La Scala

- uwierz, że paparazzi w porównaniu z nimi, to nic - zaśmiała się. - była.. - powiedziała. - boże nie mów, że Ty tez wszystko o mnie wiesz? - ponownie się zaśmiała. - to byłoby zbyt straszne i znowu musiałabym uciekać.

- Nie, wiem tylko tyle ile mi o sobie powiedziałaś. -uśmiechnęła się - I jestem dobrą obserwatorką, Podobno. Ale zmieńmy temat. Ja tez uciekłam do Paryża, w sumie przed garami i pieluchami, czytaj przed głupim narzeczonym, choć wszyscy mysleli, ze na studia. - język jej się chyba plątał - A Ty co tu robisz?

- też uciekłam i wbrew pozorom nie przed tym o czym Ci powiedziałam, bo to czasami bywało miłe... wszyscy się Tobą interesowali i nawet jeśli wydawało się, że jesteś samotna, to w gruncie rzeczy nią nie byłaś - powiedziała. - ale w życiu są chwile, w których niestety traci się kontrole nad sobą, i nad nim samym.. - dodała.

- Niestety są. - powiedziała. - Facet?- zadała retoryczne pytanie.- Niestety w Paryżu też są. Zresztą oni są prawie niepotrzebni do szczęścia.

- tylko mnie nie osądzaj.. za błędy z czasów liceum płacę do teraz.. - powiedziała.
- faceci są w porządku, tylko trafić na odpowiedniego jest sztuką... a wyjście za mąż po pijaku nie jest powodem do dumy... - ściszyła głos.

- Nie znam Cię i nie zamierzam osadzać puki nie poznam.- powiedziała i zapragnęła następnego drinka, ale że był początek tygodnia to sobie darowała, ale poprosiła Mike'a o coca colę bez lodu, za to z rurką. - Zresztą ja nie jestem lepsza- roześmiała się - Zajście w ciąże z portugalskim piłkarzem, którego pierwszy raz na oczy widziałam, to tez duże osiągnięcie.

- o ciekawe... a przystojny chociaż był? - zaśmiała się. - a tak poważnie mówiąc to z się stało? - zapytała.

- Przystojny, miły, inteligentny i był playboyem. - uśmiechnęła się - Co się stało z dzieckiem? Poroniłam. -powiedziała smutno. - Za dużo imprez, papierosów i alkoholu. Stało się.

- przykro mi - powiedziała. - nie powinnam była pytać... - dodała szybko.
- ja uciekłam od razu po ostatniej rozprawie rozwodowej - zaśmiała się smutno. - pewnie gdybym tego nie zrobiła zakatowałby mnie w końcu na śmierć - dodała. - ale nie ze mną te numery, jestem B. Davis i ze mną się nie zadziera, a jeśli ktoś odważy się to zrobić, zapamięta mnie do końca życia, niekoniecznie miło - wyszczerzyła zęby.

- Nie rusza mnie to, od jakiegoś czasu. - powiedziała - Bił cię? Może jeszcze pił? Niezłe ziółko jak na kapitana szkolnej drużyny. A Ty dzielna dziewczyna jesteś. - usmiechnęła się. -Nie boisz się, że będzie Cie szukał?

- jak to kapitanowie wszystkich licealnych drużyn sportowych.. to żałosne było wiesz? - powiedziała. - nie zdradzał, był kochany, ale nikt poza nim nie mógł się do mnie zbliżyć, nie mogłam mieć żadnych znajomych, a przyjaciół już tym bardziej, jeśli byli płci męskiej - skrzywiła się. - ale kochałam go.. to była taka pierwsza miłość, aż za bardzo zalatywała miłością, jak na ten wiek - dodała. - w sumie trochę się boję... ale żyję ciągle nadzieją, że nigdy mnie nie znajdzie, nikomu nie powiedziałam dokąd wyjeżdżam, napisałam tylko krótki list pożegnalny.. nic nie wytłumaczyłam.. wszystko po to, żeby nie mógł trafić na żaden mój ślad - spojrzała na Vi.

Udała, że zamyka sobie usta na klucz, a ten że wyrzuca.
- Ani słowa. - powiedziała. - Wiesz, sama nie wiem, dlaczego Ci to wszystko powiedziałam.- uśmiechnęła się. - Może dlatego, że nie mam już żadnej przyjaciółki.

- a ja Ci powiem, że miło jest spotkać obcą osobę, tak przyjazną i tak miło nastawioną do drugiej osoby, której przecież się nie zna.. - powiedziała. - może coś nas połączyło i nie będziemy już tak samotne - szturchnęła Vi lekko w ramie uśmiechając się.

- To co toast za przyjaźń? - spytaa podnosząc do góry swoją rozgazowaną coca colę.

- a więc za przyjaźń - ona natomiast uniosła w górę pusty po martini kieliszek, zaśmiały się obie. - udany toast - smiały się.

- A i jak pojawi się kapitan, to powiedz, znam jednego przystojnego prawnika. Niezły jest. -powiedziała i puściła do niej oczko.

- to do mnie nie podobne, że odmawiam spotkania z przyjstojnym mężczyznom w dodatku prawnikiem... ale jednak naprawdę nie chciałabym mieć potrzeby spotkania się z nim - uśmiechnęła się do Vi. - mam nadzieje, że to jest początek pięknej przyjaźni - powiedziała, a jej głos przepełniała radośc.

- Miałam na myśli, ze jest dobry w tym co robi- roześmiała się - Marc nie nadaję się do jakichkolwiek związków. Pracoholik.- machnęła ręką na Marca - Ja też mam taką nadzieję. Tu masz moją wizytówkę. - Wręczyła jej zgrabny kartonik na którym stało, co następuje:
"Violett M. deCervant fotomodelka, 5th Avenue 45, NYC" Ale wczesniej zapisała jej swój paryski adres i francuski numer komórki. - Na odwrocie masz aktualne dane. Dzwoń, pisz, wpadaj.- uśmiechnęła się.

- na pewno będę wpadać tak często, o tak nieprawdopodonych godzinach i w tak nieodpowiednim czasie, że 10 razy się jeszcze zastanowisz, czy na pewno chcesz mieć taka przyjaciółkę - zaśmiała się. - bo niestety do tego mam talent - rozłozyła ręce. - na pewno się odezwę i w najbliższym czasie znowu się spotkamy - uśmiechnęła sie.

- To fajnie. -uśmiechnęła się - A teraz znikam, bo się późno zrobiło. - pocałowała ją w policzek i rozpłynęła się w paryskich ciemnościach.

- do zobaczenia - pomachała jej na pożegnanie, zapłaciła swój rachunek i także udała się do domu, bo dość długo się zasiedziały.