jardins du trocadéro

Jak głosi przewodnik, te piękne ogrody zajmują powierzchnię 10 hektarów. W ich centrum znajduje się długi, prostokątny basen, ozdobiony posągami ze złoconego brązu, które najefektowniej wyglądają nocą z racji na oświetlenie fontanny.
Dla zainteresowanych i dociekliwych - tutaj znajduje się place de Varsovie.

wyszła na spacer, by cieszyć się ostatnimi godzinami pięknej pogody. widziała już, że powoli zbiera się na deszcz.

siedział na krawężniku, leniwie zwijając papierosa w lewej dłoni, wyjątkowo zniecierpliwiony. bolące ramię ciągle odmawiało mu posłuszeństwa, a z tym biednym siniakiem mógł nieco przerażać. ale i tak był niezwykle seksowny, prawda?

no, w tym oto miejscu zmaterializował się lijam. przysiadł na jakimś krawężniku i po chwili na bezkresne wody jego świadomości wypłynął obraz paczki papierosów. no i w sumie stwierdził, ze faktycznie by sobie zapalił, ale na drodze do realizacji tego planu stanęła drobna przeszkoda w postaci jego ręki, która, jak nieliczni wiedzą, została praktycznie rozcięta na wylot, więc ciężko było nią manewrować po kieszeniach dżinsów. jasne, jest druga ręka, z czego po chwili zdał sobie sprawę. problem załatwiony, papieros zapalony, bosko. w sumie, to nawet się zastanawiał, co u łila i właściwie to stwierdził, ze jest ciotką, bo jeszcze nie odwiedził swojego ciężko rannego najlepszego kumpla.

korzystając z chwilowo ładnej pogody i słońca, buttefly rozsiadła się na którejś z ławek, kładąc torebkę i płaszcz obok siebie, chociaż może było już zbyt chłodno, by paradować w samej koszulce i dżinsach. zapaliła papierosa i tyle.

spaerowal i rozmyslal tez no.

zerknęła w stronę roberto, by potem posłać mu uśmiech miły i ciepły, jednakże nie zmieniając swej pozycji, jeśli nie liczyć tego, że dłoń z papierosem oparła na swoim kolanie.

przejrzal dziewczyne zimnym wzrokiem i usmiech sie pod uchem idac gdzies dalej no.

cóż, bynajmniej nie miała zamiaru gonić chłopaka, zważywszy na to, że dzisiaj już buta prawie zgubiła, idąc krokiem normalnym. wolała nie myśleć, co mogłoby się stać w biegu. więc założyła nogę na nogę, gasząc papierosa o ławkę, czego całe szczęście nie widział żaden stróż prawa, bo mógłby się na nią rozzłościć za niszczenie własności publicznej, i stwierdziła, że najwidoczniej pisana jej jest samotność tego popołudnia. nie można mieć wszystkiego, skoro było już słońce, to powinna się pogodzić z chwilową samotnością.

usiadl na przeciwko dziewcyny na jednej z laweczek ladnych takich i zaczol sluchac mp4 no.

pomachała dłonią w stronę chłopaka, lecz nie jakoś wybitnie oficjalnie, jak królowa elżbieta witająca poddanych. by dodać swojemu gestowi pewnej sympatycznej nuty, uśmiechnęła się znów, odgarniając przy okazji jasne włosy za ucho, gdyż znów wpadały jej do oczu, jak nieznośne muszki, których całe szczęście było coraz mniej o tej porze roku.
ach, bym nie zapomniała, butterfly poklepała również miejsce obok siebie na ławce, uznając, że krzyczenie w jego stronę, by usiadł obok niej za zbędne i bezsensowne, bo widziała, że słuchał muzyki. to znaczy,nie widziała muzyki, lecz odtwarzacz.

podszedl wolnym krokiem do nieznajomej

- czesc , wolne ? - spytal wyjmujac sluchawki z uszu aha.

- oczywiście, że wolne. przyszło mi siedzieć samej na ławce parkowej w tak uroczy dzień, tylko czekałam na jakiegoś młodzieńca, który będzie mógł mi dotrzymać towarzystwa. - westchnęła odrobinę teatralnie, przysuwając torbę i płaszcz bliżej do siebie, by potem pozwolić im opaść na ziemię, przeciez nie mogła pozwolić roberto siedzieć na samym skraju ławki. - jestem butterfly, usiądź, proszę.

- Roberto - umiech sie slodko do butterfly
i usiadl blisko niej
- no ale juz nie sama . - dodal po chwili i jeszcze pozniej

- wiesz masz bardzo nie spotykane imie butterfly

zaśmiała się pod nosem, pozwalając swym włosom opaść z powrotem na twarz, potem będzie musiała je ponownie odgarniać, one znów zasłonią jej widok, błędne koło. odwróciła się w jego stronę, przypadkowo trącając kolanem jego udo. - 'niespotykane', 'oryginalne' powiadają, a to po prostu imię dziwne, dobre dla tancerki go-go, lub striptizerki, lecz nie przykładnej obywatelki paryża, takiej jak ja! w każdym razie, miło mi cię poznać, roberto.

- alez mi bardziej milo - powiedzial i spojrzal na jej kolana a co.

- a co robisz tu w paryzu butterfly. - spytal

- a skąd wiesz, że nie urodziłam się tutaj? - spytała, unosząc prawą brew i również prawą dłonią drapiąc się po karku. - ale fakt, masz rację, jestem ze stanów, a do paryża przyjechałam na studia. i zasmakować trochę europejskiego życia, o którym jest głośno za oceanem. ty również nietutejszy, prawda?

- ja no tutejszy , tu sie urodzilem - powiedzial i odgarnol jej wlosy no z jej uszkoo. bo chcial sobie popatszec no.

- studia , no to dobrze sie uczysz - dodal.

- nie pomyślałabym.. zresztą, nie najlepiej znam się na tym całym rozróżnianiu francuzów od obcokrajowców. a co do studiów, to nie jestem taka święta - zachichotała i tu się pochyliła w stronę roberto, by zaraz dodać mu na ucho, co następuje: - na wykładach nie ma mnie częściej, niż jestem na nich obecna.

- no no. a ja myslalem ze taka istotka to jest dzien dzien chodzi na wyklady - powiedzial z usmieszkiem . aha. fajnym takim . no. a jak.

- wiesz, mówią, że pozory mylą, widocznie i tobie zamydliły trochę oczy - uśmiechnęła się skromnie i splotła dłonie na swoich kolanach, grzeczna dziewczynka.

- no tak widocznie , a co taka panienka studiuje ? - spytal sie.

- fizykę nuklearną. i wcale nie żartuję - zaśmiała się, wiedząc, jak niektórzy na to reagują, przypatrywała się chwilę dłuższą chłopakowi.

- ojej - powiedzial i oblizal usta a co. wolno. aha.

- trudne to musi byc co nie ? - spytal bo sam nie studjuje

- czy ja wiem. opuszczając większość zajęć i tak nie mam problemu z tym wszystkim. ty studiujesz? czy zajmujesz się czymś innym? - przez myśl jej przeszło wiele niestosownych myśli, głównie dotyczących jego domniemanych zajęć.

- nie ja nie studiuje . spiewam , tancze , gram na gitarze , imprezuje no i jestem aktorem - powiedzial i gapil sie na nia aha.

- łał, więc jesteś artystą? - spytała, uśmiechając się nieznacznie w jego stronę. nigdy nie przepadała za zadufanymi artystami, lecz nie powiedziałą teraz tego głośno. - musisz zarabiać na tym wszystkim krocie. - nie, żeby pieniądze ją jakoś przesadnie interesowały.

- wiesz ruznie bywa raz tak i raz nie - powiedzial
- ale ty za to jestes modrzejsza odemnie no. - usmiech sie wesolo do butterfly

- skąd wiesz! będę się zbierała, milo było cię poznać, roberto - powiedziała i cmoknęła go w policzek na pożegnanie, zaraz już jej nie było!

- pa- powiedzial i siedzial sobie tak m a co mial do roboty no nic. usmiechal sie sam do siebie .

spacerowałą z nudów

usiadł na jednym z krawężników, warto było wyjść choć na chwilę z niewielkiego mieszkania by zaczerpnąć trochę świeżego powietrza, jeżeli miejskie powietrze należy do tych świeższych.
zapalił papierosa i usiadł na jakimś krawężników skupiając wzrok na przechodniach, po kilkunastu minutach oddalił się.

Siedział Kenzo na zielonym metalowym krzesełku trzymając nogi na brzegu fontanny. Relaksował się bo zjadł z Krzyśkiem pizzie teksańską i miał podrażnione podniebienie, tak jak teraz ja. W rękach miętosił karteczkę od tajemniczej blondynki którą spotkał pod mąparnasem. Ale to dlatego że papier już się złachał i była taka milutka w dotyku, a Kenzo lubi dotykać milutkie rzeczy.

nadine przyszła, bo kontynuowała swoją wycieczkę krajoznawczą po paryżu i właśnie tu się zaplątała. razem z kawa ze starbucksa, oczywiście. i zobaczyła kenzo na metalowym zielonym krzesełku i stwierdziła, że miała takie w domu w juesej.

A on zobaczył Nadine z kubkiem kawy i uznał że właśnie na kawe ma ochote. Spojrzął na Nadine, potem na kawę, potem znowu na Nadine a potem na swoje ręce. A potem uśmiechną się do niej nawet w miarę widocznie i trochę się wyprostował.

a nadine była inteligentnym dziewczęciem i wiedziała, co się święci, ale uśmiechnęła się tylko pod nosem i usadowiła się wygodnie na trawie i co chwila rzucała okiem na kenzo, bo była ciekawa, jak się sytuacja rozwinie.

Kenzo ziewną i potarł dłonią po oku bo było już poźno i trochę podsypiał ale wstał i przeszedł się do Nadine. Uśmiechną się ponownie i usiadł obok. - Można?- Przechylił głowę i zamkną oczy. - Właściwie to zawsze wolałem siedziec na trawie. No, może niekoniecznie w listopadzie.

nadine kiwnęła głową i upiła łyk swojej kawy. stwierdziła, że to całkiem słuszna uwaga. ta o tej trawie i siedzeniu na niej w listopadzie. ale nadine generalnie lubiła siedzieć na trawie, więc cóż. uśmiechnęła się do kenzo.
- hm, ja też. - powiedziała. - jestem nadine, tak przy okazji.

- Kenzo. - Podał jej rękę i wyciągnął papierosy proponując jej jednego. - Palisz? - Potem jedną nogę wyprostował, a drugą podkulił pod tą pierwszą.

a nadine skorzystała, pewnie. okazjonalnie zdarzało się jej palić. usilnie starała się nie wpaść w to, w co jej starszy brat wpadł już wieki temu. wzięła papierosa od kenzo i oplotła kolana, ale tlyko jedną ręką. w drugiej przecież trzymała papierosa.
- dzięki. wiesz, jesteś pierwszą osobą, jaką poznałam w paryżu. to zupełnie jak odkrycie nowego życia na obcej planecie, czy coś - powiedziała, właściwie szybciej niż pomyślała. ale niezaprzeczalnie była to prawda.

- Tak? Jesteś na jakimś vojażu w pojedynkę, czy jak? - Oparł się jedną ręką z tyłu. - Też w sumie popodróżowałbym sam. Skąd jesteś? - Uśmiechną się, a uśmiechając się mrużył oczy i robiły mu się kurze łapki, mówiłam.

- nieee... - odpowiedziała nadine i zaśmiała się cicho, bo wyobraziła sobie miny swoich rodziców, gdyby rzeczywiście wybrała się na samodzielne zwiedzanie europy czy coś takiego. - kilka dni temu przeprowadziłam się tu z bratem. od dziecka mieszkałam w stanach, w el ej. jestem francuzką i paryż znam bardziej z opowieści niż z własnego doświadczenia. chyba wróciliśmy na stare śmieci - dodała i zaciągnęła się dymem. - a ty? - zapytała po chwili.

- Jestem Włochem, ale mieszkam tu prawie całe życie. - Wstał i otrzepał sobie tyłek nie wyjmując papierosa z ust. - Jeśli potrzebujesz przewodnika. - Wyjął peta żeby nie mówić połową ust, co mu się dosyć często zdarzało. - To ja jestem tu najlepszy. -

nadine popatrzyła na niego z dołu, w końcu ona ciągle siedziała.
- o, serio? - zapytała i uśmiechnęła się ironicznie. ale nie do niego, bardziej do swoich myśli. ona tak ma. - do tej pory zwiedzałam na własną rękę, ale teraz już wiem, gdzie dzownić, jeśli się zgubię - dodała i uśmiechnęła się, już nie krzywo. poznawanie tubylców do tej pory kiepsko jej szło, a tu proszę- przewodnik po mieście się zadeklarował.

- No... - Speszył go całkowicie ten ironiczny uśmiech ale nadal stał. - Jakbyś czegoś potrzebowała, to dzwoń. - Dał jej swój numer i dalej stał zastanawiając się czy odejść już teraz czy za chwilę czy jeszcze zostać czy co.

tak, mamusia jej zawsze powtarzała, żeby tak nie robiła, bo to brzydko i inne dzieci się peszą, ale nadine od małego była indywidualistką i znała swoją wartość i powtarzała, ze inne dzieci muszą ją lubić taką, jaka jest i trudno. mamusia była niepocieszona, była to jedna z jej nielicznych porażek na polu wychowawczym. ale chyba już to przebolała, tyle lat już minęło. przypomniało jej się to teraz, jak zobaczyła minę kenzo. kenza? łotewa.
- dzięki - powiedziała i znowu się uśmiechnęła, ale nie jakoś durnie, tlyko normalnie sympatycznie itepe. i wybawiła go z kłopotu, bo sama wstała i otrzepała się. - miło było cię poznać - powiedziała z uśmiechem i poszła, bo już późno i w ogóle.
i ja też idę, elo joł.

- mi również - oduśmiechał sięi też poszeł

przysiadł na jednej z ławek, lubił być wcześniej. hm. wgniótł tlący się niedopałek w żwir. rozmyślał o idiotycznych rzeczach np. czemu chcą wycofać polaroida z produkcji.

przyszła tutaj, wcześniej, bo wcześniej, ale szła wolno więc nie liczyła na to, że spotka paolo. rozglądała się za wygodnym miejscem do siedzenia i nagle zauważyła paolo. więc, podeszła do niego pewnym krokiem. usiadła obok niego i powiedziała. - cześć. ty też jesteś przed czasem jak widzę. uśmiechnęła się do chłopaka. tym razem, jej torebka była zamknięta. ale i tak na nogach miała szpilki a na sobie sukienkę. wyglądała więc, dość szykownie.

- trochę - uśmiechnął się i przeczesał palcami potargane przez wiatr włosy. spojrzał na trobę, żeby się upewnić, że jest zamknięta! teraz wejdzie to w jego zwyczaj - sprawdzanie czy ktoś ma zamkniętą torbe/plecak i inne takie. - no to, jak twoja bezsenność? - spytał, klepiąc w wolne miejsce obok siebie żeby usiadła.