ginekolog / + poczekalnia u ginekologa

ma na imię józef i jest dokturem wszystkich nas!

więc przyszedł tutaj, bo właśnie tak poleciła mu ta miła pielęgniarka w obleśnym fartuchu, oparł się o ścianę, ale zaraz znów zaczął krążyć, wyczekując sophie.

właściwie to soph nie lubila ginekologów, po tym co jej powiedział tymbardziej. wyszła z gabinetu, po cichu, w ręce trzymając kolejną kartkę z usg, na którą w ogóle nie chciała patrzeć. podeszła tylko z załzawionymi oczami do armanda, wciskając mu owe zdjęcie i wynik, nawet nic nie mówiąc.
zawaliło jej się życie.

wziął od niej wynik usg, ale najpierw spojrzał na nią, była smutna. przez jego myśl przeszło wszystko; od raków xd po aids xd, ale nie spodziewał się ciąży. z wyniku też nic nie odczytał, wszyscy wiemy jakie okropne pismo mają lekarze, więc objął ją w talii obiema rękami.
- i?

- jestem w ciąży - mruknęła, między płakaniem a podciąganiem nosa. westchnęła głośno bardzo i położyła głowę na ramię armanda. pewnie śmiesznie wyglądali, niechciane dziecko i te sprawy.

z tego wszystkiego aż zakręciło mu się w głowie, ale nie tak żeby się przewrócił, tylko przytulił ją mocno do siebie i pocałował w czoło. i hej, mimo iż była zajebiście zaskoczony, to jeszcze bardziej się cieszył.
- heeej, nie płacz soph. to hm, dobra wiadomość - powiedział ostrożnie, głaskając ją gdzies po pleckach.

otarła łzy ręką, drugą obejmując go. - daj spokój armand, jesteśmy młodzi, jak wychowamy dziecko? ty pracujesz, ja miałam się uczyć - powstrzymywała łzy, żeby nie wybuchnąć płaczem na środku korytarza. - cieszysz się?

- cieeeeszę się, soph, naprawdę. zawsze chciałem mieć dziecko. z kimś kogo kocham - pooooookaaaaż na co cię stac, oboże, ale maniana była na koncercie fiiiiiila. posadził ją na jednym z krzesełek i odgarnął jej włosy z czoła - damy sobie radę. jak będziesz chodziła na uczelnię, to ja będę się zajmował dzieckiem, chyba, że będę miał trening, to znajdziemy nianię. damy radę, soph - powtórzył.

spojrzała na niego szklanymi oczami. hej, chciała mu wierzyć. - kocham cię, armand, ale - zacięła się, trzymając jedną dłoń na swoim brzuchu. - to zniszczy mi życie, zupełnie - potrząsnęła głową, była w takim lekkim szoku i w ogóle.

- nie zniszczy twojego życia - okej, to że był wyrozumiały, nie znaczy, że cierpliwy i wcale mu się nie podobało to, co mówi sophie - zadbam o to, seriooooo.

wzruszyła ramionami i wstała, dość energicznie, co nie było miłym przeżyciem i zachwiała się, łapiąc za najbliższą ścianę. - albo usuńmy je, armand - okej, wcale nie myślała poważnie.

- ty chyba żartujesz, sophie? - spojrzał na nią, już bardziej wkurzony, marszcząc czoło. złapał ją za chude ramionka i potrząsnął nią - powiedz, że żartujesz do cholery.
wcale nie krzyczał, mówił tylko nieco głośniej, patrząc prosto w jej oczy. wiedział, że sobie poradzą i zupełnie nie rozumiał słów sophie. każdy by sobie poradził mając 858656876568656865 milionów na koncie, conie.

- ała, to boli - jęknęła tylko, była delikatna i naprawdę ją bolało, ale nie tak bardzo. wykrzywiła się, żeby wyszło bardziej realnie. - puść - warknęła, wyrwała się nawet sprawnie i ruszyła szybko przed siebie, zostawiając armanda gdzieś za sobą. tak sobie myślę, że możesz odpisać tu albo już w domu, tylko mnie poinformuj na padu ładnie.