centre pompidou

na zewnątrz - wygodne schody. i muzeum sztuki nowoczesnej wewnątrz.

jak jego nienormalna siostra, siedział na schodach, obserwując kałuże, dla odmiany. czuł się teraz niefajnie, bo oni to takie emorodzeństwo. tylko, że on miał powód. cały dzień rozważał to, co zaszło wczoraj między nim a anne. wysnuł jedynie to, że zrobił coś nie tak i oczywiście zwalił całą winę na siebie.

a anne przechadzała się właśnie akurat tutaj, również rozmyślając i to całkiem intensywnie. oczywiście, że zwalała całą winę na siebie, na to, że się nie rozluźniła i że wszystko popsuła. w związku z tym czuła się źle i nic ją nie obchodziło, co wiąże się z tym, że potknęła się właśnie o bretha i krzycząc siarczyste 'kurwa mać!' poleciała do przodu, w ostatniej chwili przytrzymała się barierki.

oczywiście, rozpoznał głos anne, bo ciągle huczały mu w głowie jej słowa z poprzedniego wieczoru. spojrzał na nią cholernie zaskoczony i mimowolnie wstał, by złapać ją za nadgarstek. tej ręki, którą nie trzymała się barierki.
- anne, do cholery, w porządku? - zapytał, może trochę zbyt głośno. okej, nic nie było w porządku, puścił jej rękę, bo się bał.

- tak, ciebie też miło widzieć - mruknęła niemiło, wywracając oczami. zaraz jednak się zrehabilitowała uśmiechem, co pewnie i tak nie wystarczyło, a przynajmniej jej, do złagodzenia sytuacji. łajała siebie w duchu za to, że nie dość, że między nimi panuje takie napięcie, to jeszcze anne potrafi je powiększyć, co wydawało jej się sekundę wcześniej niemożliwe.

czuł się okropnie, anne była taka zimna i zmoknięta, bał się nawet, że będzie chora, a mimo wszystko miał w sobie jakąś barierę, która nie pozwalała mu przygarnąć jej w ramiona. a bardzo tego chciał, nawet też tego, by ona poczuła się bezpiecznie w jego ramionach. nie jak w ramionach nieczułego napaleńca. przyglądał jej się z góry, zastanawiając nad tym co ma powiedzieć. nie dziwił się, że była dla niego niemiła, po tym jak on był niedelikatny i nieczuły, podczas stosunku. nazwał się nawet w myślach skurwielem, miał dość wewnętrznej walki z sobą.
- jest zimno anne, nie powinnaś wychodzić bez parasola - a za to, co właśnie wypadło z jego ust, miał ochotę pójść i utopić się do sekwany. było tak puste i bez wyrazu, że aż żal ściskał jego serce na widok jej miny. aczkolwiek bał się powiedzieć jej, że przeprasza i tak dalej, wziąć na ręce i zanieść do domu. myślał nawet, że zrobiliby kakao i siedzieli przed kominkiem w salonie. tak jasne, na pewno teksty typu, że nie powinna wychodzić bez parasola, prowadzą do zgody. brawo breth, brawo.

no tak, ale teksty o pogodzie to chyba najbardziej neutralne teksty na całym świecie. dopiero teraz dostrzegła, że jest jej zimno i że drży w tej swojej zbyt cienkiej kurtce od szanel. doceniała jednak to, że breth jak zawsze wykazuje się opiekuńczością. oparła się o barierkę, równie zimną co sama anne w tej chwili.
- ty też nie masz parasolki - stwierdziła, bo rzeczywiście nie miał!

pokręcił głową. wolał mówić o niej, on i tak czuł się wewnętrznie przybity, na tyle, by nie drażyć dalej tematu. tym bardziej takiego, że nie ma parasolki, bo koszula armaniego przykleiła się do jego idealnie zarysowanego torsu. spojrzał na nią zupełnie zatroskanym, aczkolwiek nadal nieco spiętym spojrzeniem.
- ale ja to ja, mną się nie przejmuj - odpowiedział, ochryple, pragnę zauważyć bo było mu zimno, a zawsze kiedy było mu zimno dostawał chrypki.

- wiesz, mam lepszy pomysł od stania sztywno na tym deszczu - odważyła się powiedzieć, by nijak rozładować atmosferę między nimi. widziała w świetle latarni, jak koszula przylega do jego torsu i naprawdę musiała stwierdzić, że musi być mu serio zimno, a cały czas troszczył się o nią. jak mogła go tak beznadziejnie potraktować! - chodźmy do ciebie, to przebierzesz koszulkę, hm?

- nie, anne. zaraz zadzwonię po mojego kierowcę, który zawiezie cię do domu, żebyś się ogrzała, pójdziesz grzecznie pod kołderkę - pod którą wczoraj się pieprzyliśmy............. - i się ogrzejesz, bo inaczej się przeziębisz. a ja wrócę do siebie, albo tu postoję, to nieważne, mną się nie przejmuj.
naprawdę chciał, żeby go posłuchała, stanie tutaj przy niej, było dla niego jeszcze trudniejsze, niż stanie samemu i dręczenie się myślami.

zrobiła minkę w stylu ;c, zrobiło jej się przykro i poczuła się kompletnie przybita jego słowami.
- okej, skoro mnie tu nie chcesz, to lepiej sobie pójdę - wymamrotała, próbując się nie rozpłakać. ruszyła więc z wolna w stronę lewą, bo w tamtą oto stronę było wyjście. i spuściła głowę, także włosy przykleiły jej się do policzków.

okej, było mu już gorzej niż gorzej, ale naprawdę bał się zrobić jakikolwiek ruch w jej stronę. w porę jednak, powiedział sobie, że breth ty do kurwy nędzy jesteś facetem, biegnij za nią. i właśnie! pobiegł, prawie przewracając się na schodach o rozwiązane sznurowadło. złapał ją za nadgarstek, zimny, po raz kolejny i delikatnie, aczkolwiek stanowczo przyciągnął do siebie. odgarnął jej włosy z czoła i spojrzał prosto w oczu, ujmując oba gładkie policzki a, w dłonie.
- anne, jezu przepraszam cię za wszystko, za wczoraj, za dzisiaj, powinienem był się odezwać, przeprosić cię, naprawdę mi na tobie zależy, nie chcę zeby to się tak skonczyło - i wcale nie miał na myśli tego, że w deszczu i tak dalej.

przeszedł po niej dreszcz, całkiem miły, a za chwilę kompletnie się rozkleiła, bo anne miała raczej słabą psychikę i równie słabą osobowość. a jej łzy mieszały się z deszczem, czyli, że było kompletnie filmowo.
- już myślałam, że za mną nie pobiegniesz - wykrztusiła, uśmiechając się nerwowo. powiem szczerze, że nie mogła oderwać wzroku od jego oczu, tak ją jakoś wciągały do środka...

- to znaczy, że moje grzechy zostały wybaczone? - zapytał, spoglądając na nią z lekkim uśmiechem. on też nie spuszczał z niej wzroku, miał cholerne pragnienie ją pocałować, ale wolał jeszcze chwilę poczekać.

- ta, rozgrzeszam cię - powiedziała, po czym wspięła się odrobinę na palce i pocałowała go z uczuciem w usta, robiąc przy tym jakieś "mmmmm" i oplatając jego szyję ramionami. no bo cóż, miała wrażenie, że breth się ograniczał w stosunku (dosłownie tez xd) do niej i że jeśli anne nie zrobi zaraz czegokolwiek związanego z jego ustami, to zwczyajnie zwariuje.

ale breth powiedział, że musi iść, bo czeka go dziś poważna rozmowa z tuluzą i pooooszedł, mówiąc anne jeszcze, że odezwie sie jutro, a jego kierowca odwiezie ją do domu. narczos.

no i w ogóle się rozeszli i tyle, a anne we wciąż nie najlepszym nastroju pojechała do domu limuzyną bretha. di end.

heeej, ostatnie posty są z moich urodzin xd
dżony szedł w kierunku pompidou i właściwie doszedł, bo to też się zdarza. przez chwilę stał obok starbaksa, rozważając opcję zakupu jakiegoś ajs latte, co było sprzeczne z obecnie panującą pogodą na zewnątrz, bo było mu nieco chłodno, dlatego też owinięty był szarym szalikiem prady. kurtki nie miał, bo rzadko praktykował używanie odzieży wierzchniej, dlatego tuluz będzie go podziwiać w czarnym kardiganie i granatowych opuszczonych tak-jakby-rurkach. miał przewieszoną przez ramię skórzaną torbę adidasa, z jakimś oczojebnym breloczkiem w kształcie flaminga, chyba prezent od jego eks czy coś takiego. po dłuższym namyśle wszedł do kawiarni i kupił to latte. wyszedł na zewnątrz, rozglądając się za tuluz i uśmiechnął się do jakiejś mijającej go brunetki.

tuluz, na tych swoich wysokich obcasach, machając torebką przybiegła, uśmiechając się do dżonego już z daleka. zaznaczę, że miała zarumienione policzki od wiatru i lekko potargane włosy, ale to SVEET.
- cześć - przywitała się w końcu, stając na palce by cmoknąc go przelotnie w eee prawy kącik ust.

- cześć tuluz. - lubił jej imię, ja w sumie też lubię. ale nie chciałabym się nazywać poznań. albo warszawa. objął ją ramieniem i zasiorbał swoją kawę, pytając, czy chce łyka. o ile nie boli ją gardło, zaznaczył. podetknął? jej zieloną słomkę pod usta. jezu, wiesz o co chodzi. analfabetyzm mi się włączył.

ja też lubię.
okej, więc tulus upiła łyka, pozostawiając na słomce ślad malinowego błyszczyka, żeby było bardziej seksy i wsunęła dżonemu dłoń do tylnej kieszeni.
- co słychać? - zapytała w końcu, bo chyba miała dziś fajny dzień, jak tak sobie myślę, pewnie przez to, że pogodziły się z del.

to miło. są lowe<3
- w sumieee, to nic. byłem na zajęciach, oddałem jakiś tam projekt i całkiem są ze mnie zadowoloni. więc to chyba dobrze. poza tym nic ciekawego, muszę odzyskać swój szary sweter, bo mi znajoma ukradła kiedyśtam. - oreli, poniekąd. - a u ciebie? - zapytał, zassysając kawę przez słomkę.

- haha, też jestem z ciebie zadowolona - wolną ręką zmierzwiła dżonemu włosy, trącając go pewnie przy tym torebką po ramieniu, ale ten fakt możemy przemilczeć - a u mnie? no cóż, pogodziłam się dziś z delilah, wczoraj widziałam się z sidem, aaaale nie wiem jak to będzie. jezu, johnny, teraz to już sama nie wiem czy chcę być z facetem, który ma dziecko, a to dziecko nie jest moje.
bo tak, tulus rozważała to całą noc i wymyśliła, że teraz to sidney powinien się starać, żeby byli razem, a nie ona.

- no, ale jak się wczoraj widzieliście, to nie wiem, serce ci szybciej zabiło, mialaś jakieś ee motyle w brzuchu itepe? - zastanowił się, bo to poniekąd były oznaki jakiegoś uczucia? hałewa. - i co on ci w ogóle powiedział y? - zapytał, patrząc na nią w skupieniu.

- własnie chodzi o to, że po prostu denerwowałam się samą tą rozmową i chyba nic więcej - odpowiedziała, po chwili zastanowienia, przymykając oczy, z głową opartą o ramię dżonego. miała nadzieje, że jej nie przewróci, czy coś w tym rodzaju - zaczął robić wyrzuty, żebym nie udawała, że obchodzi mnie rosalie, jak zapytałam, czy ona już śpi, potem mnie przeprosił, ale był generalnie niemiły, och, jezu ja po prostu mam dość tego, jak on mnie traktuje.

- powiedziałaś mi to? - najchętniej by od razu zaproponował, że ma z nim zerwać, ale to chyba zbyt drastyczna opcja. a poza tym sam wiedział, że łatwiej się mówi niż robi.
spoko, nie przewróci, przecież ją obejmuje wciąż.

podejrzewam, że chodziło o to, czy mu powiedziała, nie mi.
- nie. nie umiem mu tego powiedzieć, ogólnie raczej się go boję - powiedziała, zgodnie z prawdą, przypominając sobie słowa butterfly, że to chore, że boi się własnego faceta.

no, dokładnie tak :c
- to chore, że boisz się własnego faceta. - naprawdę tak pomyślał! i się nieco skrzywił. i było mu żal tuluz. bo to naprawdę chore :c

- no ooo o i własnie dlatego, nie wiem czy chcę to dalej ciągnąć - i nie jestem pewna, czy miało to jakiś związek z dżonym, czy nie, ale powiem ci, że tulus oblizała usta, nie miała spierzchniętych, bo stale używała błyszczyka i pociągnęła go na schodki, trzeci od dołu, by opaść na nim.

w sensie opadła na schodki, czy na kolana dżonego?
hałewa, ja chcę, żeby opadła na jego kolana xd przed wydziałem prawa też są takie schodki! taka dygresja.
- radziłbym dobrze się zastanowić. ale wolałbym, żeby sid nie obił mi ryja, więc poudaję, że jestem bezstronnym obserwatorem zdarzeń. - uśmiechnął się, żeby dodać jej otuchy i przeciągnął dłonią po jej plecach.

- mam nadzieję, że sid cię nie zna, jezu zabiłabym go, gdyby coś ci zrobił, a z drugiej strony to nie zdziwiłabym się. chooociaż, kto go tam wie, może się naprawił, przez to dziecko - w sumie tulus nienawidziła córki sida z całego serca, bo to po części ona wszystko spierdoliła, jeszcze ojciec ją wkurwiał ze swoją nową dziewczyną i ich nienarodzonym dzieckiem, co to ma być, epidemia? okej, więc skoro siedziała na kolanach dżonego, to pogłaskała go wierzchem dłoni po policzku, dzisiaj dla odmiany prawie gładkim.

ogolił się, bo miał zajęcia, to dlatego.
- nie wiem, może go poznałem, znam jednego sidneya, nie wiem czy to on. wysoki? brunet? - poniekąd strzelał, nie pamiętał go tak dokładnie. oparł podbródek na tuluzowym ramieniu i się w nią wpatrywał. z tego co mówiła, sid jest idiotą, na dodatek z dzieckiem i pewnie jakimś brutalopedofilem. niedobrze.

pokiwała głową, powiedzmy, że tak też było sid na awatarach zawsze ma inne włosy :d. oparła więc nogę o ścianę, a raczej stopę, przyglądając jej się przez chwilę w milczeniu. stwierdziła w duchu, że miło jej się siedzi tutaj z dżonym, tak zupełnie beztrosko, jakby nie miała żadnych problemów, w związku z tym nie mówiła nic, tylko przypatrywała mu się zagadkowo.

- będzie dobrze, tuluz. - powiedział i pocałował ją w skroń. czy też bardziej musnął ów skroń ustami. jakoś nie widziało mu się bycie ew. przyczyną rozpadku jej związku z sidem, który, notabene, wisiał i tak na włosku. przesunął dłoń na jej nerki.

pokiwała ze zrozumieniem głową, jakby dżony był conajmniej jej nauczycielem francuskiego i tłumaczył, że powinna nosić do szkoły pełne umundurowanie. ale chyba słowami dżonego przejmowała się bardziej, niż tym co mówił nauczyciel.

zastanawiał się, o co może ją zapytać, postukał palcami o jej kolano, ciągle opierając głowę na jej ramieniu i patrząc przed siebie, nie wiem, może liczył gołębie? nie lubił gołębi.
- nie lubię gołębi. - powiedział. :d

nie lubię gołębi też! :d
- no, gołębie są obrzydliwe - powiedziała, bo ja też się brzydzę i boję gołębi, ale boję w sensie, że mogą mi zrobić kupę na ramię, na przykład. otworzyła oczy, bo jak już tam wcześniej wspominałam zamknęła je, by teraz na szczęście nie myślała już o sidzie. miała ogromny mętlik w głowie, biedna :c. zrobiła z dwóch palców, wskazującego i środkowego ludzika, by teraz chodzić nim po torsie dżonego.

obserwując, jak tuluzowy ludzik maszeruje po jego torsie, dodał, że gołębie pewnie roznoszą hiva. nie pewnie, na pewno! roześmiał się, wszyscy lubimy żarciki o hivie. właśnie się zorientował, że chyba gdzieś zgubił swoją kawę, mówi się trudno. notabene kiedyś czekaliśmy na schodach akademii ekonomicznej i jakiś gołąb obsrał kogoś tam z mojej klasy. ale tego było tyle, jakby to jakiś orzeł był xdd i się rozprysnęło! xd

mi gołąb nasrał na świadectwo w zeszłym roku <3<3 :d.
tulus wzięła jego żart na serio, bo to tylko tulus, ona bywa głupkowata i dla pewności przysunęła się bliżej dzonego, jak będą nosicielami, to przynajmniej razem, takie w kupie siła i w ogóle.
- nie, gołębie to chyba nie jest najlepszy temat - stwierdziła w końcu, zaciągając się zapachem ramienia dżonego, które było chyba najbliżej - pomówmy o czymś przyjemnym. nie wiem o czekoladzie na przykład. jezu, nie jadłam dzisiaj nic, wczoraj też - przypomniała sobie, ale niespecjalnie chciało jej się jeść, mi też w sumie.

<3, xd.
- ja dzisiaj ukradłem chyba jabłko jakiejś dziewczynie z 1. roku.. - zastanowił się chwilę. - albo dała mi kawałek swojego sandwicha, nie pamiętam. - jakoś specjalnie go to nie zajmowało. - ej, nie rób się ZA koścista, to niefajne.

- przecież się nie odchudzam, nie mogę jeść na siłę - właśnie. wstała, żeby poprawił spodnie na tyłku i przeszła ostrożnie koło gołębi, bo nie chciała żeby się na nię rzuciły i oparła łokcie o barierkę, przyglądając się teraz dżonemu z góry, dla odmiany.

oparł się łokciami o stopień, znajdujące tuż za nim.
- tuluz, w sumie to muszę iść, bo ojciec przyjechał do paryża, a nie widziałem się z nim dawno i chyba idę z nim na obiad, czy coś takiego, ale wieczorem się odezwę, ok? - zapytał, ciągle siedząc.

pokiwała głową, ona jeszcze nie była pewna, czy wieczorem nie spotka się z sidem, bo naprawdę chciała z nim to wszystko wyjaśnic i dziś mieć już pewność, co do ich związku, w jedną albo drugą stronę.

to powiedział, że ma się odezwać, zwinnie wstał i polazł!

ona teeeeeeeeż.

siedziała na schodach z podkulonymi nogami i popijała latte z amaretto, na dobry początek dnia. co jakiś czas grzecznie przepuszczała ludzi kierujących się do muzeum. ogółem pełen luz i spontan również.

sebastię, bardzo zdenerwowany i może trochę wkurzony całą tą sytuacją z poranka, poszedł tylko pod prysznic, wciągnął na tyłek jakieś spodnie, założył polo i wyszedł, bo skąd on miał wiedzieć jaka jest pogoda, jak ja też nie wiem. w każdym razie dotarł, nie wziął samochodu, bo by chyba wszystkich po drodze rozjechał <3. ukucnął teraz przy tiiu i spojrzał na nią z lekki wyrzutem.
- tiiu, jezu nie rób mi tego więcej.

-oh, ale czego? - przechyliła głowę i spojrzała na niego najbardziej niewinnym spojrzeniem na jakie mogła się zdobyć. zakrawało mniej więcej na wyraz pyska kota ze szreka, ojoj - chciałam tylko kupić budyń - i ze świecącymi oczami podniosła siatkę, którą trzymała między nogami. wypchana była saszetkami z budyniem śmietankowym, żadnym innym. opuściła ją i posmyrała seba kciukiem po policzku. był na nią zły, wydedukowała to ze zmarszczki, która pojawiła się na jego czole. ups.

okej, więc scarlett mówi, że pada, toteż skifa skoro sebek miał na sobie tylko polo. błękitne. tommy nosił błękitne polo <3. naprawdę nie wiedział jak jej wytłumaczyć to, że on nieszczególnie myślał, że chodzi o budyń.
- wiesz co sobie pomyślałem? że to jakiś pojebaniec wziął się znikąd, porwał cię, a ja mimo wszystko spałem - to było z jego strony trochę załosne, ale to facet, ja kuby nawet jak mu usiąde na plecach nie mogę dobudzić, więc możemy mu to wybaczyć. pokręcił głową z głośnym westchnieniem, bo ona robiła sobie żarty, a on tak wszystko przeżywał :c.

-seeeeb - jęknęła przepraszająco i uwiesiła się na jego szerokiej, ale nie za bardzo szyi - przepraszam, nie chciałam - odsunęła się, żeby pocałować go w usta, a właściwie przelotnie w nie cmoknąć. zmarszczyła nos, kiedy spadła na niego kropla deszczu i pomyślała, że właściwie zachowała się wyjątkowo głupio i dziecinnie, toteż następnym razem zostawi mu na lodówce kartkę z informacją gdzie też się udała - ale nie dramatyzuj tak. przecież nikt mnie nie porwie - uśmiechnęła się rozbrajająco, co zawsze działało na jej ojca, kiedy narozrabiała.