Kamienica Elizy

Stara kamienica w jednym z zaułków Montmartru, ciemne, wąskie korytarze i trochę mrocznie. W podziemiach herbaciarnia. Eliza uważa się za początkującą artystkę i freelancerkę, więc wybrała to miejsce. Jej własne mieszkanie jest oczywiście pełne pozornie niepasujących do siebie rzeczy, ale bardzo gustownie urządzone

Otworzyła dzrzwi do mieszkania, ledwie widząc w ciemnym korytarzu - No i proszę, moje mieszkanko. Jeszcze trochę czuć farbę

- O, rety! - Jej pierwszą reakcją było wielkie zaskoczenie, pomieszane z niedowierzeniem, i podziwem. - Tu jest... - Weszła głębiej, rozejrzała się. - nieziemsko! - Okręciła wokół własnej osi. - Jak w innej rzeczywistości!

/wybacz, że tak długo, ale musiałam pomóc w czymś mamie.

- Och, dzieki, ale to naprawdę nic specjalnego. Oglądaj, co chcesz

- Nic specjalnego?! Chyba żartujesz! - Bała się podejść bliżej, i dotknąć tych magicznych ścian w obawie, że coś zniszczy. Obejrzała jeszcze pozostałe pokoje, i była równie zaskoczona - jej twarz wyrażała wielki zachwyt. - Naprawdę, bardzo rzadko widuję podobne miejsca.

Rozesmiała się - No nie, może nie histeryzujmy. Twoje na pewno jest świetne

Również się zaśmiała. - Moje jest okropne. Mieszkam z tatą, a wiesz, ile wtedy wolności w kwestii urządzenia. Okrągłe zero. Twoje jest świetne, także dlatego, że widać w nim Twoją rękę.

- Ja mieszkałam z rodziacmi dopóki nie skonczyłam 16 lat. Wtedy mogłam tylko zasugerować design. A teraz się wyżywam artystycznie! Nie martw się, przyjdzie czas i na Ciebie

- Na pewno, na pewno. - Pokiwała głową z lekkim przekąsem. - Tak czy tak bardzo podoba mi się tutaj, i mam nadzieję, że będę miała okazje, by częściej wpadać. - Mrugnęła. - A właśnie, idziesz na tą imprezę w piątek?

-Jeśli tylko będę miała czas to tak. Raczej tak. A Ty?

Uśmiechnęła się. - Ano, podobno idę. Możemy się tam spotkać! Zawsze to jakoś raźniej, co nie?

- No, to niezły pomysł! Nie wiem jeszcze w czym pójdę, żeby nie wyglądać zbyt prosto. A Ty już masz pomysł na Siebie?

- Hmm... - Zastanowiła się. - Ostatnio byłam na zakupach. Pewnie pójdę w japońskim szkolnym mundurku, albo odstawię jakiś cosplay. - Wzruszyła ramionami.

- Ja pewnie przewalę całą szafę albo pójdę na zakupy. I mam nadzieję, że do piatku zmyje farbę z paluchów

- To wiesz co? Mogłybyśmy pójść razem. Jeśli oczywiście chcesz. - Zaproponowała, lustrując wszystko od początku.

- To jeszcze lepszy pomysł - uśmiechnęła się - Kiedy?

- Hm, jutro mam cały wolny poranek, i wczesne popołudnie. Mogłybyśmy iść. Pewno, i ja sama coś sobie sprawię... Właśnie, podaj mi swój numer telefonu komórkowego, żebym w razie czegoś mogła napisać. - Sama wyjęła karteczkę, i podała Elizie. - A to mój.

- Dzieki - napisała swój - Rano raczej nie, zwykle jestem zajęta. Najlepsze byłoby wczesne popołudnie, np. tak jak dziś

/zaraz muszę iść

- Dobra! Jeszcze się umówimy jakoś. Napiszę Ci sms-a jutro rano. A teraz wybacz, ale... - Zerknęła na zegarek. - Muszę lecieć! - Cmoknęła Elizę kolejno w oba policzki, wyszła, i tyle jej było.

/i ja też, paa.

Pomachała jej na pożegnanie i usmiechnęła sie, że spotkała taką miłą dziewczynę

Nie zdejmując nawet butów przebiegła przez mieszkanie, złapała sztalugi, pędzle i farby i pobiegła malować w terenie

Siedziała w domu, raz patrząc na lustro, raz na płótno i malowała swój autoportret

Weszła po schodach obładowana walizkami i torbami i nacisnęła dzwonek (jeszcze nie miała kluczy)

Usłszwszy dzwonek pobiegła otworzyć i zobaczyła siostrę - No, wreszcie jesteś! Dawaj te toboły! - i uściskała ją szaleńczo

- Jestem, kochana, jestem! Na miesiąc albo dłużej - i weszła do mieszkania - O, widzę, że sama je urządzałaś. Widać tu Twoją rękę

- No, starałam się, ty światowa dziewczyno! - roześmiała się - Chyba oddam Ci mój obiad, bo nie powiedziałaś mi że już dzisiaj przyjeżdżasz - i zagoniła ją do kuchni bagaże wpychając do wolnego pokoju

Zajrzała do garnka - Mmm, makaron z pesto! Ale za to jutro ja gotuję!

- Ależ proszę - i nałożyła jej hojnie makaronu

- Usiadła na krzesle i zaczęła jeść - Ojej, steskniłam się za Paryżem!

A jak było w Ameryce? - usiadła i nalała sobie soku pomarańczowego

- Fajnie było! Dużo pracy, ale też duzo sław. Pokażę Ci zdjęcia po obiedzie

Wróciła do domu. Poszła do kuchni, gdzie nie było ani Scarlett ani obiadu, więc chcąc nie chcąc zabrała się za gotowanie

Niemal przewracając się na schodach w pośpiechu wbiegła do mieszkania - Przepraszam! - zawołała do Elizy - Przepraszam! Byłam w lasku bulońskim i zapomniałam o obiedzie!

- No, już myśłałam, że nie przyjdziesz. A co sprawiło, że wałęsałaś się po lasku, nimfo?

- zaiwerałam znajomości i przypominałam sobie Paryż. Przygotuję herbate w zamian - i nastawiła wodę

- No dobrze, dopiero przyjechałaś, więc Ci wybaczam - i roześmiała się

Weszła do domu machając kupionymi piórami, wyjęła z szafy białą satynę i przybory d szycia i zabrała się za robotę

Weszła do domu, stwierdziła, że nie ma Elizy a ona sama też nie miala ochoty siedzieć sama w domu więc ugotowała szybko tortellini z soem pomidorowym, zjadła trochę, resztę zostawiła Elizie w wyszła na kolejną rundę po mieście

Zadzwoniła do drzwi. Nieśmiało, co nie? Bo się spóźniła nieco. Znowu, aargh!

Podbiegła do drzwi i otworzyła - No, jesteś obieżyświatko! Wchodź, wchodź!

Zamachała nerwowo dłońmi, taki tik. - Jeny, przepraszam, że tak późno, ale po drodze pomyliłam zakręt, i... - Roześmiała się cicho, po czym weszła. - Ależ się za Tobą stęskniłam! Jestem szalenie ciekawa wszystkiego, co mi powiesz.

- O, powinno być odwrotnie! Ja nie ruszałam się z Paryża. Ale też się za Tobą stęskniłam - zaprowadziła ją do pokoju pełniącego funkcję saloniku

Uśmiechnęła się ponownie. Czas, by chichot powrócił do łask. Przysiadła na kawalątku sofy, i parokrotnie zamrugała. - No, Ty pierwsza. Jakimi krwiożerczymi sensacjami mnie uraczysz?

Zachichotała jak małe diablę - A jak sądzisz, czy ja mam w domu ekran na którym widzę wsystkie sensacje Paryża? Otóż nie! U mnie zmieniło się tylko to, że przyjechała do mnie siostra i nie mieszkam sama, przynajmniej na razie! - przyniosła z kuchni talerzyk z ciastkami (wyrób własny) i zapytała Czego się napijesz? Proponuję herbatę

Jej chichot był przeuroczy! - Uuu... - Powiedziała pierw z zagadkowym wyrazem twarzy. - Jeśli Twoja siostra jest tak przyjemna, jak Ty to z chęcią ją poznam. I... nic więcej, złotko? - Ochoczo sięgnęła po ciastko, bo jadła tylko niewielkie śniadanie. - Pycha! - Rzekła już po chwili, kiwając głową na herbatę. Gada z pełnymi ustami, jaka niewychowana.

- Jaka herbata? Zielona, czerwona, biała, ewentualnie yerba mate? Nie mam czarnej, bo nie uznaję. Myślę, że Scarlett jest łatwiejszym charakterem niż ja. Uważam, że mam wyjątkowo udaną siostrę

- Hm, no to może biała? - Rzekła, już przełknąwszy ciasteczko. Na herbatach się nie znała, wiedziała tylko, że zawsze słodzi je pięcioma łyżeczkami cukru. - Więc tak ma na imię? I mówisz, iż taka interesująca? - Uśmiechnęła się zachęcająco.

Weszła do kuchni żeby zrobić herbatę i po chwili wróciła - Och, nie mnie sądzić czy interesująca. Ja dobrze z nią żyję. Teraz wyszła, ale może niedługo wróci, poznasz ją

- Wspaniale, cieszę się. - Rozsiadła się nieco wygodniej, i poprawiła włosy, tak odruchowo. Zmierzyła ją mimowolnie wzrokiem. - O, i znowu wyładniałaś!

- Ja? Ja wyładniałam? A to ciekawe - przejrzała się w starym lustrze - Za to jak dawno nie widziałam takiego pięknego koloru wlosów jak Twoje