jeremiah.

Mieszkanie nie bylo aż takie skromne, jakby się wydawało, bo to kupowali rodzice. On, za marne pięć ojro, które miał w kieszeni, kiedy go zlapali, mógłby ewentualnie zapłacić żulom pod mostem. Tymczasem jednak zdjął swoją znoszoną kurtkę, prowadząc Abigail do salonu.
- Więc whisky? - zapytał, zamykając okno, zrobiło się strasznie mroźno, musiał aż wlączyć centralne!

abigail rozejrzała się po mieszkaniu, a przynajmniej ogarnęła je wzrokiem z perspektywy przedpokoju, nie rozumiejąc już kompletnie nic. jak człowiek posiadający takie mieszkanie może nosić kurtkę, która pamiętała ptaki dodo i mamuty? przygryzła wargę i zsunęła z ramion swój kraciasty płaszczyk bynajmniej nie burberry, taka zmyłka ahihi. schyliła się teraz, żeby zdjąć z niewielkich stóp botki na sporym obcasie. zaczynały boleć ją stopy, które teraz kolejno wymasowała i ruszyła do salonu, gdzie uprzednio zniknął jeremiaszny.
-hm, tak. cokolwiek co mnie w jakiś sposób rozgrzeje - spojrzała na niego, uśmiechając się krejzolsko w związku ze swoją dwuznaczną wypowiedzią. przynajmniej według mnie mogłaby być dwuznaczna.

Jeremiah uśmiechnął się szerzej do dwóch szklaneczek, które zaopatrzył już w Dżaka Danielsa, bo dlaczego miałby oszczędzać, skoro rodzice ciągle wpłacali mu pieniądze na konto? Właśnie. Podrapał się po plecach i postawił szklaneczki na stoliku, siadając w jednym z foteli, takim ulubionym.
- To zabrzmiało dwuznacznie - uśmiechnął się szerzej, odchylając nieco w tył, bo właśnie Spontan, wskoczył mu na kolana. Kot. Nie pytaj dlaczego Spontan.

bo sikał po ścianach na totalnym spontanie, hihi i jechał na sterydach.
-oboże, ale to wielkie - zagapiła się na kota, wyciągając rękę po szklankę z dżakiem. miała tylko nadzieję, że jeremiah nie pomyśli iż jej komentarz rzucony był odnośnie jego krocza, na którym to ów kot z dumą zasiadł. zaczerwieniła się i zmierzwiła włosy, kołysząc szklanką i wprawiając bursztynowy płyn w falowanie które nie miało nic wspólnego z księżycem. nie pytaj.

Jeremiah na szczęście nie załapał, może to i dobrze, bo wtedy uznałby ją za nimfomankę i przeleciał przy pierwszej lepszej okazji? Teraz za to, ze spokojem drapał kota, drugą ręką trzymając szklankę przy ustach.
- No cóż, to kot od mojej młodszej siostry, w prezencie. W zasadzie to nie lubię prezentów. Tym bardziej takich, w postaci kota - nigdy nie przepadał za zwierzętami, ale nie miał alergii czy coś. Mimo wszystko wolałby sobie kupić akwarium z rybkami :c.

-nie lubisz prezentów? - zdziwiła się, dając temu wyraz poprzez uniesienie obydwu brwi. upiła drobny, elegancki łyczek whisky i założyła nogę na nogę. albo nie. podkuliła je pod siebie, bo nadal było jej trochę chłodno - ja uwielbiam prezenty. jak można ich nie lubić? to taki miły gest.

- Hm, przez całe życie rodzice dawali mi prezenty tylko, jak chcieli żebym poszedł z nimi na jakiś nudny bankiet, żebym zaczął chodzić do szkoły i takie tam....to nie był miły gest, a pewna forma przekupstwa, która niestety zawsze im wychodziła. Na szczęście już z tego wyrosłem - pokiwał dyplomatycznie głową, prawie jak jakiś prezydent, a nie mial nawet ukończonego liceum, o czym oczywiście nikt nie wiedział, bo miał nielegalne papiery ukończenia architektury na Sorbonie. Co z tego, że nie umiał rysować. Wyciągnąl nogi przed siebie, opierając ręce na podłokietnikach.

przyglądała mu się przez pewien czas, analizując wcześniejsze słowa. jeremiah z każdą kolejną chwilą stawał się coraz bardziej tajemniczy, co powoli doprowadzało abigail do obłędu.
-intrygujesz mnie - powiedziała w końcu, przysuwając szklankę do ust, zamrugała nieco wolniej niż zazwyczaj, gdzyż ponieważ powoli zaczynała odczuwać skutki pana dżaka płynące w jej żyłach.

Słowa Abigail cholernie go zdziwily. Jakkolwiek to może zabrzmieć, miał ochotę lepiej ją poznać i to wcale nie tylko okolice jej krocza. Tymczasem jednak, odstawił pustą już szklankę na stolik, by przenieść się na kanape i nachylić lekko nad osiemnastolatką.
- Pod jakim względem? - zapytał w końcu, zauważając kilka, malutkich piegów na jej uroczym nosie, ktorych nie sposób było dostrzec w normalnej odległości.

-każdym - odwróciła się twarzą do niego i była gotowa pocałować jeremiaha w sam środek zachęcających do tego ust, jednak w porę się opanowała, nieznacznie cofając głowę. zachichotała, ale nie jakoś strasznie idiotycznie, bo ten epitet nigdy nie łączy się z czymkolwiek opisującym abigail.

Zamyślił się na chwilę. Co by Abigail powiedziała na jego przeszłość? Hm, chyba niespecjalnie by się ucieszyła, ale on miał to w nosie. Chciał być szczery, albo chociaż powoli się tego uczyć.
- Więc, może teraz ty powiesz mi coś o sobie? - odsunął się do tyłu, i zgarnął Spontana na kolana, bo tak. Temat Abigail był nieco bezpieczniejszy, w jego mniemaniu.

-oh, w zasadzie nie wiem, albo inaczej, nie mam co - odpowiedziała zgodnie z prawdą, opowiadając po krótce o swojej wybitnie stereotypowej rodzinie, gdzie wszystko ogranicza się do poparcia matki wobec jednej córki oraz ojca względem drugiej, ot filmowo i banalnie. nic nadzwyczajnego. westchnęła, bo paige nadal się do niej nie odezwała, a abi nie miała pojęcia dlaczego.

- No tak. Osobiście ciekawszego życia nie prowadziłem, uwierz mi - i wolał tego nie popierać opowieściami z życia wziętymi, bo wiedział, że tak czy inaczej Abigail się przestraszy. Jezu i nie wiem co pisać, Kaśka mnie bardzo rozbawiła.

aha, spoko. w takim razie abby oparła głowę na jego ramieniu, ziewnęła i nieśmiało zapytała czy może zostać, bo zrobiła się nieziemsko senna.

Odpowiedział, że jaaaasne i poszli spać, bo on jest głupi.

Jeremiah i Abigail przyjechali i chyba nawet w miarę możliwości szybko, chociaż na małym periferiku był jakiś wypadek. Rysiek de taksidrajwer jednak się postaral i teraz mogli stać w zupełnie ciepłym przedpokoju Jeremiaha, z tłustym Spontanem pod nogami. Zanim chłopak zdążył cokolwiek powiedzieć odezwala się jego komórka, w kieszeni spodni więc przeprosił Abigail na chwilę i ruszył do sypialni.
- Taaak? - odebrał, ale chyba trochę bał się usłyszeć glosu swojego zleceniodawcy sprzed kilku lat - ah, to ty mamo. Miło cię słyszeć. Ja? Nie, nie jestem zachrypnięty, wszystko jest w porządku. Tak, u Spontana też.

mama pyta co u kota, sponio.
abigail w tym czasie niespiesznie zdjęła swój płaszcz, bo pomimo ciepła panującego w mieszkaniu jeremiaha nadal była zmarznięta. zerknęła na swoje żółte baletki i pomyślała, że głupotą było je dzisiaj zakładać, bo pewnie przez to się przeziębi. jakby na dowód swoich myśli kichnęła.

- Na zdrowie - wszedl do przedpokoju, chowając Nokię, bo Nokię miał, do kieszeni spodni - ktoś tu się chyba przeziębił, hm? - objął Abigail jedną ręką i delikatnie odgarnął pasmo włosów z jej czoła, by musnąć je delikatnie ustami - masz pozdrowienia od mojej mamy, powiedziałem, ze daję ci korepetycje, inaczej pewnie chcieliby z tatą ustalić datę ślubu - co by było gdyby państwo Thormasdottir dowiedzieli się o mrocznej przeszłości Jeremiaha. Skifa!

ojciec abigail i paige zapewne biegałby po mieście za jeremiahem z wiatrówką i groził postrzeleniem go w tyłek jeśli tylko jeszcze raz zbliży się do jego córki, za każdym razem łącząc jego imię z określeniem 'kryminalista'. robert de niro nadawałby się do tej roli, tak myślę xd.
-oh, nie hm to znaczy chyba tak, ale tylko trochę. łał, datę ślubu? są nieźli - stwierdziła, patrząc na jeremiaha - o, właśnie. skoro już tu jesteśmy, pokażesz mi jakieś swoje szkice? chciałabym zobaczyć ilu rzeczy jeszcze muszę się nauczyć, albo co podszlifować. jestem beznadziejna w rysowaniu (jasne, tylko abby tak uważała xd)

Westchnął ciężko. Jakie kurwa znów szkicie. Nie miał ołówka w ręku od paru ładnych lat, a w zasadzie to odkąd skończył podstawówkę. Zaprowadził Abigail do salonu, samemu siadając w fotelu, ze Spontanem na kolanach.
- Nie mam tutaj, w domu, pokażę ci, kiedyś, jak pojedziesz ze mną do pracy - uśmiechnął się, ale sztucznie, bo wcale do śmiechu mu nie bylo.

-oh, hm no dobrze - trochę się zdziwiła, bo to wszystko wydawało jej się być jakieś naciągane i stricte nieprawdopodobne, żeby wzięty architekt nie miał w mieszkaniu ani jednego szkicu - a narysowałbyś coś teraz? - brnęła w zaparte, bo musiała rozwiązać tę zawikłaną sprawę jego jestestwa, cóż za wyszukane słowo wiem, wiem całuj sygnet.

.......bo jak będziesz królową, to się nie dopcham, wiem. tymczasem jednak pokręcił głową, uśmiechając się pod nosem. był świetnym aktorem, jak zdążył ostatnio zauważyć.
- abby, wybacz, ale mam już dość pracy. pokażę ci wszystko kiedy pojedziemy do biura, a teraz, może napijesz się czegoś ciepłego? nie chcę żebyś się przeziębiła :c.

zgasił ją tym tesktem, czego nie chciała dać po sobie poznać, jednak abby w przeciwieństwie do jeremiasznego była jak kartka, na której pojawiały się od razu wszytkie uczucia jakich doznawała gdzieś w środku. a przynajmniej przeważnie, teraz też.
-hm, no tak. jasne, nikt nie lubi być przeziębiony - wzruszyła ramionami i ruszyła do salonu, gdzie usiadła na kanapie z nogą na nodze i machała teraz jedną z nich, obserwując swoją stopę. jerry coś kręcił. to było pewne.

Poszedł robić herbatę :d.

czekała, przeglądając jakąś książkę?

wrócił z herbatą.

rozłączyła się i spojrzała na jeremiaha trzymającego dwa kubki z herbatą. w jednej chwili cały urok jaki roztaczał prysł, kiedy dowiedziała się kim jest naprawdę.
-muszę iść - poinformowała go ze zbolałą miną - pies mojej ciotki zdechł i biedna zalewa się łzami, muszę ją jakoś ogarnąć - pokręciła głową i udała się do wyjścia.

- Hm....- wydusił z siebie, nic biedny nie wiedząc - jutro zadzwonię - i poszła chybaaaa.