pomnik stalina osiem metrów dalej.

no tak, kto to stalin, oczywiście wiecie.

hihi z racji, że tutaj jest wybitnie mało pościków na posterunku, a to jest mój lelelegendarny temacik, to majkel siedział na krawężniku, a usiadł w celu zawiązania sznurówki, ale zawiązał już piętnaście minut temu, a teraz opierał się dłońmi o cokolwiek za sobą i patrzył w niebo, słońca nie było, ale jego aura oświetlała ludzi.

okej, a szarolt szła po chodniku, wcale nie patrząc w dół, bo kto normalny idzie patrząc w dół. zresztą przed chwilą wylała na siebie kawę i miała ochotę komuś wyjebać, bo całą bluzkę miała mokrą! więc szła, szła i się o niego potknęła, klasyka.

mru,mru, witamy w świecie amerykańskich liceów <3
-ho, ho-to była ocenzurowana wersja 'jakurwapierdolęwszyscyświęcicotomabyć do chuja' ale nie, majki chodził ostatnio na spotkania anonimowych przeklinaczy i się powstrzymywał takimi właśnie hoho, podniósł się natychmiastowo i tak jakoś spojrzał na nią z góry, w sensie jedynie nieprzenośnym, tylko takim, że był wyższy, dziękuję, jestem sandra i będę tu cały tydzień-jezu, zabiłaś kogoś?!
chcąc, nie chcąc, zważając na kulturę, bon ton i to wszystko, czy nie zważając, wycelował palcem w jej yy biust, niekoniecznie pokaźny ale dla niego liczyła się jędrność, hihi, dżołk, w każdym razie miała plamę po kawie, a skąd miał wiedzieć, czy to nie po krwi? nigdy nikogo nie zabil i nie wiedział, jaki kolor ma zaschnięta krew na yy niebieskiej koszulce.

no dobra, szarlotka na początku nie wiedziała, o co mu chodzi, ale potem spojrzała na swój biust, nadal nie wiedząc o co mu chodzi, miała ochotę mu przywalić za to, że się patrzył, nie nosiła stanika, a bluzka jej prześwitywała!
- nie, nie - mruknęła wreszcie, nie mając siły, by podnieść swój wielki tyłek z chodnika. - wylałam na siebie kawę, to przez te cholerne przykrywki - wyjaśniła rzeczowo, na wszelki wypadek krzyżując ręce na piersiach, co i tak nic nie dało.

skoro tak się sprawy tudzież sprawa miała/miały to usiadł obok, z powrotem, nie mial zamiaru stać, tym bardziej że nie potrzebował uciekać w poszukiwaniu szpitalu, chyba nic mu nie złamała, ani nie spowodowała krwotoku wewnętrznego. miał nadzieję, krwotoków wewnętrznych się chyba nie czuje. no, więc już siedząc obok przyswoił sobie i przekontemplował po cichutku jej słowa i roześmiał się, hm szukam jakiegoś miłego słowa, nie ma, więc sama wymyślę, więc krystalicznie się roześmiał i tak czysto jak dima z eurowizji, ale nie ciekłokrystalicznie, za co jestem mu wdzięczna, bo to mogłoby się dla niego źle skończyć. o ile ciekłokrystaliczność to to, co myślę. nieważne.
-coo, oblałaś się kawą? tak bardzo?-na szczęśćie przestał już pokazywać palcem jej piersi, za to przyglądał się jej z nutką niedowierzania, z tej okazji, że już ochłonął i tak dalej, przyuważył, że charlotte ma wyjątkowo długie i ładne rzęsy, zastanawiał się, czy naturalne, ale to chyba zboczenie zawodowe. przygryzł dolną wargę, przestał się śmiać już chwilę wcześniej, nawet jej nie opluł, zastanawiał się za to, czy szarlota się uśmiechnie, jak w tej piosence, co leeci na tym roxy, a strangled smile fell from your face-kurczę, która to kawiarnia, nie pójdę tam, skoro mają takie złe przykrywki.
o cokolwiek by chodziło z tymi przykrywkami. wolał nie dociekać?

i mów może, jak za długie czy coś,

oparła dłonie na kolanach i najpierw spojrzała w górę, a na górze znajdowało się niebo razem z chmurami i tymi wszystkimi bajerami, więc z tego powodu zmarszczyła brwi, bo słońce jej świeciło w oczy, aż w końcu odwróciła głowę w jego stronę, mrużąc powieki, miała przed nimi takie fajne plamki, jak nie wiesz jakie, to trzepnij się w oko i sprawdź xd.
- to znaczy wiesz, nie to, że ja oblałam się sama, byłam raczej ofiarą! - wyjaśniła, nie uśmiechając się do niego, bo czuła się jakby ją prześwietlał czy coś, dokładniej jej cycki. - a kawiarnia, nie pytaj, sam się przekonasz - dodała, klepiąc go jakoś niezgrabnie po ramieniu w geście, hmhm, nie wiem czego, solidarności kawowej?

hihi ;d musiałam zasłonić reką twój awatar, żeby sobie wyobrazic.

już nie patrzył na jej piersi, przecież, tym bardziej, że te rzęsy go tak zaabsarbowały, jakkolwiek te słowo się pisało, nie pamiętam. w każdym razie zaabsorbowały go do tego stopnia, że właściwie niedokładnie słyszał, co mówiła, zamiast tego wyciągnął dłoń, miał zadbane dłonie, oczywiście, chociaż męskie, bardzo odpowiednie połączenie, miał nawet manikiur ale bez lakieru, a szkoda, piszę za długie zdania, wiem, więc skończę ten akapit.
-hm-skoro nie słyszal, co ona (albo on, patrz wyżej ;d) dokładnie powiedział, to majki postanowił powiedzieć swój najlepszy tekst-jestem majkel.
dokładnie to michaił, ale po co miała wiedzieć? i tak pewnie słyszała jego ukraiński akcent.

- więc, hmhm, miło mi cię poznać, majkel - powiedziała, uśmiechając się do niego pogodnie. zastanawiała się przez chwilę, czy wyciągnąć rękę, czy może jednak nie, nie chciała obnażać swojego biustu, to zrobi kiedy indziej, była przecież zawodową striptizerką i tańczyła na rurze, haha! - ja jestem charlotte, znajomi mówią szar, możesz więc mówić szar - pozwoliła mu łaskawie i podniosła na niego wzrok, jak już powiedziałaś, miała długie rzęsy, o czym przypomnę, zasługi maskary xxl, jakby co. potupała aż nogami w ulicę, za chwilę je jednak cofając, bo tędy jeździły samochody, szaleni rowerzyści, a czasami nawet chore koty, ostatnio ktoś tutaj sikał nawet.

i never felt so wicked ./'./'
na szczęście nie usiadł na szczochach, ależ szczęście, zamiast pogratulować sobie donośnym whoooahhh jednak pokiwał głową, na znak, że zrozumiał.
-świetnie, szar-czy to znaczy, że jest jej znajomym?, zastanowił się, tym razem w duchu też, właściwie wszystko robił po ciuchu, nie rozmawiał ze sobą na głos. zdradzał też po cichu, haha-to znaczy, miło cię poznać. nie sądzisz, że jest za zimno, żeby-tym razem nie spojrzał na jej biust, a szkoda, może dostałby w twarz i byłoby śmiesznie-siedzieć tutaj z zalaną klatą? to znaczy klatką piersiową, no.
mógłby ją odprowadzić. albo zaprosić do siebie. ale nic nie sugerował, serio.

whats up?
- chciałeś powiedzieć, z zalanym biustem - mruknęła, nie tak znowóż dyskretnie i odgarnęła zbyt długie włosy na plecy, miała rozdwojone końcówki, choć niedawno była u fryzjera. na szczęście nie miała za to łupieżu, co jest chyba dobreeee. - mogę w sumie iść do domu i się przebrać - wzruszyła ramionami, nagimi, zaznaczę, bo miała bluzkę na ramiączkach z dość pokaźnym dekoltem, po czym podciągnęła ów dekolt w górę, się znaczy bluzkę na dekolcie xd.

nic, tak było w piosęcę.
-jakkolwiek byś to nazwała, chyba chodzi o to samo? odprowadzę cię-miał fetysz ramion, więc cieszę się bardzo, że na razie przyglądał się tylko jej rzęsom, bo mogłoby się to haha źle skończyć. albo skończyć w łóżku. albo na komisariacie. wszystko zależy od temperamentu charlotte, a że jej nie znał, to wolał nie patrzeć na ramiona, twisted, nieważne, naprawdę piszę za długie zdania i zdecydowanie za bardzo zakręcone. skończmy więc tego posta na tym, że wstał i podał jej dłoń, czasem był gentelmanem. i było naprawde zimno. a może po prostu był yang.

okej, szarlot była w miarę nieśmiała, patrzyła się na jego dłoń, właściwie przyglądała się jej z wielkim zainteresowaniem, bo miał ładną dłoń, przynajmniej tę, którą wyciągnął w jej stronę. nie miał błon między palcami ani nic! podała mu więc rękę, by zaraz się na jego wyżej wspomnianej dłoni podciągnąć i koniec końców ją puścić, gdy już wstała, chwiejąc się na swoich zbyt wysokich koturnach.
- to miło z twojej strony, majkel - powiedziała, krzyżując ręce na piersiach z powrotem i w ogóle to zacznę.

bo dawno tutaj nie grałam. nie mam zielonego pojęcia co mattie mógł tutaj robić, może opierał się o owy pomnik, obserwując posterunek półprzymrużonymi oczami. ponad to miał dłonie wbite w kieszenie czarnych, seksej rurek.

przyszła się modlić pod pomnikiem stalina i właśnie rozkładała matę, żeby na niej usiąść, żartuję, tak naprawdę, to właśnie wracała z targu warzywno owocowego pełnego staruszek i staruszków patrzących na nią lubieżnym wzrokiem, niosła ekologiczną torbę z lnu przewieszoną przez roznegliżowane ramię, miała bowiem na sobie sukenkę, bez ramiączek, w takie gorące dni nie ma wcale 'nie wypada'.w torbie miała pełno rabarbaru, bo mam dziś fazę na rabarbar i kalafiora. przystanęła koło stalina, znaczy no wiadomo, żeby poprawić klapek, z ekologicznego materiału i ładnny też, ha.

uśmiechnął się, nadal z przymrużonymi oczami, to przez to słońce. poprawił rurki na chudym tyłku i oparł się o pomnik.
- może ci pomogę z zakupami? - zapytał ostrożnie, coby zaraz mu tą siatką nie wyjebała, albo coś takiego.

no nie, taka ostra to ona nie jest. przestraszyła się na początku, to wszystko przez podejrzenie schizofrenii trzy lata temu, na szczęście mylne, raczej nie słyszała głosów.
-pewnie, dzięki-nachyliła się do niego owym ramieniem, żeby mógł ową torbę wziąć, voila.

wziął torbę z jej chudego ramionka, całe szczęście, że nie połamał, bo raczej mocno chwycił i zawiesił na swoim, wcale nie pedalsko. uśmiechnął się jednokącikowo.
- więc prowadź, jestem matthieu - przedstawił się, podchodząc bliżej.

-a nie zamordujesz mnie po drodze?-spojrzała nań z ukosa-bo jeśli tak, to nie podam ci swojego imienia, przepraszam.-no dobra, wcale nie mówiła serio, tylko trochę, podciągnęła pasek klapka i powoli ruszyła przed siebie oglądając się na niego co jakąś chwilę,żeby jej tylko nie rąbnął rabarbaru, miała straszną ochotę na rabarbarowy kompot!

- taaak, zamorduję ci i ukradnęęę - zajrzał do siatki, machając brwiami - rabarbar. fuj, nie lubię rabarbaru - stwierdził, wlokąc się za nią.

-ophelie, to w sumie dobrze, szkodzi nerkom, nieważne, może usiądziemy? naprawdę nie chce mi się jeszcze wracać do domu,hm-przez chwilę starała się sobie przypomnieć jego imię-hm, matt, matthieu?

- usiądźmy - powiedział stanowczo, opadając na jakiejś ławce w pobliżu. odłożył siatkę z jej zakupami na bok, a zdrugiej strony poklepał miejsce koło siebie - siadaj, nie zamierzam cię zabijać i mówię serio.

siadła obok niego i podwinęła nogi, a potem zdecydowała, że wygodniej jej będzie siedzieć po turecku, więc tak też usiadła, przyjrzała mu się badawczo-to dobrze, naprawdę, jestem za młoda. poza tym mam kota na utrzymaniu, beze mnie czeka go pewna śmierć!

- masz kota? lubię koty, zwierzęta generalnie, a najbardziej psy. chcę sobie kupić haskiego! miałem u siebie w nicei, ale zostawiłem matce, bo i tak dużo rzeczy zabieraliśmy z ojcem. jak nazwałaś kota? miałem w szkole taką dziwną dziewczynę, której okociły się koty i nazywała ich dziwnie, jak jedzenie - przewrócił oczami, przyglądając jej się badawczo, od szczupłych, niedużych stóp po czubek głowy, przykryty czupryną jasnych włosów.

-dimitr-rzuciła, patrząc na jego dłonie, miał cudopwne dłonie, odpędziła od siebie ową myśl jak najszybciej dała radę-chciałam nazwać go józef, ale babcia uznała, że to nie przystoi, bo kojarzy się ze stalinem, myślałam jeszcze nad anatolijem, w każdym razie dimitr pozostał, ukradłam go z psychiatryka. w którym siedziałam, nie przerażaj się, naprawdę.
zawsze miała zbyt długi język!

- siedziałaś w psychiatryku? - zaciekawił się unosząc prawą brew. skrzyżował ręce na piersiach, wcale się od niej nie odsuwając - za co?

-taa, wyszłam, hm, ze dwa,nie,sorry, dwa i pół roku temu, nerwica, stany depresyjne, stany lękowe, podejrzenie schizofrenii, borderline, poza tym pół próby samobójczej bo podcięłam sobie zyły tylko na jednej ręce. teraz jestem już normalna, przysięgam-wcale nie była, aczkolwiek był miły, nie chciała go przestraszyć już teraz. a i kłamać nie wypadało,prawda?

/ pocięła się poduszką? xd.

- to dobrze, że juz wszystko w porządku - uśmiechnął się wyrozumiale, głaskajac ją po ramieniu - cięłaś się? moja koleżanka z klasy się cięła, no i nie żyje.
wcale mu się to nie podobało, w przeciwieństwie do samej ophelie.

/kotem!

-nie, tylko raz, to głupie, zostawił mnie wtedy facet, wiesz, mój pierwszy, naprawdę, myślałam, że już zawsze będziemy siedzieć na tej cholernej plaży,ale to były tylko wakacje, tym się nie przejmuj.-westchnęła i poprawiła sukienkę, nie lubiła swoich kolan, więc nie chciała żeby były za bardzo widoczne.

on nie miał czasu na przyglądanie się jej kolanom, bardziej był zajęty policzkami i dekoltem, hehe. poprawił się wygodniej na ławce.
- przez faceta, no no, chyba naprawdę wiele musiało was łączyć - zdiagnozował, chociaz on wcale się na tym nie znał.

-chyba nie, nieważne, mam nadzieję, że ty jesteś normalniejszy, wiem, to okropne tak wysłuchiwać o śmierci i tragedii.
potrząsnęła ramionami, jaki miły z niego chłopiec.

- nie no nie pociąłem się nigdy, jeśli o tym już mówimy, chyba za bardzo lubię życie. może czasami jest przejebanie, ale zawsze trzeba sobie dawać radę - odpowiedział, przeciągając się. poprawił kołnieżyk polo.

westchnęła głęboko.
-pozostając w temacie cieszenia się życiem, hm, może masz ochotę na nektarynkę?

lubił nektarynki. i brzoskwinie. był z południa, a tam mają dużo tego typu owoców, wiec drapiąc się po karku, powiedział, że taaaaaaak.

-to masz-podała mu jedną, wyciągnąwszy ją uprzednio ze swej ekologicznej torby.
-zaraz, gdzie się uczysz?-oczywiście o ile nie miał się zaraz okazać czymś strasznym, na przykład biznesmenem pracującym w firmie tatusia albo striptizerem jak damieci w tym nowym serialu, nie wnikajmy skąd wiem.

- w liceum. druga klasa. a ty? - zapytał, wbijając zęby w nektarynkę i to tyle na razie bo idę do sklepu, to zw.

okej, ja chyba tez,skończyła mi się kola&woda gazowana.
-też!-nie kryła nawet entuzjazmu-to znaczy od jutra. wcześniej uczyłam się prywatnie, jeju, boję się tych czirliderek.

- ja zamierzam zapisac się do drużyny koszykarskiej w nicei też grałem. a ty, skąd pochodzisz? - zapytał, w sumie cieszyło go to, że nie jest sam taki, ze nowy i tak dalej.

biedactwa dwa, szalalala.
-z billancourt, niby niedaleko, ale zawsze, wiesz, nowe środowisko. poza tym o ile nie chodzisz do szkoły o tyle jesteś tym gorszym. nicea, łał, spędziłam jedne wakacje w nicei-pokiwała głową. jej, byłby taki fantastyczny jako ów koszykarz, koszykarze, wbrew jej nonkonformistycznej anty-wszystko-co-typowe-i-szkolne postawie zawsze leciała na koszykarzy.

- nicea jest świetna. żałuję, że nie mogę już tak mieszkać, w sumie - westchnął cięzko, ale wcale nie dawał po sobie poznać, że jest mu serio niefajnie. wyrzucił tę pestkę po nektarynce - a ty, zajmujesz się czymś tak poza nauką?

-maluję czasami, poza tym bywa, że piszę. na ogół snuję sie po paryżu, jeszcze nie znam tego miasta tak bardzo, jak bym chciała-rzuciła, rozgladając się uważnie po przechodniach-paryż zawsze mnie fascynował, strasznie. szczególnie cmentarz pere lachaise, moge tam spędzać całe godziny. szczególnie teraz, kiedy liście zaczynają brązowieć. wygląda, jakby był cały w złocie.

wcale jej już nie słuchał, bo pisał esemesa do żorzii, więc tylko pokiwał głową, drapiąc się po kolanie.

-oh-rzekła, całkiem zrezygnowana i chciała walnąć go w głowę pestką, którą właśnie dzierżyła w dłoni. musiała się napić, najchętniej tequili. milczała więc w pełni skupiona na okropieństwie tej sytuacji.

w końcu wysłał owego esemesa, całkiem zadowolony z siebie, by zaraz odwrócić wzrok na nią.
- może pójdziemy, na jakiegoś driinka czy coś? - zaproponował, ale raczej niemrawo, bo miał dziś zły humor, przez gee.

biedactwo.
-nie, wiesz, hm, ja będę lecieć-rzuciła pośpiesznie, a potem chwyciła rączkę swojej torby i, prawie wyrzucając z niej rabarbar i inne cuda zerwała się z ławki, prawie potknęła się w niekoniecznie wygodnych butach i pognała przed siebie, naprawdę była zbyt wrażliwa. mogli przecież zostać przyjaciółmi-pomyślała, a potem wyrzuciła pestkę do kosza i zamigała mu jeszcze fioletem swej sukienki na horyzoncie, po czym rozpłynęła się w tłumie paryżan zajętych swoimi sprawami, jak i ona.

opierał się o wyżej wymieniony pomnik i przyglądał się ludziom.
a ludzie mu nie.

a czego tak.
nanette właśnie jadła loda, nieopodal, ale jej ładna chustka w kwiatki uciekła, rozwiązując się z jej szyi, więc spytala freda czy potrzyma jej wcześniej wspomnianego loda, żeby ona mogła gonić chustkę, noo.

przecież mówię, że nie.
- cześć nanette, jasne.
miała imię na plecionej bransoletce za jeden euro.
albo po prostu się znali.
w każdym razie wziął od niej tego loda i przyjrzał się jej tyłkowi, ukradkiem ciesząc się, że nie nosi apaszek.

- możesz go zjeść, zaraz się rozpuści! - mruknęła, starajac się złapać chustkę; może pogoda była i ładna, ale wiało, nawet o tej porze. odwróciła się do niego, tryumfalnie się uśmiechając, bo jej się udało.