arénes de lutéce

szkoda, że nie było tego śniegu.
tak czy inaczej, bez śniegu, czy ze śniegiem, frederic stał z rękoma w kieszeniach swoich odrobinę wytartych dżinsów guessa, albo innego chujka, żując gumę nikoret, bo aktualnie rzucał palenie. po raz tysięczny.

przysiadła na ławce i podkurczyła nogi, obejmując je ramionami. dopiero teraz zorientowała się, że w herbaciarni zostawiła swój nylon i teraz nie bardzo miała co ze sobą zrobić. siedziała więc i kontemplowała ludzi wyprowadzających swoje psy czy tam robiących to co przeważnie na spacerach. westchnęła głęboko.

przyszła i usiadła na ławce. popatrzyła na swoje buty, potem na ręce i mruknęła do sibie - dlaczego nikt mnie nie lubi? - głęboko westchnęła.

spacerował ze słuchawkami na uszach, słuchał szopena, czyli to, co zwykle. obserwował, jak trawa się faluje przez powiewy wiatru i życie wydało mu się zajebiście beztroskie, jeśli ktoś chciałby wiedzieć.

popatrzyła na chłopaka. wydał jej się znajomy. tak widziła tę twarz "to martin" pomyślała.
- martin to ty? - spytała trochę głupio.

-huh, nie wiem. daj mi spokój - spojrzała na nią nieprzychylnie i wstała. szybkim krokiem ruszyła przed siebie przez co wpadła prosto na martina, od którego odbiła się lądując na tyłku - świetnie. cudownie. ja pierdolę.

- nic ci nie jest? - bo z dwojga złego, kiedy masz albo viki albo aurel, biedną i leżącą na chodniku, wybierasz tę bidniejszą, co nie. martin był żentel. zdjął nawet słuchawki z uszu, które zawisły na jego szyi, po czym wyciągnął rękę do niej.

przechodził tutaj niby przypadkiem. wiedział która to aurelie, bo o dziwo maksime mu powiedziała. no tak, w końcu chciała się zemścić. zapalił papierosa i chwilę się jej przyglądał. aż żal mu było. ale czego się nie robi dla współpracy. powoli szedl w stronę aurelie.

-żyję, ale co to za życie - mruknęła, bo nie licząc bajecznego spotkania z williamem ten dzień nie należał do najlepszych. złapała jego ciepłą dłoń - obiłam sobie kość ogonową. tak sądzę - mruknęła , masując obolałe miejsce.

- pokaż! - ożywił się i chwycił ją za ramiona, by bez zbędnego trudu odwrócić w swoją stronę i dokładniej przyjrzeć się jej tyłkowi. - nic nie widzę przez tę bluzkę - jęknął. - więc chyba za bardzo ci nie pomogę. w każdym razie przepraszam - teraz będzie miał ją na sumieniu, a dokładniej jej kość ogonową.

zaciągnął się papierosem i coraz bardziej się zbliżał w kierunku aurelie. biedna, nic nie przeczuwała. wyrzucił gdzieś papierosa i przyspieszył kroku.

patrzyła z zainteresowaniem na tę scenę. zapomniała juz, że martin ją zignorował, albo nie, nie zapomniała.

zaśmiała się dziewczęco, kiedy okręcał ją tyłem do siebie i obróciła się przez ramię.
-przeprosiny przyjęte. w zasadzie to chyba moja wina - wsunęła ręce do kieszeni rurek.

no, to zaczynamy. przyspieszył jeszcze bardziej i złapał aurelie, przyciskając ja mocno do siebie i zakrywając jej usta ręką ażeby nie krzyczała. ściskał ją tak mocno, żeby się nie wyrywała.

szczerze? martin umiał się bić.
- kurwa! - krzyknął, naskakując na setha i jakoś tak waląc mu pięścią między łopatki.

oszołomiona jak cholera nawet się nie wyrywała przez pierwszą chwilę. potem jednak usilnie wierzgała nogami, starając się kopnąć setha w piszczel. huh?

patrzyła wstrząśnięta. po czym wrzasnęła i krzyknęła do tego zbrodniarza.
- co ty do cholery robisz? puść ją. - miłe dziecko było z niej właściwie.
- ugryź go. - krzyknęła, po czym dodała - może cię puści wtedy.

seth że był silniejszy, szybko jakoś sobie poradził z martinem i zaczął się wycofywać z aurelie. no cóż, taka już jego rola w tej wojnie aurelie- maksime. uśmiechnął się do martina i jak najszybciej się ulotnił razem z aurelie.

o kurfa. w takim razie ciągle go gryzła i wierzgała nogami w drodze do..............nikąd! highway to hell prawie że.
i zaczniesz? czy coś?

uciekł ze sceny zbrodni.

ogłuszył ją jeszcze, bo nie chciał żeby mu wierzgała nogami po drodze. będzie się najwyżej tłumaczył że koleżanka pijana, czy coś. i zaciągnął ją gdzieś, gdzie będzie bardzo bardzo źleeeee.

a ona została sama ze swoim oszołomieniem. z tego wrażenia usiadła na ławce i patrzyła w pustą przestrzeń. "może by tak za nimi pobiec" pomyślała, ale zaraz sobie to wybiła z głowy "a jeśli zrobi coś złego i mi?", ale jednak wstała i poszła za nimi na paluszkach, albo raczej pobiegła na paluszkach. nie wiedziała czy za nimi pójdzie, ale na razie chciala być w pobliżu.

siedziała tu, gdzie w powietrzu jeszcze czuć było oszołomienie wiki. próbowała słuchać saint-saensa na swoim ajpodzie, ale zepsuła jej się słuchawka, więc teraz próbowała ją naprawić owijając sobie kabel wokół palca i odwijając na zmianę. co nie było chyba najlepszym sposobem, bo nadal nie działała.

lu siedziała na jednej z ławek, które możemy podziwiać na załączonym powyżej obrazku po turecku zresztą i rozwiązywała sudoku, co jakiś czas przygryzając końcówkę ołówka, bez gumki. obok niej stała do połowy wypita kawa i paczka żelków haribo clasic, bo tak je nazwę, czyli ni mniej ni więcej a zwykłe misie. wybierała jedynie białe, póki co. i nie słuchała muzyki z ajpoda, chociaż mogłaby, ku pamięci rosie. no nic.

hehe, tutaj grałam marvelle z fyodorem. nieważne, nieważne. nathaniel właśnie wracał z tesko, chociaż bardziej francuski jest żan albo ten drugi oszołom, junoł. nie mniej jednak, ja wielbię i kocham tesko, więc będzie tesko. (tesko, tesko, tesko). zastanawiał się nad tą skifiastą pogodą i że w monako było cieplej >< koniec refleksji.

-dziewięć! - wykrzyknęła jak gdyby co najmniej odkryła nowy, nieznany ląd i z zapartym tchem wpisała cyfrę w swoje sudoku, odchylając się na ławce z niekrytym zadowoleniem. wygrzebała kolejnego, koniecznie białego, misia żelka i wepchnęła go do ust, zapijając kawą. nawet uśmiechnęła się do nathaniela, salutując dla zabawy bo w związku z rozwiązaniem trudnego sudoku, wskaźnik jej humoru znacznie skoczył w górę. jak mój. po zakupie winyla doorsów!

nathaniel przez przypadek kopnął kamień, który wylądował tuż pod stopami lou. jego zdziwieniu nie było końca, kiedy podniósł wzrok. no tak, oczy go nie myliły, tę twarz zapamiętał by nawet, jeśli miałby zobaczyć za sześćdziesiąt lat, a przecież dopiero minęły trzy. lu! poprawił kołnierzyk marynarki, zaraz mu zrobię secik, jak mefs wejdzie na padu i mnie natchnie, póki co reszta jego odziania jest tajemnicą. w każdym razie ruszył w jej stronę.

zerknęła na niego i pomyślała, że jest zakamuflowanym strażnikiem miejskim i właśnie idzie w jej stronę w celu zwrócenia uwagi, odnośnie zakłócania spokoju, czy czegoś w tym rodzaju.
-żelka? - zapytała wspaniałomyślnie, wyciągając w jego stronę paczkę i uśmiechnęła się szeroko, udając że to wcale nie ona przed chwilą wykrzyczała słowo 'dziewięć'. kiedy jednak podszedł na tyle blisko, żeby mogła widzieć go w całej okazałości, zamrugała tysiąc pięćset sto dziewięćset razy i z wrażenia i całego oniemienia podniosła tyłek i wydukała jego imię, mniej więcej tak: n-n-nath-aniel?

- tak, to ja. dużo czasu minęło, prawda? nawet się nie przywitasz? - okej, spoko, cicho, zamknij się. nie tak powinien się witać z dziewczyną, jedyną dziewczyną, na której kiedykolwiek mu zależało. zdawał sobie sprawę jednak, że to on wszystko spieprzył; musiał jakoś to zakamuflować. wziął sobie żelka z paczki, wsadzając go do ust, gaspard ma miłe usta. pozwolił sobie nawet usiąść, położyć bagietkę obok i spojrzeć na profil lou - kiedyś byłaś bardziej rozgadana.

-nadal jestem. milczę tylko w obecności mężczyzn, którzy wyznając mi miłość, następnego dnia opuszczają paryż - przytknęła palec wskazujący do ust - zaraz, był tylko jeden taki. ty - wymierzyła w niego tym właśnie palcem i uśmiechnęła się kwaśno, cofając rękę z paczką żelków. zdenerwował ją! nie dość, że ot tak pojawia się w paryżu, wpada na nią i jeszcze ma czelność strofować ją co do sposobu powitania. wzięła trzy głębokie oddechy (wydechy automatycznie też się tam zawieruszyły) i ponownie spojrzała na nejta, mrużąc oczy.

twój awatar mnie rozprasza. sori, ale dzisiaj mam jakiś dziwny humor, muszę naprawić nathaniela. bo to jest nathaniel, nie nate, wszystkie te damy dworu w monako, mówiły do niego 'nathaniel, skarbie', więc się przyzwyczaił.
- lou, nic się nie zmieniłaś. od zawsze oskarżałaś ludzi, nie dając im możliwości wyjaśnienia. nie mówiąc nic o tym, że następnego dnia, nie odebrałaś żadnego telefonu, kierunkowy monako. myślałaś, że co książe do ciebie dzwoni, z zaproszeniem na koronację? tak? więc zaskoczę cię jeśli powiem, że to ja przez te dwa tygodnie wisiałem na słuchawce, ale miałaś to w dupie. lou, nawet nie dałaś mi możliwości wyjaśnienia o co chodzi - wzruszył ramionami, by teraz odwrócić wzrok na człowieka z parasolką. nawet nie padało, co ten frajer sobie wyobrażał, oo o okej, blondynka z długimi nogami była sto procent lepsza, więc teraz na niej zawiesił spojrzenie.

-wziąłeś pod uwagę fakt, że może zawiodłam się na tobie do tego stopnia, że nie miałam zamiaru słuchać wyznań pod tytułem 'louise, to nie tak. zrozum, nie wiem co mnie napadło' (pozdro więckiewicz) - patrzyła na niego z lekki niedowierzaniem - otóż nie. chciałam być ponad tym i niech tak zostanie - wyminęła go i zostawiwszy na ławce swoje sudoku, niedopitą kawę i dobry humor zamaszystym krokiem ruszyła przed siebie. lubię ją! ma charakterek.

nie mógł uwierzyć, że kiedyś kochał tak egoistyczną sukę, że tak to ujmę. no cóż, była jedynaczką (była?), nie ma się czemu dziwić. poprawił swoją marynarkę, która go szczerze mówiąc wkurwiała, ale mniejsza o to, by wstać i ruszyć za nią. sprytnie stanął przed lou, by nie mogła dalej pójść.
- a nie wzięłaś pod uwagę, że jako pierdolony szesnastolatek nie mogłem zostać w paryżu? - napisałam w słupsku, joł - miałem dziesięć minut na spakowanie najpotrzebniejszych rzeczy i koniec, kurwa, samolot by nie poczekał.

zamrugała parokrotnie i praktycznie zachłysnęła się zapachem jego perfum, kiedy znikąd wyrósł tuż przed nią. pochyliła się więc w jego stronę sprawiając wrażenie kogoś kto zaraz zemdleje i oparłszy dłoń na jego karku, drugą wsuwając w kieszeń jego rurek, zaczęła całować go w charakterystyczny dla siebie żarliwy i namiętny sposób. tak sobie wymyśliłam tę scenę. myślę że gdyby to był film, byłoby miło i przyjemnie to oglądać. nic nie powiedziała!

zaskoczona? nathaniel, mimowolnie odwzajemniał pocałunek, zupełnie żarliwie, tak żarliwie jak jego ręce błądzące gdzieś na plecach, a potem pośladkach lou. dopóki sobie nie przypomniał, że chyba powinni to sobie wyjaśnić.
- to wszystko wina ojca - powiedział w końcu, uspokoiwszy oddech, który podczas pocałunku zdazył znacznie przyspieszyć. spojrzał na piersi lou, odbijające się na jej wdzianku i żałował, że nawet nie mieli okazji ze sobą spać, a on już wyznawał jej miłość.

-nieważne, nathaniel - powiedzmy, że to ona pierwsza zwracała się do niego w ten sposób, co za czasów ich znajomości strasznie go denerwowało. w końcu mieli po 16 lat, jak sama zaznaczyłaś. przytknęła palec wskazujący do jego ust, po chwili odsuwając go i całując ponownie. pal sześć jakieś wyjaśnienia, zajmą się nimi później. teraz miała ochotę go całować, więc tak miało być. nie inaczej. ah, mała rozpieszczona lu - cholera, tęskniłam za twoimi ustami! - wymruczała w końcu. mówiąc to jej wargi praktycznie ocierały się o jego usta. przeciągnęła kciukiem po jego bliźnie, będę ciągle to zaznaczać, bo blizna gasparda jest orgazmotwórcza i nic na to nie poradzę. uśmiechnęła się i jeszcze raz go pocałowała. tym razem typowo przedszkolnie.

- serio? - na jego ustach pojawił się cwany uśmieszek chłopca, któremu coś wyraźnie pochlebiało. on też tęsknił, za każdym centymetrem ciała lou, ale w życiu by się do tego nie przyznał. sori? - w paryżu wielu młodych artystów, którzy pewnie mają sto procent bardziej seksowne usta - zastanawiał się przez chwilę, czy lou jest jeszcze dziewicą, pocierając kciukiem o jej prawy pośladek, raczej przyjemnie. l cała była przyjemna, więc jej pośladki również. huh, wydało mu się śmieszne, miała przecież osiemnaście lat, a to był doskonały powód, dla którego nie mogła być dziewicą.

biorąc jeszcze pod uwagę to, że kreuję ją na cynthię baleters, która zaliczyła kilka razów przed tym, który oficjalnie nazwała utratą dziewictwa, lou zdecydowania miała to już za sobą.
-w zasadzie, jakby się nad tym zastanowić - droczyła się z nim, bawiąc kołnierzykiem jego koszulki. w końcu odsunęła się, opadając na pięty bo klasycznie nathaniel był od niej wyższy o te seksowne paręnaście centymetrów - paryżanie mają wiele seksownych części ciała - patrząc na niego zadziornie, bawiła się jednym z kolczyków.

- na przykład których? - skrzyżował ręce na piersiach, unosząc podbródek do góry, a uśmieszek nie schodził ani na chwilę z jego warg, oh jakże seksownych, owszem. gra słów jest w sumie najzabawniejsza w tym wszystkim, więc dlaczego mieli od razu się ze sobą przespać. okej, w zasadzie to mogliby bo ciało lou było tak samo kuszące jak kilka lat temu, z tym, że teraz patrzył tylko na to ciało i nic więcej. sori?

nie przepraszaj, bo ona właśnie dochodziła do jednakowych wniosków, zważając tylko i wyłącznie na bicepsy nathaniela oraz jego usta, które mogłaby całować godzinami tak jak i wtedy, kiedy wielokrotnie dochodzili do 'niebezpiecznych' momentów i na tym niestety się kończyło.
-oh, na przykład tych, których mogę im co najwyżej pozazdrościć. oczywiście tak nie jest - opuściła rękę i kreśliła teraz kółeczka wokół jego lewego sutka. kiedy złapała jego spojrzenie, oblizała wargi i przechyliła głowę - więc może pójdziemy do mnie i opowiesz mi co takiego strasznego spowodowało, że miałeś jedynie dziesięć minut na spakowanie walizki, huh?

- chyba nadal pamiętam, gdzie mieszkasz - wyciągnął w jej stronę ramię, by go pod nie złapała, uśmiechając się jak na chłopca, który przez ostatnie trzy lata jadał obiadki z rodziną królewską - to będzie bardzo długa opowieść.
i możesz zacząc, bo ja nie pamiętam gdzie ona mieszka.

ja też nie xd cicho

szedł sobie tędy pośpiesznie z papierosem w ustach. miał rzucić palenie od wczoraj, ale mu nie wyszło. potknął się przy okazji o jakis pieprzony kij, który wystawał z ziemi. przeklnął cicho pod nosem po czym padł wyczerpany na ławkę, na której zazwyczaj o tej porze przesiadywali pijacy z tanim winiem.

odette wracała z lit lounge. to dopiero po dziesiątej, ale nieważne, miała za sobą raczej nieudany dzień, powiedzmy, więc nie chciała się zapić do nieprzytomności żeby potem się obudzić w hotelu obok całkiem nieznanego faceta. nie to żeby była jakoś zajebiście cnotliwa, co to, to nie, po prostu wolała mieć pewność, że ten, z którym idzie do łóżka, nie jest starym, obleśnym anglikiem. okej, ale opadła obok davida na ławce, który bynajmniej nie był stary ani obleśny i zapytała, czy ma ogień. bo jeśli ma taką zippo, jak kupiłam tacie na uro to już go kochamy!

podał jej zapalniczkę z myszką miki, ostatnio jak był w disnejlendzie to sobie taką kupił, za całe dwa ojro. wypuszczał powoli dym z ust tak żeby się nie zaksztusić, bo przecież to było dla popisu. próbował zrobić takie kółka z dymu, jak to robią na tych amerykańskich filmach. jemu jednak nie wychodziło. biedny. rozglądał się troche nerwowo czy aby nie przyprowadziła ze sobą jakiejś ekipy albo swojego faceta, który by go od razu pobił za twarz. z radością stwierdził, że nikogo takiego w pobliżu nie ma, chociaż kto wie może czai się jakiś w krzakach. schował papierosy, w razie czego. obrócił lekko głowę w stronę dziewczyny. ze zmrużonymi oczami jej się przyjrzał po czym grzecznie jej podał rękę. czytał w gazecie, że ważny jest kontakt dotykowy między ludźmi!

kiedy podał jej zapalniczkę, przyjrzała jej sie uważnie, by chwilę później wyjąć slimy i jednego wsadzić sobie do ust. cała ceremonia zapalania trwała dwie sekundy, więc zanim zdązył wystawić rękę w jej stronę, oddała mu zapalniczkę. zaciągnęła się nikotynką, by uścisnąć dejwidową dłoń cieplejszą i większą niż jej własna.
- odette - rzuciła luźno, uśmiechając się. w zasadzie to spodobała jej się zapalniczka i właśnie rozważała, jak może ją ukraść!

-dejwid-uścisnął jej dłoń, może nawet trochę za mocno. chciał zacząć jej truć, o szkodliwym wpływie nikotyny na organizm człowieka, ale sie powstrzymał. wziął od niej zapalniczkę po czym schował ją do kieszeni. znowu się rozejrzał. tym razem za jakimś żulem, któremu mógłby ukraść wino, czy cokolwiek innego. byłby fun.-jesteś tu sama?-zrobił troche duże oczy po czym szybko się uśmiechnął wolał wiedzieć wcześniej czy zostanie pobity.

spojrzała na dejwida po raz kolejny, bo zdążyła juz odwrócić wzrok i uśmiechnęła się. również po raz kolejny, odgarniając kosmyk jasnych włosów za ucho, ze strony może prawej.
- zupełnie sama - odpowiedziała z nieukrywanym naciskiem - a ty? nie ma tutaj gdzieś żadnej zazdrosnej dziewczyny, żony, narzeczonej, kochanki, która byłaby gotowa wyrwać mi włosy? - a ona wbrew wszystkiemu je lubiła.

-a może być babcia?-spojrzał na nią ukradkiem. jego babcia nie miała włosów, ciekawe co by jej wyrwała. może nogę.-dziewczynki w twoim wieku nie powinny chodzić same do parku, wiesz? grasuje tu pełno złych ludzi. naprawdę.-zaśmiał się w duchu. może ona zaraz ucieknie bo pomyśli, że on jest tym złym człowiekiem.