Kamienica Elizy

- A pewnie. Co Cię tylko widzę - piękniejesz! - Zakrzyknęła, zaraz z westchnieniem dodając: - Spłowiały mi od Słońca, i muszę się niedługo wybrać do fryzjera. Przyciąć trochę końcówki, no wiesz. - Wypowiedź zakończyła sporym łykiem herbaty.

- Aha, jak sadzisz. Ale i tak zawsze ładnie wyglądasz. A teraz Ty - opowadaj co u Ciebie? - usiadła na pufie

- Dzięki. - Wzruszyła ramionami. - No, więc byłam nad morzem. Chciałam Ci coś przywieźć, ale wylądowałam w koszmarnej mieścinie, z kilkoma budynkami na krzyż, gdzie większość ludności stanowili staruszkowie. Mówię Ci, okropność! Ale mogło być gorzej, a tak to siedziałam na plaży, komponowałam trochę, takie tam.

Roześmiała się na wizję samych staruszkówi jednej Sary wśrod nich - Ale, ale, nie mówiłaś nawet GDZIE byłaś?

- Czekaj... - Zmarszczyła brwi. - To się nazywało jakoś... nie po naszemu. A nie wiem, pewnie głupio. Tak czy tak - Paryż tętniący życiem, i przyjaciółmi, o wiele lepiej na mnie działa. Nikogo interesującego w tamtej miejscowości nie poznałam. A Ty?

- Wiesz, dużo o nim nie wiem, oprócz tego, że ma na imię paolo. A Ty chyba nie musisz się martwić o poznawanie. Chyba w Paryżu masz wystarczająca ilosć absztyfikantów. Przed Twoim wyjazdem widziałam Cię w Art Tea z jakimś młodzieńcem - znowu diabolicznie zachichotała

- Ciekawe! - Uniosła jedną brew dosyć sugestywnie. - I co to za tajemniczy jegomość? Rozmawiałaś z nim?

- Przez chwilkę z nim rozmawiałm - uściśliła

- Może kryje się za nim Twój prawowity, paryski wybranek, co? Umówiłaś się z nim jeszcze? - Zaraz spąsowiała. - A no, bo my byliśmy na herbacie, no wiesz.

- Nie, jeszcze się nie umawiałam. Ach, domyśliłam się, że byliście na herbacie. Jak było?

- To umów! Raczej warto, prawda? - Zastanowiła się. - W sumie to moja pamięć ostatnio się troszkę zatarła. O ile dobrze sobie przypominam rozmawialiśmy słodko, siorbiąc z naszych kubków.

Rozesmiała się - No, to uroczy scenariusz! Prawdopodobne się umówię, o ile on mnie dalej pamięta. - wyciągnęła nogi w czarnych rajstopach przed siebie

- E, na pewno pamięta! Jakby mógł zapomnieć kogoś takiego, jak Ty? Zwłaszcza, iż wpadliście na siebie! - Chwilowo zajęła się dalszym sączeniem swego napoju.

- On na mnie trafił, dokładniej mówiac. Stałam sobie na moście. Och i może pamięta osobe z różowym pasemkiem we włosach - okręciła wyżej wymienione wokól palca

- Pamięta taką ślicznotkę! A może jego 'interwencja' była zamierzona? Upatrzył sobie Ciebie, jak dumałaś, i potem uznał, iż taka kolej rzeczy może być efektowna, i niewinna zarazem. Myślałaś o tym? - Westchnęła, widząc owe pasemko. Też takie chciała.

- Nie, taka zuchwała myśl nie przyszła mi do głowy - uśmiechnęła sie kpiąco

- A tam, zuchwała. Przecież jest wiele przeróżnych możliwości, co nie zmienia faktu, iż zaraz po Waszym spotkaniu, mi wszystko dokładnie opowiesz.

- Opowiem, a jakże!

/muszę już iść

/och, w porządku!

- To cudnie. - Zaraz zerknęła na zegarek. - Oho, pora na mnie! Muszę jeszcze coś zrobić, także... zbieram się. - Podniosła zacne siedzenie, ucałowała ją w oba policzki, i włożyła jeszcze jedno ciastko do kieszeni. - Jesteśmy w kontakcie, jak co.

Akurat weszła do domu i usłyszała ludzkie głosy z salonu, więc pojawiła sie tam

- OK. Jesteśmy w kontakcie - zauwazyła siostrę - O, Sara, to właśnie Scarlett

- Oj! - Zawahała się. - Cześć! Miło poznać. - Wepchnęła ciastko w kieszeni bardziej do środka. - Chyba lecę już, co?

- No to pa - powiedziała na pożegnanie

Pomachała im obu, i pomaszerowała do własnego kąta, tak.

Weszła do domu i stwierdziła, że wnętrze wygląda jak pobojowisko. Oho, twórcza działalnosć Elizy! Wszędzie porozrzucane ubrania, a z pokoju siostry odgłosy sugerujące szycie. Zdjęła więc płaszcz i schowała się u siebie w pokoju

Przyszła do domu resztkami sił i wreszcie mogła przestać udawać trzeźwą. Więc dotarła na pół ślepo do pokoju i opadła na łóżko, jeszcze świadomie

Wprowadziła Sarę do ciemnej kamienicy. Kiedy jeszcze stały na ulicy podniosła głowę i zobaczyła, że świeci się światło - Oho, Scarlett jest w domu. Chyba nie masz nic przeciwko? - wygrzebała z kieszeni płaszcza klucze i otworzyła drzwi

Uśmiechnęła się pogodnie w odpowiedzi. Obecność innych osób nie peszyła ją wcale, a wcale, a tylko dodawała wigoru. Była towarzyska, cóż się dziwić. - Nie, skądże, to nawet dobrze, wcześniej nie miałyśmy zbyt wiele czasu, by pogadać.

Weszła do mieszkania (uff, kochana siostra posprzątała) i zdjęła płaszcz. Potem wzięła okrycie wierzchnie Sary i powiesziła na pobliskim wieszaku (szafa była przeładowana) - zaraz pójdę po tę książkę - i rozpoczęła poszukiwania

Wyszła z kuchni, gzie czytała inną książkę - O, cześć Sara. Miło Cię widzieć! Eliza, jeśli szukasz albumu to jest tam - wskazała szafę, na którą ktoś wrzucił album

Spojrzała na szafę - O, faktycznie. Dzięki, siostrzyczko! - stając na palcach zdjęła księgę i podała Sarze - Długopis... hm, o, tu jest!

- W porządeczku. - Rzekła wesoło, siadając z rozmachem na kanapie. Przez chwilę milczała, wpatrzona w nieokreślony punkt ściany, by wreszcie rozejrzeć się dookoła, i ponownie westchnąć z podziwem. Choć kilka razy już to była. - O, hej! - Zaszczebiotała do nowoprzybyłej. - Mnie też jest miło. Dawno Cię nie widziałam, cóż. - Wpatrzyła się, jak zaczarowana w album. - Mój Boże, jest cudowny!

- Ee, nie przesadzaj! Zwykły album - podpisała się na stronie tytułowej

/zawszze jak Eliza i Sara idą do domu, to mnie wyganiają z komputera, hm!

- Dziękuję. Ustawię go na honorowym miejscu na mojej półce. Obiecuję. - Przyrzekła, biorąc go delikatnie w swoje dłonie. Sama oprawa już bardzo się jej spodobała, a co dopiero zawartość.

/ czyli musisz iść, tak?

- To miło. Pokazać Ci firankowe sukienki?

/Niestety, muszę

- O, pewnie, że tak! Chociaż... - Przechyliła głowę. - Myślę, że efekt końcowy na Tobie, i Twojej siostrze będzie bardziej nieziemski. Więc nie pokazuj, poczekam!

/ cholera, szkoda. to szybko w takim razie!^^

- No to jak chcesz. Może masz rację. O ile bedziemy na imprezie. Zawsze może coś wypaść

/tak, bo wtedy idę do kina

- Jestem pewna, że przyjdziecie! Co ja mówię? Musicie! Ludzie muszą koniecznie ujrzeć Wasze stroje. - Powiedziała tonem z lekka rozkazującym, i zaraz spojrzała na zegarek. - Chyba muszę lecieć. Nie obrazisz się, jak...?

/ aha, rozumiem! xD

- Nie, jasne, że nie! Fajnie, że się spotkałyśmy

- To prawda. - Pokiwała głową. - Ale niedługo znów spotkamy, słońce. - Dodała, mając oczywiste, iż na myśli imprezę. Uśmiechnęła się jeszcze, pożegnała ładnie, i cmoknęła ją w policzek. Poszła.

/I ja też idę

Siedziała w domu, malowała maski z właściwą sobie pasją i słuchała dźwięków deszczu na zewnątrz

Przyszła do domu i rozłożyła się razem z książkami na swoim łóżku