armąda & sophie

więc, to będzie dwupoziomowy apartament, z oknami od ziemi do sufitu, no wiecie.
armand wrócił z treningu, a że po drodze mu było do sklepu z rzeczami dla dzieci, to kupił coś dla dziecka, którego jeszcze nie było. i naprawdę nie wiedział czy to chłopiec, czy dziewczynka, ale nie mógł się oprzeć tym małym, różowym bucikom z kokardkami.
- sophie? - zawołał od progu. zawsze się bał, wchodząc, że mu nie odpowie, taka trauma przez edie </3 wziął buciki, zdejmując swoje o 8755787 większe.

kocham soph, jejuuuu. no więc właśnie sophie leżała w ich sypialni, wspólnej, bo to zupełnie fajnie brzmi. i przeglądała jakieś naucz mnie mamo, albo dziecko, czy coś takiego. no bo jakby nie patrzeć, chciała się jak najlepiej przygotować. - tutaj, kochanie! - zawołała, w miarę cicho, coby nie zaszkodziło dziecku i wyprostowała się odrobinę, kładąc gazetę obok, dłoń natomiast na dużo za dużym już brzuchu.

poszedł więc w tamtą stronę, kiedy udało mu się zdjąć buty i uśmiechnął się do niej promiennie. wyglądała naprawdę uroczo, z tym brzuchem, zarumienionymi policzkami i tak dalej. usiadł gdzieś na brzegu łóżka, przyciągając ją do siebie i całując w czoło.
- jak się dzisiaj czujemy, hm? - zapytał, mrugając powiekami trzy i pół raza, do brzucha w zasadzie, bo teraz patrzał na niego, a nie na sophie - patrz co kupiłem! - wyciągnął przed nią maleńkie buciki.

uśmiechnęła się promiennie bardzo, głaskając jego dłoń właśnie, heeeej, tęskniła. zawsze znaczy tęskniła i cieszyła się jak totalny debil kiedy wracał. - jezu, jezu, armand, umieram z nudów już tutaj, to całe naucz mnie mamo [xddddd] czy coś jest głupie - mruknęła i wyciągnęła ręce po śliczne, różowe buciki. - huh, są śliczne! ale skąd wiesz, że to będzie akurat dziewczynka, hm? - roześmiała się nawet.

uśmiechnął się, wsadzając sobie sophie na kolana, a biorąc pod uwagę, że przybrała teraz rozmiary małego słonia, okej może przesadziłam, to wcale nie było łatwe. uśmiechnął się do jej szyi, bo akurat ona była najbliżej, głaskajac kciukiem pokaźny brzuch ukochanej. złapał zaraz buciki, przyglądając im się z uwagą.
- nie wiem, chcę dziewczynkę chyba, wyobrażasz sobie? taka mała sophie, to naprawdę zajebiste - powiedział, kiwając głową, zaraz jednak popukał się w czoło - okej, nie przeklinam, nie powinienem, nasze maleństwo słucha!
dopiero teraz sobie o tym przypomniał i doprawdy czuł się tragicznie, kiedy z sophie się kochali, ostatnim razem, bo czuł jakby dziecko na nich patrzyło, a to było niefajne wrażenie, więc dla poprawy się po tym przekleństwie powiedział es bardzo ładnie, że ją kocha.

zawiesiła rękę na jego szyi, drugą natomiast głaskała jego policzek, co jakiś czas go całując. - a ja chcę chłopca właśnie. wyobraź sobie, przychodzisz z treningu a tutaj lata taki mały armand z irokezem na włosach - roześmiała się znów i nawet ujęła dłoń armanda, kładąc ją na swoim brzuchu właśnie. w sensie, że mały armand albo mała sophie kopał. czyli, że fajnieeeeeeeeee. heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeej, okej, już. z tgo powodu nawet pocałowała armanda, zupełnie namiętnie i oznajmiła mu, że oni też go kochają.
;dd

oni, oboże, to słodkie bardzo, armand też uznał, że to słodkie, w związku z tym schylił się do jej brzucha, zeby posłuchać owego kopania, ale zaraz się rozmyślił i zaczął mówić:
- czeeeść maluchu - powiedział, kiedy w końcu udało mu się opanować kaszel ;d okej nie miałam już czego wymyśleć - jesteś chłopcem, czy dziewczynką? powiedz tatusiowi, tatuś ładnie prosi.
okej zupełnie się w to wczuł!