ethan!

zapukała do jego drzwi i cofnęła się dwa kroki, wsuwając zmarznięte dłonie do kieszeń płaszcza. było jej w nie zimno, chociaż miała rękawiczki, dość ciepłe i skórzane, co zdaje mi się być naprawdę niepokojącym faktem., przestępowała z nogi na nogę, mając nadzieję, że ethan nie kaze jej zbyt długo na siebie czekać, bo jesli tak będzie, to zastanie zamiast marjet sopel lodu.

zastał ją do połowy zmarzniętą, z niemym błaganiem w szklistych oczach, ale to superbohater więc namiętnym pocałunkiem stopił cały lód, a ona była mu dozgonnie wdzięczna za uratowanie życia i nawet za bardzo się nie darła, kiedy już odtajała, xd sori.
na szczęście, albo też nie, marjet nie zdążyła zamarznąć, bo ethan dość szybko otworzył drzwi i bezceremonialnie wciągnął ją do środka, bo dzisiaj nawaliło coś z ogrzewaniem, już niby wszystko ok, ale zmarzł już wystarczająco, żeby dmuchać na zimne. to stwierdzenie dość śmiesznie tu wygląda xd
- cześć, marjet- powiedział i otaksował ją szybkim spojrzeniem. - a żelki gdzie? - zapytał szybko z uniesionymi brwiami. - nie sądzisz chyba, ze ci to odpuszczę - dodał z kamienną twarzą i poważnym tonem.

doskoczyła do niego w jednym kroku i uwiesiła mu się na szyi, lgnąc do niego dość ufnie, a to dlatego że przez ostatnie kilka dni czuła sie wyjątkowo samotnie, po drugie zmarzła, a po trzecie musiała go jakoś udobruchać, bo żelki zostały na ławie ;q.
- cześć - mruknęła w jego ramię, gładząc go opuszkami prawej ręki po karku. - nie wzięłam żelków.

mimowolnie parsknął śmiechem i objął ją ramieniem.
- jesteś oficjalnie winna mojej depresji, nie żałujesz tego ani trochę i na dodatek prowokujesz mnie do zemsty - powiedział i równocześnie zaczął ją łaskotać, więc miała już rozsunięta kurtkę i git fasola.

roześmiała się głośno w jego klatkę piersiową, zginając się nieco w pół i bezsilnie odtrącając jego ręce, by po chwili zdać sobie sprawę z tego, że pierwszy raz zapomniała o ralfie. ale oczywiście, co jest logiczne, teraz sobie o tym przypomniała i dała mu mocno po łapach w ramach obrony!
- depresja żelkowa?

zabrał więc ręce i skrzyżował je na piersi. oparł się barkiem o ścianę i wbił w nią spojrzenie, ironię pomieszaną z politowaniem i pogardą.
- nie słyszałaś o tym nigdy? - tu pokręcił głową, całkiem śmiesznie to musiało wyglądać. - to zabawne, że ludzie są w stanie doprowadzać innych do chorób, o których nawet nie mają pojęcia... - prawie zaczął znowu bawić się w filozofa, ale mimo wszystko na trzeźwo nie wychodzi mu to aż tak dobrze, więc porzucił ten temat. poszedł do salonu, kręcac głową w stylu, jakiego nie powstydziłaby się żadna zbulwersowana babcia i mrucząc coś w stylu 'oj, marjet, marjet...'.

- no co! - burknęła, idąc za nim. opadła na kanapę i założyła nogę na nogę. i nic nie potrafiła poradzić na to, że nie spuszczała z niego wzroku, bo w tym momencie wydał jej się tak niezmiernie pociągający. i że ciągle słyszała gdzieś w swoim mózgu jeszcze słowa ralfa, jak kiedyś powiedział, że ją kocha jeden jedyny raz w życiu. nerwowo potarła wilgotnymi dłońmi o swoje dżinsy. - nie wmawiaj mi, że dostałeś żelkowej depresji, przygłupie ty jeden.

popatrzył na nią rozbawiony i uniósł jedną brew do góry.
- hej! fakt, że się z tobą przespałem nie upoważnia cię do rzucania się na mnie i nazywania mnie przygłupem - odciął się. w sumie miał całkiem czyste intencje. pomijając fakt, że marjeta dalej była seksowną marjetą, na dodatek cholernie drażliwą, on chciał tylko zażartować i miał cichą nadzieję, że ta dziwna blokada, jaką sobie wytworzyła, wreszcie pryśnie. bo jakąś blokadę wyczuł i całkiem nieskromnie powiązał ją ze swoją osobą i ich ostatnim spotkaniem.

- no to się ze mną prześpij - odparła bez zbytniego zastanowienia nad swoimi słowami i przeciągnęła się, nieświadoma tego, jak seksownie to zrobiłą i że bluzka podciągnęła się jej do góry, ukazując jej opalony, płaski brzuch. w gruncie rzeczy, mimo tego, że kochała wciąż ralfa, miała ochotę na ten seks, nie wiadomo jak frajerski i w ogóle, no ale.

teraz do tej jednej uniesionej brwi dołączyła druga, uformowało się to w ogólny wyraz zaskoczenia. no bo ok, tego się akurat nie spodziewał. a tu proszę. szybkim spojrzeniem omiótł całą jej postać i mimo wszystko znów patrzył w jej twarz. mimo wszystko to ethan, znowu na jego twarz powrócił ten ironiczny uśmiech.
- widzisz? mówiłem ci, że to ty chcesz - powiedział i zastanawiał się, co ona teraz zrobi i w rezultacie- co zrobi on. marjeta przeżyła swoje z ralfem, a teraz bez niego, ale ethan też miał swoją ciemną stronę mocy. i nie chodzi mi tu wcale o jego typowo męskie zapędy, bo one są na porządku dziennym. mam na myśli przeżycia z przeszłości, mrr, robi się tajemniczo.

- no tak, ale tylko dzisiaj - wzruszyła ramionami, nie odczuwając żadnego skrepowania w związku ze swoimi słowami. bo to przecież była marjet, prawda, ona zwykle miała tą swoją pewność siebie i niezachwiane poczucie własnej wartości. podniosła się z kanapy i podeszła do niego, by wsunąć wkazujące palce w szlufki jego spodni. - więc jak będzie?

wcale nie zbiło go to z tropu, wręcz przeciwnie. bez specjalnych oporów zaczął namiętnie całować marjetę, kładąc ręce na jej zgrabnym tyłku. była to właściwie jedyna jego odpowiedź, dość jednoznaczna.

- hm, nie tylko ja chcę - wymruczała w jego usta, zupełnie zadowolona z obrotu sprawy, bo choć była pewna siebie i tak dalej, to dopuszczała też do możliwości, że ethan mógłby ją zwyczajnie odtrącić, co prawdopodobnie w jej przypadku groziłoby załamaniem nerwowym, więc miał szczęście, ze tego nie zrobił, bo pewnie musiałby w tej chwili wycierać jej łzy skrajem rękawa i w ogóle. wsunęła zimne dłonie pod jego koszulkę i macała go teraz po umięśnionym brzuchu.

uśmiechnął się tylko po swojemu, trochę drwiąco i wrócił do całowania jej, przy okazji sprawdzając, czy plecy marjet dalej są tak samo gładkie, jak zapamiętał. okazało się, że ma całkiem niezłą pamięć. i kiedy już na dobre zaczął się rozkręcać w jego umyśle jednak odezwał się głos sumienia i ethan nie był w stanie go stłumić. coś mu mówiło, ze cała ta historia nie skończyłaby się dobrze i że pewnie by tego żałował. tak, on, nie posiadający sumienia ani jakiejś mocniejszej moralności, przynajmniej w założeniu, teraz stał przed takimi dylematami i w jednej chwili podjął decyzję. złapał marjet za ramiona i bardzo delikatnie odsunął od siebie.

- ochhh nie - westchnęła ciężko, układając teraz swoje dłonie na jego dłoniac, które z kolei leżayły na jej ramionach. pogładziła te dłonie po werzchu i spojrzała na niego ze zwykłym zaciekawieniem i chyba nic więcej prócz tego w jej wzroku nie było. - dalej masz żelkową depresję czy co? - parsknęła.

chyba po raz pierwszy od 9786787 milionów lat ethan popatrzył na nią zupełnie poważnie. zabrał dłonie z jej ramion i podszedł do parapetu. przeczesał włosy jedną ręką, wszystko robił powoli, jakby przeciągał, bo nie może znaleźć odpowiednich słów. bo właściwie co miał jej powiedzieć?' marjet, wybacz, ale moja intuicja...'- no ratunku, jak to żałośnie brzmi. na dodatek sam nie wiedział, co chciałby jej powiedzieć. chyba teraz zaczął rozumieć jej niechęć do pytania 'co się u ciebie działo?'. w końcu tylko wzruszył ramionami i pokręcił głową.
- nie, marjet. boli mnie głowa - dodał po chwili, dość kulawo próbując obrócić wszystko w żart. nawet uśmiechnął się, ale wyszło blado.

- pieprzysz, no ale, nieważne - machnęła ręką, nie chciała być natarczywa, chociaż naprawdę miała na niego ochotę. albo chociaż na to, żeby w końcu ją przytulił, tak jak na przykład ostatnio, całkiem bezinteresownie. bo w jego ramionach czuła się bezpiecznie... okej, stop. wcale nie czuła sie bezpiecznie w jego ramionach, wcale, był tylko obiektem seksualnym, taak, to trzeba sobie wmawiać. bo przecież ralf, hm, umarł nie tak dawno, prawda? powinna od siebie odsunąć facetów na jakiś czas ze względu na pamięć o nim.

zgadzam się z nią, bo odnajdzie się jakaś zaginiona siostra ralfa i będzie do niej wydzwaniać, że jest szmatą i w ogóle.
- spadaj - mruknął, ale poczuł ulgę, bo relacje ethan- marjeta zaczęły chyba wracać na normalne tory. i jego sumienie będzie wreszcie spać spokojnie. poczuł się, jakby wziął właśnie udział w akcji 'spełniamy marzenia chorych dzieci' albo coś w tym stylu. chorym dzieckiem w tym przypadku było jego sumienie. ok, jeszcze zdąży dojśc do wniosku, że sumienie powinno być możliwe do chirurgicznego usunięcia, a on jest głupi. ale to potem.

- hm, jasne, spadnę z podłogi - skinęła głową. moja kole ostatnio do mnie coś takiego "spadłam z podłogi i wypłynęło mi oko" xd, a chciała powiedzieć "spadłam na podłogę i aż łzy mi wypłynęły z oczu", pozdro dla niej xd. wsunęła dłonie do kieszeń, dość ciasnych, a ona je chciała nieco rozepchać, bo spodnie były nowe i w ogóle. - nie no, spoko, mogę wyjść........ - chociaż nie chciała.

ethan odwrócił twarz od okna i popatrzył na nią krzywo. wiedział, że może to tylko taki 'zabieg', żeby ją zatrzymał, ale nawet jeśli- miał to w nosie. wcale mu nie przeszkadzała. właściwie zrobiła się ostatnio całkiem znośna. poza tym, ostatecznie nic się nie stało. nie zdążyło.
- nie no, jasne... - przytaknął jej. - ale możesz też nie udawać blondynek z dowcipów i usiąść na tym swoim zgrabnym tyłku.

uśmiechnęła się lekko i mimo woli, by posłusznie usiąść na kanapie, na tym swoim zgrabnym tyłku i założyć nogę na nogę. machała teraz niby że beztrosko stopą.
- ty też, z łaski swojej mógłbyś usiąść na swoim równie seksownym co zgrabnym tyłku, hm? - uniosła jedną brew do góry, mówiąc głosem, który raczej nie przyjumuje odmowy.

całkiem grzecznie to właśnie zrobił. w sumie od parapetu zaczął mu już marznąć ten seksowny & zgrabny tyłek, więc nie wiem, na ile było to posłuszeństwo a na ile dbanie o własne interesy, no ale ok. chociaż teraz tak myślę, że usiadł na kanapie, przerzucił nogi przez oparcie, a głowę usadowił właśnie gdzieś na kolanach marjet. znowu, trochę z przekory a trochę dla własnej wygody. całe szczęście, że marjeta nie miała kościstych kolan!

bawiła się przez moment jego grzywkę, bo przecież miał grzywkę, ale w końcu jej się znudziło, więc tylko splotła palce obu dłoni na jego klatce piersiowej, która swoją drogą unosiła się, bo, o rany, on oddychał od czasu do czasu i wcale nie przez skrzela ;q.
- więc, hm - mrukneła, zastanawiając się, co ma powiedzieć, bo jego głowa na jej kolanach nieco ją dekoncentorwała. okej, nieco to mało powiedziane, jednak starała się nie okazywać tego po sobie. - co dzisiaj robiłeś? - bo to lepsze pytanie od "co u ciebie".

to głupie, ale nagle cała ta sytuacja wydała mu się zabawna i chciało mu się z tego autentycznie głośno śmiać. stwierdził jednak, ze nigdy nic nie wiadomo, ale zdążył tą wesołość ograniczyć do chichotu, na szczęście nie jakiegoś idiotycznego.
- spałem. cierpiałem na żelkową depresję... - powiedział, jeszcze uspokajając oddech i znowu jakoś dziwnie spoważniał. zaczynam rozumieć poetów i to ich ukochane 'chmurne czoło'. - i myślałem o tobie - ok, zdawał sobie sprawę, że to musiało głupio brzmieć, nawet się już z tym pogodził, ale w gruncie rzeczy wcale tak nie brzmiało.

- ta? - spytała, nieco zaskoczona i trochę skrępowana, ona też się krępowała, bo nagle to wszystko zrobiło się takie... no... cięższe, niż ona miała siłę unieść, tak to ujmę. drapała nerwowo swojego kciuka drugim swoim również kciukiem, zastanawiając się czy powie na ten temat coś więcej czy też może nie. - i co takiego o mnie myślałeś, hm? - ona sama nie chciała się przyznać do tego, że również o nim myślała. i w gruncie rzeczy doszła do wniosku, że zachowują się jak małe dzieci, ale co ona biedna miała na to poradzić!

nic z tego, znowu wycofał się do swojej bezpiecznej, opancerzonej ironią skorupki.
- tak po prostu myślałem... - stwierdził, drapiąc się w brew. całkiem ładną brew tak swoją drogą. - w sumie jak chcesz, to możesz sobie zrobić herbaty, czy coś - powiedział tak ni z tego ni z owego, jakby nagle przypominając sobie o dobrym wychowaniu. może niespecjalnie kleiła im się rozmowa, ale o czym tu normalnie rozmawiać, kiedy większość tematów to miny, nawet jeśli się takie nie wydają na pierwszy, albo trzeci, rzut oka?

- nie chcę - odparła. ona już dobrze wiedziała, czego chciała, a raczej kogo, ale cóż mogła poradzić na to, że ethan miał coś ze sobą i nagle ni stąd ni zowąd rozbolała go głowa? oparła się wygodniej o oparcie, wędrując teraz ludzikiem z palców po jego klatce piersiowej, która swoją drogą była całkiem miła. - ethaaaaaaan, no powiedz!

- cicho, nie marudź - skarcił ją lekko, zamykając oczy. ani mu się śniło mówić, jest przyjemnie i ma marjetę jako ciepłą poduszkę, ani mu głowie to burzyć. poza tym mimo tego wrażenia otwartości, jakie sprawiał tak naprawdę był dość skryty i czasem ciężko go wykryć. a ludzie skryci mają to do siebie, że nie łatwo i nie bez walki tą swoją skrytość chowają do kieszeni, w tym przypadku ethan niczym nie różnił się od zwykłych śmiertelników. - a ty? co robiłaś? złamałaś dzisiaj jakieś serce? oprócz mojego, oczywiście. to akurat łamiesz notorycznie - stwierdził z ewidentną kpiną w głosie, ale chciał za wszelką cenę zburzyć nastrój, jaki nagle się...cóż, zrobił.

- ta, złamałam serce sprzedawcy w spożywczaku, bo chciałam ser luksusowy, a on mi dał półtłusty i na niego nawrzeszczałam - zachichotała, przechodząc teraz ludzikiem z palców na jego brzuch, który był tak samo ciepły jak jego klatka piersiowa, najchętniej oglądnęłaby go bez koszulki, ale miała wrażenie, że nie zgodziłby się na jej zdjęcie. - no piwedz, co myślałeś - marudziła jednak, bo ona to maruda taka ;q. - pewnie coś zbereźnego i teraz się wstydzisz............

zachichotał znowu. okej, 'kobieta zmienną jest', ale takie zmiany frontu, jakie marjeta odstawia to jakaś rosyjska ruletka w ogóle jest xd
- jesteś jak sęp! a ja jestem ta biedną padliną- mruknął i radośnie całkiem jak na niego dmuchnął jej w twarz co z kolei znowu go rozbawiło i znowu zachichotał. jeszcze chwila i marjeta zacznie go podejrzewać o wąchanie kleju, czy coś.

- wąchałeś klej, zbereźniku? jeszcze trochę i powiedziałabym rzeźniku - roześmiałą się również, stwierdzając, że zdrętwiały jej kolana. ale nie zamierzała go o tym powiadamiać, bo to było naprawdę bardzo miłe uczucie, kiedy na nich tak leżał i tak fajnie wyglądał od góry... - ja nie mgoę, serio, masz mi powiedzieć, co o mnie myślałeś, bo jak nie to... hm, nie wiem, co zrobię, ale na pewno COŚ.

znowu rzucił jej to spojrzenie. i nie dał po sobie poznać, skorupka jest szczelna, ale odczuwał coś na kształt dumy, bo marjet wreszcie nie miała szklistych oczu, nie płakała ani nie krzyczała tudzież burczała, tylko śmiała się.
- marjet, no proszę cię... - parsknął, bo już sobie wyobrażał to jej wkraczanie do akcji i robienie CZEGOŚ.

- blebleble...... - sparodiowała jego ton głosu, przesuwając rękę blisko jego krocza. - naprawdę zrobię coś - i to raczej coś bolesnego, chcialoby się dodać, ale tego to już musiał się tylko domyśleć. - no powieeeeeeeeeeeeeeeeedz! - ziewnęła przy tym i generalnie zgarbiła się nieco, układając głowę na jego klatce piersiowej i przymykając oczy/

ok, to chyba nic dziwnego, że w tym momencie zaczął czuć się odrobinkę niepewnie. to znaczy, mam na myśli tą rękę i w ogóle xd
- nie- jak już się w parodie bawimy, to on użył tonu złośliwej pięciolatki. i chyba jej nawet wystawił język. na kapslu od tymbarka znalazłam napis 'jest bosko beztrosko'. no, u nich na pewno xd przez kapsle z tymbarków bóg z nami rozmawia.

ułożyła rękę ewidentnie na jego kroczu i niebezpiecznie zacisnęła na nim palce, mrużąc zwłowieszczo oczy.
- no i co? - spytała, mając nadzieję, że przypadkiem mu nie stanie, bo wtedy zepsułoby to efekt szantażu, hihi. i pewnie by się na niego z miejsca rzuciła, a tego w tym oto momencie nie chciała. bo chciała się tylko dowiedzieć, co o niej myślał takiego, że nie chciał jej powiedzieć.

- to jest szantaż- powiedział, ale jego ton był raczej ostrożny, przynajmniej póki nie zacisnął, co prawda niezbyt mocno, dłoni wokół jej nadgarstka. potem dość szybko ją odciągnął, chyba bali się mniej więcej tego samego. - haha, nic z tego!- zaśmiał się triumfalnie i wyszczerzył, całkiem uroczo, do marjety, nad która miał bądź co bądź przewagę. przynajmniej pod pewnymi względami.

prychnęła cicho, jak rozjuszona kotka.
- jesteś okropny, naprawdę! - powiedziała, próbując wyrwać rękę z jego uścisku, ale niestety trochę to nie wyszło, bo jak już wspominałaś wcześniej, miał przewagę i to niemałą nad nią. - dlaczego nie chcesz mi powiedzieć? - ona by go mogła tym męczyć cały miesiąc.

- bo mam cholerną frajdę z tego twojego dociekania - stwierdził bezlitośnie, ale zgodnie z prawdą i na dowód tego znowu się zaśmiał. dobry boże, on już dawno się tyle nie śmiał, ile dzisiaj tego jednego wieczoru z marjetą. to aż dziwne. ale przyjemne. chociaż zaczynała być lekko upierdliwa, to było urocze.

- przenocuj mnie - powiedziała, przymykając oczy. miała ochotę spać sobie z nim w jednym łóżku i się do niego przytulić i zabrać mu całą kołdrę i wszystko na raz, choć nie wiedziała czy będzie to realne, w związku z tym, że nie miała zielonego pojęcia o jego uczuciach. o swoich, zresztą, też.

właśnie kiedy to powiedziała uświadomił sobie, że jest śpiący. ostatnio znowu zarwał noc, więc przenocowanie marjety może nie być wcale takim głupim pomysłem. chociaż raz się wyśpi. to znaczy, może. usiadł, przeciągnął się i wstał.
- no to chodź - powiedział i przeczesał włosy palcami.

i poszli spać, prawda.
i teraz marjet się obudziła, z czołem przytulonym do jego pleców, konkretniej to lewej łopatki i nieco się z tego wszystkiego spłoszyła, zupełnie jak nie ona, ale chyba ma do tego prawo, w końcu była zaspana oraz niezorientowana. z uglą stwierdziła, że ma na sobie majtki (a to już coś w jej przypadku) i o sto numerów za dużą koszulkę ethana. usiadła na łóżku i spuściła nogi na podłogę, drapiąc sie po prawym udzie prawą ręką.

no on akurat teraz też się obudził, otworzył sklejone powieki z lekkim trudem i zamrugał kilka razy marszcząc brwi. popatrzył na marjet i przez kilka sekund gorączkowo zastanawiał się, co się dzieje. w końcu pamięć wróciła. zawsze miał małe problemy z kojarzeniem zaraz po obudzeniu się. usiadł na łóżko i przeczesał ręką włosy.
- dzień dobry...? - wychrypiał jeszcze lekko rozkojarzony. mały, zaspany miś, to urocze ;3

- cześć - mruknęła, nie trudząc się nawet, by się do niego odwrócić choćby przez ramię. skupiona była na drapaniu się po udzie i roztrząsaniu, a przynajmniej próbie roztrząsnięcia kilku problemów, których sobie narobiła tej nocy. bo, po pierwsze, nagle, tuż po przebudzeniu doszła do wniosku, że sytuacja z ethanem zaczyna robić się niebezpieczna, a ona nie może pozwolić sobie w tej chwili na żadne głębsze uczucia. w końcu ralf zdążył zrobić w jej życiu swoje.

na szczęście ethan nie miał w zwyczaju od rana, haha, roztrząsać tak poważnych, egzystencjalnych problemów, właściwie nie miał w zwyczaju niczego roztrząsać. jak małe zombi zwykle tylko maszerował do kuchni z wyciągniętymi rękami, dość tępym wyrazem twarzy i gardłowym 'kawyyyyy...'. teraz wszystko różniło się o ten drobny szczegół, że zapytał marjet, czy też chce kawy. i nie czekając na odpowiedź poszedł do kuchni, po drodze zaliczając zderzenie czołowe ze ścianą.

- możesz mi zrobić - pozwoliła mu łaskawie i kiedy tylko wyszedł, zrzuciła z siebie jego koszulkę, zostając w samym staniku. przez kilka sekund obwąchiwała swoje ramię, by stwierdzić z pewnym przerażeniem, że jej skóra pachnie jego perfumami. natychmiast więc zamknęła się w przyległej do sypialni ethana łazience, by zrzucić z siebie wszystkie części garderoby i wziąć gorący prysznic.

a on w tym czasie jeszcze się dobudzał, rozumiem go w sumie, ja mam tak zawsze rano. zrobił tą kawę, oczywiście rozlewając wodę prawie po równo do kubków i obok kubków, co spowodowało lekkie poparzenie.
- kurwa! - zaklął pod nosem, odstawiając z hukiem czajnik. jedyny plus jest taki, ze ten wypadek go przynajmniej otrzeźwił. klnąc na cały świat i podłość losu usiadł na krześle i patrzył w czarny płyn, jakby wymordował mu co najmniej pół rodziny.

skończyła prysznic i dokładnie wytarła się ręcznikiem, zapewne należącym do ethana, ale wcale nie robiło jej to, że mogłaby dostać jakiejś choroby wenerycznej czy innego równie beznadziejnego świństwa, które przewróciłoby jej życie seksualne, które i tak umarło śmiercią naturalną, do góry nogami. ubrała stanik, majtki również, bo jakże by inaczej. wyszła z łazienki z mokrymi włosami zaczesanymi niedbale do tyłu jakimś grzebieniem, który znalazła pod lustrem na umywalce. wciągnęła na siebie bluzkę i nie kwapiąc się już o ubieranie spodni weszła do kuchni, by usiąść w bezpiecznej odległości od ethana. zmierzyła go obojętnym spojrzeniem, sącząc kawę, za która nawet nie raczyła podziękować.

szczerze mówiąc, on teraz i tak miał to w nosie. rzucił jej tylko krótkie spojrzenie i skupił całą swoją uwagę na piciu kawy tak, żeby nie poparzyć sobie już niczego więcej. byłoby to przykre. może za jakieś 6868058 godzin w jego świadomości zakiełkuje podejrzenie, że może marjet znowu się o coś obraziła, albo znowu wzięła górę druga część jej rozczłonkowanej osobowości. i pewnie nic by nie mówił, ale nagle ponad swoim kubkiem, naprzeciwko siebie zobaczył siedzącą swoją koszulkę. zmarszczył brwi, ciągle patrząc.
- masz moją koszulkę - stwierdził w końcu bardzo odkrywczo, ze zmarszczonymi brwiami. cała zagadka pt 'dlaczego jest mi zimno w plecy?' się rozwiązała. mówiłam, że ciężko kontaktuje.

okej, dzisiaj marjet naprawdę łatwo się denerwowała, ona ogólnie bardzo łatwo się denerwowała, była drażliwa, nadwrażliwa, a czasmi, na domiar złego, strasznie łamliwa i bezbronna. w tym akurat momencie można było jej nastrój jako zdecydowanie nie wróżący niczego dobrego. spiorunowała go wzrokiem, bo zdawało jej się, że w jego głosie zabrzmiała nutka pretensji. odstawiła gwałtownie filiżankę na stół i zdarła koszulkę przez głowę, by następnie rzucić ją na podłogę.
- teraz już nie.