pomnik stalina osiem metrów dalej.

- nie lubię. - jakkolwiek by to nie brzmiało, nie przepadał za lodami. usiadł na takim czymś i powiedział, żeby też usiadła.

usiadła też więc, zabrała mu loda, bo przecież nie wyrzuci, bo głodujące dzieci w afryce nie pozwalały jej marnotrawić jedzenia, zebrała palcem spod frederykowego oka rzęse, mówiąc coś, że na szczęście, bla bla bla, i spytała, co u niego słychać.

-słuchaj, wywalili mnie z koła plastycznego, bo manfred zeżarł plastelinę i powiedział, że to jaa, i obaj wylecieliśmy - taki nius!

- o nie - stwierdziła wyjątkowo zwięźle. - mam nadzieję, że manfred się ową plasteliną zatruł, huh? - chyba że to była ta taka fajna w plastikowym pudełku, podobno nietrująca.

- nie możesz mieć takich ohh złych myśli - roześmiał się i wstał, bo było zimno na siedząco - nanet, czytałem, że cię porwali!
;x

- owszem, trochę - przytaknęła. powinna napisać książkę, czytałam fajną o porwanej, u babci, bo babcia ma fajne książki z biblioteki. - ale jestem cała i zdrowa, co nie! - gorzej z portfelem jej rodziców, zaśmiała się.

-udowodnij. to znaczy wiesz, że nie jesteś martwa - wyszczerzył się trochę, jaki on ma być?

JEZUJEZUNIEWIEM.
- głupku, przecież jakbym była martwa, to bym nie mówiła, ani nic - zauważyła, co mądre do końca nie było, więc nachyliła się do niego, żeby ugryć go w płatek ucha. - mam zęby, żyję.

- to bolało! - złapał ją za dłonie, delikatne i kruche, jak sama nanette, chyba za to ja lubił, a może raczej wpływało to na kwestię podobania mu się i usiadł jej na kolanach okrakiem. i ugryzł w nos, śmiał się też.

- fry de ryk! - jęknęła, szczypiąc go w ramionko, miała nadzieję, że nie popękają jej kości, ani nie stanie się nic groźnego, zmrużyła oczy i powiedziała mu, że jest gruby jak świnia i powinien się wstydzić, ale na pocieszenie pocałowała go pod lewym okiem.

-chceszli, moja panno, skosztować lipy z miodem? - dmuchnął jej w grzywkę i nadal się uśmiechał, w sumie to uśmiechał się cały czas. i nie miał pojęcia, co właśnie powiedział, bo zajęty był kontemplowaniem jej guzików, w grochy, fajne.

zaśmiała się do jego ramienia, o które na chwilę krótką oparła czoło, ale zaraz pokręciła głową, tak trochę żeby się obudzić bardziej i powiedziała, że tu nigdy nie jest bezpiecznie i że co będzie jak policja uzna, że oni robią brzydkie rzeczy publicznie........ . . ..

-ze mną na górze byłoby niemożliwe- mruknął, podnosząc się z niej, skoro tak. dawno nie bylo gwen, czy mi się wydaje?

będzie w piątek, ma wycieczkę.
- oho, tak mi się zdaje, że powinniśmy być już w łóżku. znaczy, no wiesz, spać! - stwierdziła, chociaż już nie była śpiąca, przez te trujące opary unoszące się nad paryżem i wewnontsz.

aha, zapomniałam że się przyjaźnicie i wiesz o niej wszystko, xd.
- krótko mówiąc mnie spławiasz? - uniósł brwi obie, stojąc przed nią, mam na myśli tylko pozycję jego własną.

samer mi tak powiedziała, głuptaku.
- nie, wcale nieee, ale w zasadzie to możesz odprowadzić mnie do domu - stwierdziła i zsunęła się z tego na czym siedziała czyli nie wiem.

właściwie trochę się obraził, bo wiesz, on ją chciał poderwać (kropki), dobra, żartuję, ale w każdym razie go trochę obraziła, jego dumę męską. podał jej dłoń. i zaczniesz.

siedziała oparta plecami o cokół o ile pomnik stalina na takowym się znajdował, a mniemam iż owszem, bo to chyba normalna kolej rzeczy, prawda? nogi miała wyciągnięte i skrzyżowane w kostkach oraz dajmy na to popijała przyjaciela danielsa prosto z butelki.

dżony tradycyjnie, jak w każdą niedzielę, szedł pod pomnik stalina, żeby spotkać się z martini. pod pachą trzymał papierową torbę pełną croissantów, a z tylniej kieszeni opuszczonych szarych rurek, bo ewribody lows skini bojz - nawet na lastfmie jest taka grupa!, wystawały 2 breezery, bo muszę iść wyciągnąć je z lodówki, żeby starzy nie zauważyli. aha, więc breezer lajm i orendż. dłonie trzymał w kieszeni, był potargany, a na policzku miał małą plamę od modrakowej farby olejnej. amok tworzenia.

plus alkoholowy amok martini, równa się coniedzielne spotkanie pod pomnikiem wielkiego stalina. tak więc martini podniosła głowę i roześmiała się głośno na jego widok, bo farba na policzku dżonego nie wiedzieć dlaczego ją rozśmieszyła. wyciągnęła w jego stronę porządnie nadwyrężoną już butelkę przyjaciela danielsa i podkurczyła nogi.
-cześć, dupku. zapomniałam o naleśnikach, ale mam danielsa.

- jesteś głupia mart. - pocałował ją w głowę i usiadł obok, uprzednio wyjmując z kieszeni breezery. - co to za niedziela bez naleśników? - głęboko się zastanowił, odkładając torbę pełną croissantów. był głodny. otworzył torbę i pytająco na nią patrząc, podsunął jej pod nos jednego.

pokręciła głową, nachylając się w celu wyciągnięcia z torby innego croissanta, ot żeby zrobić dżonemu na złość. wróciła na swoje miejsce i ugryzła stosunkowo mały kęs.
-przeżyjesz, johnny. tak myślę - przechyliła głowę i zmrużyła oczy.

- chyba ktoś poczuł się urażony. - odparł zadowolony, rozkładając się na schodach, co oznaczało, że jeden łokiec wylądował po przekątnej, kontynuując jego rozłożystą linię ciała? nie pytaj. ironicznie się uśmiechnął, jedząc croissanta i szukając otwieracza po kieszeniach.

-skądże - mruknęła, rzucając w niego swoim otwieraczem i odwracając głowę. jakby rzeczywiście mogły zainteresować ją zaloty dwóch kulawych gołębi odbywające się po drugiej stronie ulicy - znowu sobie coś ubzdurałeś w naćpanym umyśle.

- chciałabyś. - mruknął, masując brzuch, bo trochę mocno walnęła go swoim srebnym scyzorykiem. gdy już doszedł do siebie, wrzucił do ust resztkę croissanta i otworzył breezera; pociągnął łyk i spojrzał na martini, pytając, czy nie udała się wczorajsza randka z potentatem czy też impotentem, zakpił, naftowym i czy to właśnie z tego powodu jest dla niego niemiła.

zignorowała jego uwagę, bo tak najłatwiej. usiadła wygodniej, o tyle o ile było to możliwe kiedy w grę wchodziło siedzenie na kamiennym pomniku i skubała croissanta, nucąc pod nosem jakiś kawałek the verve, lucky man niech będzie. przeczesała palcami włosy i spojrzała na dżonego, pytając czy nie miał przypadkiem wracać do holandii.

odpowiedział, że miło by było, jakby w końcu nauczyła się, że on pochodzi z anglii. i nie, nie wybiera się do holandii. pstryknął ją palcem w nos i objął ramieniem, bo nie lubił, gdy się złościła, xd.

wzruszyła ramionami i nie oparła głowy na jego ramieniu, udając że ciągle jest na niego zła. tak więc siedziała sztywno wyprostowana i kontemplowała coś po drugiej stronie ulicy.

- w każdym bądź razie mam wystawę w piątek, więc lepiej się 'odobraź' na mnie, bo będzie parę fajnych facetów. - wyszeptał jej do ucha, potem się odsunął i zaśmiał sam do siebie. wziął rękę z jej ramion, bo poczuł kolejną falę głodu i potrzebę sięgnięcia po croissanta.