chatka kubusia puchatka!

dis is łot aj sej.

puk puk, kubusiu? przyszedł prosiaczek... ; > ethan zawsze lubił kubusia puchatka, w sensie bajki, jako dziecko był jego fanem. i bajek disney'a. no ale dobra, mimo wszystko wszedł do jaskini lwa, który miał rozczłonkowaną, xd, osobowość i czasem bywał kubusiem, a nawet kłapouchym! no i zapuuukał. czy tam zadzwonił. albo wysłał telepatyczny sygnał, whatever.

stawiam na to trzecie. otworzyła, ubrana w czerwoną bluzkę z dekoltem pokazującym jedynie tyle, ile trzeba, w przypadku marjet dość dużo, z rurakmi opinającymi się na jej tyłku i w całej swojej zjawiskowej osobie!
- cześć, ethan - powiedziała, odsuwając się na bok, by wpuścić go do środka.

- cześć - odpowiedział z uśmiechem i pocałował ją przelotnie w policzek, wchodząc do środka. i, zaprawdę, znawca ethan wam to mówi- marjeta wyglądała zjawiskowo, tak. ale generalnie on był zwolennikiem teorii, ze ona najładniej wygląda, kiedy się złości, może to głupie i takie oklepane, ale coś w tym chyba jest.

- rozbieraj się! - mruknęła rozkazująco. - to znaczy, nie zapędzaj się, po prostu zdejmij płaszcz - dodała kąśliwie, podchodząc do niego, by stanąć w odległości bezpiecznej dość, bo pół metra i wyciągnąć ręce, by zacząć po kolei rozpinać guziki jego płaszcza, żeby było szybciej, bo w korytarzu panował okropny chłod, jako, że nie było tu kaloryfera.

poczuł się jak u mamy, serio. jeszcze tylko brakuje czegoś w stylu 'siadaj, zaraz obiad!', xd. to skojarzenie wywołało lekko kpiący uśmiech na jego twarzy, ale powszechnie znanym faktem jest, ze faceci to dzieci i dorastają po 60-tce, albo wcale, więc nie oponował specjalnie i pozwolił marjetcie bawić się z tymi guzikami. poza tym ładnie wyglądała, kiedy tak marszczyła brwi.
- wygląda na to, że dzisiaj jednak jesteś tym lwem - powiedział od niechcenia, lustrując sufit, ale bez specjalnego powodu, ot tak. - chociaż w sumie to chyba raczej lwicą, mimo wszystko.

- gówno prawda - odparła spokojnie, zsuwając płaszcz z jego ramion, by sięgnąć ponad jego ramieniem (musiała mocno wspiąć się na palce) po wieszak i owy płaszcz na nim powiesić. - butów ci już nie ściągnę, wybacz, za bardzo obawiam się zapachu - pokazała mu język, wycofując się do salonu, niekoniecznie na niego czekając. usiadła na kanapie.

- głupia - zwołał za nią, po czym ściągnął buty, owszem i och, to straszne, ale dziś nie zadziałało to jak broń biologiczna, właściwie nigdy nie działało, trudno mi sobie wyobrazić ethana jako zabójcę na skalę światową za pomocą swoich butów czy skarpetek, xd. no i poszedł za nią. opadł na kanapie, pewnie niedaleko niej, albo na fotelu czy-czymś-tam, jeśli wolisz, mi to obojętne, jemu chyba też. - hej, mała - powiedział, przekrzywiając głowę. - lwico - dodał po chwili. to było głupie, ja to wiem i on też, no ale ten typ tak ma, ; d.

- nie wkurwiaj mnie, ethan - ostrzegła go, nachylając się nieco w jego stronę. szkoda, że ethan nie był ralphem, wtedy na pewno byłąby miła i ciągle by się rozpływała, ale zamiast tego tylko szturchnęła go w zebro łokciem dość boleśnie. - bo lwice zwykle polują na jedzenie...
szkoda tylko że nie miała ralfa jako lwa! ;c.

nawet, jeśli odczuł na tyle to szturchnięcie, jego męska duma nie pozwoliły mu na pokazanie tego po sobie. no ale ok, są jakieś granice, nawet nietaktowny ethan czasem o tym pamięta, więc teraz dał sobie spokój. nie miał specjalnej ochoty na zagłębianie się w tajemnice świata lwów, chociaż mógłby jej powiedzieć, że jest on zadziwiająco podobny do tego ludzi, bo lwy- samce tez mają kompleksy niższości przed lwami z większymi grzywami, xd.
- no dobra... - powiedział z teatralną rezygnacją, bo wkurzanie marjety było fajną rozrywką, chyba, ze akurat zaczynała pluć. no ale jest wojna, są straty. - więc? opowiesz mi wreszcie bez użycia efektów specjalnych, co u ciebie? - zapytał, już normalnie, bez ironii... no, dobra, bez zbyt dużej ilości ironii i w gruncie rzeczy całkiem przyjaźnie, noł ofens, itd.

- do dupy - mruknęła w końcu cicho, zupełnie swobodnym ruchem opierając głowę na jego ramieniu, a jej włosy rozsypały się na połowie jego pleców i ramieniu owym również. stwierdziła, że w sumie ładnie pachniał, ale tylko tyle, bo prawda była taka, że marjet tak strasznie tęskniła za ralfem, że nie wyobrażała sobie nikogo innego na jego miejscu. - mówiłam, żebyś nie pytał.

gdyby ethan był kobietą powiedziałabym, ze pewnie obudziło się w nim coś w stylu instynktu macierzyńskiego, ale jest facetem, więc zostają mi głęboko ukryte pokłady empatii, które od czasu do czasu dają o sobie znać. pogłaskał więc marjetową głowę, która swoją drogą pachniała ładnie, pewnie jakimś super szamponem, owocowym albo jakimś innym czymś, ale ładnie w każdym razie. i w tym momencie skapitulował, jeśli będzie chciała, to sama mu powie za jakieś 5876809787875 lat, prawda? prawda.
- ale pamiętaj, że jakby co, to do mnie jak w dym, z wszelkimi problemami, chyba założę jakąś firmę usługową 'chłonny rękaw' albo coś w tym stylu, i tak już jestem nieformalną instytucją- powiedział w przypływie czarnego humoru. z resztą, jego humor często był dosyć czarny.

- może wzbudzasz zaufanie - powiedziała po głębokim namyśle. - to znaczy, hm, nie żebyś we mnie je zbudzał, faceci zawsze pozostaną tylko facetami zdanymi na kobiety! - powiedziała, trwając w kompletnym bezruchu. jej, wreszcie mogła się do kogoś przytulić, jak jej tego brakowało! po prostu bezinteresowne przytulenie się było dla niej w tym momencie czymś fan ta sty cznym. oczywiście, nie wiedziała, jakie ethan może mnie intecje, ale cóż, miała nadzieję, że nie będzie chciał powtórki z przed ostatniego razu.

- taak, czym by byli faceci bez was? - powiedział z przekąsem. - od kiedy jesteś feministką? - zapytał, robiąc taką minę -> oO. no i w ramach ewentualnego uspokajania osób to czytających, potocznie jest to nazywane programem ochrony świadków, chciałabym w tym miejscu wszystkich uspokoić, w chwili obecnej ethan, chociaż tylko marny facet, czuł się miło i przyjemnie, nawet mimo faktu, ze został zdegradowany do roli chusteczki ocierającej niewieście łzy, oraz etatowym workiem treningowym. teraz mu to niespecjalnie przeszkadzało, bo mówiąc szczerze- zmarzł trochę, więc pławił się w przyjemnym cieple i rzadką możliwością do poważnej rozmowy, nawet on miał czasem takie odpały. chociaż to do niego takie niepodobne.

- nie jestem, po prostu stwierdzam fakty - odparła, uśmiechając się właśnie do jego rękawa, który sobie własnie namiętnie gniotła, co naprawdę by niesamowicie wciągającym zajęciem. - faceci są mniej wrażliwi, a jak już nawet są, to siedzą pod tą swoją skorupką i udają, że ich nie ma. no i faceci chcieliby tylko seksu, ty też byś pewnie chciał.

ojaaa, jestem cipcią!!!!!!!!!!! <3

- no dobra, wyobrażam sobie, że byś chciała, ale nie musisz być aż taka dosłowna! - prychnął i pokręcił głową z dezaprobatą, identycznie jak te starsze panie, które wiecznie narzekają 'jaka ta dzisiejsza młodzież jest...'. - poza tym nie dzisiaj, głowa mnie boli - dodał i wystawił jej język. - poza tym, wy wcale nie jesteście lepsze. wiecznie wykręcacie kota ogonem, suszycie nam głowy o jakieś bzdury i nieważne drobiazgi i pozwól, że teraz nie pokażę ci palcem przykładu wywijania się od powiedzenia po prostu, o co chodzi. komplikujecie na siłę, wszystko - jakaż fala goryczy i pomstowanie na kobiety z niego wypłynęło, myślę, ze to głęboko zakorzenione jeszcze z dzieciństwa, xd.

- jesteś okropny, nie mam ochoty na seks - stwierdziła i to było bardzo szczere. - jakbym miała, to na pewno w tej chwili zrobiłabym coś z tym, żeby cię przestała boleć głowa - powiedziała, po czym przymknęła oczy na dłuższą chwilę. - poza tym niczego nie komplikuję, a nawet jeśli, to przynajmniej nie brakuje mi taktu, w przeciwieństwie do niektórych!

znowu prychnął, aż mu grzywka zafalowała.
- dobra dobra. i bez takich aluzji - powiedział, ale jednak obronnym tonem. - ja tylko jestem... szczery, to niedoceniania cecha u ludzi! a ty jesteś najlepszym przykładem człowieka, który tego właśnie nie potrafi docenić, to smutne właściwie.

- taaa, przykre i raniące - zgodziła się z ironią w głosie, a potem to jakoś tak już wyszo, że powieki jej się same zamknęły i zasnęła z głową na jego ramieniu.

no i on zasnął też, bo tworzył jakieś głupie wierszyki do 4 nad ranem!xd

ok, nawet jeśli marjeta chciała protestować, to już za późno. 'ic tuleeeeeeejt ./'./'./''. puk puk, kto tam, hipopotam. no, nie, psikus. to tylko ethan.
ale nikt mu nie otworzył ;x toteż zdenerwował się i poszedł sobie, kopiąc po drodze wszystkie bogu ducha winne puszki i inne takie.

nie pytajcie go, czemu on właściwie cały czas utrzymuje kontakty z mariette, bo sam tego nie wie. tak na dobrą sprawę, to chyba się nad ty nie zastanawiał... tak, po prostu chyba. nie wiem, pomyślimy nad tym. w każdym razie miła, przygłucha pani w kiosku sprzedała mu haribo, więc teraz z triumfalnym uśmiechem na twarzy stanął przed drzwiami do mieszkania marjety i zadzwonił.

marjet była dziś w naprawdę dobrym humorze, chyba po raz pierwszy od śmierci ralfa, który według niej nie powinien umrzeć, jej tęsknota wciąż była silna i chyba jeszcze w dodatku narastała, aczkolwiek marjet starała sie ją zwalczać na wszelkie możliwe sposoby. otworzyła i nie mówiąc zbyt wiele rzuciła mu się na szyję, pełny spontan i te sprawy.

huhu, gdyby ona mogła widzieć teraz jego minę! no bo był trochę zaskoczony, nie spodziewał się aż takiego entuzjazmu, ale nie powiem, że mu się to nie podobało. ale potem jego samozadowolenie osłabło, gdyż biorąc pod uwagę ogólne nastawienie marjety do jego osoby przyszło mu do głowy, że albo musi być bardzo zdesperowana, albo ktoś ją podmienił. tak czy siak objął ja w talii i właściwie wniósł do mieszkania, zamykając drzwi nogą, bo hej, było zimno. i dobrze, że to nie był długi dystans, mimo wszystko ethan był niespecjalnie przypakowanym madafaką.
- hm, mogłaś od razu powiedzieć, a nie brać mnie na te żelki... - powiedział i tym razem naprawdę żartował, ale wiadomo, jakie on ma poczucie humoru, więc generalnie ciężko stwierdzić, kiedy on żartuje.

- słucham? - uniosła jedną brew do góry, nie do końca rozumiejąc teraz już, o co mu chodzi. bo tylko go przytuliła, zarzuciła ręce na szyje, przywitała... czy coś w tym złego? podtekstowego? raczej nie, stwierdziła w duchu, opierając się o ścianę. wsunęła dłonie w kieszenie swoich spodni, rurek niebieskich, ku gwoli ścisłości i skrzyżowała nogi w kostkach. nie spuszczała z niego wzroku, dość uważnego chyba nawet, co by go dobrze przypilnować.

pokręcił głową, wznosząc oczy ku niebu z filozoficznym westchnieniem i zaczął ściągać kurtkę swą oraz szalik, ale nie wiem, czy on na pewno był jego, on sam tego nie wiedział, nieważne. naprawdę, czy on ma aż tak spaczone poczucie humoru, ze nikt go nie rozumie? co za okrutny świat.
- nieważne - mruknął z krzywym uśmieszkiem i bez specjalnych ceregieli zajął miejsce na sofie w salonie. z żelkami!

- alez oczywiście, że ważne! czy to moja jest wina, że może mam mniejsze aj kju niż paris hilton i nie rozmumiem czasem, co masz na myśli? z łaski swojej mógłbyś mi wytłumaczyć, a nie zapychać się żelkami. bo będziesz gruby! - powiedziała z kwaśnym uśmieszkiem, siadając obok, by z refelksem odpowiednim dla marjety wyrwać mu z rąk paczkę żelków i ją otworzyć. wsypała chyba garść do ust i była hepi z tego powodu.

- głupia - parsknął, niby z rezerwą, jak to on, ale mimo wszystko uśmiechnął się, bo marjeta wyglądała całkiem zabawnie i uroczo z ta garścią żelek w buzi. całkiem przyjemny widok. właściwie cała zabawa z nią polegała na tym, że była dość nieprzewidywalna. chociaż to czasem nie było fajne. - i nawet nie próbuj porównywać się z paris, to nie twoja liga, dziewczynko - dodał z kpiącym uśmieszkiem, rozwalając się na sofie i bezczelnie patrząc na mariette, z rękami założonymi za głowę. to znaczy, ethan miał ręce za głową, xd.

- nie sięgam twojej idolce nawet do pięt, prawda? - mruknęła, gdy już przeżuła żelki. - auaaa, bolą mnie żeby - taaaa, mnie po żelkach też zawsze bolą i boleć będą. wyszczerzyła się, błyskając owymi białymi, równymi zębami i odrzuciła włosy na plecy, po czym przeciągnęła się lekko, generalnie wcale nie czując się speszona w związku z tym intensywnym spojrzeniem ethana.

- nie chciałem cię wbijać w kompleksy, no ale sama zaczęłaś... - mruknął z szerokim uśmiechem i wziął kilka żelków, no bo bez przesady, prawda? - wiesz przecież, że rozmawiam z tobą tylko dlatego, ze czasem masz żelki i to cię ratuje.

- ta, bo wiesz, mam niesamowite kompleksy - powiedziała. no cóż, marjet była jaka była, wprost emanowała pewnością siebie, wiedziała, że się podoba i wciąż satysfakcjonowało ją to uczucie, nawet już po śmierci ralfa. bo przecież nie mogła się zamknąć w sobie na wieki i amen, prawda? a tak schodzac na inny temat, to nagle pomyślała, że to wszystko takie śmiesznawe z lekka jest, pierwsze ich spotkanie polegało na dzikim seksie i wręcz nie mogli sie od siebie oderwać, a teraz... teraz sobie rozmawiają na dość przygłupawe tematy!

spojrzał na nią krytycznym wzrokiem.
- no tak, powinnaś - pokiwał głową na potwierdzenie swoich słów. tak, marjet była niesamowicie pewna siebie, ethan zdawał sobie z tego sprawę i cóż, gdyby go ktoś pytał, to miała całkiem słuszne powody i przekonywał się o tym za każdym razem, kiedy na nią patrzył. chociaż miał wrażenie, że coś jest nie do końca tak, ale przecież to nie wróżka, tylko ethan, zwalił więc to na jakieś pmsy czy inne dziwne rzeczy, jakie działy się czasem z dziewczynami, a w jego opinii sporo tego było. - hm, marjet, to jak...? co u ciebie? - rosyjska ruletka, ot co. głupi on w sumie jest, bo próbuje po raz 8678 i pewnie myśli, że nie skończy się pluciem czy innymi takimi, no ale.

- już mówiłam, że gówno cię to obchodzi! - powiedziała niemiło i generalnie zabrzmiało to jak jedno wielkie warknięcie. odgarnęła kosmyki jasnych włosów za ucho i na moment przymknęła oczy. kurwa mać, znowu pod powiekami zobaczyła twarz ralfa. za nic w świecie nie potrafiła sie pozbyć tego obrazu, szybko więc otworzyła oczeta i zmierzyła go chłodnym spojrzeniem.

ethan wzruszył ramionami i wrzucił sobie do buzi żelka.
- nie to nie - mruknął i przez przypadek, zupełny, przysięgam! trącił ją kolanem, taak, chociaż nawet nie wiem, jak ona siedziała, no ale trudno. i zupełnie nie zraził się tym jej nieprzyjemnym wzrokiem, chyba się już przyzwyczaił. - jesteś strasznie drażliwa marjet... - powiedział, w sumie ot tak sobie i stwierdził, ze to chyba jednak pms.

- taaak? i co jeszcze mi powiesz? - spytała cicho, głosem nasiąkniętym chyba wilgocią, jeśli to tak można powiedzieć. w każdym razie mówiła z lekką chrypką i nieco ściśniętym gardłem. a to, że trącił ją kolanem... no cóż, to wyglądało dość jednoznacznie, jednak postarała się zignorować ten ruch i jedynie wbiła w niego oziębłe spojrzenie.

nie wiem, czy nie usłyszał tej wilgoci, czy też ją zignorował, nie powiedział mi.
- powiem ci jeszcze, żebyś się tak wszystkim nie przejmowała, bo przedwcześnie osiwiejesz. i będziesz wyglądała jak stara wdowa - dodał po krótkim namyślę, mimo wszystko do 'wdowy' bardziej pasuje określenie 'czarna' niż 'stara', no ale nie czepiajmy się szczegółów. jezu, jaki on głupi. to chyba nawet miało być zabawne, ale biedna marjeta na pewno odbierze to jednoznacznie.

no i odebrała. nie odpowiedziała na to nic, duszona nagłym płaczem, odwróciła więc tylko głowę, pozwalając w końcu łzom płynąć. nie było dla niej zbyt obiecującym to całe płakanie przy ethanie z powodu ralpha, ale nie mogła nic poradzić na to, że tak cholernie za nim tęskniła.
- spadaj - mruknęła w końcu przez łzy ze spuszczoną głową i nie wiem czy zauważył że płakała czy też nie, hihi.

no, teraz to już raczej dziwne by było, gdyby nie zauważył. nie był potworem! no, co najwyżej ciasteczkowym, tym z ulicy sezamkowej. zmieszał się biedny, bo nie wiedział przecież, co takiego powiedział i doznał olśnienia, ze to chyba nie zwykły pms, co z kolei wprawiło go w jeszcze większą konsternację. nie bardzo wiedział, co ma robić. w końcu wahał się tylko chwilę, chociaż istniało całkiem duże prawdopodobieństwo, ze marjet go odtrąci, przygarnął ją delikatnie do siebie i pogłaskał uspokajająco po głowie.
- hej, marjet... - mruknął kojącym tonem, sama bym go o takie nie podejrzewała. - no już... - hm, naprawdę nie wiedział, co ma robić, więc ograniczył się do standardów ze znanych filmów. co za wyedukowane dziecko!

ona też go o to nie podejrzewała, aczkolwiek wtuliła się w niego zadziwiająco ufnie, chłonąc jego ciepło.
- ja już nie wiem, ethan, nie wiem, co robić - załkała zduszonym szlochem, aż cała się trzęsła z tego wszystkiego, najbardziej plecy jej się trzęsły. ukryła twarz gdzieś na jego ramieniu, a może miedzy jego ramionami, oddychając teraz zapachem jego swetra.

ha, zabawne, mógłbym powiedzieć to samo- pomyślał sobie, ale nie powiedział przecież, nie pora na żarty teraz. w sumie całkiem się zmartwił jak na niego całą tą sytuacją. i nie wiedział, co jej na to odpowiedzieć, bo przecież, mówię to po raz setny, sam nie wiedział o co chodzi! w związku z tym ograniczył się do trzymania ją w mocnym, ale nie stalowym uścisku i delikatnego bujania się ze szlochającą marjetą w ramionach i mam nadzieję, ze ona z tego wszystkie usnęła jakieś milion szlochów i łez później.

hm, no to tak. właściwie w pierwszej chwili ethan naprawdę nie wiedział, o co chodzi. potem mógł już się tylko biedny domyślać. zdenerwowało go również, ze marjet znów stroi fochy, ale to było zanim doszedł do wniosku, że może jest obrażona, bo przecież tyle czasu się nie odzywał, mogła się poczuć opuszczona i wykorzystana. przewrócił tylko oczami, ale dziewczyny tak mają, przecież wszyscy to wiedzą. więc dalej trochę zły, bo przecież marjet jak zwykle nie może niczego po prostu powiedzieć, tylko strzela fochy, obraża się i nie mówi nic konkretniejszego od 'spierdalaj', nie odpisał już na smsa, tylko przyszedł z zamiarem wyjaśnienia tego wszystkiego raz a dobrze. może nawet trochę za mocno zapukał, no ale zdarza się.

marjet właśnie siedziała w jednej z koszulek ralfa, nadal pachnących nim, na swojej kanapie, usiłując skoncentrować sie na czytaniu Marqueza, ale trochę jej to nie wychodziło. ciągle miała przed oczami twarz ralfa, dnie wypełniała przesiadywaniem na cmentarzu. poza tym czuła się strasznie samotnie, a policzki jej się zapadły, bo ostatnio naprawdę nic nie jadła. wstała z kanapy, odrzucając książkę na ławę, po czym przeszła do korytarza na bosaka, trzęsąc się z zimna. nie obchodziło jej to, że w tym momencie musiała wyglądać naprawdę źle, z tymi poczochranymi włosami, nieobecnym spojrzeniem i zapadniętymi policzkami. po prostu nacisnęła klamkę i otworzyła, po czym w milczeniu oparła się o framugę, wbijając chłodne, ale chyba bardziej żałosne spojrzenie w ethana.

on chciał zacząć od zmycia jej głowy i zrobiłby to, ale kiedy tylko ją zobaczył wypuścił tylko z siebie powietrze i wbił w nią zmartwiony wzrok. cała złość zdążyła się gdzieś ulotnić. naprawdę wyglądała źle. takiej marjety nie widział chyba jeszcze nigdy i doszedł do wniosku, że musi się dziać coś naprawdę złego. może i miała skłonności do wyolbrzymiania i robienia wideł z igły, ale tym razem nie trzeba było być wróżką, żeby widzieć, że sprawa jest poważniejsza. bez słowa wszedł do środka, złapał ją za rękę i poszedł do salonu. kurtka wylądowała na podłodze w przedpokoju. przysiadł na oparciu kanapy i złapał marjetę za ramiona. w ten sposób przynajmniej mieli wzrok na jednym poziomie.
- marjet... co się dzieje? - zapytał łagodnym głosem i postawił sobie za cel, że to z niej wyciągnie, choćby miał tu od dzisiaj zamieszkać.

spuściła wzrok na koalna etahan, próbując się niezbyt skutecznie wyrwać z jego uścisku, ale chyba nie miała na to siły. oddychała płytko i było jej tak cholernie zimno, z tęsknotą pomyślała o kocu leżącym na kanapie, ale nic nie powiedziała na ten temat. co więcej, w ogóle nie zamierzała się odezwać. przymknęła powieki i zacisnęła usta w wąską kreskę, kolana nieco się pod nią ugięły i pewnie gdyby nie to, że tak silnie ją trzymał, lezałaby na podłodze.

byłby bardzo naiwny, gdyby myślał, że marjet zacznie od razu wszystko mu mówić, ale naprawdę wziął to sobie za cel, więc wcale się nie zrażając postanowił wyjaśnić przynajmniej kwestię ich relacji, na resztę przyjdzie czas potem. gdyby ktoś mu kiedyś powiedział, że zrobi coś takiego, pewnie wyśmiałby cały te pomysł w twarz tej osobie, ale patrząc na marjetę było jasne i jakby oczywiste, że ethan schował dumę do kieszeni.
- przepraszam, że się nie odzywałem. naprawdę, marjet. jest mi przykro - mówił cichym i spokojnym głosem, patrzył jej w twarz, chociaż ona miała spuszczone oczy. tak czy siak, musiała czuć jego spojrzenie. i naprawdę było mu przykro. i może nawet trochę głupio, bo działo się coś złego, a on mniej czy bardziej, ale pewnie jeszcze jej dokładał. to nic, że sam nie bardzo wiedział, czym. zamilkł, bo nie wiedział, co jeszcze mógłby powiedzieć. nie był zbytnio przyzwyczajony do przepraszania i przyznawania się do błędów. w kwestii robienia za psychologa też nie miał zbyt wiele do powiedzenia. ale naprawdę się starał!

- mi też - mruknęła cicho, po czym wreszcie otworzyła oczy i spojrzała na ethana, który wyglądał na szczerze zmartwionego całą sytuacją, nie wiedziała już, czego od niego chciała, ale był dla niej dosyć ważny i za to siebie nienawidziła. bo przecież to ralfa kochała, ale czuła, że całe to uczucie w niej gaśnie i nie potrafiła się z tym pogodzić. - puść mnie - poprosiła słabo, czując, ze naprawdę już dłużej nie ustoi, było jej potwornie źle.

nie puścił, tylko przyciągnął do siebie i posadził na swoich kolanach. czuł, że musi być potwornie słaba, wyglądała przecież jak cień, a zapadnięte policzki mówiły same za siebie. i nic go w tym momencie nie obchodziło, że może ona nie chce rozmawiać, że może to kiepski moment. ostatnio wszystkie były kiepskie, a coś mu mówiło, że ona sama by z tym do niego nie przyszła.
- nie mam pojęcia, co się dzieje, ale... cholera, martwię się o ciebie - powiedział gładząc delikatnie kciukiem jej ramię. - i cokolwiek by to było, nie możesz tego cały czas w sobie dusić. myślisz, że ci pozwolę zabijać się na raty? - hm. naprawdę był dość zdeterminowany. i chociaż ton jego głosu ani na chwilę się nie zmienił, dalej był raczej cichy i łagodny, to było słychać tą determinację i stanowczość. boże, co ona z nim wyprawia.

bezsilnie oparła głowę na jego ramieniu, wdychając jego zapach. pachniał zupełnie inaczej niż ralf, objęła go ramionami za szyję i przesunęła po niej ustami.
- nic mi nie jest - skłamała, chociaż dobrze wiedziała, że ethan tym razem nie zamierza się tak łatwo poddać. miał też dużą przewagę, nie tylko fizyczną. ona jednak stwierdziła w duchu, że musi poradzić sobie z tym sama, przeboleć swoje, ethan nigdy nie może dowiedzieć się o istnieniu ralfa, o nie.

- czy ktoś ci już kiedyś mówił, że kiepsko kłamiesz? - zapytał lekko zrezygnowanym tonem, ale w dalszym ciągu nie zamierzał skapitulować. - jasne, możesz iść w zaparte i możemy dalej udawać, ze nic się nie dzieje. ale widziałaś, jak to wygląda? nie wiem już, co mam mówić, żeby przypadkiem nie doprowadzić cię do płaczu, histerii albo kolejnych fochów - zamilkł na chwilę wbijając w nią uważne spojrzenie. - w ten sposób to nie ma najmniejszego sensu - sam nie bardzo wiedział, co konkretnie miał na myśli mówiąc 'to', ale chyba i tak wszyscy już wiedzą, ze nie są sobie zupełnie obojętni.

- co znowu nie ma sensu? - z lekką kpiną w głosie uniosła jedną brew do góry, wpatrując się w niego z zainteresowaniem. - ja pierdzielę, ethan, nie możemy po prostu zmienić tematu? nie możesz sobie pójść? to naprawdę jest moja sprawa, że ralf... chuj, nieważne - zakończyła, nie ruszając się jednak z miejsca, wręcz przeciwnie, przylgnęła do niego mocno, delikatnie błądząc dłońmi po jego plecach.