Charliego i Marion

Ogromnych rozmiarów willa w antycznym stylu: kolumny, posągi, popiersia, rzeźby i płaskorzeźby. Oczywiście są też witryny z winem. Skąd Charlie ma na to kasę? W końcu jest milionerem i ma ksywkę Krezus.

Przeszła przez ogród i weszła do domu. rzuciła torebkę na półkę i weszła do kuchni.
- O, już wróciłeś - zdziwiła się na widok brata

- No, wróciłem wcześniej. A ty co tak wcześnie?

- Bo mnie drań wystawił! Umówiłam się na 19, a tymczasem już 20 a ja siedzę sama. To się zmyłam

- Ech, nie martw się. Czasem trafia się na takich gości. Dla ciebie to nie pierwszy raz

- A jak tam Katie? Przyjedzie na pogrzeb Eruiny? - tu Marion troschę się zasmuciła

- Przyjedzie. Aż z Londynu. Wie, że przyjaźniłem się z Eruiną od początku pobytu tutaj... - urwał zdanie. Trudny temat

- I pomyśleć tylko, że Eruina...

Charlie spojrzał na pustą lampkę na wino stojącą na stole i odbijające się w niej refleksy światła - Nie mów o tym Marion. Mi też jest z tym ciężko.

- OK, mogę nie mówić. Wstała i nalała wody do czajnika. Napiją się razem herbaty.

Otworzył drzwi i weszli do mieszkania. Dopiero co wrócili z pogrzebu

Ona też weszła. Torebkę położyła na pólce.
-Może chodźmy do kuchni?Zjemy coś. Claire, jeszcze chyba nie jadłaś obiadu?

- No, w sumie tak. Ale nie chcę sprawiać kłopotu...

- Nie gadaj głupot - weszła do kuchni i rozejrzała się, co można zrobić na obiad. Wyjęła torebkę makaronu tortellini, pomidory i przyprawy - Charlie, obierz pomidory

Zrobił, co prosiła - Szkoda, że Katie już pojechała...

- Może i szkoda - zerknęła porozumiewawczo na Claire - Ale sentymenty to nie dla ciebie, no nie?

Roześmiał się. - No, masz rację

Szybko przygotowała makaron i usiadła z nimi przy kuchennym stole - No, Charlie, słuchaj kobiet!

- Nie spieszy mi się do wariatkowa!

Wybuchnęła śmiechem - Charlie, na radach Marion tak źle nie wyjdziesz

- Słyszysz, słyszysz - zapytała kpiąco

- Ech, tak to jest gadać z dwiema babami - spojrzała na sufit - No nie, Charlie?

Na ostatnią chwilę dopakowywał walizkę i zerkał na zegarek. Już późno, ale może zdąży na czas na lotnisko

A ona czesała się przed lustrem. - Mówię Ci Charlie, każą Ci płacić za nadbagaż. Możesz mieć tylko jedną walizkę na jedną osobę plus bagaż podręczny a Ty masz aż dwie

- Marion, nie denerwuj mnie i pospiesz się. Jeszcze nie jesteś gotowa! - to mówiąc rzucił jej mordercze spojrzenie

- A Ty to niby taki gotowy - uśmiechnęła się kpiąco

Z pewnym wysiłkiem zamknął walizkę - Bierz drugą i chodź

Wzięła walizę i wyszła do ogrodu. Poszła w kierunku garażu, otworzyła go, potem to samo zrobiła z samochodem, wsadziła walizy do bagażnika i usiadła na siedzeniu kierowcy - Wsiadaj

On również wsiadł - Musisz Ty prowadzić? Nie lubię tego

- Muszę. I wiem, że nie lubisz, bo masz w głowie stereotyp "baby za kierownicą". Radzę Ci dobrze, pozbądź się tego

- Jedź, nie gadaj

- Jak chcesz - i pojechali