opera garnier

przyszła i siedziała na schodack pod operą czytając swój nowy vogue.

okej, jak to mówi cintia, vogue'a się nie czyta, tylko przegląda.
a on wyszedł z opery, w stroju zupełnie normalnym, bez sutanny.

dopra, ale ona czytała, podpisy, że niby z jakeigo to pokazu itepe, cnie. a ona akurat wstawała i sori wleciała w kajetana.

wcale nie powiedział do niej córko xd tylko przytrzymał ją, żeby się czaasem nie przewróciła i miałby nieczyste sumienie.
- przepraszam - powiedział, głosem zupełnie niskim.

- mhm, nie, nie szkodzi, to moja wina - zawstydziła się. a on jej się wydał taki poważny jakiś. ale, że jest księdzem nie podjerzewała.

usiadła na schodach i zapaliła papierosa. rozejrzała się trochę i wyciągnęła telefon.


/ znają się?

nie chyba. no to ona usiadła obok hilary.

uśmiechnęła się w dal, zaśmiała pod nosem
-Co tam ? - zagadała do dziewczyny która usiadła obok niej

- hm, nic, a u ciebiee? - położyła obok siebie swój vogue i pdoała łapkę - jestem antoinette.

-u mnie również cholerne nic - uśmiechnęła się i podała rękę - hilary - dodała po chwili

- od dawna jesteś w paryżu - zapytła.

- od miesiąca - odparła wyrywając się z zadumania - a Ty?

- mhm, chyba już około roku - uśmiechnęła się, ładnie i poprawiła swą spódniczkę, która była fajna.

-oo to już całkiem długo - odparła, i w duchu skarciła samą siebie że wcześniej tu nie przyjechała - a gdzie mieszkałaś przedtem - zapytała

- w londynie, ale tutaj się urodziłam. wyjechaliśmy, kiedy byłam jeszcze dzieckiem - przeciągnęła się, bo dziś późno wstała i była jeszcze, mhm, nieprzeciągnięta. potem popatrzyła na hilary,bo lubiła patrzeć na ludzi. to bywało wkurzające, srsly - czym się zajmujesz?

-Londyn? Ja też stamtąd pochodzę - odparła z uśmiechem - ja .. - urwała - właśnie szykuję się na studia dziennikarskie - odparła, i w sumie żeby nie wyszła na niewychowaną dodała - a Ty, co robisz?

- ja kończę szkołę, a potem nie wiem, hm. też wybierałam się na dziennikarstwo. poza tym pracuję jako modelka, czasem, ehe - zmierzyła wzrokiem jakiegoś kolesia, bo biegł po schodach i jej nadepł na vogue, alecotam.

-modelka? A dla kogo pracujesz? - zapytała zaciekawiona, w sumie kiedyś interesowała się tym

- nie wiem, różnie. to zależy, na razie zrobiłam sobie przerwę. ostatnio byłam w seventeen - huehuehue, ale szpan.

juhuu fajnie xD
-aha - odparła, w sumie nie wiedziała co za gazeta, nie czytała nic oprócz tajmsa zaprenumerowanego z Anglii i in stajla ,

- hm, podoba ci się paryż? - bo co miała mówić. wyprostowała nóżki przy tym.

uśmiechnęła się próbują zahamować falę spostrzeżeń na temat Paryża i ograniczyła sie do cichego - cholernie - zaśmiała się pod nosem i dodała - to najlepsze miejsce na świecie w którym kiedykolwiek byłam, a byłam w wielu miejscach

- hm, to miło - zaśmiała się, w sumie - ja też od razu zakochałam się w tym miejscu . no dopra, już pójdę, pa - no i wstała i poszła ;x.

-baju - odparła, zgasiła papierosa i również poszła

siedziała na schodach i paliła papierosa. ładna pogoda była, to żuliet liczyła że może się trochę opali <3.

przeszedł obok niej ale się zatrzymał, instynktownie przyciągały go piękne kobiety. odwrócił się do niej przodem i uśmiechnął szeroko
-witaj - odparł

- hm, cześć. - powiedziała przyglądając się chłopakowi i zastanawiając, czy może skądś go zna. zmrużyła przy tym lekko oczy.

-co taka piękna kobieta robi w tak piękną pogodę sama w tak .. inspirującym miejscu - zapytał siadając obok niej

- udaje dziewczynę, która jest niezwykle wrażliwa i przejmuje się sztuką. - powiedziała zgodnie z prawdą, bo taki był jej tajny plan. wyprostowała nogi i wyciągnęła twarz w kierunku słońca.

zaśmiał się, ujęła go jej szczerość xD spojrzał na nią i pomyślał sobie to i owo - jestem Ryan - powiedział po chwili i podaj jej rękę

uścisnęła lekko jego rękę.
- żuliet. - bo przedstawić się trzeba byłoo. - hm, pochodzisz stąd?

-nie - uśmiechnął się - aż tak to widać - zapytał i pocałował w rękę (no wiecie w grzbiet doni itp.) żuliet ;P

się zdziwiła, że takiego żętelmena spotkała.
- nie, tylko pytałam z ciekawości. - powiedziała. - a skąd jesteś?

-z nowego jorku, a Ty? jesteś stąd? - zapytał

- taak. - kiwnęła głową i wstała. - muszę iść, cześć!
i uciekła, bo lecę.

-hej - mruknął i równiez poszedł

dzika dzika młodość, trzeba z niej korzystać, cecilie z pistoletem na wodę i delano pod ręką przytaśtała pod operę, bo nie uśmiechalo jej się okradanie tak pospolitego miejsca jak spożywczak, gdzie to kasjerki były już na takie okoliczności przygotowane i szkolone! a tutaj? nikt się niczego nie spodziewał.

delano, chichocząc co chwilę, tak bez powodu właściwie i trzymając się blisko cecilie, dreptał raczeej szybko, pytając kiedy będziemy, jak osioł w szreku.
- cecilie, w zasadzie co zamierzamy ukraść? - zapytał, poprawiając krawat, bo na tę okoliczność, cecilie mówiła, że to dzień dziecka, założył nawet krawat z kaczorem donaldem, który kupił wczoraj w disnejlendzie.

- do diaska, nie mam pojęcia - mruknęła, wręczając mu latarkę, co prawda było jeszcze raczej widno, a w operze zapewne paliły się jeszcze te fajne duże żyrandolki, o żarzących się papierosach nie wspominając. - pewnie jakieś fajne stroje, nie mam zamiaru kraść pieniędzy przecież! - pewnie, skoro może zawsze wziąć coś od delano ;d

pokiwał głową, włączając i wyłączając latarkę, ale cecilie spojrzała na niego groźnie, więc przestał się bawić, a przecież mówiła, że dzisiaj dzień dziecka, więc to było nie fair z jej strony : /////// bo delano było pokrzywdzony, bo on przecież nigdy nie obchodził dnia dziecka.
- no dobra.

ona też jeszcze nie obchodziła dnia dziecka w połowie września.
- otwórz, ty musisz iśc pierwszy, bo jesteś częścią drużyny - pierścienia! - gotową do poświęceń na rzecz drugiej połowy. prawda? - dźgnęła go parasolką, która mogła być widziana jako karabin, gdyby ktoś był ślepy i niedorozwinięty.

właściwie to się trochę bał, bo to była ważna misja, a sesil powierzyła ją akurat niemu, więc poprawił kołnież koszuli, bo ciągle mu stawał, ale tylko kołnież niestety i poszedł przodem, co chwilę pyttając sesil co teraz i zapalał latareczkę.

bo to było takie tajne super wejście, od tyłu!
- musisz coś wymyślić, musimy ich, hm, zaskoczyć! - stwierdziła półgłosem, mając nadzieję, że nie ma tu żadnych pajęczyn i innych okropnych rzeczy.

- okej, sesil zróbmy tak - pociągnął ją, na dół za rękę, tak, że teraz kucali. w zasadzie to mógłby ją przelecieć, hihi, ale to dzień dziecka, w delano wstąpiła dusza niemowlaka, chciałam napisać cielaka xd - pójdziemy do garderoby, zabierzemy ubrania i ja wyjdę na scenę, odwócić ich uwagę i będzie uciekać, bo ja szybicej biegam to cię dogonię - był strasznie tym wszystkim przejętym.

- jak uważasz, ale nie bierzemy zakładników? nikogo nie zabijemy? - zmartwiła się, bo przyszła tu w zasadzie tylko po to, była trochę szalona, ale nie aż tak jak te dzieciaki, co wystrzelały pół szkoły w słoniu. okej, to nie było pół szkoły. - hm, może tak będzie lepiej.
boprzypomniało jej się, ze takie wybryki mogłyby zaszkodzić delano w jego karierze ;x

to nawet on nie myślał o karierze, pewnie wymienili mu musk z jakimś pięciolatkiem, jak w odlotowych agentkach i teraz wyjątkowo rozbrykany maluch, rozmawiał przy kolacji z rodzicami o polityce zagranicznej francji.
- dobra, tędy - syknął do cecilie, idąc na kuckach w stronę garderoby, bo podświetlił latarką napis na drzwiach.

zachichotała i spytała delano, jakie ma bokserki, ale zaraz już zamilkła, bo usłyszała kroki!
- och nie!
właśnie, och nie, gdzie to cholerne stojaki na parasole, kiedy są potrzebne?!

nie mógł się powstrzymac i wybuchnął śmiechem, siadając na podłodze. usadził na swoich kolanach cecilie, myśląc, żeby brali ją bo on jest więcej wart, ze swoim rolexem, którego zapomniał zostawić w domu.

- franklin! musimy się schować, bo jak nas znajdą, to nie będzie dobrze - uszczypnęła go w policzek, dobrze, że wybiła mu z głowy zakladanie kominiarek! w każdym razie cecilie momentalnie zamilkła bo z korytarze przyległego widać było poruszajace się światełko. latarka?