chatka kubusia puchatka!

- no właśnie wyobraź sobie, ze nie. nie mogę - prawie wplótł tam jeszcze zwrot 'cholerna egoistko', ale darował sobie. musi być twardy i niewzruszony, jak skała. wystarczy, że marjet będzie się pewnie wściekała i ciskała. już zaczynała. - i powiesz mi to, prędzej czy później, oboje o tym wiemy. nigdzie się stąd nie ruszę, masz wygodną kanapę - mruknął trochę ironicznie. i w ogóle to stwierdził, że też mu się zachciało bawić w rycerza. teraz wcale nie był już taki pewien, czy ona rzeczywiście mu to powie. a naprawdę nie chciał niczego wyciągać z niej na siłę. wiedział tylko, że jeśli znowu się uprze na to swoje 'wszystko w porządku', skoro wiadomo, ze nic nie jest w porządku, to w końcu już nie będą mogli na siebie patrzeć. ona będzie się wyżywać, on nie będzie wiedział o co chodzi i będzie go to wkurwiało. skończy się awanturą. to nie była miła perspektywa.

wymknęła się wreszcie z jego ramion, czując, że ta koszulka ralfa zaczyna wprost na niej ciążyć i że żre się z obecnością ethana w tym pokoju. i w jej życiu, choć oczywiście tej myśli starała sie nie dopuszczać do siebie. otworzyła balkon i wyszła na niego, po czym zdjęła koszulkę, zostając w samej bieliźnie. wyrzuciła ją gdzieś w dół i z powrotem wróciła do salonu, po czym zamknęła za sobą balkon. to pewnie musiało być dla niego niezrozumiałe, hihi. przemaszerowała do sypialni, po czym wpadła do garderoby i założyła jakiś golf i do tego dżinsy. potem padła na łóżko i skuliła się na nim, starając się udawać, że ethan nie siedzi w drugim pokoju.

i rzeczywiście, to było całkowicie niezrozumiałe. no bo, cholera, kto normalnie nagle ni z tego ni z owego wstaje, wychodzi w samej koszulce na balkon, w zimie na dodatek, po czym ściąga ją z siebie i wyrzuca. no i wraca do mieszkania, jakby nigdy nic. oj, ethan musiał mieć ciekawą minę w tej chwili. przez chwilę siedział tak całkiem zdumiony i starał się to jakoś ogarnąć, ale wiedział, że nie da rady. marjet poprzez niewychodzenie ze swojego pokoju mogła chcieć dać mu do zrozumienia, że nie ma ochoty na rozmowy, ale jak już mówiłam, on nie zamierzał dać za wygraną tym razem, a ona umiała bardzo głośno i dobitnie wyrażać swoje zdanie, jeśli coś się jej nie podobało, więc w razie czego na pewno mu to zakomunikuje. stanął więc w drzwiach do jej pokoju. czuł się trochę jak kat stojący nad ta przysłowiową 'dobrą duszą'. i nienawidził, kiedy musiał tak nad kimś wisieć i wyciągać, o co chodzi. nie na wi dził tego. ale jednak bardziej martwił się o marjetę.
- wiesz, że nie możesz w nieskończoność mnie ignorować, wrzeszczeć, wściekać się i obrażać. wiesz o tym - stwierdził spokojnie. - i masz niesamowitą zdolność do odpychania od siebie ludzi, którzy się o ciebie martwią - dodał. i jezu, naprawdę, normalny człowiek przecież już dawno stwierdziłby 'no dobra, nie to nie' i już dawno by go nie było.

- ethaaaan - westchnęła ciężko i przeturlała się na wznak, po czym zgięła nogi w kolanach i jeszcze bardziej zmierzwiła swoje i tak już poczochrane włosy. - nie musisz się o mnie martwic, przecież sobie poradzę, okej? nie przejmuj się mną, serio, absolutnie nic cię do tego nie zobowiązuje - stwierdziła, a wszystko to powiedziała w stronę sufitu, na szczęście nie oblazłego żadnymi pajęczynami.

- ale może chcę - mruknął pod nosem tak, że w sumie nie wiem, może i marjeta go usłyszała, a może nie. przejawiała dzisiaj wyjątkową niechęć do współpracy, więc ethan stwierdził, że w takim razie dobra. niech sobie posiedzi i pogapi się w sufit, on za to widział miły kocyk na kanapie. no i poszedł sprawdzać, czy kanapa jest miękka, a kocyk ciepły.

stwierdziła, że ethan jest wyjątkowo powalony, ona już dawno by sobie poszła na jego miejscu, ale przecież ethan to tylko ethan. albo aż ethan. grunt, że się o nią martwił, a ona w głębi ducha naprawdę potrafiła to docenić, w końcu od dawna nikt się już o nią nie martwił. sturlała się z łóżka na podłogę, rozpłaszczyła się na niej i wsadziła rękę pod łóżko, szukając butelki wódki, która powinna tam być. ostatnia butelka! ale jej nie było! wstała więc, otrzepała się i poszła do salonu, by otworzyć barek i stwierdzić, że nie ma wódki. ojej.

bo ethan wszystko wylał!
no dobra, nie, nie wylał. ale zorientował się, czego ona szuka, zorientował się również, ze nie znalazła i bardzo go to cieszyło. w dalszym ciągu nic nie mówił, tylko obserwował ją ze swojego wyjątkowo miłego lokum, kanapa była przyjemna, kocyk też. ciągle się o nią martwił, ciągle nie podobało mu się, że tak marnie wygląda i ciągle irytowało go, że tak idzie w zaparte i nic nie chce powiedzieć. no ale ok, to tylko ona.

- kurwa mać - mruknęła pod nosem, po czym zatrzasnęła drzwiczki barku i usiadła na brzegu kanapy, w okolicach jego klatki piersiowej, o którą teraz się oparła, czując, jak po jej ciele rozchodzi się przyjemne ciepło. gdy ethan nic nie mówił, było o wiele lepszy od mówiącego ethana, to było pewne. - ethan, poszukaj wódki.

- chyba cię pogięło - mruknął tylko z totalną dezaprobatą. przymknął oczy i założył ręce za głowę w geście 'możesz sobie pomarzyć'. w ż y c i u by jej teraz nie pozwolił pić. to znaczy, na pewno nie wódkę. na totalnie pusty żołądek. bo był pusty, stuprocentowo. na dodatek w takim stanie. ha ha.

- masz skapę - przewróciła oczyma, ale nie na lewą stronę i koniec końców ułożyła się obok niego. mógł w sumie zostać, nie był az taki zły, jak się wydaje. poza tym był ciepły, a jej było zimno. podniosła koc i przykryła się nim, wtulając się w jego miękkie i ciepłe ciało. pomyślała, że tak jest jej dobrze, po raz pierwszy od kilku dni. od tygodnia. miesiąca. roku?

on z kolei pomyślał, że powinna dostać bana, bo najpierw pyskuje i nie chce współpracować, kiedy on się tak martwi, a teraz włazi pod kocyk i pasożytuje jego ciepło. ale ani tego nie powiedział, ani jej nie odepchnął. wręcz przeciwnie, przygarnął do siebie i przytulił, myśląc przy tym, ze dziadzieje jak nic na starość. i mięknie. i w ogóle.
- jezu, jesteś nienormalna - burknął pół żartem pół serio, bardziej żartem. i jej nienormalność ani trochę nie przeszkadzała mu jej przytulać.

- wiem - mruknęła cicho, wsuwając dłoń pod jego sweter, by głaskać go teraz po ciepłych plecach. a dłonie miała lodowate, naprawdę, więc nie wiem czy to do końca było takie przyjemne. wyciągnęła szyję, zeby musnąć jego usta swoimi i ułożyć potem głowę wygodnie na jego ramieniu. - a ty jesteś opiekuńczy i dobry, wiesz?

- wiem. a ty to bezczelnie wykorzystujesz i naprawdę nie wiem, dlaczego ci na to pozwalam - stwierdził patrząc w sufit. - i nie myśl sobie, że jak się będziesz przymilać, to ci odpuszczę - dodał, udając surowy ton. no, nie zamierzał odpuszczać, ale przymilanie w sumie było mile widziane. gdyby miał wybierać pomiędzy przymilną marjetą, a marjetą rzucającą się i wściekającą, albo też marjetą obrażoną i milczącą, to wybór jest jasny. ale dalej się maaaartwił.

- możesz się co najwyżej spuścić - prychnęła, przesuwając teraz dłoń na jego brzuch, miał naprawdę mile zarysowaną drabinkę, po której teraz wodziła palcami. - ethan, nie wymagaj ode mnie zbyt wiele, bo to wcale nie jest łatwe dla mnie - powiedziała do jego jabłka adama, muskając je ustami.

- wiem - powiedział już łagodniej, wodząc palcem po jej ramieniu. - ale dla mnie też nie. bo coś jest nie tak, a ja nie wiem co... taka niemoc. wiesz, jakie to cholernie irytujące? faceci tego nie znoszą - stwierdził filozoficznie i bardzo mądrze. czasem nawet jemu się zdarzało. i chyba nawet próbował wmawiać sam sobie, że to taka przyjacielsko- braterska troska, nic więcej.
aha.

- nie powiem ci - oświadczyła w końcu. - ethan, ja pierdolę, nie wiem, co robisz, ale mam ochotę na seks - powiedziała mu. ona praktycznie zawsze miała ochotę na seks, ale na szczęście nimfomanką to ona nie była. poza tym podobało jej się to, że już nie marzła i że było jej ciepło, gdy ją do siebie przytulał i gdy miała na niego ochotę.

sam już nie wiedział, czy ma się śmiać, czy załamać. jezu, w tej dziewczynie siedzi co najmniej pięć różnych marjet, wszystkie łączy tylko to, że są jednakowo popieprzone.
- powiesz, powiesz... - mruknął z jednokącikowym uśmieszkiem, całując ją w czubek nosa. ale potem usiadł i popatrzył na nią z poważną miną. przyszło mu do głowy, że może ona tylko sprytnie chce uniknąć trudnych rozmów. szczerze mówiąc, poczuł się teraz trochę jak męska dziwka. dobry tylko wtedy, kiedy ona chce. bo tak poza tym to spierdalaj. - marjet, do kurwy nędzy, nie chcę, żebyś w ten sposób uciekała od rozmowy ze mną - powiedział jakoś bezuczuciowo. no ale nic nie poradzę na to, że tak to wszystko odebrał. on też ma uczucia. wolałby chyba usłyszeć spierdalaj.

- nie bądź głupi, przecież i tak uciekam - stwierdziła jakże szczerze i uśmiechnęła się do niego krótko, ściągając golf przez głowę. leżała więc teraz przed nim w koronkowym, czarnym staniku, prowokując go spojrzeniem. - zresztą, naprawdę, mam ochotę, gdybym nie miała, to bym się nie dopraszała o seks, mhm.

przewrócił oczami i opadł na oparcie kanapy, ostentacyjnie wpatrując się w sufit i ignorując mariette. ale naprawdę coraz mniej mu się podobał sposób, w jaki ona go traktuje. zaczął rozumieć te sfrustrowane prostytutki, o których ostatnio oglądał jakiś program dokumentalny. odkąd wrócił do paryża czuł się bardziej wyczerpany psychicznie niż po siedzeniu przez pół roku z matką w jednym domu. a najgorsze było to, że nawet jeśli chciał rzucić tym wszystkim o ziemię i sobie pójść, to nie mógł. bo się o nią martwił. jezu, zaczął irytować sam siebie. ale, do cholery, niech ona sobie nie myśli, ze może robić, co jej się tylko podoba, a on i tak będzie obok, ocierał łzy, sprzątał bajzel, robił za etatową męską dziwkę i na dodatek nic w zamian nie dostanie.

- ethaaan, ale jesteś - westchnęła ciężko, podsuwając się nieco w góre, by oprzeć się plecami o jego klatkę piersiową i przymknąć oczy. - nie obrażaj się - poprosiła cicho, bo tego jej jeszcze brakowało, żeby się na nią obraził i jeszcze może na nią nakrzyczał. marjet była delikatna jak kwiatuszek <3.

- robię dokładnie to, co ty zwykle - burknął dość nieprzyjemnie. - tylko ja może mniej klnę - dodał zgryźliwie i zupełnie na nią nie reagował. nie, żeby sam nie miał na marjetę ochoty, ale odsuwał to wszystko od siebie, bo trzeba mieć jakieś zasady, a w myśl tych zasad nie może pozwolić, żeby wlazła mu na głowę. chociaż właściwie już na niej siedziała. i do cholery, mogłaby zwrócić trochę uwagę na to, jak on się z tym wszystkim czuje. biedny, mały miś ;c.

- ethan, przepraszam - powiedziała w końcu, odwracając się do niego przodem. pocałowała go czule w dolną wargę, otulając się szczelniej kocem. - jestem beznadziejna - stwierdziła i padła twarzą w poduszkę kanapową, bo już jej się żyć odechciewało. widzisz, ona jest emo, on jest biednym, białym misiem.

tak, jest emo, a emo mają niesamowity talent do robienia z siebie ofiar losu. ethana zaś sumienie ruszyło na ten widok, więc delikatnie odwrócił marjetę twarzą do reszty świata i przygarnął do siebie.
- nie jest aż tak źle - mruknął do niej z lekkim uśmiechem. no tak, żadne emo, żaden kwiatuszek, tylko słoneczko <3. - tylko, zrozum... naprawdę się o ciebie... - zamilknął na chwilę. takie słowa na co dzień nie znajdywały się w jego słowniku. generalnie strasznie zarosły kurzem. w związku z tym nie przychodziły mu łatwo i wcale nimi nie szastał. a ona sprawiła, że te zakurzone słowa były teraz wypolerowane i lśniły, jak nigdy. - cholera. martwię się. i wcale mi się nie podoba to, co wyprawiasz - powiedział w końcu na wydechu. ale nie dodał już, że nie podoba mu się ani to, co wyprawia z samą sobą, ani to, co z nim.

- za dużo ode mnie wymagasz - wzruszyła ramionami, przyciągając go do siebie, bo był naprawdę miły w dodtyku i taki ciepły i prawie jej nie odtrącał. - ale wiesz przecież, że to nie to, że cię wykorzystuję - dodała poważnie, najpoważniej jak tylko umiała, nie bardzo myślac nad tym co mówiła. dopiero jak już pomyślała, stwierdzi ła, że prawie wyznała mu swoje uczucia.

wcale nie wymagał. naprawdę nie chciał z niej niczego wyciągać i pewnie nawet by nie umiał, bo szczerze mówiąc, nie znosił tego. wolałby i chciał, żeby sama mu o tym powiedziała, kiedy będzie chciała. jedyne, do czego chciał ją zmusić to to, żeby zrozumiała, że musi mu w końcu powiedzieć. nie ma siły, kiedyś nadejdzie taka 'godzina szczerości', a dotąd wyglądało to tak, jakby marjet nie zamierzała do niej dopuścić. a na to ethan nie mógł się zgodzić. zwłaszcza, że i tak już wiedział, ze coś się dzieje. prędzej czy później oboje by się udusili, w tych wszystkich niedomówieniach. mógłby jej to wszystko powiedzieć, od razu, ale ethan nie był tym, typem człowieka. szczerze mówiąc, zawsze było ciężko coś z niego wyciągnąć, nie lubił i nie umiał się zwierzać, zawsze bał się śmieszności i w gruncie rzeczy odrzucenia. zdecydowanie wolał słuchać innych, jeśli już. a teraz, chociaż sam jeszcze nie był w stanie się do tego przed sobą przyznać, zaczynało mu na marjecie zależeć i stąd wynikała cała jego troska i martwienie się o nią. dzisiaj, kiedy ją zobaczył, naprawdę się przestraszył. w ogóle, boże, biedny, tak się w tym wszystkim plątał, że mi aż ciężko to ogarnąć. w każdym razie nie powiedział nic, tylko ją objął i poczuł się teraz cholernie zmęczony. jak po maratonie.
- ok, rozumiem - westchnął. - ale ty postaraj się zrozumieć mnie - jakkolwiek melodramatycznie to zabrzmiało, nie stać go w tej chwili było na nic innego.

- to nie będzie łatwe - wymruczała mu w usta. - ale się postaram. a przynajmniej spróbuję się postarać, wiesz - obiecała, po czym nawet się uśmiechnęła, bo już zdążyła przy etahnie zapomnieć o ralfie. etahn to był ethan, wpływał na nią jak wpływam, naprawdę bardzo go porzebowała, choć nie zdawała sobie z tego do końca sprawy. a może nie chciała zdawać? pogłaskała do delikatnie po policzku.

pokręcił głową z lekkim uśmiechem. przypomniało mu się, ze w jakiejś książce z serii 'znaczenie imion', może nawet właśnie taki tytuł miała, przeczytał, ze barbary to kobiety- dzieci i stwierdził, ze o marjetach powinno być napisane dokładnie to samo. nie, żeby znał aż tyle znowu marjet, ale ta jedna wystarczyła, serio. a podobno to faceci są wiecznymi dziećmi. co za bzdura. a w horoskopie mu pisało, żeby unikał ludzi i rzeczy, które wykańczają go psychicznie. tylko jak tu unikać marjety, hę? z resztą, nie zamierzał jej unikać. mimo wszystko było mu z nią dobrze. patrzył na nią przez chwilę, a potem jego twarz wykrzywił lekki ironiczny uśmieszek.
- jako ostatnio obiecywałaś, że spróbujesz się postarać, to to była katastrofa - mruknął całując ją w policzek. - ale ok, chyba mam ryzyko we krwi.

- ale pewnie znowu nie będziesz miał dla mnie czasu, więc żadne to ryzyko z twojej strony - powiedziała nieprzyjemnie i odwróciła się od niego plecami, bo kontaktowała jego słowa tak, jakby jej robił wielką łachę, a co tu dużo mówić, ani trochę jej się to nie spodobało. przymknęła oczy i pogłaskała dywan ręką zwieszającą się z kanapy.

i usła, bo chlusła. spadła z kanapy xd.

prychnął.
- o to się nie martw. właściwie zastanawiam się, czy by się do ciebie nie wprowadzić na jakiś czas - oczywiście nie mówił poważnie, nie zamierzał się wprowadzać. ale wcale nie przeszkadzało mu to w powiedzeniu tego. - wolałbym być pewien, że w ogóle zaglądasz do kuchni - burknął na wspomnienie jej zapadniętych policzków. - no, marjet, nie dąsaj się - poprosił ładnie, wcale nie miał ochoty na kłótnie i fochy, już i tak był zmęczony tym wszystkim.
a potem zobaczył, że marjet go olała, ale w sumie to go rozczuliło trochę, bo wyglądała całkiem uroczo, pomimo tych policzków i w ogóle. przykrył ją kocykiem i usnął też. z nadzieją, że nie obudzi się za drzwiami, albo co gorsza, zrzucony z balkonu!