pierre do harloty

okej, pierre znalazł jednak za kanapą swój wypasiony telefon jak ten neila z filmików, taki z brylancikami i szkiełkami, w każdym razie, musiał sobie przypomnieć jak się wykręca numer.
więc! wybrał numer do szarloty, bo miał zapisany pod jedynką w książce telefonicznej, bo ktoś mu to kiedyś poprzestawiał, prawie jak w amelii.

a ona malowała paznokcie właśnie na czerwono, bo w dzieńdobry tefałen suki opowiadała, ze to seksy. przestraszyła się telefonu, bo w mieszkaniu było idealnie cicho, z tej okazji, ze kot spał. zlokalizowała telefon dopiero po trzecim sygnale, rozlewajac przy tym lakier do paznokci, zrzucając z parapetu kilka książek i rozrzucając po całym pokoju stertę ciuchów, pod którymi telefon ten się znajdował.
-tak?
:c

mam czerwone paznokcie i wydrapię ci oczy!!!!!!!!!!!!11
- szar? - spytał nieśmiało, bawiąc się kablem od telefonu, nawijając go na wskazujący palec, pewnie wyciągnie go z wtyczki, znając pierra. - cześć, to ja. znaczy, pierre! - cholera, po co dzwonił, ona i tak go nie pamiętała, pewnie miała już trzynaścioro dzieci, pięciu mężów i tyłek wielkości szafy :c

to się nazywa karnawał.
-och cześć pjer. po c...to znaczy miło, że dzwonisz. -naturalnie, że pamiętała pjera i krew jego ojca na wycieraczce tego zimowego wieczoru, kiedy przyszła go odwiedzić..... oraz że dał jej kota i malował akty. jej akty. mimo wszytsko nie miała pojęcia po co mógł dzwonić, przestarszyła się, że może papa zmartwychwstał. i wcale nie miała dzieciakuw, ani mężów, ani tyłka wielkości szafy. była nawet młodsza niż wtedy, to znaczy juz nie była, bo zmieniłam.

- ja w zasadzie dzwonię tylko.. - aj dżast kol tu sej aj low ju :c - żeby powiedzieć cześć. bo znów jestem w paryżu no wiesz i tak trochę się stęskniłem za herbatą i całą resztą. co u kota? to znaczy, u kota i ciebie? ciebie i kota? hm. - zaczął się plątać, pewnie dlatego, że zwalił doniczkę ze zwiędniętym kaktusem.

-więc cześć. u mnie wsyztsko w porządku, tak jak i u kota. a ty? gdzie się podziewałeś? - zapytała z czystej ciekawości, bo właściwie to martwiła się kiedy tak zniknął, szczególnie, ze czychał na niego morfeusz. - i co to za hałas? - dodała jeszcze, bo odgłos spadającej doniczki przypominał odgłos pjera wypadającego przez okno.

- wypadłem przez okno. to znaczy, doniczka mi spadła.. byłem w rosji, no wiesz, trzeba było zrobić porządki po ojcu.. - westchnął, żeby dodać jeszcze dramatyzmu! ..::w rosji nigdy nie jest bezpiecznie::.. raz ugryzł go tam zmutowany szczur, który ni stąd ni zowąd wyskoczył ze śmietnika, kiedy pjer szedł wąskimi uliczkami moskwy, czy tam petersburga. - mam pistolet! - pochwalił się, nieco ściszając głos, może morfi założył podsłuch.

-jezusmaria pjer po co ci pistolet?! -wolała chyba nie wiedzieć co to za porządki pjer robił w rosji. na szczęscie nigdy nie słyszała o tych zmutowanych szczurach. -mogłeś się odezwać. - westchnęła, żeby dodać dramatyzmu. - to znaczy wcześniej. to znaczy jak wyjeżdżałeś. i odejdź od okna, proszę.

- boisz się o mnie, szar? - spytał, wzdychając. poszedł za jej radą i zsunął się z parapetu. wypadł mu z tego wszystkiego telefon z ręki, pjer nadepnął na doniczkę, albo prawie nadepnął, wygrzebał słuchawkę z ziemi i powiedział, że żyje. - pistolet, no wiesz! na wszelki wypadek. odłączyli mi telefon, dlatego się nie odezwałem, przepraszam........ poza tym, wysłałem ci kartkę z rosji, ale nie pamiętałem twojego nazwiska ani adresu, więc pewnie nie doszła.

-no tak, nie doszła. nie, dlaczego miałabym się bać. wprawdzie przyciągasz nieszczęścia jak magnes, ale masz przecież pistolet... -mruknęła. nie była żadną pacyfistką, po prostu prawdopodobieństwo, ze pjer sam zrobi sobie krzywdę tym pistoletem było spore. - i co teraz? zamierzasz bawić się w mafioza w rosji, czy w malarza w paryżu?

- nie wiem. to znaczy, te drugie wydaje mi sie bardziej prawdopodobne, bo wiesz - przełożył słuchawkę do drugiego ucha, ale zaplątał się w kabelek. - mafiozem być wcale nie jest tak łatwo. chodźmy na herbatę, co? - spytał, bo on od swojego ponownego przyjazdu do paryża pił chyba tylko dwie czy trzy herbaty :c

-mhm, chodźmy. - własciwie to przerzuciła się na kawę, ale musiała skontrolować czy pjerowi w rosji nie odcięli ręki, albo ucha. -i nie bierz pistoletu :c
i zacznij a ja sprzątnę te płatki co mi wypadły z ust jak grałam pjotrem.

powodzonka, xd.