sala #28

po wypadkach, aha. dwa łóżka?

wpadł do sali, bo pani z recepcji powiedziała mu, że oto tutaj właśnie leży nanette, cały blady z nerwów. bo gdy tylko się dowiedział, że ktoś postrzelił nan, JEGO NAN, ogarnęły go zajebiste wyrzuty sumienia, za tę ich kłótnię. zrobił wbijando w każdym razie, podbiejąc do łóżka. zostawił walizkę przy drzwiach, bo przyjechał od razu z lotniska.

w szpitalu powinni go zabić za tę walizkę, sesesese.
w każdym razie, fajnie, że mogła ruszać tę pierdoloną ręką, która wciąż zajebiście bolała. jednak nan się już do tego częściowo przyzwyczaiła, chociaż była tak samo wkurwiona jak i przybita, że nie będzie mogła póki co tańczyć, ani nic! ale przerzucała strony woga paris tę ręką zdrową, kiedy stwierdziła, że ten znerwicowany borsuk, co wpadł do jej sali, to manolo.
- och - stwierdziła ;x

- ja pierdole - powiedział tylko, narazie oczywiście. poza tym zabić, kto by kogo zabijał ten by zabijał, na pewno by nie zabijali manola -,--- ukucnął przy jej łóżku, wyjebał gazetę, bo prawdę mówiąc gówno go obchodziły jakieś patykowate modelki i złapał rękę nanette, tę zdrową, starając się nie połamać, albo coś w tym stylu. wziął głęboki oddech - nanette, przepraszam, nie powinienem był cię tutaj zostawiać, bo to kurwa wszystko moja wina.

- jezu - mruknęła, odchylając głowę do tyłu, pozwalając rozsypać się swoim włosom na poduszkę, ale zaraz się podniosła, na tyle, ile to było możliwe, czyli niespecjalnie. - nie możesz się, kurwa, obwiniać o wszystko, co mi się dzieje, okej, manolo? - poprosiła i lekko ścisnęła jego dłoń.

pokręcił głową. wcale go nie rozumiała. dla niego logiczne było, że jak by nie wyjechał, to nic by jej się nie stało, dlatego właśnie się obwiniał. w związku z tym nawet, opadł na brzegu łóżka i oświadczył jej, że był u rodziców, że jej rodziców i zgodzili się, by mieszkała z nim i wcale im nie zagroził tylko podał racjonalne powody, więc teraz decyzja nalezy do niej.

zmarszczyła czoło, najpierw wydało jej się to trochę mało prawdopodobne, niespecjalnie pasujące do jej rodziców, ale zaraz to wszystko zaczęło nabierać kształtów.
- aha. to chyba tak będzie najlepiej, najbezpieczniej.. - stwierdziła, wzdychając. chciała jeszcze się zapytać, ile jeszcze będzie musiała uważać, chować się, ale uznała, że lepiej nie.