thormasdottir!

paige jęknęła głośno i teraz, będąc już pewną, że parker sobie poszedł, zeszła na dół i cisnęła jakąś pierwszą lepszą wazą w drzwi, które niedawno się zamknęły. miała na tę chwilę wszystko w dupie, mówiąc językiem szkolnym i jedyne co chciała zrobić, to chyba po prostu się najebać. pobiegła za to na górę i zatrzasnęła drzwi swojego pokoju.

aha, zapomniałam.
parker spacerował przez dłuższy czas jakimiś bocznymi uliczkami, został zaatakowany przez wróble i gazeciarza, a teraz wrócił do domu paige i jej ojca z bukietem herbacianych róż, bo to moje ulubione, może nieco ckliwe jak na tę okazję, ale parker nie znał się na kwiatach, chodziło osam gest. nie o osamę.
-paige? - zagaił, zastanawiając się gdzie jest. miał nadzieję, że nie na przykład w wannie z podciętymi żyłami.

spoko, to nie anne i może czasem miewała jakieś doliny i tak dalej, ale była zdrowa psychicznie, serio. tymczasem jednak zrzuciła makbuka z kolan, a ten biedak wylądował na podłodze, ale niespecjalnie się tym przejęła. otarła tylko łzy, mając nadzieję, że nic po niej nie widać i usiadła z powrotem na łóżku, udając wielkie zainteresowanie majspejsem.

-paige? - zawołał ponownie, powoli wchodząc po schodach, ale bukiet kwiatów był zbyt duży i nie zauważył zabawkowego samochodziku ojca paige leżącego na stopniu i spadł na dół i i i się zabił.

- kurwa - pisnęła głośno i teraz już naprawde miała w nosie komputer. rzuciła go na ziemię i wybiegła z pokoju, dostrzegając parkera, leżącego pod bukietem róż. nie lubiła róż, ale mniejsza - parker, jeeeezu? - jęknęła i odrzuciła kwiaty na bok, stwierdzając, ze nie wie co ma zrobić. uderzyła go Z CAŁEJ PETY, yo yo pozdro, w policzek, majac nadzieję, ze się obudzi, cokolwiek

a parker zerwał się na równe nogi i zaczął śpiewać 'do you know the muffin man?'. no dobra żartuję, skoro już dramatyzujemy, parker otworzył jedno oko, po dosyć długim odstępie czasu odkąd dostał w twarz, co oczywiście poczuł. powieki miał jak z ołowiu.
-hę?

- w porządku? - zapytała, niesamowicie wystraszona, chyba nawet zbladła, a przynajmniej była bledsza niż zwykle - jezu, ale mnie wystarszyłeś - jęknęła, kręcąc głową i pochyliła się jeszcze na chwilę, by przytulić jego policzek do piersi, prawej, hee. nawet jeśli był chujkiem, nadal coś do niego czuła.

-ej, nie chciałem. to znaczy to nie miało wyglądać aż tak dramatycznie - pokręcił głową, podpierając się na łokciach i zerkając na roże rozsypane na podłodze. trochę kręciło mu się w głowke, ale to nic. nikt o tym przecież nie wie.

pokiwała ze zrozumieniem głową i podniosła się z kolan, nerwowo obciągając sukienkę. po co tu znów przyszedł? to było zastanawiające, aczkolwiek nie mogła powiedzieć nic niemiłego, bo miała w sobie jakąś wewnętrzną blokadę.
- no - przytaknęła więc i opadła w fotelu, zakładając nogę na nogę i skubała brzeg swojej sukienki, mając nadzieję, ze nie wygląda tak paskudnie, jak jej się wydawało.

sukienka czy paige?
parker chwilę jeszcze siedział na podłodze usiłując dojść do siebie, aż w końcu wstał chwiejąc się nieznacznie. pozbierał róże do kupy i podszedł do paige.
-chciałem ci to dać, bez tego przedstawienia ze spadaniem ze schodów, tego nie było w planach - zmarszczył brwi.

- spóźniony prezent na urodziny? czy przedwczesny na wielkanoc? choć wcześniej chyba są walentynki i dzień kobiet - spojrzała na niego pytająco, bo domyśliła się oczywiście, że przedstawienia ze spadaniem miało nie być, ale chyba chciała usłyszeć coś...więcej.

-cholera, nie. paige przepraszam, zachowałem się jak dupek. może po prostu nim jestem, ale.. - urwał bo zakręciło mu się w głowie, taki element dramatu. usiadł i chwilę milczał z rękami przyciśniętymi do skroni.

- ...ale? - spojrzała na parkera wyczekująco i przekręciła głowę w bok. czekała aż dokończy, skoro już się tak rozgadał. nie zaprzeczyła co do tego dupka, bo dlaczego miałaby to robić, skoro tak uważała? po części. ta inna część, podpowiadała jej, że parker nie jest dupkiem, jednak.

-ale to nie tak jak myślisz. cholera nie umiem o tym mówić, jestem tylko siatkarzem nie jakimś wolterem, ale przestraszyłem się, okej? osaczyłaś mnie tym pytaniem - wyrzucił z siebie praktycznie jednym tchem, no może dwoma i czekał teraz aż paige zacznie wniego rzucać sztućcami.

- parker, ale postaraj się mnie zrozumieć, okej? ja nie wymagam od ciebie, zebyś zasypywał mnie co rano różami, pisał mi wiersze i esemesy z wyznaniami emocnymi, ale nie jestem jakimś pierdolonym ruchadłem, czy coś, więc jeśli za kogoś takiego mnie uważasz, to ja wolę się wycofać już teraz - wyrzuciła z siebie, wstając. przeszła wzdłuż pokoju i zatrzymała się przed wejściem do kuchni.

zemdlała.