział, co powiedzieć, bo ja też nie wiem :d

jest mi niewygodnie i zimno, ale nie chce mi sie wstawać :d. no nieważne, nieważne. catherine uśmiechnęła się do niego, dosyć sympatycznie, bo dostala to co chciała, a przeciez o to chodziło.
- świetnie. nienawidzę mojego ojca, woli tę szmirę ode mnie - prychnęła machając ręką w jakąs nieokreśloną stronę, bo niespecjalnie wiedziała, gdzie teraz znajduje sie ta ruda łajza.

mi się chce siku, ale nie chce mi się iść do łazienki.
- nie przesadzaj. ja wolę twojego ojca od niej i ciebie, od ich razem wziętych. - zakończył optymistycznym akcentem, siadając obok niej na łóżku. zdrętwiały mu nogi. - ej, twój prezent! w ogóle się nie upominasz. - dodał z wyrzutem, udawanym rzecz jasna. wstał i szybko poszedł po małą paczuszkę.

bo jakoś na prezencie niespecjalnie jej zależało. hej, ona chciała po prostu, żeby ktoś ją pokochał :c. chyba jeszcze w życiu nie odczuła prawdziwej miłości, a to był dosyć przygnębiający fakt.
- ah tak - pokiwała głową i dała mu prezencik, buzi i poszli spać nie wiem jak tam sobie chcesz, cnie.

zamarzał pod drzwiami. a werter sikał w krzakach, xd