billa i ethel.

małe, sypialnia razem z salonem, kuchnia za to i łazienka oddzielnie, zakurzone, bo długo nie odwiedzane też. i książek dużo, wszystkiego dużo, ale to chyba przytulniej. i niczym nie pachnie, bo, jak mówię.

to okropne, właśnie przechodziła. nie, tak naprawdę, to, mimo, że wcześniej długo walczyła z chęcią uczynienia tego, co właśnie czyniła. szła, ciągle było jej ciepło,mimo, że to już wieczór, w samej sukience, zielonej i lakierowanych sandałkach. klucz znalazła rano wśród książek. weszła na klatkę, było chłodno jak zawsze. jej, pamietała te schody aż za dobrze. ostatnio pomieszkiwała u przyjaciółki. przyszła teraz podlać kwiatki. wydobyła klucz z torebki i pogmerała nim[!] przy drzwiach. a potem otworzyła,amen. uderzył ją zapach, którego nie było. to znaczy taki minimalny, tych wszystkich staroci i wspomnień. a potem zamknęła te drzwi i zeszła. i usiadła na progu, tuż przed kamienicą.

uwaga, to będzie głupie,
gdyż bill właśnie zostawił walizki w ritzu, powiedzmy, wrócił wprawdzie kilka godzin temu, ale mial długi lot i musial odespać. w końcu, po kontemplacji ścian hotelowych, swojego bagażu, po prysznicu i takich duperelach szeroko pojętych, znalazł, zupełnie przypadkowo, swoje klucze od mieszkania, o którym sobie równocześnie przypomniał. więc właśnie teraz szedł po chodniku, bo prawym byl mieszkańcem, i machał wesoło brelokiem, nucąc pod nosem, bo, niestety, naiwny był i miał zamiar 'namierzyć' ethel już za parę dni, za dni parę, i zupelnie klasycznie wszystko roztłumaczyć, bez łez i wrzasków, jego zdaniem niepotrzebnych, bo ważne, że jest już zdrowy, a ja znowu piszę zbyt długie zdania. w każdym razie, jego wszystkie myśli przyszłościowe skonczyły się w momencie, gdy stanął niefortunnie, bo przed nią, i powiedział najmądrzejsze dzisiejszego dnia zdanie, a raczej równoważnik zdania:
-o.
i cześć.

i cześć.
a ona patrzyła sobie na niego przez dłuższą chwilę, zupełnie go nie poznając, nie dlatego, że zapomniała, ale najpewniej właśnie przez szok, w którym, jak mi się wydaje, byli oboje. no więc patrzyła na niego jak na sprzedawcę obwarzanków u którego ostatnio kupiła obwarzanki, no bo co innego, w końcu to właśnie je sprzedawał,no nie? właśnie mi się przypomniało czy tak czy nie czy tak. w każdym razie o otrząsnęła się po pewnej chwili, w czym pomóg jej samochodowy klakson, a raczej jego dźwięk, który właśnie rozerwał duszne wieczorne powietrze, jakiego dawno nie zaznała w paryżu jesienią. szczególnie dlatego, że ostatniej jesieni była zbyt zakochana żeby na cokolwiek zwracać uwagę. a teraz,jako, że wszyscy kochamy i pamiętamy namiętne słowotoki ethel, rozpoczęła kolejny z nich:
-nie myśl, że ja tu tak siedzę przez ten rok, to znaczy na schodach, czekając na ciebie jak lassie albo inne głupie psy z bajek dla dzieci, to znaczy codziennie, to znaczy nie siedzę. naprawdę. teraz jestem przypadkiem, w zasadzie dlatego, że rano robilłam porządek i znalazłam klucze, koło podręcznika, leżały pod kalendarzem. w każdym razie,hm,przyszłam zobaczyć, czy może wróciłeś i jeśli tak,to się przywitać czy coś, ale nie wróciłeś, a jest całkiem ciepło, więc pomyślałam, że posiedzę sobie z kawą, ale zapomniałam kupić kawy.
i co, przebiła najmądrzejszy wywód bilja, jak zawsze.

bill natomiast wcale nie przyswoił sobie jej słów, tylko, to brzmi głupio, ale praktycznie padł przed nią na kolana, bo doprawdy idiotycznie było mu stać, skoro wtedy była metr niżej i musiał patrzeć na nią jak, nie przymierzając, na psa czy inne zwierzę czworonożne, może nie tyle, co jej nie słuchał, bo słuchał, nawet zrozumiał, ale wcale o tym nie myślał, widocznie klakson nie podziałał na niego i tak dalej. więc skoro już klęczał, a ethel wydawała się już nic nie mówić, uznał, że wypadałoby też się odezwać, oblizal więc wargi, obserwując ethel dokładnie bardzo bardzo, właściwie to chłonąc jej urodę, zaróżowione policzki, miała dłuższe włosy, roztrzepane, chyba nie miała makijażu, nigdy nie lubił ethel z makijażem, więc teraz tylko powiedział, nawet nie słabo, chociaż głos miał zachrypnięty, że dopiero przyjechał i wielkie przywitanie nie tak miało wyglądać.

-w porządku-chociaż jej melancholijna, dramatyczna, łzawa[?] natura się z tym nie zgadzała, ona poczuła jakąś dziwną, wewnętrzną radość i niekoniecznie nawet dla siebie samej zrozumiały optymizm. i ulgę. tak, no właśnie. oczywiście nie było to łatwe, ale nauczyła się już udawać, że nie pili nigdy razem kawy przy tym małym, ciasnym i okrągłym stoliku, który bill chciał zawsze wymienić, że nie strofowała go za papierosy, które mu potem zabierała, że nie lubiła patrzeć jak zasypia. a teraz czuła ulgę, spokój i w ogóle, nie żeby nie było jej jednak przykro, pewnie, że było, ale, jak to w jakiejś starej piosence, na łzy czas jeszcze przyjdzie.-gdzieś ty był?
nawet nie podniosła głosu. ani oczy nie zaszły jej łzami. ani nie walnęła go w głowę! chciała tylko wiedzieć.

-w porto bello. na rehabilitacji. - w tym momencie jest drama właściwa, bo etel chyba nie wiedziała w końcu o tajeminczejchorobiebilla, niewenerycznej. w każdym razie poczuł w sobie jakąś taką pustkę, bo naprawdę, miało być pięknie i tak dalej, to znaczy on miał umrzeć, a ona zapomnieć, w jego początkowych założeniach. a teraz wszystko jest takie.. nie takie.

-na czym?-nie żeby nie rozumiała słowa, nie było aż tak trudne, czy coś. w kazdym razie wydawało jej się to dziwnie, bilji i rehabilitacja, że niby co? skoro rehabilitacja, to na pewno złamał kręgosłup, czyli mógł umrzeć. a może umar i to tylko jego duch. chyba od jego śmierci wolałaby żeby miał kochankę. i to się, drodzy państwo, nazywa prawdziwa miłość.

-ethel.. to nieważne. - a raczej nie chce mi się myśleć nad jego chorobą. nie wymyśliłam w ciągu kilku miesięcy i nie przypuszczam, żebym wymyśliła teraz, usiadł obok niej, zupełnie konwulsyjnie i impulsywnie wziął za rękę - ale było okropnie, naprawdę, mam to wszystko w papierach, nie wezmą mnie teraz do wojska, możesz to potem - potem to w ich przypadku cholernie złożone określenie - sobie wszystko zobaczyć, ale niech to tam zostanie, dobrze?

-tak, oczywiście-dla niej nie było potem. nie wyobrażała sobie potem z biljim. co gorsza, nie widziała, nawet wielkimi oczami swej wyobraźni, także potem bez niego. więc była raczej w kropce, a ona nienawidziła tego uczucia całym sercem, takim zszytym i poranionym jak na emo obrazkach! miał ciepłe ręce, takie szorstko-gładkie, wiem, to ma się nijak jedno do drugiego, jak zawsze. pogładziła kciukiem jego kostkę, tą przy przegubie. i nawet nie mogła na niego patrzeć, bo robiło jej się słabo i z każdą chwilą nabierała przekonania, że bilji musi być jednak duchem.

-ethel..- w sumie wolał chyba, żeby krzyczała na niego, ciskała się i rzucała cegłówkami, żeby wyzwała go od durniów i chamów i dziwkarzy, cokolwiek, niech mu nawet wypomni trisz sto tysięcy lat temu, chyba wszystko było lepsze od takiej krępującej ciszy, pełnej wyrzutów sumienia, z jego strony przynajmniej. swoją drogą wcale nie miał zaciętości masochisty ani nic z tych rzeczy, proszę go zrozumieć. - ethel, przepraszam.

gdyby była w otępieniu, tym jej charakterystycznym emocjonalnym otępieniu, które pojawiało się przy kazdej ich kłótni, przy każdej dramie i każdej potencjalnej III wojnie światowej mającej niby początek w ich sypialni, czy też w ich mózgach, to zapewne powiedziałaby to, co obie zapewne pamietamy i kochamy tak samo: okej. teraz jednak była zbyt przerażona tym, jaki rozwój miały wszystkie te wydarzenia, żeby cokolwiek wykrztusić, naprawdę. mogła chociaż,fuj, zwrócić obiad. nie, cofnijmy. nie mogłaby. tylko ścisnęła tą jego dłoń, jakąś taką wychudzoną. w ogóle był wychudzony, nie taki, jakim go pamiętała. zabrzmiałoby głupio, gdyby powiedziała, że zmężniał, że wydoroślał, że wyprzystojniał, cokolwiek. wyglądał poważniej, to już nie był ten jej stary bilji, który śpiewał pod prysznicem, nie ten bilji, którego przez rok kultywowała we wspomnieniach. ale nie, żeby nie mogła go kochać.===.=!

i miał zarost. to było najważniejsze.
pogłaskał ją po tej jej nieszczęsnej dłoni, zauważył tylko, że z jej nadgarstka zniknęły te wszystkie kolorowe koraliki, które zawsze i wszędzie zbierala i kupowała, i coby dodać trochę dramatyzmu całej sytuacji dodam, że pierścionek, ten sam!, zaręczynowy nie zniknąl, miał na to nadzieję, jakoś tak podświadomie, i równie podświadomie się ucieszył, umiech wpłynął też na jego twarz jakoś tak sympatycznie i wszystko zrobiło się kolorowe nagle przez fakt nie wyrzucenia do umywalki pierścionka.
-chodź do środka.
mówiłam już dzisiaj, że tęsknił? nie? to mówię.

-mhm, tak, dobrze-przytaknęła grzecznie, bo cóż miała robić, była wyjątkowo zgodna, to wszystko przez szok i emocje. w każdym razie wstała,a potem podała mu dłoń. wydawał jej się jeszcze bardziej chudy niż kiedyś, a mimo to jakiś taki silniejszy,może przez te oczy, w ogóle wszystko się w nim zmieniło,mimo, że ciągle miał te same włosy i oczy i nos. i nawet brwi, w sumie byłoby dziwne gdyby depilowal,nie? jezusiee. w każdym razie wstała, a potem i on. i stała tak, czekając, aż on ruszy przed siebie, czy coś, mierząc go po raz kolejny wzrokiem i starając się zapamiętać każdy szczegół i każdą komórkę skóry, jakkolwiek dziwnie to w tej chwili nie brzmi. przypomniało jej sie ich pierwsze spotkanie i jego koszulka, którą jej dał, ta z logiem roling stołnz. a potem, naprawdę trudno było jej zapanować nad sobą, objęła go za szyję i, ciągle stojąc na stopniu schodów, chyba, że to był chodnik, to na chodniku, przytuliła sie do niego, zauważając, że jedyne co się nie zmieniło, to ten dobry, delikatny biljowy zapach, jakiegoś mydła i wody kolońskiej, a może po prostu zapach bilja, chociaż to brzmi dziko.

nie, to fajne.
a bili już naprawdę przestał się odzywać, tylko dłonie oparł w okolicach jej lędźwi, wyżej nieco, to znaczy po takim odstępie czasu nie myślał tylko o macanku przecież, to nie trzynastolatek, tylko poważny facet w końcu, myślał przyszłościowo i tak dalej, a teraz wdychał zapach jej szyi i włosów, nie mam pojęcia jak pachniała ethel, nie chcę zmyślać, i właściwie to myślał o tym, że może ona kogoś ma? może wcale go nie kochała nigdy i teraz przytula go na pożegnanie? za chwilę wszystko się urwie, jak w jakimś głupim filmie i ona sobie pojdzie, czy coś, więc, nawet nie zauważył kiedy i jak, i zupełnie wbrew sobie, zrobił z siebie nieśmiałego chłoptasia, bo otóż zapytał ją, cicho i nieśmiało, czy go nie zostawi?

-to raczej w twoim stylu-powiedziała, ale bez złośliwości czy czegokolwiek, to było tylko stwierdzenie, przecież oboje wiedzieli, ze zwiał,ale co gorsza, wiedzieli też, że ona nie mogłaby sobie znaleźć nowego faceta, może po czterdziestce, przygnębiona samotnym spędzaniem okresu kryzysowego, ale nie po roku, po roku mogła się tylko dalej zatapiać w samotności, co właśnie robiła, po prostu się zatapiać w jego braku, a on nagle jest, o, tak jak jakaś cholerna zębowa wóżka, nie wiem skąd mi się to wzięło. w każdym razie nie mogłaby go zostawić, a on oczywiście to wiedział, musiał to wyczytać, z drżenia jej zmarszczonych brwi i chłodu dłoni i z tego, jak na niego patrzyła, zawsze tak na niego patrzyła.
to nawet nie jest drama, to takie miłe.

-chodź do środka - powtórzył, bardziej stanowczo niż za poprzednim razem, jednakże też nie jakoś WYBITNIE stanowczo, to tylko mały, chudy bilji, okej? poza tym martwił się o jej płuca, biorąc pod uwagę fakt posiadania przez nią zielonej sukienki jedynie na sobie, a zimno się już robiło. może tylko mu się tak wydawało, w końcu jest taaaakiiii chudy i nie ma co go grzać, mam na myśli brak sadła. i nie puszczał jej dłoni, żeby było fajnie. chociaz częściowo.

-ju,ju,już-rzekła mu na to ona, ethel laurlieel właśnie, i uwaga, oto moment dramatu, wspięła się na pierwszy stopień, w zasadzie na próg, cokolwiek, pchnęła drzwi i weszła do środka, jednocześnie puszczając jego dłoń. oczywiście nie wyrywała dłoni ani nic w tym stylu. jedynie lekko ją wyszarpnęła, czując od razu chłód na skórze, która jeszcze przed chwilą dotykała skóry biljowej. zmarszczyła brwi, w taki melancholijnie filmowy smętny sposób i wspięła się na pierwsze kilka stopni, przystając na półpiętrze i odwracając się dyskretnie przez ramię na bilja. skoro był chory, to może, o mój boże!, musiałaby go wnieść albo wciągnąć za włosy?

albo za nogawkę spodni;cc
uśmiechnął się do niej prawie pocieszająco, gdy tak się odwróciła, może bardziej pokrzepiająco, okej, chociaż próbował, może samemu sobie też musiał dodać odwagi, kto wie? okej, ja wiem, potrzebował, bo naprawdę czuł się słabo i dopowiem, że nie z powodu swojej tajemniczej niewenerycznej choroby, tylko z jej towarzystwa, z tych wszystkich przeokrrrropnych wyrzutów sumienia i reszty takich spraw, ale te wyrzuty to przede wszystkim. w każdym razie powiedzmy, że już weszli, tak? z racji, że miał klucze cały czas w prawej dłoni, to teraz otworzył drzwi, chciał nawet rzucić jakąś uwagę 'hołm, słit hołm' tudzież 'wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej', ale sobie jednak darował. zamiast tego tylko mruknął:
-ale śmierdzi.
kurzem, że.

-nie czuję-odparła na to całkiem rzeczowo i mało romantycznie. pociągnęła nosem w ramach uwiarygodnienia swej wypowiedzi-uczulenie na lipy, pamiętasz?-to było całkiem automatyczne i absolutnie nie, w żadnym wypadku!, celowe.-przepraszam.
spuściła wzrok i jeśli o to pytamy, to przeprosiła raczej samą siebie. generalnie przeprosiła także mieszkanie, bo go przecież tak długo nie odwiedzała i tak dalej, tylko dziś. a najbardziej przeprosiła bilja, chociaż nie wiedziała za co. ja też nie wiem.

-racja - przytaknął, pomijając kwestię, jego zdaniem niepotrzebnego w zupełności, przepraszania. zamiast mówienia więc na ten temat wlazł głębiej w pomieszczenie zwane korytarzem i sypialnią i tym wszystkim innym i przeciągnął palcem po blacie szafki jakiejkowiek, może nocnej, tej samej na której kiedyś trzymał sztuczne zęby ethel. ah, złote czasy. spojrzał na ten palec, czarny oczywiście. - chyba będę musiał tu posprzątać.
wolał na razie nie ryzykować formą 'my'

złote zęby ethel, czasy też. znaczy złote. chciałam napisać gazy.
pociągnęła nosem znowu, teraz przez kurz, może nie wspominałam, ale ethel była alergiczką w dużej mierze. otworzyła szufladę szafki w przedpokoju, tej samej szafki, na której kiedyś się kochali,a potem szybko ją zamknęła i bynajmniej nie było tam trupa ani niczego, po prostu musiała robić coś z rękoma. odgarnęła włosy za uszy.
-ja to zrobię,mmhm.

-no coś ty, nie mogę cię wykorzystywać. - jakkolwiek głupio by to nie brzmiało. no, chyba że ethel chciała tu mieszkać? właściwie nie przeszło mu to wcześniej przez myśl. z racji tej przygryzł dolną wargę, wpatrzony w jakiś detal typu wazonik czy ołówek, nie wiem. - zróbmy to razem.
lec du it tugewa.

sori;c
-bilji-rzekła spokojnie, aczkolwiek nieco smętnie, trudno jej się dziwić,nie? no. zaczynam tracić poziom.-mogłeś chociaż napisać list. cokolwiek. martwiłam się o ciebie-i faktycznie się martwiła. śnił jej się średnio trzy razy w tygodniu, poza tym miała różne chore wizje, z biljim, któremu odpada głowa i z biljim, który szuka swojego nosa jak dżekson. oparła się dłońmi o szafkę i wpatrzyła w święty obrazek, który kiedyś kupiła za pięćdziesiąt ejro centuf na straganie ulicznym, bo urzekł ją swoją kiczowatością&powiesiła go, mimo swego antychryststwa [??!] nad drzwiami.