Willa Marion

Ogromnych rozmiarów willa w antycznym stylu: kolumny, posągi, popiersia, rzeźby i płaskorzeźby. Oczywiście są też witryny z winem. Dookoła wielki ogród, również bardzo dekoracyjny, z basenem w stylu rzymskiej łaźni. W garażu samochód Marion - porsche. Przed wyjazdem mieszkał tu też Charlie, który był właścicielem domu

Wpadła tylko żeby się przebrać po pracy i pójść do jakiegoś miłego miejsca na mieście. Zrzuciła więc czarne spodnie i białą bluzkę i wbiła się w powiewną białą sukienkę (jeszcze było ciepło, dopiero wrzesień) z koronkami i na ramiączkach, srebrne sandałki na szpilkach. Zmyła stary makijaż, nałożyła nowy, złapała białą torebkę i wybiegła.

Otoworzył dzrzwi z kilkoma zamkami i wpuścił Katie. - Rozgość się. Wiesz, gdzie jest jadalnia

- Wiem, wiem. Marion już jest? - weszła do jadalni

- A, gdzieś tam powinna być. Marion!!! - krzyknął w głąb domu

- Jestem - wyszła ze swojego pokoju z dość mroczną miną. Nie cierpiała rudej diablicy Katie

- Nakryłaś do stołu - zirytowała go jej mina. Co ona sobie wyobraża!?

- Więc jemy? - chciała jak najszybciej móc się nie odzywać

- Chodxcie - zaprowadził Katie do jadalni i zaczęłi jeść obiad

Otworzył dzrzwi i wyszedł przed dom czekając na zooey

szła powoli, przyglądając się w skupieniu wyświetlaczowi swojego telefonu, co jakiś czas na jej twarzy pojawiał się nikły uśmiech, w pewnym momencie zobaczyła Charlie'go.
- cześć - przyśpieszyła kroku, o mało co nie przewracając się o jakiś niezidentyfikowany przedmiot na ziemi, uścisnęła przyjaźnie Charlie'go jak to miała w swoim chorym zwyczaju.

- Cześć. Wolisz być w domu czy zostać tutaj np. w altanie? - bo pogoda była w miarę

- właściwie to nie ma znaczenia, możemy zostać tutaj - uśmiechnęła się łagodnie.
-a to dla Ciebie, no tak w ramach ratunku - wręczyła mu jakiś pakunek, właściwie była to abstrakcyjna wersja panoramy Paryża namalowana farbami olejnymi.

- W ramach ratunku? A co ja takiego zrobiłem? - odpakował i obejrzał dokładnie - Ładne! Dziękuję, ale nie trzeba było!

- mogłeś ewentualnie nie łapać mnie, gdy upadałam, więc ... - zamilkła spoglądając na niego w łagodnie, złapała się nerwowo na łokieć i usiadła , na jakimś ogrodowym krześle - możesz wyrzucić jeśli Ci się nie podoba, to tak w ramach podziękowania.

- Mówiłem już, że mi się podoba. A nie miałem też ochoty na to żebyś upadła na niezbyt miękką podłogę.

- zdajesz sobie sprawę, że teraz mogę udawać upadek, skoro wiem, że mnie złapiesz - uśmiechnęła się owijając dłonie w szalik.

- Tak, ale to taka naturalna szczerość - uśmiechnął się

- miałbyś coś przeciwko, gdybym teraz nagle zaczęła mdleć - przekrzywiła lekko głowę spoglądając na niego, machała swobodnie nogami.

- Powiedzmy, że nie jestem fanem omdleń bo to podobno niezdrowe. I nie wiem czy umiałbym się zachować odpowiednio do sytuacji

przewróciła oczami po czym oparła się o stolik - a właściwie dlaczego jeszcze się nie ożeniłeś i nie masz gromadki biegających dzieci i takie tym podobne - spojrzała na swoje buty, po czym zaczęła rozglądać się dookoła czekając na odpowiedź.

- Bo jedyna dziewczyna z jaką wyrzymałem dłużej wpadła pod samochód. Więc w tych kwestiach mam pecha - zauważył, że ogrodnik nie zabezpieczył jeszcze wszystkich wymagających roślin przed zimnem

Otworzyła drzwi wejściowe z rozmachem i przebiegając przez ogród, żeby nie przeszkadzać wyszła

- a właściwie dlaczego wytrzymałeś, czy wszystkie kobiety to jakieś szatańskie utrapienia czy coś w tym stylu - zapytała wyciągając papierosa z kieszeni.

- Może, a raczej na pewno nie. Tylko ja źle trafiałem. Są tacy szczęściarze, którzy wezmą i od razu trafiają na taką dziewczynę, jaką chcieli. A ja nie - zauważył, że Marion wychodzi i ucieszył się, że nie będzie przeszkadzać

- to w takim razie czego oczekujesz od dziewczyny - zapytała zaciekawiona zapalając papierosa, ostatnio była jakaś znerwicowana czy coś, spojrzała jedynie przelotnie na jakąś kobietę przemykającą po ogrodzie.

- Trudny temat. No, zwykle lubię żeby dziewczyna zainteresowana była mną a nie sprawami, hm, finansowymi - zauważył gdzie patrzy zooey - Moja siostra, Marion - wyjaśnił

- no, cóż a podejrzewałam, że jakaś kochanka - uśmiechnęła uniosła brwi, mówiąc z rozbawieniem.
- a coś więcej...? raczej każdy oczekuje zainteresowania od drugiej osoby, nie którzy szczególnie np. ja, ale jakieś cechy charakteru czy coś? - spytała poprawiając szalik.

- No to nie mam tego sprecyzowanego. O, może przede wszystkim szczerość. A tak to przeważnie są cechy, które sprawiają, że coś jest nie tak i nawet nie chce mi się ich nazywać

- rozumiem - może rozumiała, ale zagubiła się trochę - mogłabym się czegoś napić?

- Ależ oczywiście. Chcesz wejść do domu, czy mmam przynieść tu? - oczywiście w domu wszystko było przygotowane, głupio wyskoczył z propozycją siedzenia tutaj

- no to możemy wejść do domu, trochę mi zmarzły dłonie - schowała je do kieszeni po czym wstała z krzesełka.

Otworzył drzwi i wpuścił ją do środka

/stokrotne sorry, ale zaraz muszę iść

weszła do środka, rozglądając się dookoła,
- gdzie mogę usiąść , czy się rozgościć jak wolisz?

- O na przykład tutaj - wprowadziłją do jednego z salonów, gdzie przygotował wcześniej coś do picia

usiadła na jakiejś skórzanej sofie czy czymś równie luksusowym i wielkim, co raczej nie zmieściło by się do jej raczej przestronnego apartamentu.
- twoje mieszkanie nie należy do najmniejszych jakie widziałam.

Uśmiechnął się - Tak i dlatego raz w tygodniu przychodzi pani do sprzątania

/idę

- raczej to nie wina gospodyni, tylko ogromnej konstrukcji tego domu - powiedziała bezbarwnie odgarniając grzywkę.

- Wiem o tym. Ale nie zawsze ma się nim kto zająć. Posprzątać, czy nawet ugotować obiad

- dlatego u mnie panuje względny domowy chaos.

- Aha. Też nie masz czasu?

/pomyliły Ci się postacie x/

- raczej nie.

/ups!

- Wiesz, tak wogóle to mało o Tobie wiem. Opowiedz mi coś o sobie

-a co konkretnie chcesz wiedzieć? jaki noszę rozmiar buta, jaką mam wadę wzroku?

- Nie, raczej kwestie naukowo-zawodowe, zainteresowania...

/dzisiaj już chyba mnie nie będzie

- no więc.... - spojrzała nerwowo na zegarek - chyba pora na mnie, może zobaczymy się wkrótce, odezwij się, czy coś - powiedziała po czym odwróciła się i znikła za drzwiami.