żulieta.

mieszkanko, całkiem przytulne.

przyszli więc. żuliet położyła siatkę na ziemi i zaczęła grzebać w torebce w poszukiwaniu klucza. w końcu gdzieś go wygrzebała, miała nawet przyczepiony do niego taki szpanerski breloczek! otworzyła drzwi i zaprosiła do środka radwana, bo była dobrze wychowana.

wszedł nawet i pochwalił jej mieszkano, botakchybatrzeba.
- dobra, gdzie jest płaszcz... - jeszcze go nie widział, a bardzo tęsknił. mimo to się ładnie uśmiechnął do żuliety.

rozejrzała się trochę, zrzucając z nóg buty i zobaczyła radwanowy płaszcz, który zaraz podniosła i mu podała.
- proszę, cały i zdrowy. - powiedziała żeby się przypadkiem nie popłakał xd.

- dziękuję... - chciał się wtulić nawet w płaszczyk, ale nie chcaił robić przysłowiowej siary - widzę, że o niego dbałaś - bo nie da się ukryć, pachniał trochę żulietowymi perfumami.

- tak, czułam, że wiele dla ciebie znaczy. - nie ma to jak kobieca intuicja. i muszę lecieć, czeeść!

no to cześć :C
to one poszedł... poprzytulać się do płaszcza...