metro.

zaśmiała się i podeszła do niego a potem pocałowała w policzek. a potem się nie odsunęła. tylko sobie tak stała i patrzyła.

A on się uśmiechnął i położył ręce na jej biodrach. Delikatnie ją pocałował.

pokręciła głową i się uśmiechnęła. - mhm, czyżbyś mi coś proponował ? zapytała, śmiesznie pochylając głowę.

- A jak myślisz? - uśmiechnął się szeroko.

- okeeej, już wiem. masz ochotę na ciastko. ale ja już nie mam czasu. muszę iść. uśmiechnęła się do niego szeroko.

- No to ja cię odprowadzę. Mogę? - zapytał.

- nieeeee. poradzę sobie. a poza tym, wolę zostawić cię sobie na później. uwielbiam jak mężczyzna pragnie tego, czego nie może dostać. uśmiechnęła się i potem ugryzła delikatnie go w dolną wargę i zrobiła krok w tył.

- maxime - złapał ją za rękę - rozbudziłaś we mnie takie uczucia i teraz chcesz odejść? - zapytał patrząc na nią.

- no jasne. uśmiechnęła się słodko. - a co, nie wytrzymasz ? uniosła prawą brew do góry.

- Będzie bardzo ciężko. - powiedział i chwycił ją za rękę.

- puść moje dłonie. musisz wytrzymać. a jak nie, to nie wiem co. i znowu zrobiła krok do tyłu.

Puścił ją i ręce włożył do kieszeni. Popatrzył na nią smutnymi oczami.

- ah widzisz, i na tym polega uwodzenie. kobiety to mają we krwi. uśmiechnęła się seksownie i obróciła wokół siebie. - hm, jestem ładna ? zapytała, drocząc się z nim i zastanawiając, kiedy w końcu coś zrobi.

- Ładna? Ty jesteś prześliczna, najpiękniejsza na świecie - powiedział.

- okej. to ja sobie już pójdę. pa pa. uśmiechnęła się znowu seksownie i przeszła specjalnie obok niego, tak, żeby jej ręka dotknęła jego. i poszła dalej.

- Boże, dlaczego ona mi to robi?! - powiedział i ruszył za nią obserwując jej seksowne pośladki.

zapaliła papierosa, zaciągnęła się nim, odwróciła, pomachała mu radośnie, udając słodką idiotkę i powiedziała. - nie gap się tak na mnie, wygląda to jakbyś był jakimś zboczeńcem, czy coś. uśmiechnęła się i poszła jeszcze sobie dalej i teraz stanęła przy kasie, żeby kupić bilet.

Uśmiechnął się i podszedł do niej.

- Mam się na ciebie nie patrzeć? Nie da się tak.

- da się. wystarczy siła woli. uśmiechnęła się i kupiła bilet i zapewne pojechała pociągiem w nieznanym kierunku.

- no pięknie, uciekła mi. - powiedział do siebie. usiadł sobie na ławeczce jakiejś i rozmyślał. wiadomo o kim.

przyszła, przybiegła, albo wysiadła właściwie z pociągu, i od razu usiadła sobie na ławeczce, chyba na tej samej co wcześniej. zapaliła sobie papierosa, i sobie czekała. nuciła też jakąś miłą piosenkę, nie wiem, może i jakieś gorillaz. i czekała sobie.

przyszedł totaj i podszedł do maksim
- czesc - powiedział i usiadł obok niej - jak ja dawno cie nie widzialem

machała nogami i w te i we w te, no bo się już nudziło i właściwie, to ona zamierzała iść, właściwie, już. bo myślała, że ją wystawił, ale okeej. - cześć, marco. uśmiechnęła się i zaciągnęła papierosem. - hm,, ciekawa sytuacja, nieprawdaż ? zapytała z uśmiechem.

-hm, nie wiem - uśmiechnął się nawet - bo ja ostatnio wielu rzeczy nie wiem wiesz? nie wiem czy w ogóle dobrze robie, bo to właściwie głupie jest. -powiedział szybko i dopiero teraz wciągnął powietrze bo byłby sie prawie udusił. popatrzył na nią - zachowujemy sie jak w modzie na sukces

/a w ogóle to mi sie internet rozłączył przedtem

- ale to dziwne, nie uważasz ? dla mnie jest to trochę komiczna sytuacja. uśmiechnęła się. - no bo patrz, dwóch facetów, którzy kompletnie mnie nie znają, nie znają mojego charakteru, znają tylko mój wygląd fizyczny, no prawie, właśnie, zabiega o mnie. śmieszne, serio, masz rację, jak moda na sukces. uśmiechnęła się i podrapała po nosie.

-no właśnie i chyba sie skapowałem, że to głupie jest, a wczoraj to chyba doznałem udaru mózgu, no bo rzeczywiście ja cie prawie zupełnie nie znam - podrapał sie po głowie.

- nie, no może trochę głupie,. ale po części nawet słodkie. uśmiechnęła się. - heej, ale wiesz, co ? nie możesz trochę o mnie powalczyć ? tak tyci tyci, tak troooszeczkę. zrobiła słodką minkę.

i to chyba ta słodka minka zrobiła swoje bo sie nawet uśmiechnął
- właściwie to mogę, chociaż chciuałbym mieć jeszcze moje przednie zeby, ale zrobie to dla ciebie

- to fajnie. ucieszyła się jak mała dziewczynka. przynajmniej on, na nią nie leciał, w tym, sensie, że na każdym kroku, chciałby ją wykorzystać. była w ogóle święcie przekonana, że marca i paula, już nigdy więcej nie spotka, po tym, jak się z nimi prześpi, pomyliła się jednak. ah, ona była taka, taka, właśnie. zupełnie jak moja dizajer. ale enyłej. - hm, luuubisz jeść lody ? zapytała, bo ona miała ochotę na lody.

- hę? śmieszna jesteś wiesz? ale to nie ważne. - uśmiechnął się pod nosem - lubię, a co? masz ochotę na lody?

- wieeeem., uśmiechnęła się zalotnie. - ja tez lubię lody. tak tylko pytam. i tak, mam na nie ochotę. możesz mi je skądś wytrzasnąć, cooo ? zapytała i położyła głowę na jego ramieniu.

-chyba ie jestem cudotwórcą, i nie wytrzasne lodów w lutym. a zresztą zimno jest i sie rozchorujesz. a tego byś chyba nie chciała?

- jest styczeń. chyba. nie luty. jakbyś wiedział. roześmiała się i pocałowała go zupełnie spontanicznie w usta. - nie, nie chciałabym być chora, ale pewnie byś mnie odwiedzał, nie ? uśmiechnęła się.

-sei come tempo, instabile e desto-uśmiechnął się - tak wiem, ale chyba dostałem pomieszania zmysłów, ale to nic, i oczywiście, żebym cie odwiedzał i przynosiłbym ci kwiaty come bella tu

popatrzyła się na niego trochę zdziwiona a potem się chyba zaczerwieniła i speszyła. i jeszcze uśmiechnęła. - możesz mi przetłumaczyć, co to znaczy, co ? bo ja z włoskiego nie jestem dobra. uśmiechnęła się do niego.

-tajemnica-powiedział szeptem i popatrzył na jej zaczerwienione policzki i chyba nawet ją pocałował

oddała pocałunek, całkiem przyjemnie. - hmm, no taak. to tą kwestię koniecznie mi kiedyś wyjaśnisz, taaak ? ja umiem tylko i wyłącznie po francusku mówić. uśmiechnęła się do niego.

-trzeba nadrobić braki w edukacji - powiedział i wystawił jej język - jesteśmy w europie i musimy znać przynajmniej dwa języki. a angielski znasz?

pokiwała głową. - znam, okej, nie, znam więcej niż tylko francuski. znam też szwedzki. uśmiechnęła się do niego i znowu położyła głowę na jego ramieniu.

-hm, a ja szwedzkiego nie znam, byłaś kiedyś w szwecji-zapytał spokojnym głosem

- już ci mówiłam. byłam., powiedziała z uśmiechem. - i przeżyłam tam nawet kilka miesięcy, noooo. hmm. uśmiechnęła się. - wiesz, mówiłam ci, że dostałam się na sorbonę ? zapytała z uśmiechem.

-nie, bo wiesz nie rozmawialiśmy za wiele- uśmiechnął się-a w ogóle to gratulacje, skoro sie dostałaś, - zaczął stukac paznokciami w ławkę- a w ogóle to ja zapominalski jestem, więc jak czegoś zapomnę to się nie złość, ani nie krzycz, bo ja taki jestem i sie nie zmienie niestety-pokiwał głową

pokiwała w zrozumieniu głowa. - rozumiem, oczywiście. mi też połowę rzeczy wypada z głowy i zupełnie o tym zapominam, a jak przychodzi co do czego to i tak właściwie, nie mogę sobie przypomnieć, więc, jak czegoś zapomnę, to już koniec. westchnęła.

porozmawiali i poszli.

i sobie poszedł też

/głupi, głupi internet, znowu mnie rozłączyło

czekała na mettro i sie doczekała, co nie trwało długo. i dobrze. No i pojechała. Do domu.

Sophie.......
Susannah, z miliardem książek pod pachą i uśmiechem na ustach, stała na stacji metra, czekając na swoją kolejkę. W zasadzie to nie śpieszyło jej się do domu, była dziś zmęczona, więc pewnie nawet nie będzie miała weny na cokolwiek, a już na pewno nie tę pracę, którą chciała wysłać do wydawnictwa. Podrapała się po gładkim, bladym nosku, obserwując jakieś imoł, które spacerowało obok. Hm, mówię o NIM jak o rzeczy, ale trudno, bo właśnie to był chłopak, całkiem przyjaźnie wyglądający, Susannah było żal takich ludzi. Wszyscy się od nich odwracali, a ona chętnie by się z nimi przyjaźniła! Misja Leszek <3

jeff nauczył się korzystać z tutejszego metra. powiem więcej, wiedział już, gdzie są najlepsze ciatka w mieście (słodka dziurka) i gdzie znajdzie swoją ulubioną herbatę (bomi : d). no wjęc dotarł na stację po jakichś schodach ruchomych, które niestety nie działały (pozdro schody w galerii -.-), więc musiał sam po nich zejść. miał nadzieję, że nie będzie musiał zbyt długo czekać, bo był głodny. bardzo głodny! usiadł na ławeczce całej w grafiti i mrużąc oczy próbował odczytać godzinę z zegara tam tam u góry.

Jezu nienawidzę cię. Okej, więc przyjechała kolejka, więc Susannah ruszyła w jej stronę, z zamiarem powrotu do domu, ale noł stres, to jeszcze nie koniec. Jak wiemy Sus jest raczej roztrzepaną sierotką marysią, toteż tuż, tuż przed Jeff'em upuściła niechcący wszystkie książki, bo telefon zaczął dzwonić, a zabrakło jej rąk do wyjęcia go z torebki.
- Cholera - pokręciła głową, ale nie spadł jej beret ani nic......

: D
- ojej! - stwierdził, trochę niemądrze, lecz zaraz się zreflektował i wstał, by pomóc sus zbierać książki. - nic ci się nie stało? znaczy.. no nie wiem, książki nie rozwaliły ci stopy? to chyba nie był zawał, prawda? albo yy atak padaczki? masz cukrzycę? - no i cześć, zebrał trzy książki, ale jedna mu uciekła, więc musial ją zbierać po raz drugi.