cafe gloriette

Weszła do kawiarni, zamówiła cappuccino i usiadła przy stoliku, przelotnie obserwując ludzi i myśląc, jak mogłaby ich opisać

o akurat i on też tutaj trafił podszedł więc do kelnera, żeby dał mu jakiś wolny stolik, i akurat mu się trafił obok gracie. cholera, kiedy ją zobaczył, stanął jak wryty w ziemię i przecierał oczy ze zdziwienia. kelner zapytał się czy tak, więc on tylko jakoś niemrawo odpowiedział, że tak i usiadł chyba na miejscu, ale bardzo niedaleko dziewczyny. i teraz ukradkiem na nią patrzył.

Kiedy damon wszedł, zauważyła to i zadrżała lekko "O nie" - pomyślała. Szybko spuściła wzrok na swoją filiżankę, starając się panować nad emocjami i zachować kamienną twarz

nie mógł się opanować, więc wziął głęboki oddech i zamknął na chwilę oczy. policzył do dziesięciu, i otworzył oczy mając nadzieję, że nie będzie gracie i że to tylko jakaś cholerna halucynacja. ale tak się nie stało. cóż, będą musieli najwyżej porozmawiać w cztery oczy. uśmiechnął się teraz do niej jakoś niemrawo i gestem zaprosił ją do siebie.

Podniosła głowę i odważyła się na niego spojrzeć. Patrzyła na niego przez chwilę szeroko otwartymi oczami aż wreszcie wstała i na miękkich nogach podeszła do jego stolika - Cześć - powiedziała prawie szeptem

spojrzał na nią, i się uśmiechnął, dość słabo. podszedł do nich kelner, więc zamówił im dwie kawy i sernik, żeby nie było. odchrząknął kilka razy, zanim cokolwiek z siebie wydusił. - cześć. powiedział jakoś cicho. - co z spotkanie, nieprawdaż ? powiedział już głośniej.

- Tak, co za dziwny traf - powiedziała, uciekając wzrokiem

- wakacje ? czy ucieczka ode mnie ? zapytał ściszonym głosem, ale nie, nie chciał jej bynajmniej skontrolować, czy coś takiego. po prostu uznał, że powinni tak czy inaczej o tym porozmawiać i to na poważnie bez jakichkolwiek śmiechów czy chichów. po prostu w cztery oczy.

- Ucieczka. Musiałam pewne sprawy uporządkować z dala od Paryża - odpowiedziała znowu bardzo cicho

pokiwał w ciszy głową. cholera, że tak musiało się wydarzyć. ale co było nie wróci, a chciałby ? chciałby, bo w końcu to facet. ale jest ok, on przynajmniej nie cierpi. chociaż cholerne wyrzuty sumienia ma. no bo w końcu teraz zranił dwie osoby, które go kochają. ale zastanawiał się, teraz dlaczego właściwie gracie go kocha. - ggracie, ja wiem, e cholera, popełniłem błąd, wiem, i wiem też że cię zraniłem. ale nie tylko ciebie. cholera. powiedział i spoooojrzał się na nią. - wybacz mi proszę. ja... eeh. ja.... chciał coś powiedzieć, ale nie mógł.

- Omawialiśmy to już - powiedziała - Nie każ mi tego jeszcze raz przeżywać, proszę Cię o to

- kurwa, ale ja chce to wyjaśnić, chcę wiedzieć, czy na prawdę mnie kochasz, rozumiesz ? prawie to wykrzyczał, bo emocje sięgały już zenitu, ale nie będzie krzyczeć, co najwyżej może pokrzyczeć na kelnera, ale to tylko jeżeli zrobi coś źle. nie miał jak wyładować emocji, więc trochę się wkurwił.

Miała wielką nadzieje, że łzy nie spłyną jej po policzkach, bo nie chciała się publicznie rozklejać - Damon, kocham Cię, nawet nie umiem Ci powiedzieć jak - odwróciła głowę

- cholera. zaklął pod nosem i to go teraz rozczuliło. że ktoś mu powiedział, że go kocha. chociaż słyszał to nie pierwszy raz, jednak z jej ust to było cholernie szczere. ukucnął przed nią i popatrzył się w jej oczy. potarł kciukami jej policzki i się do niej uśmiechnął a potem pocałował. tak delikatnie. jezu, to było już silniejsze od niego. - matko, ja wiem, ja nie powinienem, ja, cholera. powiedział w międzyczasie jak ją całował i liczył się teraz z tym, że zaraz dostanie pewnie w pysk.

Nie, ona nigdy by się nie odważyła dać mu w pysk. Ale teraz to już łzy spływały jej po policzkach - Nie powinieneś był tego robić - wyszeptała, drżąc na całym ciele

otarł te łzy kciukami. - gracie, nie płaaacz. proszę cię, nie płacz. przytulił ją do siebie. jezu, czuł się teraz jak jakieś cholerne coś, które było baardzo baardzo złym stworzeniem. i chciał się teraz zaopiekować gracie. - nie powiem, że będzie ok. i wiem, że nie powinienem. ale to silniejsze ode mnie. wyszeptał.

Uspokoiła się i otarła oczy - Nic już nie będzie OK, doskonale o tym wiem. Jutro już stąd wyjeżdżam, i tak nie mogłabym zostać dłużej, wiedząc, ze jesteś w Wiedniu

spojrzał się na nią i pocałował jeszcze raz, a potem wrócił na miejsce. - zostań. proszę cię, zostań. chociaż dlatego, że... skończył właśnie zdanie, bo właśnie zdał sobie sprawę, że wcale nie powinno mu na tym zależeć. ale tylko wyłącznie na przyjaźni. a nie na romansie. ale nie chciał, żeby cierpiała. - przepraszam. już nie będę. ale nie musisz wyjeżdżać przeze mnie. ja tu nie mam nic do rzeczy. powiedział i upił trochę kawy.

- Nie wyjeżdżam tylko przez Ciebie. Tak mam zarezerwowany termin powrotu. A Ty ile tu będziesz?

zmrużył oczy, i znowu wypił trochę kawy. - jeszcze może z dzień. wiesz, właściwie to jestem w pracy i takie tam. jezu. gracie. odchylił lekko głowę do tyłu. nadal nie mógł przyjąć tego do wiadomości, że właśnie rani osobę która go kocha. z resztą carmellę też. - nie możesz mnie kochać, wiesz o tym doskonale. i ja ciebie też. boże, gdybym był wolny... powiedział i urwał zdanie.

- Ale nie jesteś wolny. Tak, wiem i muszę się z tym pogodzić - skończyła pić kawę

- ale jak tak dalej pójdzie to będę. szepnął do siebie, i pewnie ona to usłyszała. a z resztą mogła. - a co byś zrobiła, gdyby okazało się, że jestem wolny ? zapytał, bo teraz to już hipotetyczność zwyciężyła.

Tak, słyszała, bo miała świetny słuch - Nie wiem, to raczej zależałoby od Ciebie, prawda?

pokiwał głową. - tylko i wyłącznie ode mnie. powiedział i westchnął. - nawet nie wiesz ile razy chciałem zerwać z carmellą, bo i tak się duszę w związku. miałem problemy i nie wiedziałem wtedy co mam zrobić. ale jakimś cudem się udało. może to dlatego, że jestem od niej 3 lata starszy. powiedział i dopił kawę.

- Czy wiek ma aż takie znaczenie? Podobno raczej liczą się uczucia, ale ja się na tym nie znam

- pieprzyć wiek. uczucia ? moje uczucia nigdy nie były stałe. to przez to że jestem chyba w duchu i z charakteru wolnym ptakiem. nie czuję potrzeby związku czy czegokolwiek innego. jestem z tych facetów, niestety. wolę wolność. ale niestety wolność nie lubi mnie. uśmiechnął się niemrawo.

- Współczuję Twojej dziewczynie, to musi być trudne, taki związek z kimś nie lubiącym związków.

pokiwał głową. - jezu i to ja pierwszy powiedziałem że ją kocham. i to jest najgorsze. nie myślałem chyba wtedy. popatrzył się na zegarek. - muszę lecieć. ale wiesz, jak coś, szukaj mnie w hiltonie. pokój 120. powiedział, pocałował ją jeszcze na do widzenia, zostawił kasę i poszedł.

Kiedy poszedł powtórzyła w myślach słowa "w hiltonie. Pokój 120" - "To przecież tuż obok mojego pokoju." - zapłaciła i wyszła

siedzial w tej kawiarni i pił właśnie kawę. i pisał właśnie jakieś ntatki, które zupełnie nie były mu potrzebne, ale powiedzy, że to były jego przemyślenia. kawa mu a tym pomagała. i co jakiś czas przychodził kelner, dolewając mu tej kawy. tak czy inaczej siedział i myślał.
okej. poszedł. nieźle wkurwiony.