lasek buloński

- Wyyybacz... nie mogłem się powstrzymać. - Zrobił skruszoną minę, znaną w szerokich kregach jako mina numer sto osiemnaście przecinek pięć alfa cztery i pół i objął ją w pasie, z tyłu w pasie, prawą ręką, a lewą przyłożył do piersi, notabene piersi to paskudne określenie, ale cycki jeszcze gorsze, spradzając jej tętno. - Hej, rzeczywiście, mogłem cię zabić!
Odkrycie roku.

tętno sprawdza się na nadgarstku albo szyi, więc majkel to oszust i gdyby ją zabił to nie wiedziałby nawet jak udzielić pierwszej pomocy. własciwie gdyby ją zabił to byłoby już za późno na pierwszą pomoc.
zrobiła wkurzono-przestarszoną minę numer delta z f(x)=4x^2+78467x+69. - wolę nie wiedzieć ile zgonów spowodowałeś już w ten sposób. - faktycznie wolała nie wiedzieć, bo jeszcze okazaloby sie, ze czajenie się w parku i straszenie ludzi to jego największe hobby. chobby.
'czajenie' brzmi dziwacznie.

Wiem właśnie, skapowałam się [!] dopiero jak wysłałam i nie chciało mi sie poprawiać, ale sprawdzał tam szybkość bicia jej serca............
- Osiemnaście. Ale wtedy mieszkałem jeszcze w Katowicach i i tak byłem na trzynastym od końca miejscu w ilości zabitych ludzi. Na sto miejsc, znaczy. - Perin, przez osiemdziesiąt procent czasu, gdy się widzimy, jesteś na mnie zła. - Odkrył, liczył wczoraj wieczorej, od dwudziestej drugiej do czwartej rano. W końcu strzelał.

-przykro mi majkel, ale to ty próbujesz wystarszyć mnie na śmierć w środku nocy. - ona była zupełnie niewinna, prawie jak bella swan. i nie czytała hilci biblii na dobranoc, ani nie karmiła marai rózową czekoladą. przy tej okazji przypomniało mi się, że na tvn lecą powtórki ma-a-amy cię.

Brzydzę się programami Szymona.
- Okej. A wczoraj? Przedwczoraj? Osiem lat temu w Tybecie? - Wziął ją na ławke, pociągnął wręcz, wybacz, nie panował nad sobą... może to ta marokańska gorączka, którą zaraził się od Hilci.

hilcia jest mistrzynią grillowania. w ogóle to dzisiaj miała być premiera jej filmu :c
więuc usiadła na ławce, bo nie miała innego wyjścia jeżeli nie chciała zostać porzucona na pastwę losu i różnych psychopatów czających się za krzakiem. zwłaszcza, że tym razem to majkel był na nią zły, przynajmniej tak jej się wydawało, więc posmyrała go po policzku, żeby załagodzić sytuację.
-nie wiem...hej...wymyśliłeś sobie to osiemdziesiąt procent... - była prawie pewna bo dokonała już odpowiednich obliczeń i wyszło że to jednak tylko siedemdziesiąt pięć procent.

Chcial wspomniec, ze o tym mowil trzy posty temu i stosunek mogl sie nieco zmienic, jednak nie skomentowal tego. nou koments.........
- Dobra, niech ci bedzie, ale powinnas kupic mi teraz jakies bransoletki zgody plecione przez marokanskich emigrantow. Z IMIENIEM. - podkreslil, bo to wazne.

- nie znam żadnych marokańskich emigrantów. - to mogło stanowić poważną przeszkodę w zdobyciu zaczarowanych bransoletek zgody! chociaż mogła jeszcze wpisać w szukajke na allegro.pl 'bransoletki zgody plecione przez marokańskich emigrantów'. - czyje imię chcesz miec na bransoletce? - zapytała na wszelki wypadek,bo może mariah,albo sokolica, a może swoje własne, na wypadek gdyby zapomniał jak ma na imię, albo chciał zaoszczedzić czas na przedstawianiu się. albo miał wypadek i amnezję,

- Jeszcze nie wiem, to moze byc niespodzianka. - Jaki laskawy, widzisz? Tymczasem udawal okropnie obrazonego, i ja ide spac.

a ja oglądać filmy i rozmyslać na sensem życia pa!!!!!!11111111

okej, już nie chce mi się z wielkiej pisać....

przyszła ze swoim kubkiem kawy do lasku, by poszukać jakiegoś fajnego drzewka, pod którym mogłaby usiąść - niestety nie wzięła pod uwagę tego, że trawa jest mokra od rosy jeszcze! więc i tak musiała usiąść na ławce, którą wcześniej wysiedział/wyleżał jakiś podejrzany mężczyzna.
EDIT:
okej, poszła sobie xd.

Generalnie to siedziała po turecku na jednej z ławek i miała fretkę na smyczy, która się już zmęczyła i była spokojna - to znaczy fretka, a nie smycz, i co jakiś czas popijała kawę starbaksową z dzierżonego w dłoni prawej kubka koloru zgniłej zieleni oczywiście z wydzierganym logo na nim i dodam jeszcze, że przeglądała zdjęcia w telefonie i kasowała jakieś starsze, co było bardzo zajmującym zajęciem, yo.

Szła do domu, ale tę dłuższą drogę przez ładne parczki, chociaz miała świadomość, że powinna się uczesać. I przebrać i umyć, huhu. I tak szła i szła i patrzy, a tam Madison. Madison z kawą, a Brooke nie pragnęła niczego bardziej niż kawy, więc doskoczyła do siostry i usiadła obok. - Maddy! Emilia miała katar, nie powinnaś jej wyprowadzać. Daj kawy.

Okej, Dan musiał stwierdzić, ależ to naprawdę musiał, że trochę pospieszył się z ubieraniem jesiennej kurtki. Bo choć był październik, a konkretniej drugi października, to słońce wciąż grzało! Zdjął więc kurtkę, zostając w samym polo i przysiadł na jednej z ławek, wcale nie obserwując M. i B.

-Emilja zawsze ma katar, popatrz na jej nos. - Pociągnęła smycz do góry razem z fretką, całe szczęście że się nie udusiła, ale ja tak z Cymkiem też zawsze robiłam i pociągnęła nosem fretki po policzku Brooklyn. A fretka miała zimny nos. I mokry. Jak pjes. - Nie dam ci, śmierdzisz. - Wyciągnęła rękę z kawą w drugą stronę. - Gdzie się szlajałaś?

- Kiedyś przetrącisz jej coś w kręgosłupie i Sid się do ciebie więcej nie odezwie - mruknęła obrażona, łapiąc kosmyk swoich włosów, by podsunąć go sobie pod nos i powąchać. Dużo papierosów i kurzu i wszystkiego, rzeczywiście nie pachniała zbyt korzystnie. - Wcale się nie szlajałam, tylko zapomniałam wrócić do domu. - Każdemu się może zdarzyć. Szturchnęłą Mad w żebra i się obraziła. I to tyle, trochę sie popatrzyła na Dana, ale nie jakoś napalczywie.

To dobrze, że nie napalczywie, bo Dan był, słuchajcie, słuchajcie, dwudziestojednoletnim (czy to jest poprawne? ;q) prawiczkiem i nawet spojrzenia siedemnastolatek mogły go wprawić w histerię! Ale, że nie patrzyła napalczywie, to uśmiechnął się do niej znad swojego aparatu, super profesjonalnego, w którym właśnie zaczął przeglądać zdjęcia.

dan


Podrapałą się po łydce, w końcu siedziała po turecku i potrząsnęła lekko kubkiem, będzie wieś jak powiem, że nie zauważyła Dana, pomimo swoich nowych szkieł kontaktowych? Skoro nie to właśnie mówię. - Nie każdemu, tylko tobie i innym ludziom z alchajmerem. Sid i tak się do mnie nie odzywa. - Wzruszyła ramionami. - Czemu nie jesteś w szkole? xd.

- Też bym się do ciebie nie odzywała na jego miejscu. Po co miałam iść, dopiero wstałam.. - Pokręciła oczyma i splotła dłonie na swoich kolanach, zerkając na niebo, dużo małych chmurek. - A ty to co! Czemu nie jesteś w szkole, wyprowadzanie fretki nie jest ważniejsze od nauki! - Pouczyła ją i zabrała Emilię do siebie na kolana, bo właśnie w kolana było jej zimno.

A tymczasem Denjel, iście zapalony fotograf, zrobił im fotosa i żeby było fajniej, to z fleszem!

- Booo... - zaczęła i rozejrzała się po parku, zauważając Daniela przekrzywiła głowę i uśmiechnęła się do niego, ja nie wiem czy widział. - Ładniutki, B.

- Ma fajny aparat - przytaknęła, nawijając kosmyk włosów na palec wskazujący i zmrużyła oczy. Sama też lubiła robić zdjęcia i gdyby nie to, to pewnie wstałaby i go zjechała, że zrobił jej zdjęcie, mimo że wygląda jak siedem nieszczęść. Czy ileś tam!

Hihi, a Danowi potrzebne były takie ludzie, co by wyglądały jak siedem nieszczęść, fretka też się przydała, więc cyknął jeszcze kilka zdjęć, całkowicie zadowolony z siebie. Myślał, że go nie zauważały i z tego powodu też był zadowolony.

Wsadziła Brooke w ręce swoją torebkę i wstała, poprawiając płaszczyk, bo gdyby tak na przykład zawinął się jej na tyłku to byłoby źle, podeszła do Dana i usiadła obok niego, albo nie, stanęła naprzeciw i coby dodać efektu oparła dłonie na biodrach. - Mogłabym teraz podać cię do sądu - wyciągnęła dłoń - jestem yy modelką yyy wiktorjasikret i za te zdjęcie wisisz mojemu agentowi osiemdziesiąt ojro, jestem rozchwytywana. - Jasne, ej, dzisiaj mi się śniło powiem wam, że był koniec roku szkolnego i przyszła do mnie dyra, wychowawczyni i policja i dyra mówi 'jesteś aresztowana za to że obsypałaś panią Ewę brokatem' elo.

Uniósł brwi do góry, wpatrując się w nią z niedowierzaniem. Doskonale wiedział, że to, co opowiada, to brednie, ale okej. Wzruszył więc tylko ramionami i zrobił jej kolejne zdjęcie, bezczelny!
- Zabawne, nigdy cię nie widziałem w żadnej gazecie.

Pokręciła oczyma i chętnie by wstała, gdyby nie fakt, że musiała powstrzymać fretkę przed ucieknięciem, jakoś tak nagle się ożywiła i chciała za wszelką cenę wyskoczyć z objęć Brooke. Ale B wpadła na wspaniały pomysł, wsadziła Emilię do torby Madison i wstała, podeszła do nich i powiedziała, że jest agentem Maddy.

- Bo pracuję głównie w juesej, zresztą to nie twoja sprawa, chłopcze! - elo, elo, usiadła obok niego. - Ewentualnie możesz nas zaprosić na kawę.

;dd

Parsknął śmiechem, zażenowany już nieco. Nie był głupi i przecież widział, że są o wiele młodsze i że niby jakim cudem... huh, no dobra, zdenerwował się trochę.
- Że co proszę? - Schował aparat do tego no, nie pamiętam jak to się nazywa ;c. Już wiem. Futerał!

Dziewczyna przyszła razem z Suri do Parku rozłożyła kocyk i usiadła na nim a z Torby wyjeła malego misia dla Suri a sama połóżyła sie na kocu i czytała ksiażkę

- Kawa! - Rozpromieniła się i odgarnęła włosy za ucho, stojąc wciąż nad nimi, bo nie chciało jej się siadać, pewnie potem by nie wstała.

-Nie to nie - wzruszyła ramionami i usiadła obok niego, zadowolona, przynajmniej Brooklyn miała jej torebkę i nie musiała nosić, to znaczy Maddy nie musiała.

- Mam wam zafundować kawę w zamian za te kilka zdjęć? - Machnął aparatem, prawie go upuszczając. Pomyślał sobie właśnie, że chyba zwariowały, ale cóż, on też miał ochotę na kawę.

- Oczywiście, skąd wiesz, że nie staniesz się sławny przez te kilka zdjęć? - spytała, przyglądając mu się z góry, przez co czuła się, no cóż, większa!

- Bo nie ujrzy ich światło dzienne? - odpowiedział tak pytająco, raczej może złośliwie, chociaż wcale nie chciał, żeby to tak wyszło. Dan z reguły starał się być miły. - Okej, okej, postawię wam tę kawę! - westchnął zrezygnowany.

Zaśmiała się pod nosem i wyciągnęła rękę po swoją torebkę, ale gdy tak wyciągała to zdecydowała się jednak podać rękę Danowi. - Tak w ogóle to Madison, MIŁO cię poznać.

- A ja Brooklyn - rzuciła do niego, chociaż pewnie niespecjalnie go to interesowało, o czym B doskonale wiedziała. Przestąpiła z nogi na nogę, obciągając swoją sukienkę, która była niespecjalnie stosowna do otoczenia, w związku z czym było jej trochę źle.

- Daniel - powiedział, wstając i ignorując przy okazji wyciągniętą rękę Madison. - To idziemy? - zapytał, zastanawiając się, czy wziął ze sobą portfel.

Wstała więc też, zabierając swoją torebkę, czyli jednak ręka się na coś przydała i pomyślała sobie, że to jakiś bubek. - Idziemy. - I zacznijcie.

Zacznij! xd.

bardzo śmieszne xd.

delilah usiadła na jednej z ławce po turecku i bawiła się swoim telefonem co polegało mniej więcej na tym, że psiała esemeski do znajomych, czeeś

przyszla tutaj, bo lubiła chodzić po paryżu. zapaliła papierosa i usiadła na ławce obok jakiejś dziewczyny. zaciągnęła się papierosem. - mam nadzieję że nie zajmuję dużo miejsca. powiedziała to patrząc na jej profil.

danka sobie chodziła ze swoim elo menelo uśmieszkiem aż się potknęła o czyjeś nogii!!!!!!!!!11. i to były nogi her dir dilajla.
- ałć, złamałam sobie łokieć- złapała się za ucho.

przestraszyla się nieco ale nie aż tak jakoś wybitnie coby łapać się za serce i padać trupem, tylko tak zdrowo się przestraszyła! i bylo fajnie, prawie. - cooo, nieee - zmierzyła dzieweczkę wzrokiem, aczkolwiek sympatycznie o czym świadczył szeroki uśmiech na buzi dilajly - nie wyglądasz na jedną z tych angielskich nastolatek, dwieście kilogramów każda.

edit!!!!!!!!!!!!!!!!!

przestraszyła się gdy coś dotknęło jej nog i patrzy, a tam jakaś dziewczyna! yo.
- omatko, serio złamałaś?!?!?!?! -spanikowala.

- ty też nie. uśmiechnęła się do dziewczyny siedzącej obok. spojrzała się też na danielle, która się właśnie potknęła. - hej, wszystko w porządku ? zwróciła się do danielle.

- no przecież mówie, że sobie łokcia złamałam- wygięła usta w podkówke i masowała sobie óho- ale nie martwcie się, zrośnie się za niedługo- pocieszyła się tą myślą wielce.

- z tym trzeba do szpitala. i wstała żeby jej jakoś pomóc, czy coś. bo jej ten łokieć niedługo spuchnie. - i trzeba by unieruchomiić. spojrzała się na tenże łokieć.

-to spokaczento - skwitowała, bo rzeczywiście było spokaczento, skoro nikt nie umarł i założyła noge na nogę i schyliła się też, coby podrapać się po łydce, która jednak na szczęście nie ucierpiała. - to noo, eee, jestem dilajla.

przestraszyła się że pojadą do szpitala i na policję też-okej to ja spadam, gotuje mi się zupa.... paaa!-i uciekła, bo mam serial yoo

spojrzała na nią oczami pełnymi strachu i przerażenia.
- ale jakto? - rzuciła bliska płaczu, patrząc na swoje usyfione ziemią rurki, bo w końcu siedziała na ziemi- a pamiętasz jaki numer na pogotowie? 112? 0 700?- podrapała się po głowie, próbując przypomnieć ową magiczną liczbę.