valentino

- Hej, nie tłumacz się, przecież rozumiem. - Posłała jej miły uśmiech, zupełnie pogodny, i pozbawiony wyrzutu. - O, i jak było na kolacji? - Zapytała, przyglądając jednocześnie jakiejś błyszczącej, wyjątkowo cienkiej kreacji. - I ja mam w tym chodzić w zimę? - Mruknęła ironicznie.

- Było miło, chociaż wino się szybko skończyło, a strasznie mi smakowało - rzuciła. - rozmawialiśmy o wyjeździe do Wiednia, pewnie damon już ci coś mówił - dodała patrząc na nią. - Jeśli myślisz o bieganiu w tym po dworzu, to raczej odpada, ale jak na jakąś impreze to może być. - powiedziała przykładając wieszak do Sary i oglądając ją.

- Coś o tym wiem. - I znów się uśmiechnęła, miała ogólnie dobry humor dzisiaj. - Tak, tak, mówił! - Zachichotała, ukazując przy tym zęby. - Romansujecie na całego, jak widzę! - Ponownie przyjrzała się sukience, i wystawiła język, pokazując, że się jej nie podoba. - Lepiej obejrzę jakieś kurtki, i szaliki, prawie takowych nie posiadam. A Ty, czego szukasz?

- No jasne, a co będziemy sobie żałować - puściła jej oko. - właściwie to mi też by się przydał jakiś szalik, bo ja to słabe zdrowie mam. - powiedziała całkiem serio.

- Masz słabe zdrowie? Biedulka! - Popatrzała na nią z wyraźną troską w oczach. Powiedzmy, że empatia to jedna z wyraźnych cech Sary. - Pamiętaj, jakby kiedykolwiek tak się zdarzyło, masz do dyspozycji mnie, która od razu zniesie Ci całą tonę tabletek, i syropów. - Wzięła do ręki mięciutki szalik we wzór panterki, i od razu zawiesiła go sobie na ramię, tak się jej spodobał. - O, i ten jest ładny. - Rzekła, wybierając inny, bardzo długi o kolorze jasnego fioletu.

- Pasuje do ciebie - powiedziała z uśmiechem, sama wzięła jakiś purpurowy i okręciła go na szyji. - Ostatnio to ja nosiłam Damonowi tabletki i gotowałam mu obiadki, więc to on powinien mi się odwdzięczyć. - dodała.

- Interesująca barwa. - Napomknęła o szaliku, który towarzyszka wzięła. - I myślę, że pasuje Ci do karnacji. - O, to wiesz co? Zachoruj tak specjalnie, no wiesz, na niby, i... - Zaśmiała się, biorąc jeszcze jeden - czerwony, z frędzlami, i poszła zobaczyć taką kurtkę w paski, co się jej spodobała.

A carmi wróciła do działu z sukienkami i oglądała teraz różową tunikę, która jej się bardzo spodobała. Postanowiła ją przymierzyć, mijając po drodze Sarę, która oglądała ową kurtkę z każdej strony. Wyglądała śmiesznie z tymi wszystkimi szalikami i rudą czupryną.
- Od zawsze miałaś takie rude włosy? - zaciekawiła się.

Oho, różowe tuniki są bardzo ładne!^^ Odwróciła głowę, kiedy już zdecydowała się wziąć kurtkę, i uniosła brwi. - Ach, tak urodziłam się, jako typowy rudzielec, no wiesz, piegi, zielone oczy, a dopiero później 'doprawiłam' swój naturalny kolor. Czasem tego nie lubię. - Mruknęła, snując się zaraz za nią, po drodze biorąc jeszcze wielkie, puchate nauszniki. - A ta? - Wskazała na drugą tunikę, obok tej różowej.

właśnie sobie pomyślała że potrzebuje kilku nowych ciuchów, i weszła do sklepu, rozglądając się po nim trochę. poszła od razu do jakiś sukienek i spódniczek i w ofóle topów, bo tego potrzebowała. wybierała oczywiście jakieś same kolorowe rzeczy. tak czy inaczej buszowała po sklepie.

- Jezu zawsze chciałam mieć rude włosy. - powiedziała patrząc na nią. - Ta jest świetna. Podobna do tej różowej. Może je sobie kupimy?

- Wystarczy zdecydować się na odpowiedni odcień w sklepie, i już. - Wyszczerzyła się. - Chociaż to czasem nieprzyjemne, jak wołają za Tobą 'marchewka'. - Klasnęła w dłonie z uciechy. - Pewnie, możemy, masz cudny pomysł! - I od razu dorzuciła ją na górę ubrań na swoim, um, ramieniu.

kątem oka dostrzegła, że jakieś dwie dziewczyny, też lubią kolorowe rzeczy. uśmiechnęła się do siebie i poprawiła swoją torbę na ramieniu. wybrała kilka topów, krótkich spódniczek, jedną sukienkę i poszła do ubrań cieplejszych.

- Widzę, że już wybrałaś mnóstwo rzeczy. - powiedziała. - i ty podobno nie znasz się na ciuchach! no wiesz! - powiedziała śmiejąc się i sama wybrała jeszcze jakieś rurki i bluzkę.

- Biorę pierwsze lepsze, byle mieć w czym chodzić. - Powiedziała, oglądając się za tamtą dziewczyną, co przechodziła niedaleko, bo niosła ładne topy. No nic, dorzuciła jeszcze sobie golf, i powiedzmy, jakiś t - shirt, bo niedługo musiała iść, i to oznajmiła: - Wiesz, za kilka chwil lecę. Nie obrazisz się, co? Mam do załatwienia kilka spraw.

- Jasne, że nie, nie zamierzam cię przetrzymywać siłą. - powiedziała. - Ale ja chyba jeszcze zostanę.

wybrała kilka kolorowych oczywiście swetrów i dwie pary rurek. miała już dosyć dużo ubrań na ramieniu, ale wzięła jeszcze przy okazji jeszcze jakieś kolczyki, i bransoletkę i jeszcze przymierzyła jakiś kapelusz. torba jej zaczęła spadać, więc znowu ją poprawiła. przynajmniej teraz będzie miała nowe ciuchy, w których będzie chodzić na spacery na przykład z othello. albo z kimś innym.

- Jak chcesz. - Pokiwała energicznie głową, w myślach obliczając wymiar cenowy ubrań, które wybrała. A tam, i tak była kiepska z matematyki, więc dała sobie spokój. Ułożyła wszystko wspaniałomyślnie na ladzie, i wyjęła portfel. Aha, i uśmiechnęła się do tej nieznajomej, bo dobry humor, jak już mówiłam, miała, a jak ona ma, to się do wszystkich szczerzy tylko.

ona też się uśmiechnęła do dziewczyny, no bo ona też ma dobry humor jak zwykle. i jak zwykle się też do wszystkich szczerzy. nawet do nieznajomych. więc, kiedy wybrała już kapelusz i bransoletkę i kolczyki, postanowiła też iść do tej lady, stając za sarą, oczywiście nie wiedziała jak ma na imię, ale stanęła i czekała sobie spokojnie. i drętwiało już jej to ramię. ale to nic. wyciągnęła swoją kartę kredytową. przy okazji.

Popatrzała na nią przez chwilę, no wiecie, tak z ciekawością, jak się zawsze patrzy na nowoprzybyłych, czy tam poznanych. - Sara jestem, a Ty? - Wypaliła od razu, wyciągając doń rękę. Była towarzyskim zwierzątkiem, co tu dużo mówić. Sprzedawczyni - ślamazara nie umiała policzyć za ubrania kogoś, kto jeszcze stał przed nią, cholera.

- desire. ujęła jej dłoń, bo chciała być miła. uśmiechnęła się również. odgarnęła trochę swoją grzywkę, opadającą na jej oczy. i przyglądnęła się sarze. - mogła by się pani pospieszyć ? powiedziała do sprzedawczyni. - ręką mi drętwieje. powiedziała z uśmiechem

- Ciekawe imię, muszę przyznać. - No, bo taka prawda była. Popukała w swój zegarek, nie wiem po co go nosiła, skoro ja się brzydzę zegarków, ale nieważne, w każdym razie kolejka wreszcie poszła do przodu, i mogła zapłacić. No, i przyglądała się Desire też. Spieszyła się, cholera, a mogłaby sobie z nią dłużej pogawędzić, toteż wyrwała sprzedawczyni rachunek, który jej podała, i szybko nagryzmoliła tam swój numer. - Trzymaj, i odezwij się. - Podała Desire, wyszczerzyła się ostatni raz, zabrała swoje klamoty, i pożegnała się jeszcze tak ładnie, i słodko z Carmellą. Tyle.

uśmiechnęła się i położyła od razu swoje wszystkie rzeczy, których było dość dużo nawet. więc wcisnęła rachunek z numerem telefonu do kieszeni swoich rurek i czekała aż miła pani ekspedientka policzy te wszystkie rzeczy. i podała jej kartę i zapłaciła i wyszła z wielkimi torbami od valentino.

Kurde zapomniałam o niej. No więc carmella również się się z nią pożegnała, zapłaciła za ciuchy i wyszła.