nique.

jutro wyjeżdżam do mediolanu.
nie wiem kiedy wrócę, może wcalę, muszę to sobie wszystko przemyśleć.
do zobaczenia, dominique.

noah, nie wyjeżdżaj przeze mnie.
byłam głupia, może po prostu nie lubię się czuć szczęśliwa?
ale nie wyjeżdżaj.
proszę.

nie widze innego wyjścia, nic mnie nie trzyma już w paryżu.

zostań.
wiem, źe nie mam prawa Ciebie o to prosić.
Noah.

więc nie proś, nique, to i tak nic nie zmieni.
są może dwie? osoby, z którymi poza tobą mam jako taki kontakt.
ahh, jedna bo johnny postanowił zostać w lodnynie.
więc quarelle, ale ona da sobie radę.
a w mediolanie są wszyscy, najwyraźniej życie na własną rękę musiało mi nie wyjść.
ale nie przejmuj się.

jak mam się nie przejmować,
skoro to przeze mnie wyjeżdżasz?
noah, nie wiem co mi odbiło, ale to nie ma tutaj nic do rzeczy,
bo i tak nie cofnę czasu i nie zmienię niczego.
ale zostań.
chce chociaż myśleć,
źe jesteś niedaleko.


/dominik to chyba się na jakiś kurewski odrzut nada.

daj spokój, nique.
zostawmy to tak jak jest.
a jak byś była kiedyś w mediolanie to znasz mój adres.