stade de france

nie wiem, co denjel mógł tutaj konktetnego robić, w każdym razie na pewno opierał się o jakiś murek i robił zdjęcia ludziom z ukrycia, jako że to było jego hobby. a zresztą musiał oddać portfolio na za tydzień.

jingle przechodzila i przechodzila i szla i szla i nadal szla, az jej sie znudzilo i stanela za danielem, patrzac w ten maly ekranik jego aparatu, jakie robi zdjecia. bynajmniej nie sapala i nie bylo sie czego bac.
- masz fajny.. aparat.

mimo to denjel się przestraszył, gdy usłyszał za sobą kobiecy głos. to pewnie przez to, że nie był zbyt dobry w kontaktach damsko-męskich i ogólnie nieśmiały, a jak ktoś mu mówił, że ma fajny aparat... to, uh, nawet nie chce mi się tego opisywać.
- ta, wiem, że fajny - odparł, odwracając się w stronę jingle, oczywiście nie wiedział, że ma tak na imię.

- ja tez wiem co nieco o sobie, ale i tak lubie komplementy. ty nie? - usmiechnela sie nawet ledwie co, unoszac lekko kaciki ust i uniosla dlon do twarzy, z zamiarem odgarniecia wlosow z czola. - jestes fotografem?

- nie, raczej robię portfolio na uczelnię - odparł, unosząc aparat na wysokość jej twarzy, by ustawić ostrość i takie różne pierdółki, nie znam się. ale on się znał, w końcu zrobił jej zdjęcie, jedno z fajniejszych. wcale nie zależało mu na jej zgodzie na robienie jej zdjęć.

- wielkie dzieki. - mruknela za to, wdrapujac sie na jakas lawke, czy barierke, murek, cokolwiek. - mam roztrzepane wlosy. co studiujesz? - ona duzo pyta, nawet bardzo duzo, ale to chyba fajnie, nie? chociaz na dluzsza mete bywa wkurzajaca.

bo ja wiem co studiował! w każdym razie jej to powiedział, cokolwiek takiego powiedział, na pewno coś mądrego i związanego ze sztuką, czego nie mogła zrozumieć.
- a ty, hm, studiujesz? - zapytał, wyłączając aparat, który powiesił sobie na szyi. wyglądała jakoś tak młodo, był pewny, że zbyt młodo, żeby cokolwiek studiowała.

- no cos ty, jestem w drugiej liceum. - przelknela glosno sline, patrzac na niego z dolu, skoro stal a ona siedziala... i pomyslala, ze daniel jest zupelnie przystojnym mlodym mezczyzna. zalozyla nawet noge na noge. - masz jakies imie?

- chyba tak! - skinął lekko, wręcz nieznacznie głową. był pewny, że ma, tylko jakoś nie mógł sobie przez chwilę przypomnieć, to przez jej dekolt i tą koszulkę, co ma teraz na avie, hihi. - daniel jestem - wyciągnął rękę, miał takie wielkie, z żyłami, męskie i w ogóle sam seks dłonie. nie mógł uwierzyć, że ona jest z drugiej liceum, wyglądała trochę starzej.

na piecdziesiat od razu.
- ah, daniel. ladne imie. - wiec tez wyciagnela dlon, usciskajac jego, co ja troche bawilo, bowiem byla panienka z elity i przyzwyczaila sie raczej do calowania dloni. to znaczy jej calowano, ona nie calowala, chyba ze krolowej elzbiecie ktorej notabene i tak nigdy nie spotkala. cale szczescie, nikt nie lubi elzbiety. - jingle. moja matka to glupia cpunka. czesto tu przychodzisz, no wiesz, porobic zdjecia?

- szlajam się po całym paryżu w tę i z powrotem. ładne miasto - stwierdził. nie był z elity, był tylko nieśmiałym, aczkolwiek chodzącym seksem, danielem, biednym, zwykłym, nijakim, prawie niezauważanym, a szkoda. - na początku mi się nie podobało, ale z dnia na dzień jest coraz fajniej - przecież poznawał coraz to fajniejsze dziewczyny, musiało być więc fajniej i fajniej.

- ja tez nie jestem stad. - skrzywila sie. - a szkoda, paryz wydaje sie calkiem.. hm, fajny to bedzie nieodpowiednie slowo, nie? - usmiechnela sie po raz kolejny, jeszcze milej niz wczesniej. po prostu chyba byla mila, a szkoda, bo ona miala byc niefajna, trudno. - wiec skad jestes, daniel?
naprawde lubila wymawiac jego imie. da-niel. da niel. d a n i e l.

- stąd - skorygował szybko jej błąd, ja za to lubię słowo korygować. - po prostu mówię, że mi się tu podoba... - dodał, w ramach uzupełnienia, siadając gdzieś koło niej, ale zaraz wstał, przypominając sobie, że musi lecieć. - wiesz, ja już będę spadał. d-d-d-dasz mi swój numer? - zapytał, bo może by dała, wspominałam już, jaki to on biedny?

- wybacz, zle cie zrozumialam. jasne. - ucieszyla sie nawet, ja tez bym sie ucieszyla w sumie tak wiec podala mu swoj numer w sposob jakikolwiek moze taki a moze inny, w kazdym razie faktem jest iz numer dostal, a ona sie serio ucieszyla, ale o tym juz chyba wspominalam.

był ucieszony tym, że ona się cieszyła, mogąc dać mu swój numer, mimo to już sobie zaraz poszedł, spieszył się do domu, na obiad, był zajebiście głodny, dajmy na to.

też poszła do domu ;c

Siedziała na schodach przed stadionem, obserwując zachodzące słońce. Pogarszająca się pogoda, wcale nie poprawiała jej stanu ducha, który opierał się raczej na dolinie, czyli źle. Poprawiła włosy, które ciągle opadały jej na twarz, wzdychając ciężko. Okej, miała adres matki i co dalej, huh?

wracał z treningu bo tak sie sklada ze sid robi tatuaze, jest pilkarzem, sprzedaje narkotyki, jest policjantem, pracuje w banku i dorabia jeszcze czasem w chorkach u natalii kukulskiej i tak wracal i wracal i usiadl wreszcie na schodach, bo spodobaly mu sie wlosy toulouse. okej, a moze po prostu dawno nie rozmawial z zadna kobieta [od razu odpada].
-czesc, chcesz? - wyciagnal w jej strone paczke filutkuw!!!

Spojrzała na niego, obserwując przez dłuższą chwilę. Z początku w ogóle nie zrozumiała o co mu chodzi, co chce i tak dalej, ale zaraz uśmiechnęła się promiennie, kręcąc głową. Odłożyła na bok jakiś romans Danielle Steel, to pewnie było 'Kochanie', czytane przez nią z milionowy raz.
- Nie, dzięki. Chcesz? - wyciągnęła w jego stronę paczkę gum orbit miętowych, tych takich zielonych, bo są najlepsze, a ona własnie zamierzała wziąć jedną.

omggg czytalam kochanie! stamtad mam nawet oliviera hale haha xdxd
-w zasadzie zawsze wolalem te rozowe dla dzieci, ale dzieki - wzial nawet jedna, dobrze ze to nie byly takie zielone gumy-zabawki, gdzie ciagniesz za listek i kopie cie prad. - tak w ogole to sid. jestes pilkarzem?

omggg czytalam kochanie! stamtad mam nawet oliviera hale haha xdxd
-w zasadzie zawsze wolalem te rozowe dla dzieci, ale dzieki - wzial nawet jedna, dobrze ze to nie byly takie zielone gumy-zabawki, gdzie ciagniesz za listek i kopie cie prad. - tak w ogole to sid. jestes pilkarzem?

!!!

no ja kocham kochanie, <3
- ja tez lubiłam różowe, ale mają za dużo cukru, potem moja dentystka narzeka na jakieś różne rzeczy, na których ja nawet się nie znam - przewróciła oczami i poklepała miejsce obok siebie, żeby usiadł - nie, nie jestem piłkarzem - zachichotała nawet - a wyglądam na piłkarza? - zmartwiła się nieco tym faktem, bo piłkarze mają z reguły piłkarsko krzywe nogi, hehe - sid, kiedyś oglądałam film z sidem. czy jakoś tak. nazywam się toulouse, mów mi toulie, luzzie, jak chcesz.

usiadl wiec, wyciagajac nogi przed siebie, warto dodac ze mial fajne nogi, bynajmniej nie jak chuda modelka ani jak superhero pudzian czy jakis inny strongmę.
-sid to byl szczur chyba. a moze i nie. - moglam nazwac sida pinky :c - luzzie to troche jak lizzie makgłajer, a ja nigdy nie przepadalem na hilary duff, swiec panie nad jej dusza - nie przezegnal sie :c - nie wygladasz, ale wiesz, roznie bywa. hej, ale wiesz, pilkarze kobiety sa fajne. oczywiscie takie bez przesady umiesnione, no nie. bede mowil tulus.

Toulouse lubiła, kiedy ktoś do niej mówił pełnym imieniem. Uśmiechnęła się nawet z tej okazji, poprawiając ramięczko bluzki, bo miała taką na ramiączkach. Siedziała trochę zgarbiona, więc w tym momencie się wyprostowała.
- hilary duff? - okej, ona była zacofana w życiu paryskim, także możemy jej to wybaczyć - tulus, może być. sid, jestes z paryża? poza tym, masz na imię sid, że sid, czy jakoś tak pełniej?
bo dla niej to było za krótko, na brata też mówiła brethan, nie breth.

-nie czytasz potins? - zdziwil sie, jeszcze niedawno byl przekonany, ze wszyscy czytaja. a tak poza tym to na razie mogl pytac swobodnie, bo o nim nie pisali. podrapal sie po policzku. - sidney. przez 'i', matka nie chciala byc tandetna i nazwac przez igrek. to znaczy... hej, sorry, chyba wlasnie obrazilem twoja matke, o ile twoje imie pisze sie identycznie jak te miasto, e, niewazne.

Podrapała się po przedramieniu, paznokciami średniej długości, może tymi od trzech środkowych palców, no wiesz i na chwilę spuściła głowę, by zaraz jednak podnieść i odgarnąć włosy.
- Nieważne, moja matka nie należy zapewne do normalnych - więc co do cholery, robiła w Paryżu? - Nie, nie czytam potins. To znaczy ostatnio czytałam, ale może niezbyt dokładnie i intensywnie, jeszcze nie zdążyłam się wkręcić w życie Paryża.

-skoro tak mowisz. szybko sie wkrecisz, tak sadze - wzruszyl ramionami, zujac gume, ktora stracila juz smak i byl z tego powodu przygnebiony. bawil sie pudeleczkiem od filutkow, obracajac je w dloniach i tak tez patrzyl sie, ale zaraz na nia zerknal. - wiec, tulus, skad jestes? bo jak slysze, nie z paryza.

Pokręciła głową, obserwując dłonie Sida i stwierdziła, że są zadbane, a to dla niej plus. Okej, nie chciała żeby były jakiekolwiek plusy. To tylko facet. Odgarnęła włosy za ucho, zastanawiając się nad ich ścięciem.
- Z Lille, nieduże miasto, ale lubiłam tam mieszkać - załozyła nogę na nogę, obserwując chude kolanko przykryte materiałem ciemnodżinsowych rurek - a ty Paryż, tak?

-skąd znowu, memphis. francuzi to dupki, mówię ci, moja droga toulouse - wyszczerzył się do niej. wstał i podał jej rękę, dłoń znaczy. - chodź, zabieram cię na drinka.

Bała się nawet trochę o siebie i jego się bała konkretniej, ale uśmiechnęła się jednak, coby nie poznał tych uczuć po jej niepewnym wyrazie twarzy i podała mu rękę.
- Ooookej, chodźmy.

odwzajemnił uśmiech, zacznę yo

angel, na schodkach przed stadionem, czatowała na przystojnych piłkarzy. była w paryżu dopiero pierwszy dzień i chyba niezbyt ją to miasto zachwycało. nie to żeby na wejściu spodziewała się jakiejś zajebistej imprezy, ale pan w czarnym kapeluszu z wąsami był raczej mało zachęcający.

adrien wprawdzie nie był piłkażem, nie grał też w piłkę i nie oglądał za dużo meczy, po prostu przyszedł na trybuny, żeby posiedzieć, popatrzeć się bez celu w przestrzeń i jakoś nauczyć się tej zbyt długiej kwestii, którą kazali mu wklepać na pojutrze. miał na to miesiąc, ale uczył się dopiero dziś, czego żałował. siedział więc ze scenariuszem, który był w luźnych kartkach, zagapił się na tyłek angel i tak jakoś wyszło, że podmuch wiatru wszystkie strącił z jego kolan.

wprost pod stopy angelique, która miała na sobie wyjątkowo zgrabne baletki. generalnie był drobna i szczupła, z wieczną manią na punkcie swojej figury. spojrzała najpierw na adrję, potem na kartki i schyliła się, by zacząć je zbierać.
- łał, aktor - wyszczerzyła zeby w uśmiechu, przyglądając się scenariuszowi, choć pewnie mógłby ją za to zjebac.

ale nie zrobił tego, bo był zbyt zajęty rozpaczliwym zbieraniem kartek, to była jego jedyna kopia i chyba by się zabił, gdyby zaginęła choć jedna! tak więc przez chwilę nawet na nią nie spojrzał ani jej nie odpowiedział, szczerze zainteresowany losem strony 34, którą w końcu znalazł.
- eeee tam, aktor - machnął skromnie ręką. - raczej student.

- no, jak zwał tak zwał - wzruszyła chudymi ramionkami i tak myślę, że catherine pójdzie się jebać, a dla niej wezmę saszkę. okej, to zaraz, bo chwilowo angel znów złapała swóch kubek, by upić łyk latte - mogę przeczytać? czy to jakieś zupełnie zabronione przed premierą i tak dalej?
ona była zupełnie otawrta na nowe znajomości, tym bardziej, że adrję prezentował się powyżej przeciętnej normy.

- szczerze mówiąc, to szekspir - i właśnie sprawdzam, jakie sztuki napisał szekspir, żeby się wycwanić. - sen nocy letniej - dodał, żeby było właśnie fajnie i uśmiechnął się, ukazując klawiaturę błyszczących ząbków. poraz pierwszy zmierzył ją wzrokiem, by stwierdzić, że angel ma bardzo długie i zgrabne nogi, na których na chwilę zatrzymal wzrok.

właśnie wymyśliłam, że angel będzie modelką amatorką, hehe.
złapała plik kartek, lustrując spojrzeniem pierwszą stronę. studiowała stosunki, więc coś tam na humanistyce musiała się znać, ale lektury omijała szerokim łukiem.
- więc studiujesz aktorstwo? - odwróciła spojrzenie na adrję, który nadal się szczerzył, ale uśmiech pasował to jego idealnie zarysowanych kości policzkowych, na które od razu zwróciła uwagę - oh, sorry, nie przedstawiłam się. mów mi angel.
bo imię angelique brzmiało dla nniej zbyt kurewsko.

dosłownie czy to tylko epitet? ;q w każdym razie adrien już się przestał uśmiechać, bo stwierdził, że uśmiecha się stanowczo za dużo. poprawił więc swój ulubiony polar, przyglądzając go trochę na idealnym torsie, by poczochrać się po włosach i tak już poczchoranych przez sam wiatr.
- tak, jestem na drugim roku - kurczę, on nie ma ustawionego wieku, jak tak widzę, ale dajmy na to, że wcześniej poszedł do szkoły i choć ma 19 to jest na drugim.

wyciągnęła nogi przed siebie, żałując, że założyła zwykłe rurki, a nie przyjemne, krótkie szorty i jakieś rajstopy, miała przecież milion kolorów do wyboru. no cóż, przygładziła tylko płaszczyk burberry, by ponownie spojrzeć na adrję.
- fajnie - przytaknęła, bo on był jakiś małomówny i odebrała to tak, a nie inaczej, że po prostu nie ma ochoty z nią rozmawiać.

klepnął się teraz w czoło, stwierdzając, że zachował się jak ignorant, nie przedstawiając się.
- och, przepraszam, jestem adrien - powiedział w końcu, siadając gdzieś obok niej na jednym z plastikowych krzesełek, izelonym z wulgarnymi napisami i wielkim penisem narysowanym na oparciu. wyrównał stos kartek i zaczął je układać w kolejności, ale nie mógł się skupić, gdy była obok.

..............i pachniała marcem jacobsem, to ostatnio moja obsesja. angel, w każdym razie, uśmiechnęła się do niego, w zasadzie anielsko, wbrew temu, że była cholerną imprezowiczką, nie była puszczalska.
- miło mi cię poznać adrję, jesteś pierwszą osobą, którą tutaj poznałam, hm - jakby to miało jakieś znaczenie. wyjęła gumkę, do włosów, z kieszeni i związała jasne kosmyki w kucyk.

- co za zaszczyt - mruknął, ale raczej tak przyjemnie, zza swojego scenariusza, właśnie strony mu się pomyliły io zamiast 46 wsadził w to miejsce co nie trzeba 64, tak więc zaklął cicho pod nosem i szybko to zmienił! - nie jesteś z paryża, tak? przyjechałaś? ostatnio dużo osób przyjeżdża, jeśli nie wszystkie, w końcu w paryżu nie będzie paryżan.

- taaak, przyjechałam niby na studia z bordeaux, bo przynoszę wstyd rodzinie. może i mają rację - wzruszyła ramionami, zastanawiając się nad tym, czy adrję jest z paryża i po glębszych zamyśleniach, wysnuła, że jest - a ty jesteś z paryża, prawda?
oblizała nerwowo wargi z czekoladowego błyszczyka, zrobiło jej się słabo, pewnie dlatego, że od kilku dni byla na diecie - syndrom modelki.

- jestem! - przytaknął, zatrzymując na chwilę wzrok na jej apetycznie wyglądających ustach, które przez chwilę miał ochotę pocałować, ale nie zrobił tego, pewnie dostałby po twarzy, a wolał tego uniknąć, musiał mieć dobry imidż. - bordeaux, bordeaux... - zastanowił się. - nie wiem, gdzie to, ale smakuje mi wino.

- południe francji i to wcale nie jest wioska - puściła mu oczko, opierając łokcie o krzesełka za sobą - właśnie, czerwone bordeaux tylko u nas. to w sumie najlepsze wino, jakie kiedykolwiek piłam, a może to kwestia przyzwyczajenia. w każdym razie nigdzie nie ma tak rozległych winiarni jak u nas, idealny klimat i tak dalej. nie to, żebym się na tym znała, ale w liceum mieliśmy wycieczkę rejonowoznawczą, czy coś takiego i paliłyśmy z koleżankami papierosy z jednym z przewodników. to były czasy, uwielbialam moje liceum.

- hm, ja mojego nienawidziłem. ludzie byli kompletnie do dupy - poskarzył się znad stosu kartek, które zaraz wpakował do swojej sportowej torby, stwierdzając, że w jej towarzystwie, które wolał od towarzystwa niezrozumiałych wersów, niczego się nie nauczy.

- no właśnie, kiedy ludzie są do niczego, nie chce ci się nawet chodzić do szkoły. ja swoją lubiłam, bo wiedziałam, że na francuskim, pośmiejemy się z nauczyciela, na przerwie spotkam znajomych. oh, a teraz ta głupia uczelnnia, stosunki wcale mnie nie interesują - pokręciła głową, chichocząc za chwile - międzynarodowe stosunki, no wiesz. rodzice chceili mnie wysłać na ekonomię, oboje są bankowcami, ale szybko ich od tego odwiodły moje oceny z matematyki.

- ja też nie jestem zbyt dobry z przedmiotów ścisłych, zdecydowanie jestem humanistą. mnie na szczęście nie spotkał ten sam los co ciebie, jeśli chodzi o rodziców, kompletnie się mną nie interesują, może to i dobrze - wzruszył ramionami, nie był pewny, czy rodzice przebywają teraz w paryżu czy nie, aczkolwiek nie tęsknił i nie brakowało mu ich zanad to, ojciec co miesiąc wpłacał na jego konto okrągłą sumkę i to wystarczyło.