boisko

duże, trawiaste, oczywiście przed szkołą. idealne do gry w piłkę, lacrosse również miłe widziane. sporo miejsca dla 'kibiców', zwłaszcza tych wszystkich roznegliżowanych dziewcząt, które pragną popatrzeć na spoconych, ale nie mniej gorących, chłopców.

wlazła przez dziurę w ogrodzeniu, bo brama oczywiście była zajęta i paliła niegrzecznego skręta, siedząc na ławce. i cześć.

przyszła tutaj, bo myślała że zwiedzi stare mury szkolne. zobaczyła w ciemnościach jakąś dziewczynę, a że jej się nudziło to zapaliła papierosa i przez jakąś chwilę obserwowała dym, wychodzący z jej ust.

z początku się nieco, umm - bardzo przestraszyła maxime i juz chciała wyjąć z torebki gaz łzawiący, kiedy się rozmyśliła, widząc, że raczej męskich kształtów ten cień nie ma. - yyy, jesteś z ochrony, czy coś takiego? - zapytała nawet.

zaciągnęła się papierosem i przez chwilę przyglądała się dziewczynie. - nie martw się, sama tu przyszłam poszperać. strzepnęła papierosa na to boisko, na którym niegdyś sobie grywała w pokera z kumplami.

- okej, wolę ciebie niż jakiegoś grubego woźnego - błysnęła w ciemności zębami, aczkolwiek warto napomknąć o tym, że wampirem nie była i podrapała się po czuprynie. zeskoczyła z ławki i podeszła do maksim. - ottille, ucze sie tu i eee... nudzilo mi sie.

uśmiechnęła się. - ah, tak. pamiętam, kiedyś mnie złapał taki jeden na graniu w pokera na kasę na boisku. - maksim jestem. uczyłam się tu kiedyś. i też się nudzę.

- kiedyś! to ile masz lat? z ciekawości, wybacz.. - rzuciła swojego papierosa, a raczej już samego peta w zimną trawę z rosą w zestawie i zgniotła go trampkiem hmm marki jakiejkolwiek, ale jak najbardziej markowym. - maksim, jak ta gazeta! dla panów.

podrapała się po ramieniu. - osiemnaście. wywalili mnie. niestety. taak, mój ojciec czytał maksim kiedy się rodziłam, więc rodzice postanowili mnie tak nazwać. cóż, rodzice na prawdę nie mieli gustu. a ty, ile masz lat ? też pytam, oczywiście z ciekawości. powiedziała to i zgasiła swoim butem papierosa.

-oł, to słabo.. to znaczy wiesz, z tym wywaleniem - wyszczerzyła sie do niej miło & sympatycznie, niczym jakaś pojebana nastolatka w filmie familijnym miejąca problemy o podłożu psychicznym. otylka po prostu chciała być miła i potrzebowała akceptacji społeczeństwa. 'i w ogóle'. - teraz wcale się nie uczysz? - zmarszczyła nieco brwi - ee, osiemnascie, ostatnia klasa. - wypięła się dumnie, bo i cóż.

- tak, tak. rodzice byli bardzo zawiedzeni. zajmuję się butikiem, jestem jego współwłaścicielką. i maluję obrazy. ostatnia klasa, to rzeczywiście świetnie. też bym chodziła do ostatniej klasy, ale cóż. pewnie byłybyśmy w tej samej klasie. stwierdziła to niemalże błyskotliwie.

-nie chciałabyś czasem ee, wrócić do szkoly? no wiesz, ja osobiście nawet to lubię, chociaż te wczesne zrywanie sie z łóżka, brr - zaśmiała się - i musze wychodzić do łazienki, żeby zapalić. ale okej, jeszcze rok i wyrwę się na jakąś uczelnię do stanów, albo londynu. to znaczy chciałabym. hmm, malujjezs, zawsze chciałam umieć rysować, ale kompletnie nie mamt talentu. - skrzywiła się i znów przycupnęła na ławce.

- wiesz, czasami mi brakuje tego gwaru szkolnego. ale skoro mnie wywalili za hazard to pewnie już nie przyjmą z powrotem. wiesz, są różnie techniki malowania. jak chcesz, mogę cię kilku nauczyć. to znaczy dać takie niby lekcje malowania. usiadła obok otille.

- wiesz, chetnie, ale to chyba bez sensu. kiedys bylam strasznie cieta na znalezienie sobie hobby i bylam na kilku kursach, ale wszyscy zgodnie stwierdzili, ze jestem do dupy - rozesmiala sie hyhy - wiec nie probuje byc madrzejsza od yy, boga. to znaczy jestem ateistka.. to znaczy niewazne, gdzie ta galeria? chetnie bym zobaczyla.

- wiesz, na prawdę pokażę Ci, że masz w sobie talent. może po prostu oni w Ciebie nie wierzyli. taak, a bóg to nie ma tutaj nic do powiedzenia. i też jestem ateistką. obrazy wiszą u mnie w domu, na ścianach. powiedziała rozglądając się czy nie idzie jakiś cieć , aby je wygonić.

roześmiała się znowu hihihi, właściwie to ciągle się uśmiechała/śmiała i nawet napieprzały ja juz policzki od tego. - okej, skoro tak we mnie wierzysz! oby to nie byla slepa wiara. wiesz, jezeli chodzi o kwestie wiary - ehe, robi sie powaznie - to moi rodzice baardzo wierza i zawsze chodzilam z nimi do kosciola, co niedziele, teraz jakos mi to hmm.. wypadko z glowy, ze powinnam, wcale o tym nie mysle.

- zawsze trzeba wierzyć w ludzi którzy mają jakąś pasję. no tak, u mnie z wiarą było tak: kiedy moi rodzice się rozwiedli, przestałam wierzyć we wszystko. nawet w samego boga. i tak się już mi zostało do teraz. i nawet dobrze mi z tym jest.

- moi sa razem juz ee... niedawno mieli czterdziestolecie. - pochwalila sie, chociaz byla nieco yy zniesmaczona - co nie znaczy, ze sa sobie wierni. ojciec ma dwoje dzieciakow na boku, pff.

- no no no, świetny staż. tacy są już faceci. mój ojciec też ma 2 synów i córkę na boku. to w sumie mam 5 sióstr i jeszcze 2 braci. cóż, ale to już taka ich natura. moi rodzice byli ze sobą 15 lat. powiedziała to lekko kołysając się w przód i w tył na tej ławce.

- beznadzieja, nie chce sie starzec - skrzywila sie i zerknela na maxime... 'hmm moze to jakas rzadka odmiana padaczki albooo o! to choroba sieroca' pomyslala, mrugajac troche i szybko odwrocila wzrok, gdy maksim zerknela na nia, zeby nie bylo, ze sie przyglada. nie mozna izolowac od spoleczenstwa ludzi chorych. - chociaz - odchrzaknela - to troche brzmi, jakbym byla jedna z tych wytipsowanych [jest takie slowo?] laleczek, ktore boja sie zbrzydnac niz umrzec i tak dalej. ja raczej boje sie tego zgorzknienia, hee

- no beznadzieja. przestała się kołysać, bo pomyślała że otiile uzna ją za jakąś chorą, czy coś, a jej się po prostu nudziło i chciała się porządnie rozgrzać. - cóż, wiele ludzi boi się tego zgorzknienia. i ja też. niestety nie da się tego uniknąć, a każdy by chciał. oparła się o ławkę i spojrzała na zegarek. okazało się że musi już iść, bo nie nakarmiła swojego kota. - otille, wiesz, muszę lecieć. masz tutaj moją wizytówkę, jakbyś chciała zażyć tych moich lekcji malowania, od razu się odezwij. uśmiechnęła się i podała jej wizytówkę. wstała z ławki, zapaliła papierosa i powoli odchodziła w swoją stronę.

wsunęła WIZYTOWKE, xd do tylnej kieszeni rurek i posiedziała jeszcze trochę i zniknęła tez.

skasowana otylka wygląda bardzo ponuro, tak sobie myślę.

siedziała gdzieś na uboczu, paląc dziadkową fajkę, znaczy taką, odziedziczoną po dziadku, tak? tak. paliła więc ją z mądrą miną, co jakiś czas spostrzegając, że dym układa się w zwierzątka! obciągnęła czerwony kardigan i uznała, że jest jej całkiem samotnie;x

Nie miał pojęcia co robił w liceum o tej porze, na boisku, skoro już dawno skończył szkołę. Może chciał po prostu zobaczyć jakie zachowanie ma Anne, albo i nie chciał, nie mam pojęcia, był lekko zdezorientowany i to na pewno przez niedobór snu! Usiadł gdzieś obok Natalie, mówiąc, że ma fajną fajkę!

a ona, wyrwana ze swoich przemyśleń, chociaż, trzeba przyznać, niezbyt głębokich, posłała mu niekoniecznie przytomne spojrzenie i, dopiero gdy przywróciła się do rzeczywistości potrząśnięciem głowy, uśmiechnęła się i z uśmiechem owym odparła, że dziękuje, że odziedziczyła ją po dziadku i jeszcze,że jak chce, to może sobie zapalić!

Pokręcił głową, również się uśmiechając, równie nieprzytomnie jak ona sama. Oparł łokcie o coś, co było w pobliżu, przyglądając się jej profilowi.
- Nie, dzięki, zapalę sobie mojego papierosa! - powiedział, odchrząkając w końcu, chyba wczoraj się przeziębił. Teraz też było chłodno, na szczęście wziął bluzę i założył ją po drodze do liceum. Chociaż nie po drodze do Tesco, czynnego dwadzieścia cztery na dobę, bo to taki krejzol jak ci Anglicy, ale zaszedł tutaj przypadkiem - Jestem Brethan. Breth, a ty?
Zapewne ciągle będzie ją kojarzył jako panienkę od fajki, dobrze, że nie panienkę z okienka, bo pan od matmy tak na mnie mówi.

o boże,pan od matmy<3
-Brethan!-pokiwała głową z rozmysłem, starając się jego imię umiejscowić w czasoprzestrzeni i przypisać do jakiejś określonej narodowości albo chociaż sekty czy cokolwiek. jednak jak na razie, może to przez to wieczorne, chłodne już całkiem powietrze, jego imię kojarzyło jej się tylko z fasolką po bretońsku, czyli raczej średnio, w jej mniemaniu. ale chwila, natalie nie jest zabobonna i tak dalej, toteż nie sugerowała sie skojarzeniami z czymś tak niewinnym jak imiona-ładnie! a, ja, tak. to znaczy, natalie.

lubię pana mirka :c chyba mu aż napiszę wiadomość na fotce. okej, nie kocham już dużych liter.
- natalie to ładne imię. takie no dziewczęce - a przynajmniej tak brzmiało, w jego umyśle. nataliiii, nataliiii, nataliiii, będzie mu się śniło po nocach i chyba chciał nawet żeby tak było bo zaintrygowała go tą fajką po dziadku i tak dalej - ale chyba nie jesteś z paryża?
i powiedział tak tylko dlatego, że strzelał, bo serio to się na tym nie znał. umiał tylko rozpoznawać ludzi z lille, bo mieli swój specyficzny akcent.

-z paryża, jak najbardziej-uśmiechnęła się, błyszcząc zapewne białymi zębami w ciemności. ale nie były fluorescencyjne, tak dla ścisłości, hm. przeczesała włosy dłonią i odgarnęła luźne kosmyki, wysuwajace jej się z rozpadającego się kucyka, za uszy-chociaż możliwe, że straciłam ten charakterystyczny akcent. wiesz, ostatnie pół roku spędziłam w prowansji.
przyglądała mu się przez moment, może trochę za długo jak na pierwsze, zupełnie niewinne spotkanie, by wywnioskować, że ma szalenie ładne usta. odwróciła wzrok, nieco speszona, śmiejąc się cicho do swojego ramienia. cóż, ostatnio śmiała się głównie z siebie. jak teraz!
oo, na fotce, lowe<3

spojrzał na nią, ale nie z politowaniem, czy coś w tym stylu, bo on jest zupełnie miły, takie rodzinne problemy z osobowościami, bo czasami był zbyt miły. nie w tym wypadku, bo akurat natalie była wystarczająco sympatyczna. westchnął głośno, mówiąc coś o tym, że widzi wielki wóz, a zaraz, ze mały wóz też. chociaż nie należał do dobrych fizyków.
- no, ja właściwie jestem z lille i nie znam się na tym, tak tylko powiedziałem - powiedziałem co wiedziałem, zaraz tego żałowałem! okej, nie, po prostu uśmiechał się do niej, może zbyt głupio, więc schował zęby tak zwanie.

-oh jeju-zachwyciła się, zupełnie jak arab z opowiadania które ostatnio czytałam, chociaż on chyba mówił 'no jejkuuu', nieważne. ale zaraz, warto zaznaczyć, że w tym wypadku 'oh jeju' wypowiedziane przez natalie wcale nie brzmiało naiwnie, czy też niemiło, wręcz przeciwnie, wyjątkowo uroczo, jak zawsze, kiedy natalie się zachwycała-uwielbiam lille. to znaczy niestety nie miałam okazji być tam zbyt długo, ale spędziłam tam wakacje parę lat temu, z rodzicami. i,oh, naprawdę było fantastycznie-spojrzała w niebo, wbijając w nie zaraz spojrzenie, pełne zainteresowania, tak tak-wielki wóz widać cały rok, prawda? oh, za dużo gadam. powiedz, jeśli gadam za dużo.
w nawyk wszedł już jej sposób, w jaki mówili jej dziadkowie i generalnie, mieszkańcy zamieszkałej przez nich wioski. to znaczy, że na ogół połykała ostatnie literki, tak, że wypowiadała je tylko w połowie. ale u niej było to wyjątkowo czarujące!

- nie, nie mówisz za dużo, w każdym razie nie przeszkadza mi to, nawet jeśli mówisz - powiedział, po chwili spoglądania na wielki wóz! skrzyżował ręce na piersiach, zaraz przenosząc wzrok na natalie - lubię cię słuchać - oswiadczył jej, znów się uśmiechając. dmuchnął w swoją grzywkę, ale wiemy że mathias nie ma jakiejś grzywy długości, pały grzesia(to zboczenie moje i moich kole, wiec ciiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii.................), więc to nie wyglądało efektownie jakoś szczególnie - tak mi się przynajmniej zdaje, nigdy nie byłem dobry z przedmiotów ścisłych, ale dziadek pokazywał mi jak chodziliśmy na wieczorne spacery - pozdro dla dziadków, tego od fajki, wcale nie chciałam napisać pałki - byłaś w lille? to jakaś miła odmiana, wszyscy jeżdżą do cannes i marseille!

i uciekł, mówiąc coś o tym, ze musi nakarmić siostrę, zostawił jej tylko wizytówkę, z numerem telefonu, prosząc żeby się odezwała.

chodziłem z dziadkiem na spacery i pokazywał mi pałki..........
-hm-oparła się łokciami o trawę, układając wygodnie, profilem do bretha, żeby zaraz spojrzeć na niego i uśmiechnąć się, zupełnie miło. w zasadzie było jej dziwnie, bo tak się śmiała, jak głupi do sera. ale,noo, nie mogła inaczej, skoro on był taki fajny! bo w zasadzie to ostatnio, jak już wspominałam chyba, czuła się w paryżu bardzo samotna, prawie emo ale jeszcze niezupełnie, bo jej starzy znajomi chyba ją wykreślili z notatniczków, wyrywając karteczki z jej numerem i datą urodzin. zbliżających się w sumie nieubłaganie, 19. jeszcze tylko 10 dni, pomyślała, ale zaraz pokręciła głową, odganiając tą myśl od siebie i oblizała usta-też tam byłam. to znaczy jako dziecko, bo wiesz, moja mama jest pisarką i szukała inspiracji po całej francji. więc jeździliśmy, jedne wakacje w cannes, inne w aix, zimowe w chamonix i tak dalej.

i musiałam dodać, bo taki ładny pościk wyszedł i w ogole.
aha, i sama uciekła, odezwie się na pewno, bo przecież był taki elo<3.

przyszła tutaj, przedostając się przez jakąś dziurę w ogrodzeniu boiskowym. usiadła gdzieś na trybunach, zapaliła papierosa i czytała jakieś czasopismo.

martinik powoli zaczęło się nudzić czytanie magazynu, więc postanowiła że zapali papierosa i pochodzi trochę po boisku, bo jej się strasznie nudzi.

i poszła sobie. o. do domu.

nie mam pojęcia, co też jeremiah robił na boisku, w dodatku licealnym, ale chyba po prostu siedział na trybunach, z kapturem narzuconym na głowę i słuchał razem ze mną krusifajt i też się dołował, choć to nawet nie jest jakoś specjalnie dołująca piosenka. po prostu mial dziś zły dzień, ojciec nawyzywał go od nierobów i niewdzęczników, więc myślał, że na pewno nie zasługuje na abby!

która szła przez boisko, będące swego rodzaju skrótem. właśnie skończyła lekcje, więc rozumiesz iż była trochę bardzo zmęczona. dla odstresowania słuchała razem ze mną yanna tiersena. zauważyła jeremiasznego, bo uważam że ciężko jest nie zauważyć kogoś aż tak seksownego, toteż podeszła do niego i przysiadła obok.
-cześć, co tutaj robisz?

- ohm, cześc - wydusił, jakoś szczególnie zaskoczony, bo zapomniał, ze abigail właśnie do tego liceum chodził. potrzebował chwili samotności, a przychodzi zupełnie niewłaściwa jak na ten moment osoba - co tutaj robisz? - tutaj, to zapewne się uczy, ale już milczę, on jest czasem głupkowaty bardziej niż ja. podrapał się po garbku na nosie i wyjął słuchawki, opuszczając je teraz wolno na klatkę piersiową.

zamrugała, zastanawiając się w pierwszej chwili czy jeremiahowi nie poprzestawiało się coś w głowie po tym jak wiesiek uderzał nim o ścianę. wyłączyła i swojego ajpoda, owijając go słuchawkami i chowając do torby, którą postawiła obok siebie.
-uczę się?

- no tak, wybacz, zapomniałem - westchnął ciężko i odwrócił wzrok na trybuny po przeciwnej stronie boiska. zupełnie puste, swoją drogą - co słychać? - zapytał i głośno westchnąwszy wysilił się na uśmiech z serii 'jest okej', opierając łokcie o krzesełko za sobą. obserwował teraz brązowe włosy abigail, zastanawiając się, czy pachną tak intensywnie jak zawsze. miał ochotę się z nią przespać, ale chyba nadal tkwiła w tym wszystkim jakaś bariera, którą bał się przełamać. tchórz.

-ee, w porządku? - odpowiedziała, marszcząc nos i podwijając nogi pod brodę. zdawało jej się, czy jeremiah zachowywał się tak jakby w ogóle jej nie znał? 'co słychać?', rozmowa prowadzona z przypadkowo spotkanym sąsiadem z bloku. uśmiechnęła się jednak, mając nadzieję, że wygląda to w miarę przekonująco. bawiła się końcówkami włosów, nawijając je na palce i przez chwilę patrzyła na nos jerrego, żeby za chwilę odwrócić wzrok na woźnego, goniącego ee kota.

to był zapewne pan filcz i jego kotka pani norris!!11 mówię ci.
- jezu, wybacz abigail, wiem że to co mówię, jest popierdolone, ale dziś chyba nie jest dzień z serii najfajniejsze - wydusił w koncu z siebie, nabierając uprzednio powietrza w płuca. miał ochotę zapalić albo chociaż napić. nie mógł, bo znów zaśpi do pracy i w końcu skonczy się na tym, że nie będzie miał gdzie pracować.

-mm, co jest? - zapytała, patrząc na niego troskliwie, bo jakby nie patrzeć abigail była z gatunku ludzi-matek-teres, toteż teraz przysunęła się do jerrego, obejmując go i gładząc gdzieś po przedramieniu tak myślę.

potarł czubkiem seksownego zupełnie nosa o ziimny, zimny policzek abigail.
- rozmawiałem dziś z tatą. stwierdził, ze jestem niewdzięczny i powinni mnie znów zamknąć, skoro i tak się nie staram, żeby mu jakoś pomóc firmie. pewnie ma racje - odchrząknął znacząco - okej, na pewno ma rację.

-hej, nie słuchaj go, nie wie co mówi - w zasadzie abigail nie miała pojęcia jaki jeremiah jest w pracy, albo w stosunku do ojca, jednak jakby nie było w rzeczywistości, jej zadaniem było powiedzenie mu że wcale tak nie jest. widziała przecież jak się tym zadręczał, prawda? akcja matka-teresa nie miała na celu pogrążenia człowieka. oparła głowę na jego ramieniu, myśląc o tym, że jerry jest najbardziej złożoną osobowością z jaką miała do czynienia. o/

hej, on wbrew wszystkiemu też miał uczucia, a to co powiedział jego tata było faktycznie mało przyjemnie.
- ja rozumiem, ze tu chodzi o to, jak oni bardzo się starali, żeby załatwić mi papiery ukończenia brown i tak dalej, ale ja...po prostu gówno mnie obchodzi architektura i wszystko co z nią związane. nawet nie wiem co chciałbym robić w życiu, to faktycznie żałosne - przesunął rękę umiejętnie, by objąć abigail w talii, przysuwając tym samym do siebie.

-pomyśl nad tym, któregoś razu - zaproponowała, podnosząc głowę i muskając wargami jego szczękę. właściwie było jej żal jeremiaha, który jedną głupią wpadką w zasadzie przekreślił całe swoje życie, jakby się nad tym zastanowić.