margot.

-wyjdź stąd-rzekła ciągle na niego nie patrząc, nawet nie drgnęła. zagryzła tylko usta, do krwi. i wyobraziła sobie jak byłoby dobrze, gdyby go nawet nie znała. ani trochę.-wyjdź stąd żim, nic mnie nie obchodzi jak sobie poradzisz, po prostu stąd wyjdź, bo wezwę policję, ty cholerny, pieprzony ćpunie.
!

-już wychodzę, kurwa. chwilę - warknął, bo nie chciał żeby teraz mu przeszkadzała. o nie, zdecydowanie nie chciał. wstrzyknął ostatnią resztkę i na chwilę kompletnie odpłynął, żeby teraz powrócić w jakiejś tam ekstaze czy innym upojeniu, cholera wie nie jestem ćpunem. rili.

rili!
-wy pier dalaj, żim!-parsknęła, odwracając się w końcu w jego stronę. chciała go zabić ale teraz uwaga cud, bo właśnie klęczała obok niego, płacząc mu w ramię zupełnie rozrywająco. nie mogła się pozbierać, autentycznie nie mogła sobie z tym poradzić, przed chwilą do niej wrócił, żeby teraz znowu jej uciec, cholera, przecież ona była bliska szaleństwa, a on znowu jej to robił. znowu jej to robił.;c

taki jego zawód.................szpieg! no dobra, dokuczacz? to mi się kojarzy z nazwą jakiejś głupiej emotikonki, nieważne.
-cholera, nie zostawiaj mnie z tym margot (jak to można skrócić?) - oparł głowę na jej piersi aka ramieniu nie wiem do końca gdzie. tak samo jak jim nie do końca wiedział z czym ma go nie zostawiać. grunt, że przekaz był jasny. nie chciał zostać sam w święte. nie chciał wracać do więzienia i przede wszystkim nie chciał ćpać. był jednak chyba zbyt w to wkręcony, bo nawet odwyk nic mu nie pomagał na dłuższą metę. zamknął oczy.

-połóż się na kanapie-chyba znowu zmieniła zdanie co do niego po tym chwilowym przebłysku matko teresowatości, ale przecież nie mogła go już teraz wypieprzyć na ulicę, prawda? była w nim beznadziejnie zakochana, oto i prawda, drogie dzieci, była więc także w beznadziejnej sytuacji, cholera, no przesrane, a nieiieie.-dasz radę wstać,żim?-spojrzała na niego w ogromnym skupieniu, wstając z podłogi i przykucając vis a vis. zaraz go będzie pytała ile widzi palców. chciała spędzić z nim dobre, ciepłe święta, czy coś jak to, tymczasem nie wiedziała, czy zaraz nie bedzie zmuszona wzywać karetki. kurwa.

-no taa, jasne. ja bym nie dał rady? - spojrzał na nią jakoś niekoniecznie obecnym wzrokiem i podniósł się na miękkich nogach. może były z waty? zerknął na nie, żeby się upewnić. nie były, co za ulga. opierał się teraz o ścianę, a raczej jakiś obraz który za chwilę strąci, ale nie zdawał sobie z tego sprawy i czekał aż margot coś zrobi. bo miała jakiś plan, tak? może zaprowadzi go do sypialni i.. - margo, pieprzmy się na stole w kuchni. lemingi patrzą. bęzie fajnie.
xd.

-kurwa-czytała gdzieś, chociaż w zasadzie to ja to wiem od znajomej, że podobno wypite w ciągu jednego dnia 4 litry wody z dużą ilością cytryny czyszczą organizm ze wszelkich syfów, przynajmniej w przypadku trawki, nie wiem jak z kokainą, czy co on tam w końcu wziął. praktycznie popchnęła go na kanapę ignorując przy tym uwagę o kuchennym stole, nie wiem, czy by to wytrzymał, znaczy stól, nie żim, oraz o lemingach i zniknęła w kuchni, szukając cytryn, których oczywiście kurwa nie miała, jak zawsze, cholerna margot, zapomniałamjakmananazwiskoaniechcemisięsprawdzać, nigdy nie miała tego, co było potrzebne, na przykład szczęścia czy też cierpliwości do żima. myślę jednak, że i tak dużo zniosła.

też tak myślę. gratuluję jej i pozdrawiam, bo idę spać xd.
tak więc jim zasnął na kanapie i cicho pochrapywał, leżąc na boku w pozycji embrionalnej z policzkiem przyciśniętym do poduszki, którą obejmował jak pluszowego misia <3. jedną ręką, bo druga nadal zaciśnięta paskiem, głupi głupi głupi, zwisała na podłogę. ale nie odpadła ani nic noł łoriz.

umarła. naprawdę!

jim stanął pod obdrapanymi drzwiami mieszkania margot, które znał niemalże na pamięć. dłuższy czas po prostu na nie patrzył, bojąc się nacisnąć klamkę albo dzwonek. bał się reakcji martog, tego co powie i wszystkiego innego również. oczywiście nikomu się do tego nie przyzna, bo to jim, pan perfekcyjny. w końcu uderzył pięścią w ścianę i umarł z bólu. żartuję, zadzwonił i czekał. nawet nie wiem, czy ćpał czy nie. wybór pozostawiam tobie.

martog<333333333
uhm, skąd mam wiedzieć. spytajmy wyroczni.
dowlokła się do drzwi, albo nie, zerwała z szafki stojącej u niej w przedpokoju, na której to wysiadywała, czekając na niego od dłuższego czasu, od momentu, w którym napisał, w końcu, cholera, na reszcie się odezwał, ona była na to zbyt dumna. i zbyt głupia, żeby pokonać swoje przekonanie o wyższości nad nim i jego głupimi nałogami. teraz w każdym razie otworzyła mu drzwi zamaszystym ruchem, w jasnej sukience do połowy ud i szarym swetrze, z papierosem nonszalancko trzymanym w dłoni opartej o ramię.

przez chwilę miał wrażenie, że w końcu się zaćpał, że udało mu się wreszcie zabić i właśnie przekracza bramy nieba, a sama margot była jakimś aniołem czy innym witaczem. oblizał spierzchnięte usta i w końcu uświadomił sobie, że chyba jednak nie, co nie zmieniało faktu że widok margo sparwił mu przyjemność w różnych sferach ciała.
-więc jestem - powiedział, czując się tak jakby jego głos wcale do niego nie należał.

-nie masz gdzie spać?-spytała, brzmiąc chyba zbyt oschle, w zasadzie nawet zbyt niemiło niż sądziła, że zabrzmi, a potem chyba umarła, a mnie wołają na imprezę, jutro gramy! ; d

załamał się tonem jej głosu i poszedł umrzeć xd