Kong

Nicodem siedział na jednej z kanap, trochę się bał głów sterczących za jego plecami, aczkolwiek doceniał cały artyzm i założenie dizajnerów, doceniał również artyzm sączonego przez niego we własnej osobie drinka koloru zielonego, który pewnie był cholernie niezdrowy, ale kto przychodzi do klubów po zdrowie, no kto, ja się pytam!

Andrea przyszła po zrdowie a konkretnie na przepłukanie żołądka co daje poczucie oczyszczenia i świeżości! Nie lubi anananasów ale zamówiła blulagun bo ładnie pasuje jej do sukięki. Namierzyła więc cel, a celem tym był Nicodem. Paris by powiedziała że pisanie swojego nika z małej litery to nie jest szanowanie siebie. Usiadła z gracją i wszystkimi dodatkami na sofie na przeciwko.

Ale o mnie mówią "zdolna ale leniwa" i mi się nie chce, chociaż teraz tak specjalnie dla ciebie. Swoją drogą chyba o wszystkich tak mówią nauczyciele. - O? - zaczął niespecjalnie inteligentnie i postanowił to jakoś zatuszować, usiłując wpleść mądre słowo w swoją wypowiedź, bo nie chciał wyjść na osobnika o inteligencji[?] Wanesy. - To znaczy, yy, cześć. - Serio mu nie wyszło, biedny.

- O. - Powtórzyła powoli żeby mieć czas na zastanowienie co powiedzieć dalej. Założyła nogę na nogę i przesunęla się wokół własnej osi od lewej do prawej, znaczy zrobiła półkole. To była sofa na kółkach obrotnych i z obotnym trzonkiem umożliwiającym kręcenie się wokół własnej osi. - Nicodem. Miło cię widzieć. - To właśnie wymyśliła.

Znaczy nie!!!!!!!!! wrrrrrrrrróć! ona sieci na pófie!!!

na karnym jeżyku

- Dobra, czekaj, spokojnie. - Zrobił sztuczkę nie wymagającą wielu lat ćwiczeń, bo oparł łokcie na stole [afe, nieładnie] i nachylił się, przyglądając jej uporczywie i dokładnie, uporczywie, hmm, nie pasuje mi to trochę. - Andrea, ranyy, nie widzialem cię chyba z.. - miesiąc? dwa? dziesięć? - z rok? - Hej, bo sprawa jest taka, że naprawdę się zdziwił!

Przechyliła głowę i podrapała się po karku. - Yhy, ewidentnie wyglądasz na wyssanego przez tęsknotę. - Spojrzzała z ajrońją i wtranżoliła orzeszka z półmiska leżącego na stoliku. W laboratorium wykryto by na nim ślady moczu pietnastu różnych mężczyzn, widziałam w telewizji. - Nie zmieniłam numeru telefonu.

- Okej, wiem, ale Viviana mówiła, że masz narzeczonego i że planujecie ślub na wiosnę. - Właśnie, przypomniał sobie o jej narzeczonym i momentalnie posmutniał, bo tak naprawdę miał pod koszulką guziczki i to o nim śpiewały pusikat dols, bo Nicole, ta ich liderka, lubiła jak Nikodem robił smutne minki. Hmmmm, a Viviana zawsze była o niego zazdrosna, mimo, że nie umiał robić półpauz. - Nie chwaliłaś się, Andreo.

Usiadła po turecku - Nie słuchaj wiwjany. Mści się na mnie odkąd w podstawówce podłożyłam jej poduszke-pierdziuszke i bąknęła przy całej grupie bla bla bla. - Wzruszyła ramionami całkiem już wyluzowana, bez elitarnej, pseudo-wyrafinowanej osłonki.

Roześmiał się, wprawdzie nie było go przy tym bo był dwie klasy wyzej, ale opowiadali mu koledzy i wszyscy śmieli się z Wiwjany osiem dni i godzinę rano, potem był apel i ich okrzyczeli. Pomyślał nawet coś na kształt, że jeżeli dobrze zrozumiał to to wszystko brednie wyssssane z palca i się ucieszył po cichu, nie mylić z cwaniacką radością. - Rany, teraz mi autentycznie głupio. To teraz powinnaś się liczyć, że chcąc sobie 'odbić' ostatni rok, będę cię zasypywał sms-ami.

Wyciągnęła paczkę papierosów bo on jeszcze tego nie zrobił. - Cieszę się. - Odpowiedziała dosyć poważnie analizując wypowiedź Nikodema, zastanawiała się czy przypadkiem nie sfrajerzał. Wsunęła papierosa do ust i czekając na ogień przez zęby zapytała: A co u ciebie?

Niech mu wybaczyy. - Świetnie, pracuję jako masażysta. - Ta, on też, co z tymi ludźmi. Ale ma już 95 lat i trzeba znaleźć gdzieś pracę!!! I coby nie przynudzać, to opowiedział jej wzruszającą historię o tym, jak to dzisiaj w autobusie jedna dziewczyna wyrwała drugiej dwie garści włosów, a potem okazało się, że jedną z nich była jego ciotka lat sześćdziesiąt.

Zniechęcona piętnastominutowym czekaniem na ogień z papierosem w zębach, sama sobie podpaliła. Odłożyła gwałtownie zapalniczkę. - Masażysta? Kiedyś miałeś większe ambicje... - Przyjrzała mu się uważnie sprawdzając czy przynajmniej wygląd się nie zmienił. - Z resztą... nie ważne. Masz duże łóżko?

a może nie palił, coo! - Hm, co? - Wyrwał się z zamyślenia, usiłując sobie przypomnieć, kim to kiedyś tak bardzo pragnął 'zostać w przyszłości'. Hm, kosmonautą, doktorem filozofii, pisarzem nowelek, .. - Łóżko, taak, małżeńskie. Nie masz mieszkania? - To nie miało być niemiłe.

- Yhmm mam. Właściwie mieszkam z rodzicami nadal... tam gdzie dawniej, pod Paryżem. O ile pamiętasz. - Oparła się łokciami o to co było z tyłu na tej całej pufie. I nastała niezręczna cisza przez długość trwania dwóch linijek które nie wiem czym zapisać.

- Pamiętam. Nadal masz pościel z Bobem Budowniczym? - Uśmiechnął się do szeroko pojętych wspomnień, kiedy to byli zgraną parką. No właśnie, kiedy too, ze dwa lata temu?

No ze dwa. - Nie, jest biała. - Bo większość rzeczy w jej domu była biała. - Bob Budowniczy zalega na struchu. - Odstawiła kieliszek zostawiając kilka kropli błękintnego drynka. Płukanie żołądka nie dzisiaj. - Muszę już iść. Spać. Sińce pod oczami i te sprawy. Wiesz.