place des vosges

-tak tak. - to nic, że nie wierzył w przeznaczenie, zrządzenia losu, i te pe. - hm, myślę, że jednak w temacie kobiet, mężczyźni mnie nie interesują, wybacz. i nie, nie mam tu nikogo, ale muszę cię uświadomić, że nie czuję się samotny. - małe kłamstewka jeszcze nikomu nie zaszkodziły, no dobra, JEMU nie zaszkodziły. - aczkolwiek jeśli do moich drzwi zapukałaby jakaś piękna kobieta tudzież dziewczyna, nie jestem wybredny, nie obraziłbym się.

-wybredni mają trudniej, ale nie umierają tak często na hiv jak ci drudzy-zarzuciła mu sporządzoną przez siebie przed chwilą filozoficzną myślą i zgasiła papierosa w śniegu-nie słuchaj mnie. mam papiery na niepoczytalność-wcale nie miala, ale to brzmiało ciekawiej, więc pozwoliła sobie na małe klamstewko. no właśnie, jej już zaszkodziły, ale nie należala do grupy mądrych życiowo ludzi, którzy uczą się na własnych błędach. na cudzych tez się nie uczyła.

- coś ci się niewybredność pomyliła z łatwością, a nawet ośmielę się powiedzieć szmaceniem się. - wyszczerzył się i sięgnął po kolejnego papierosa - łaaał, niezły hardkor - zaśmiał się - wiesz co.. muszę już iść.. ale mogę mieć prośbę? daj mi swój numer, mejla, czy cokolwiek.

-mogę ci podać, uhm, i to i to. to znaczy numer masz tu-podała mu jakąs karteczkę, którą trzymała w torbie i traktowała jako wizytówkę-a mejla w smsie. byłoby miło, jeśli się odezwiesz-bo czesto się nie odzywali,no nie!!!!!!!

-to się odezwę w wolnej chwili, pa! - i poszet do domu co nie.

przyszedł i usiadł na jednej z ławek oddalonych od fontanny. na głowie miał troche przestarzałe słuchawki, z których dobiegała dosyc głośno muzyka. po chwili rozglądania się po otoczeniu, chłopak zdecydował że najlepiej będzie jeżeli p poczyta książke. i tak też zrobił, bo akurat jedną miał.

- Jaka to? - Spytała, bo akurat wracała z biblioteki, powiedzmy, do domu, i przechodziła tędy, a pod pachą miała naręcze książek. - Bo jak ciekawa to się jeszcze wrócę po jedną. - I wskazała palcem na coś, co czytał.

dziewczyna troche zaskoczyła go pytaniem, sprostał jednak temu wyzwaniu. - co? em, 'Czarownica z Portobello'. - powiedział. - właściwie to nie wiem, dopiero zaczynam, ale to Paulo Coelho. musi byc dobre, nie? - przynajmniej według jego mamy.

- Widziałam ją przed kilkoma chwilami. Na półce. - Poprawiła swój stosik książek, mój Boże, wyglądała teraz, jak jakaś opętana nauką studentka. - Coelho jest całkiem, całkiem. - Rzekła tonem znawcy. - Ale wielu uważa, że dosyć już przereklamowany. Cóż, mnie się kilka jego tytułów podobało. - Uśmiechnęła się pogodnie. - Ojej, teraz uznasz mnie za nawiedzonego kujona, mam rację? - Parsknęła.

- mm.. - dał sobie chwilę by skleic odpowiedz, wogóle zdążył zdjąc swoje stare słuchawki, żeby wogóle usłyszec dziewczyne. - nie, dlaczego? doceniam to że Ty doceniasz dobrych autorów książek. - wyjaśnił, podciągając jedną nogę do siebie. - no i Twoja wiedza o autorach nie kończy się na Tolkienie i J.K Rowling.. i temu 15stolatkowi z Meksyku, który napisał Eragona.

- A dobrych autorów książek jest coraz mniej. Sam chłam, i śmieci wydają, zupełnie tak, jakby z biegiem czasu, i technologii, ludzie się odmóżdżali. - Ośmieliła się bardziej, poza tym trochę zmęczyła tym staniem, i trzymaniem, więc klapnęła obok, układając zdobycze troskliwie obok siebie. - Eragon, mój Boże! - Jęknęła, wywracając oczami z dezaprobatą. - Albo te bzdurne serie dla nastolatek, wiesz, co mam na myśli. A tak w ogóle to Sara jestem, a Ty? - Wyciągnęła dłoń, przyglądając mu nieco.

kiwał głową co chwilę gdy ona mówiła, co wyglądało troche komicznie. - no tak, pięćdziesiąt stron o szykowaniu się na imprezę. - mruknął chłopak z drwiną, podając jej w międzyczasie ręke. - Bobby, miło mi.

I wyglądało, toteż roześmiała się lekko, ale bez żadnego zabarwienia kpiny, po prostu zachichotała. - Imprezę, na której większość próbuje utopić się w toalecie, bo 'wymarzony' tańczy z inną. - Potrząsnęła jego dłonią, Bogu dzięki, że okazała całkiem ciepła. Poprawiła odruchowo swój szalik, no, typem zmarzlucha była. - Hej, to ja miałam powiedzieć 'miło mi'! Długo tu pomieszkujesz? Bo, jak dotąd Cię nie widziałam, a sporo czasu już spędziłam.

- wybacz tą gafe. - powiedział, udając wyraźną skruchę. po chwili jednak jego twarz powróciła do normalnego, cwaniaczkowatego wyrazu. - właściwie to dopiero mój piąty dzień w tym mieście. z resztą, to nie wioska z dwudziestką ludzi, żeby można było spotykac ludzi codziennie, nie?

- Wierz mi, kilku widzę, nawet po kilkanaście razy, i umiem już odróżnić w jakich kurtkach chodzą, kiedy pada, a kiedy nie. - Rzekła ze śmiechem, przypominając sobie jednak, że musi iść. - Muszę lecieć już, ale... - Wyjęła czarny cienkopis, i chwyciła go za dłoń. Wykaligrafowała rząd cyferek na skórze. - Masz mój numer, bo chętnie podyskutuję o nowych książkach, i tak w ogóle. - Wyszczerzyła się. - Tylko nie zmaż! - Zebrała swoje tobołki, ostatni raz spojrzała, i poszła.

- no, narazie. - popatrzył trochę oszołomionym wzrokiem na dziewczynę, która tak szybko się ulotniła. uśmiechnął się tylko pod nosem, wracając do lektury książki.

ponieważ w domu nie miała co robić, więc poszła na spacer i trafiła tu. paliła sobie papierosa i spokojnie szła.

a chłopak był zagłębiony w lekture.

i kiedy już sobie tak szła, to zauważyła znajomą twarz ze starbaksa. więc, postanowiła, chyba że podejdzie. i się przywita. - cześć. powiedziała z uśmiechem. - pamiętasz mnie ? zapytała.

uniósł głowę i spojrzał na dziewczyne, chwilę zajeło mu rozpoznanie jej, w końcu patrzył pod słońce. - pewnie, hej. - przywitał się z dziewczyną, posuwając się na ławce żeby miała miejsce.

usiadła obok niego i się uśmiechnęła. dzisiaj można było zauważyć, że miała znacznie lepszy humor niż wczoraj. - co czytasz ciekawego ? zapytała znowu z uśmiechem.

- czarownicę z portobello. - odpowiedział, już przewidując to pytanie. - co tam u Ciebie słychać, hm? - zapytał, zwracając się do niej przodem na ławce.

- czytałam. świetna książka. powiedziała. - nawet nieźle. już nieźle. jakoś wyszłam na prostą. powiedziała z ciepłym uśmiechem. - a co u Ciebie, hm ? zapytała o to samo.

- a no, bo byłaś smutna wczoraj. - przypomniał sobie głośno. - no to cieszę się Twoim szczęściem w takim razie. u mnie też w porządku, dwa ostatnie dni nie były takie złe, nareszcie wyszedłem z domu do ludzi, w tym Paryżu.

- to też się cieszę. powiedziała radośnie. - byłam, ale to już przeminęło. pamiętasz, co mi wczoraj powiedziałeś ? posłuchałam cię. i proszę, o to skutki. powiedziała i poprawiła grzywkę.

- cieszę się że mogłem pomóc. - powiedział, stukając dwoma palcami o wygięte kolano. -a co robisz dzisiaj na łonie natury? umówiona?

- nie, po prostu chyba nudziłam się w domu, to wszystko. umówiłam się za jakieś 40 minut dopiero, ale to w kawiarni. a Ty czekasz na kogoś ? zapytała chowając paczkę papierosów do swojej torebki.

- nie, po prostu zdecydowałem poczillować tu chwilę, a później.. nie wiem, zobaczymy. - powiedział z ewidentnym brakiem entuzjazjmu.

- może kiedyś wybierzemy się na wspólny obiad/kawę/kolację ? niepotrzebne skreślić, ot co xd.

- mm, chętnie. - powiedział, drapiąc się po policzku. - mogłabyś pokazac mi trochę paryża, a ja nie bałbym się że mnie pobijesz w ciemnej alejce i wykorzystasz. - puścił jej oczko.

- oczywiście. ze mną będziesz bezpieczny. ona też puściła mu oczko. - no, to kiedy zaczynamy ? zapytała z przepięknym uśmiechem.

- kiedykolwiek będziesz wolna. ja narazie dysponuje niesamowitą ilością czasu, więc o to się nie martw. - zapewnił dziewczynę, wystukując teraz rytm na kolanie całą dłonią.

- to świetnie, bo ja też. uśmiechnęła się do niego i wystawiła twarz na chmury. było jakoś tak fajnie. - no, to co byś chciał obejrzeć jako pierwsze ? może romantyczny spacer do wieży eiffla ? jutro ? o 20 ? zapytała patrząc na bobiego.

chwilę zastanawiał się nad tym co dziewczyna powiedziała, drapiąc się po karku. - nie jestem pewny czy będe wolny wieczorem, co byś powiedziała na lunch?

- ok. chętnie. to jeszcze się zgadamy. bo ja lecę przygotować się na spotkanie. powiedziała i pocałowała go w policzek i poszła sobie w siną dal, czyli do domu.

- no, narazie. - powiedział chłopak, zostawiony sam, już któryś raz tego dnia. nie chciało już mu się czytać więc po prostu rozsiadł się na ławce i przymknął oczy. po odebraniu i odczytaniu smsa, zebrał się i poszedł w stronę najbliższego Starbucks'a.

wybrał to miejsce na najlepszy sposób na spędzenie piątkowego wieczoru. usiadł na jednej z wolnych ławek, założył nogę na nogę, wyjął swój iphone i wsunął przestarzałe słuchawki na głowę. podsumowanie wieczoru: przeziębienie i kilkanaście przepisanych esemesów. wyszedł, w samopodziwie.

Przyszła? Tak, bo się umówiła raczej. Chyba. No, w każdym razie podziwiała właśnie fakturę swoich trampków.

Przybiegła tutaj i dobiegła do Sary.
-Cześć, przepraszam za spóźnienie! - powiedziała zapinając pospiesznie pasek płaszcza

- Ej, nic się nie stało. - Wzruszyła ramionami z uśmiechem, jak to zwykle, i dała jej porządnego całusa w policzek. - Dziewczyno, nie widziałam Cię całe wieki! Opowiadaj, co u Ciebie. - Poprosiła gestem, zapraszając ją, by podążyły jedną z alejek.

Ruszyła tą alejką żwawym krokiem - Oj, ja też Cię dawno nie widziałam! U mnie? Ostatnio brałam udział w różnych wydarzeniach, choć nie zawsze w centrum. A Ty? Co tam?

- Opowiedz mi o tych wydarzeniach, chętnie posłucham! - Rzekła, jak zawsze, żądna wiedzy oraz wszelakich informacji. Machnęła ręką. - U mnie sporo, i nic, jednak Ty pierwsza. No, mów! - Wyszczerzyła się.

- Ostatnio udało mi się wreszcie wydać ksiązkę, którą zaczęłam próbować wydać we wrześniu. A tak to Scarlett miała kłopoty i ja grałam rolę anioła miłosierdzia. No i oddawałam się jeszcze zwykłej pracy twórczej, w zeszłym tygodniu zwłaszcza szyciu

- Książka? - Jej uśmiech był teraz wyjątkowo szeroki, a oczy błyszczały. - Mój Boże, muszę ją przeczytać! Dlaczego mówisz mi o tym, dopiero teraz? O czym traktuje? - Wytrajkotała te kilka pytań, a policzek nieomal jej płonęły. Nie tylko z zimna. - Widzę, że całkiem nieźle Ci się powodzi na arenie twórczej. I innych zresztą też. Moje gratulacje, artystko!

- Dziękuję! To raczej nie ksiązka, tylko album. O Paryżu, ale nie tylko o tych miejscach, które od razu widać. "Paris de Eliza Tallien", taki jest tytuł. Mam to w domu. A słyszałaś o Paryskim Tygodniu Imprez?

- Oj, narobiłaś mi smaku! Musisz mi kiedyś go podrzucić, albo sama znajdę w jakimś modnym, paryskim sklepie. - Roześmiała się. - I chętnie obejrzę. A potem złożysz autograf na moim egzemplarzu, co Ty na to? - Mrugnęła doń, wciąż zadowolona. - Będę się chwalić, iż znam prawdziwą sławę! - Poprawiła swoją chustkę. Dalej niemiłosiernie siąpiło, i wiało. - Ano, ano, słyszałam, i wybieram się najprawdopodobniej.

Nałożyła na głowę kaptur swojego zielonego płaszcza - Eee, nie jestem raczej żadną sławą! Mogę Ci podrzucić jeden, bo mam w domu trzy jako prezent od wydawnictwa. A na którąś imprezę chyba się wybiorę. Zwłaszcza ta ze strojami z epoki jest ciekawa. Uszyłam już sobie i Scarlett odpowiednie kreacje i powinnam zabrać się za malowanie masek, które już zrobiłam. A teraz opowiadaj co u Ciebie!

- Jesteś, jesteś, i się nie kłóć! - Pokiwała jej groźnie palcem przed oczami. - O, dobry pomysł. Jak znajdziesz chwilkę to bardzo chętnie. Z odręcznym autografem! - Zmarszczyła brwi, zdając sobie sprawę, iż nie ma jeszcze stroju na połowę z wyznaczonych imprez. - Och, muszą być kunsztowne, i przewspaniałe! Nie mogę doczekać się, żeby Was w nich zobaczyć! - Następnie dla zabicia czasu zrobiła wielkiego balona z arbuzowej gumy, którą akurat żuła, no cóż. - Wiesz, jak zwykle, trochę spotkań, rozmów, pocałunków, i innych takich. Rutyna. - Wywróciła oczami.

- Aha, ale myslę, że to miła rutyna - uśmiechnęła się - Stroje zrobiłam z dostepnych mi materiałów, czyli z firanek i wstążek. Chyba nawet moja nie ma wstążek. To może wpadniesz do mnie na chwile i dam Ci tą księgę?

- W sumie tak. - Odwzajemniła uśmiech, a nawet można stwierdzić, iż był porozumiewawczy. - Hmm, jak widzę, to te suknie będą się obnosić swą oryginalnością, aż nie powiem, zazdroszczę! - Zatrzymała się, wpatrując w zalaną deszczem dal. Cóż, nie miała nic wielkiego do roboty, więc ochoczo pokiwała głową. - To chodźmy. - I zaczniesz, ok?^^