Pizza hut

No to powiedzmy, iż już się tu znalazła, zupełnie, jak wczoraj, ale tym razem miała więcej czasu na przeglądnięcie menu, co też skrzętnie wykonywała.

no tak, a zołi jakoś przedarła się przez protestującą paradę, która prawdopodobnie skandowała jakieś polityczne hasła, ale zo nigdy polityką się specjalnie nie interesowała, wparowała do pizzeri, po drodze strzepując parasol z kropelek wody, które osiadły teraz na ziemi, usiadła na krzesełku obok dopiero po chwili odetchnęła ciężko i spojrzała na Sare.
- hej - cmoknęła jej policzek, uśmiechając się nieznacznie.
- udało mi się dotrzeć, powinnaś się cieszyć, bo to nie było łatwe.

- Oczywiście, że się cieszę! - Zapewniła, zaraz oddając całusa. - Już myślałam, że pożarł Cię ten pikietujący tłum na zewnątrz, i na serio się przestraszyłam. - Nie trudziła się noszeniem czegoś tak użytecznego, jak parasole, więc zatrzepotała włosami, usiłując strzepnąć z nich ostatnie, zimne krople. - Swoją drogą, ciekawe o co się tak wykłócają? - No nic, wzruszyła ramionami, i podsunęła jej menu. - To co bierzemy?

- to bardzo prawdopodobne, pewnie próbują wyperswadować większe premie, albo zwolnienie od spłacania podatków - wzruszyła ramionami, odgarniając włosy, były one suche, ale przesiąknięte wilgocią, która unosiła się na Paryżem, wraz z deszczowymi chmurami.
- może, skoro wczoraj wepchnęłaś w siebie pizze, to ja proponuje dzisiaj... jakąś zapiekankę, lazanie, a może spaghetti> hm, jak myślisz? - uniosła brwi spoglądając na grupkę ożywionych turystów.

- A może Parada Równości? - Uśmiechnęła się, próbując poprzez lawinę deszczu dostrzec upragnione kolory tęczowej flagi, lecz zaraz odwróciła twarz od okna, i jej wzrok spoczął na Zooey, a później karcie dań. - O, tak, spaghetti to bym sobie zjadła... - Podsunęła, masując się po brzuchu. - Najlepiej z dużą ilością sosu. A Ty?

- parada równość - podrapała się po policzku, przyglądając się menu, po chwili olśniło ją, zaklaskała na myśl o spaghetti.
- ja chcę karbonara, a ty jakie, to zamówię, bo nadchodzi kelner - wskazała głową.

- Wezmę te, co Ty. - Postanowiła po chwili, i mimowolnie położyła dłoń na kieszeni dżinsów, w której trzymała papierosy. Jednak zrezygnowała z takiego pomysłu, nie chciała być niegrzeczna czy też niekulturalna. - Nie wytrzymam dłużej tego listopada. Ciągle leje, a ja nie mogę założyć krótkich spódnic, bo marznę. - Zagaiła rozmowę. - Słyszałaś o Paryskim Tygodniu Imprez? Wybierasz się?

- dobrze więc - przywołała kelnera, szczerbatego chłopczynę, który przyjął pośpiesznie zamówienie bazgroląc coś na niebieskiej kwadratowej kartce.
- mi bardziej przeszkadza fakt, że jest cholernie zimno - potarła dłonie, bo ręce też miała zimne.
- słyszałam, pewnie się wybieram, a ty, niepotrzebne pytanie, bo wiem, że pójdziesz - wystawiła język.

Chwilowo skupiła wzrok na kelnerze, a raczej na bazgrołach, które błyskawicznie wypisał, i zastanowiła się czy wybranie przez niego pisma poprzez duże litery, nie byłoby prostszym, i szybszym rozwiązaniem dla nich, jeśli chodzi o czekanie na zamówienie, a i dla szefa kuchni.
- No tak, bez swetra z domu ani rusz. Chcesz moje rękawiczki? - Spytała, zaraz czerwieniąc się. - Hej, a co myślałaś? Przecież nie będę siedzieć na tyłku, gdy cały Paryż się bawi. Mam nadzieję, że spotkam Cię na jednej z tych zabaw.

przyniesiono im kopiaste spaghetti polane śmietanowym sosem, wyglądało obiecująco, ale było ogromne, co zmniejszyło apetyt zo.
- dostałam ostatnio rękawiczki -podniosła je triumfalnie, chociaż zdawała sobie sprawę, że jej lodowate dłonie to już zwyczaj.
- spotkamy się, a kto Ci będzie towarzyszyć - mrugnęła do niej wbijając widelec w makaron.

Ona tymczasem napaliła się na to, co miała na talerzu, była głodna, a w takich chwilach, im więcej dobrego spaghetti, tym lepiej, nieprawdaż? Starała się przy swoim pośpiechu zachować resztki elegancji oraz manier.
- Oo, od kogo, jeśli można wiedzieć? - Uniosła brwi z uśmiechem. - Może masz jakieś problemy z krążeniem? - Po przełknięciu wyjątkowo sporego kęsa, rzekła: - A nie wiem jeszcze. Mam nadzieję, że nie trzeba przychodzić z partnerami.

jadła powoli po jej apetyty malał w miarę jedzenia, tak całkowicie na opak, grzebała odkładając na bok boczek, bo ostatnio nie miała ochoty na nic co miało cztery nogi, przed spożyciem.
Nie udzieliła odpowiedz, bo nie wiedziała, jak ją sprecyzować, czy ciekawość Sary zostanie zaspokojona wraz z słowem znajomego, czy ma podać jego imię, oraz stan konta, którego nie znała, bo mało ją obchodził, więc powiedziała skąpo, że od znajomego.
- raczej nie, bo mi nie jest zimno, ale mam zimne ręce - tak, tak nasłuchała się wywodów lekarzy, którzy tłumaczyli jej ciotce, że zo jest całkiem zdrowa.
- chyba nie - wydęła dolną wargę, zastanawiając się.

Była w połowie pokonania wielgachnej, przyjemnie pachnącej góry spaghetti, gdy poczuła nagłe pragnienie pokarmów, ale płynnych. No, więc uniosła głowę, i zapytała: - Chyba zamówię sobie colę. A Ty, chcesz coś ciepłego? - Cóż, słowo 'znajomy' raczej jej wystarczało, toteż uśmiechnęła się, i dodała jeszcze, iż to bardzo miłe, że 'owy' tak o nią dba.
- To ja już nie wiem. - Wzruszyła ramionami, sama też miewała chłodne dłonie, ale tylko czasowo. - Raczej nie, tak myślę, i dobrze. A właśnie, wiem, że na to stanowczo za wcześnie, jednak póki pamiętam... co chcesz ode mnie na święta?

- zieloną herbatę z jaśminem, to szczyt moich marzeń - odsunęła na chwilę od siebie makaron, którego i tak zjadła już za dużo, skubnęła jeszcze jeden kęs, uśmiechając się do niej, wzruszyła ramionami.
- nie jestem pewna - spojrzała na swoje paznokcie.
- powiedz mi co ty chcesz, bo ja jeszcze nie mam pomysły - wystawiła jej język, wyciągając pomarańczową czekoladę.
- chcesz? dostałam ze Szwecji od babci - uśmiechnęła się.- spokojnie to nie w ramach prezentu, to tylko poczęstunek.

- Dobrze, więc. - I przywołała tego samego kelnera jednym ruchem ręki, zaraz zamawiając dla siebie colę, a dla Zooey wspomnianą herbatę. - Nie jesteś? - Zmarszczyła brwi w trosce. - Ale chyba do Bożego Narodzenia zdążysz posiąść wiedzę w tej tematyce? - Upewniła się jeszcze, śmiejąc pod nosem. - Póki to co nie wiem, ale spokojnie, wymyślę coś totalnie drogiego, i wyszukanego. - Spojrzała nań figlarnie. - Nie no, poinformuję Cię w swoim czasie. - Momentalnie zapomniała o nieskończonym spaghetti, i zajęła czekoladą, uprzednio dziękując. A wzięła tylko trzy kostki. Och, i kelner przyniósł im te napoje.

ujęła w dłonie porcelanową filiżankę, możliwe, że to chińska porcelana, ale zo. na oko nie potrafiła tego ocenić, więc luźno oparła się o krzesełko patrząc przed siebie.
- możliwe, dobrze więc czekaj, może odrzutowiec? - uśmiechnęła się kącikowo poprawiając chustkę na szyi taką jak w seciku zresztą xP.
- albo nie lepiej... wymyślę coś.

Dziamgając słodką, i przy okazji pyszną czekoladą, wypiła znaczną ilość swojej coli. Popatrzała jeszcze na spaghetti, i zaczęła zastanawiać się nad ewentualnym spożyciem, jednak nie była pewna, toteż dłubała w makaronie widelcem tylko.
- O, no, i proszę! - Zachichotała, opierając brodę na dłoni, bo tak jej było wygodnie. A i - śliczna ta chustka. - Wymyśl, i powiedz. - Ponownie wpatrzyła się melancholijnie w widok za oknem, gdy nagle coś się jej przypomniało. - Ej, Ty też zauważyłaś dziwne zniknięcie Yuki, Gee, i Josha?

włożyła sobie do ust kostkę, która rozpuściła się w jej ustach, wypiła łuk herbaty, żeby nie zafiksować się jej słodyczą.
- wymyślę na pewno - położyła teatralnie dłoń na sercu - dzięki, ale jeśli zapomnę to mi przypomnij - roześmiała się.
- wiem, dziwi mnie to, no dobra juki mogła pozostać w tym swoim Tokio, ale Georgina, no i Josh - podrapała się po skroni.

Zawtórowała jej śmiechem, i postanowiła, jednak zrezygnować ze spaghetti, toteż odsunęła lekko talerz, i raczyła się wyłącznie czekoladą. Rozprostowała nieco nogi, bo jej zdrętwiały. Och, ona to ma problemy.
- Owszem, mogła, ale, żeby się tak nie odzywać, ani nic? - Uniosła brwi, biorąc łyk coli. - A ta dwójka to zniknęła, jakby ich ktoś, co najmniej porwał. Ja nie wiem...

potarła łokieć, który gwałtownie ją zabolał, rozmasowała go spoglądając na Sarę, wypiła kolejny łyk aromatycznej herbaty.
- taaak, szkoda tylko, że nie uprzedzili nas, że postanawiają wyemigrować gdzieś, albo w ramach psychologicznej terapii odseparować się na dłuższy czas - powiedziała to z wyrzutem, no bo nie kulturalnie tak znikać, cnie.

Wydęła nieco usta, bo mimo wszystko tęskniła za tymi ludźmi, a nie pozostawili po sobie żadnych śladów, nie dając im nawet możliwości wiarygodnej spekulacji. Westchnęła ciężko, przyglądając wzorkom wyrzeźbionym na swojej szklance, to pewnie jakieś firmowe.
- Masz rację, postąpili tak, jakby... - Machnęła ręką, nie wiedząc, jakich słów ma użyć, jednak miała pojęcie, iż Zooey wiedziała. - Przypomniało mi się! - Klepnęła się łagodnie po głowie, dając jednocześnie patent do zmiany tematu. - Niedługo wprowadzam się do własnego mieszkania. Jaką dzielnicę byś wybrała? Bo ja myślę, i się zdecydować nie mogę. - Uśmiechnęła się.

-Rue de Rivoli, albo Montmarte, lub Le Marais, ale to za blisko tatusia - zacmokała w powietrzu, a jej wzrok znowu skierował się na tą okropną pogodę, która z minuty na minutę stawała się coraz gorsza, a przynajmniej tak jej się wydawało.
- a tak ogólnie to bardzo fajnie - uśmiechnęła się oddając resztkę swojego makaronu.

- Muszę się, cholera, zastanowić. Bo każda z tych dzielnic coś w sobie ma, a ja nie umiem wybrać konkretnego dobra, ot. Ale dziękuję, Twoje zdanie też się liczy. - Wyszczerzyła się, tym razem bawiąc słomką, którą dopiero teraz zauważyła. - Jak tak dalej pójdzie to zamieszkam w jakimś hotelu. - Wysunęła. - I chyba będziemy się powoli zbierać, co? Znaczy ja nie mam aktualnie żadnych planów, ale może Ty...

- ja też, a siedzenie tu jest równie bezsensowne, co nie oznacza, że nasza rozmowa jest bezsensowne, ale miejsce jej nie sprzyja - uśmiechnęła się poprawiając swój tyłek na krzesełku, bo zdała sobie sprawę, że zrobiło jej się całkiem niewygodnie.
- hotel? to na dłuższą metę męczące, chociaż miałabyś świeże ręczniki i te małe mydełka.

- Właśnie. - Machnęła ręką na pusty, bo już oczyszczony stół, oraz fakt, iż kelnerzy spoglądali na nie ukradkiem, jakby mówiąc: 'Jak zjadłyście to wynocha, no, chyba, że chcecie zamówić coś jeszcze'. A ona nie chciała, w zupełności najedzona była. Sięgnęła po swoją kurtkę, gestem 'czas na nas'. - I zamówiłabym sobie codzienne sprzątanie, także po burzliwych nocach, wieczorami wracałabym do czyściutkiego, pachnącego pokoju.

- to miałam na myśli - ociągała się trochę, ale w końcu wstała sięgając po płaszcz, który włożyła zapinając po przysłowiowy ostatni guzik, choć w rzeczy samej tak właśnie było.
- to idziemy - rozłożyła dłonie, bo udało jej się jakoś pozbierać.

Poprawiła jeszcze włosy, żeby nikt się nie roześmiał, gdy będzie wracała do domu, chociaż jej wysiłki i tak pójdą na marne zaraz po tym, jak wyjdzie na ulicę.
- Idziemy, słońce! - Wyszły razem, gawędziły jeszcze troszkę w strugach deszczu, i rozdzieliły się w swoich domach, rzecz jasna. Tyle.

alan dotarł tutaj w zupełnie niezłym czasie, po drodze raz prawie wpadł pod samochód, ale ważne, że nie wpadł, nie? w każdym razie stając w drzwiach rozejrzał się dookoła, ale clarise póki co nie zauważył, więc usiadł przy jednym z przyjemniejszych stolików, o ile takie tam były, i oparł łokcie o blat.

weszła i jakoś tak z wejścia już wyczaiła stolik z alanem, a może raczej alana przy stoliku, bo alan był dla niej w tym momencie ważniejszy od stolika, wlaściwie nie tylko w tym, ale przez ostatnie kilka dni stawał się coraz wazniejszy.
- czeeeeeść! - rzuciła wiec wesoło, siadając obok niego, była dziś w dobrym nastroju.

alan w ogóle nie miał pojęcia, czemu wciąż jeszcze zgadzał się z nią spotykać. praktycznie stracił jakiekolwiek nadzieje na to, że uda mu się z nia przespać. bo przecież tylko dlatego się z nią widywał, prawda? PRAWDA?! hmm, ta jego teoria wydała mu się w tym momencie trochę mglista, uśmiechnął się na widok clarise, która jego zdaniem przypominała jakąś bajkową księżniczkę, ale nie z tych z disneja, może raczej z jakiejś starej, ruskiej bajki... albo nie, nie wiem. - czeeść, co tam? jaką chcesz pizzę? - bo podobno przyszli na pizzę.

- nic tam, chcę hawajską - powiedziała, opierając się łokciami na stoliku. nawet nie spojrzała na menu, po prostu przyszła tu na pizzę hawajską, to czemu ma do niego spoglądać, skoro ten czas mogła śmiało wykorzystać na patrzenie się na alana. - bierzemy coś do picia?

on za to przeglądał menu, chociaż czytanie zawsze sprawiało mu trudności :< - hmm, ja bym się czegoś napił. - ach, dżaka danielsa najchętniej, ale chyba tutaj nie było go w karcie, więc odchrząknął i pokiwał powoli głową. - jakąś kokakolę, czy coś, co? ja też biorę hawajską. - nie miał cierpliwości do zamawiania, poszedł powiedzieć co chcą, bo w picy hat to chyba tak działa, nie?

nie, u mnie przychodziła do mnie kelnerka, ale zamówić przy barze też zawsze mozna! clarise obserwowała jego miły&seksowny tyłek, póki nie zniknął z pola widzenia razem z jego właścicielem, a potem dopiero zaczęła przerzucać menu, czekając, aż a wróci.

wrócił z dwoma kolami, ale nie zero, tylko normalnymi, a jak clarise chciała jakąś inną, to miała problem. w każdym razie wrócił, postawił przy niej szklankę z kolą, tę gdzie było mniej xd i sam usiadł naprzeciw, by móc się jej bezkarnie przyglądać. a raczej jej dekoltowi. i niespecjalnie wiedział co mówić? :<

- hm - chrząknęła więc nieznacznie, dopatrując się gdzieś na jego policzku jakiegoś super małego pieprzyka, który teraz właśnie wydał się jej przede wszystkim uroczy, tak jak cały alan. postukała trochę paznokciami w blat, zastanawiając się, co powiedzieć, ale nic nie przychodziło jej do głowy, więc postanowiła nadrobić to uśmiechem.

alan nie był uroczy :<
powstrzymał komentarz z serii 'ładne ramy' (pozdro jaś fasola xd) czy coś, zamiast tego się również uśmiechnął i podrapał się po kolanie, miał jakieś czaderskie dżinsy liwajsa czy innego. - hmm, wybierasz się na te imprezy w przyszłym tygodniu? - spytał, bo jakoś tak wyszło...

jak to nie, will westall jest uroczy!!!!!!!
na początku niespecjalnie zrozumiała cokolwiek z tego, co mówił, zajęta studiowaniem rysów jego twarzy, czemu towarzyszyły maślane oczka, alan mógł już sobie tylko pogratulować.
- nie, nienawidzę imprez, wolę pić piwo i palić fajki w samotności, niż przysłuchiwać się bandzie bezmózgich panienek, uciekać od dziennikarzy i pilnować, żeby faceci trzymali ręce przy sobie - pokręciła głową, wywracając przy tym oczami.

nie jest, ma lisa na szyi!
- taaak, faceci - pokiwał głową, niespecjalnie słuchając jej odpowiedzi, wyłapał tylko ten fragment o facetach i trochę się speniał, w zasadzie uznał, że to swojego rodzaju aluzja do tamtej próby pomacania jej z jego strony. no ale nnieważne. - ja hmm też w zasadzie nie przepadam za imprezami.

- naprawdę? - uniosła jedną brew do góry, niespecjalnie dowierzając jego słowom. - wyglądasz mi raczej na takiego, co lubi się wyszaleć - stwierdziła, uświadamiając sobie, że zbyt wielu rzeczy o nim jeszcze nie wie, a to źle i musi to koniecznie nadrobić! w końcu, po iluś tam minutach czekania, dostali swoją pizzę, założmy, że to była duża, familijna pizza, prawie większa od stołu, więc muszą się nią najeść.

znad jednego z kawałków pizzy hawajskiej, alan popatrzył na nią, kręcąc powoli głową. - niee, najwidoczniej pozory mylą. to znaczy, owszem, może i lubię ze znajomymi iść na piwo do pubu, ale nie przepadam za tymi eleganckimi bankietami czy przyjęciami bogatych dzieciaków, gdzie pija się tylko szampana. okej? - żeby nie było wątpliwości, hihi.

- nie no, w porządku - przytaknęła, szczerze zdziwiona, ale swoje zdziwienie schowała za kawałkiem pizzy, który własnie dziabnęła nieco zbyt gwałtownie, bo spadł z niego kawałek ananasa. - nawet lepiej niż w porządku - wyszczerzyła się, kiedy to już przełknęła pizzowe ciasto, zdecydowanie zbyt cienkie jak dla niej.

co ty, cienkie jest najlepsze -.-''''' alan uniósł obie brwi, oblizując palce z sosu pomidorowego, jeśli to niegrzecznie, to przepraszam za niego. - niby dlaczego lepiej niż w porządku? - spytał szczerze tym zainteresowany, przez przypadek trącając stopą jej łydkę pod stołem, ale nie czerwienił się z tego powodu i przepraszać zamiaru nie miał.

ja nie lubię takiego cienkiego.
zmieszała się, ale to nie do końca przez to, że poczynając od jej łydki, przez całe ciało przeszedł całkiem przyjemny, zimny i zarazem ciepły dreszcz, co ją nieco zdekoncentrowało.
- uhm, nie wiem, to znaczy, hm, chodzi mi o to, że, no, hm... - i na tym już musiała zakończyć swoją jakże konkretną wypowiedź, bo serio ją rozkojarzał.

- aha, wydajesz się być trochę rozkojarzona, może to grypa? - spytał, przekrzywiając nieco głowę, gdy się jej przyglądał, ale potem już z tym skończył, bo pizza się sama nie zje, no sory.

nic nie mogła poradzić na to, że w tym momencie na jej policzki wkradły się nieznaczne rumieńce, które towarzyszyły jej przy jedzeniu następnego, już drugiego kawałka pizzy.
- nieeee, to na pewno nie grypa - pokręciła głową, unikając trochę jego spojrzenia.

- a co? - spytał, wyjątkowo zaintrygowany. powiem ci nawet, że miał pewne przeczucia i takie tam, że to coś związanego z nim, sądził, że go nie lubi i czuje się przy nim niezręcznie. albo jeszcze gorzej, że alan się ośmiesza, a clarise tym wszystkim maskuje swoje rozbawienie. no naprawdę, tego już za wiele, alan trochę się zdenerwował, przyglądając się jej badawczo, nawet nie mógł się już skupić na jedzeniu.

nie wiedziała, co mu ma teraz powiedzieć! że to on, że jego obecność, jego zapach, dotyk, on cały ją rokojarza? że robi jej się cieplej na samą myśl o nim? że serce bije jej szybciej, kiedy tylko słyszy jego głos? nie, pod żadnym pozorem nie mogła mu tego powiedzieć.
- nie mam zielonego pojęcia - wzruszyła ramionami, spoglądając na niego błyszczącymi się oczyma.

- aahaa, to może powinnaś iśc do lekarza. ja się na takich rzeczach nie znam - mruknął, nieco bardziej spokojny, jej błyszczące oczy przywodziły mu na myśl jakiś horror o diableskich dzieciach, antychrystach, czy czymś podobnym, zajął się z powrotem pizzą :< i już nie wnikał, hm.

być może tym oto sposobem stracił swoją szansę, bo clarise była w tym momencie pewna, że gdyby ją w tym momencie pocałował, a potem zmacał, to na pewno nie dostałby po łapach, o nie nie nie. ale te kilka minut oczarowania alanem minęło, więc zjadła trzeci kawałek pizzy z wielkim trudem.
- nie mogę już więcej - poinformowała go, pewnie jadł już piąty z kolei, hęęę.

- i co zrobimy z resztą? - spytał, przyglądając się jej z rozbawieniem, trochę się obawiał, że zaraz pęknie, a z jej brzucha wyskoczy obcy.. chociaż nie, nawet mu to przez myśl nie przeszło, bo praktycznie nie oglądał filmów. - ja chyba też się już najadłem. - no, pewnie zjadł te pięć, może to i dużo, ale po alanie nie było widać, bo miał czaderską przemianę materii i tak dalej.